Po oficjalnym sprzątnięciu poprzedniego dyktatora w tak zgrabny sposób, by mieszkańcy utopijnego miasta nie poczuli żadnego zaniepokojenia z tegoż tytułu poszło doprawdy całkiem gładko. Nowa władza zawsze wiązała się ze zmianami, które wydawały się nieuniknione, zwłaszcza pod wodzą dyktatury, w której główne skrzypce odgrywała jedna persona.
Roman Deveroux znajdował się w posiadaniu przepustki, lecz nie ominęło go w żadnym wypadku charakterystyczne rozczarowanie, gdy okazało się, że brakuje w niej najważniejszego — programu. Noszenie pustej przepustki, która widniała aktualnie na jego prawej ręce, okazywało się na dłuższą metę bardzo ryzykowne, jedyne co ratowało jego francuskie cztery litery to moc artefaktu, dzięki której z łatwością mieszał śmiertelnikom w umysłach, obracając ich wspomnienia w otchłań bezwartościowej niepamięci, której nie mogliby wobec niego wykorzystać.
Budynek, który wujek Fafnir obrał sobie za, jakoby najbardziej spełniający warunki miejsca obserwacyjnego. Nikogo nie powinien dziwić stan jego zniszczenia czy powybijane okna bądź ramy, które w miejscu szkła stanowiły puste, ziejące pustką oczodoły. Przyzwyczajony do ciemności, wyglądający przez jedno z nich ostrożnie niemal przytulony bokiem do ściany, usłyszał jakieś dźwięki z tyłu za sobą. Kiedy przekrzywił głowę w bok i jego spojrzenie zatrzymało się na ciemnej postaci, podejrzewał, że wie z kim może mieć do czynienia. Na Desperacji była jedna osoba, która mogłaby wykazywać się podobnymi ambicjami do jego.
— Co ty tu robisz do cholery? Idź sobie stąd, zepsujesz cały mój plan — syknął cicho Francuz, gdy zorientował się, że wcale nie jest w opuszczonym budynku sam, uprzednio uważnie wypatrując Niebieskich, a ktoś się za nim przypałętał i to na dodatek nie byle kto. Nie dbał jakoś szczególnie o uprzejmą wymianę zdań okraszoną, choćby minimalną dawką flirtu, a już zwłaszcza z tą szaloną kobietą.

Zdecydowanie wojskowi nie mieli za grosz rozsądku wybierając sobie za dzień spotkania jeden z najgorętszych w sezonie, ale nie dziwiło to Malarii w żadnym wypadku. Gdy tylko jej informatorka połączyła ją z nerwowym głosem chłopca po drugiej stronie linii od razu wiedziała, że nie ma co liczyć na szybkie i proste rozwiązanie sprawy. Odświeżanie przepustki co kilkadziesiąt lat zawsze było drzazgą w ręce, z którą musiała się mierzyć. Przynajmniej miała ciągle w Desperackich skrytkach odpowiednie odzienia na te sytuacje, więc wędrowała do miejsca spotkania (które na szczęście Smerfy pozwolili wybrać) w szmacianych, bardzo luźnych spodniach z obniżonym kroczem, na których górę opadała typowej długości tunika z tego samego materiału. Na lewym ramieniu przypięty rzepami wisiał zgrabny pokrowiec z 3 ampułkami z igłą wypełnionymi trucizną, a głowę i pół twarzy chronił typowy dla ludzi pustyni szmaciany szal owinięty wokół głowy jak hidżab.
- Hah! Śmiem wątpić, że twój niedorozwinięty chromosom był w stanie wykształcić w tej pustej bani choćby i zalążki szarych komórek zdolnych do czegoś więcej poza bezsensownym podtrzymywaniem życia, Romanie. - Parsknęła ściągając nakrycie głowy w przyjemnym chłodzie cienia. Spojrzała ze zniecierpliwieniem na swój nieśmiertelny zegarek. - Byłabym bardziej skora uwierzyć w tą bzdurę za czasów świetności Alana Sartre, niż teraz.
Nie próbowała nawet ukrywać swojej irytacji tą niemiłą niespodzianką. Z gniewnie ściągniętymi brwiami zlustrowała wnętrze budynku, ale nie wydawał się być w żaden sposób napakowany pułapkami. Wróciła więc spojrzeniem do (na jego nieszczęście) mężczyzny i zbliżyła się na odległość ledwo metra.
- Z całego niezamieszkanego ekosystemu Desperacji musiałeś sobie wybrać akurat tą określoną czasoprzestrzeń na swoją egzystencję? Twój niedorzeczny “plan” - zaakcentowany powietrznymi cudzysłowami - nie może spełniać się gdzie indziej?

eQwipunek:

Obecność tej kobiety i jej gadka zapewne wyprowadziłaby z grobu nawet najbardziej martwego trupa, sprowadzając go do żywych od razu wkurzonego i świadomego, że ktoś zakłóca mu spokój. Były fizyk nuklearny, który swoją właściwą dawno zapomnianą tożsamość pogrzebał w gruzach cywilizacji, wbił chłodne spojrzenie w swoją przymusową towarzyszkę. Zaśmiał się krótko, acz ironicznie, słysząc: za czasów świetności Alana Sartre — kto jak kto, ale Christiane była jedną z niewielu osób, które miałyby jawną czelność się tak do niego zwrócić, jakby sypiąc solą na rany, w oczekiwaniu aż te rozdrapane się otworzą. Mimo wszystko wiedziała w jaki punkt trafić, by nie spotkało się to z obojętnością, czy standardowym brakiem powagi ze strony wujaszka Fafnira w smoczej organizacji najemniczej.
— Christiane, zawsze byłaś taką irytującą pindą, czy dopiero na przestrzeni minionych lat w efekcie zarażenia wirusem te szare komórki, o których lubisz rozprawiać, zdążyły na dobre u ciebie obumrzeć? — odpowiedział Fafnir, jak gdyby nigdy nic, a złośliwy półuśmiech pojawił się niemal w tym samym czasie. — Jeśli ładnie bym odszedł… To nawet na to nie licz, chociaż podejrzewam, że tobie również nie jest śpieszno do wyniesienia się stąd, czyż nie? Niech zgadnę… — W tym momencie rzucił okiem w miejsce, w którym powinni spodziewać się przybycia Niebieskich sługusów dyktatora, a następnie powrócił spojrzeniem do jasnowłosej kobiety. — Cel musimy mieć całkiem podobny, inaczej nie pojawiłabyś się tutaj bez odpowiedniego cynku. Wejdź mi w drogę, a przypomnę ci lata świetności Alana Sartre, jeśli zapomniałaś jak wygląda rywalizacja ze mną. — dodał wyzywająco Francuz z niebezpiecznym błyskiem w jasnoniebieskich oczach.

ogłoszenie:

Zgodnie z powyższą informacją przenoszę temat do archiwum.