Godność:

• Seirei - z japońskiego, uogólniając, Duch
  
• Kanmuri - Korona
  
• Pseudonim artystyczny: Kurorisu
  Płeć:
  
• Mężczyzna
  Wiek:
  
• Niedługo mija dwudziesta pierwsza jesień.
  Zawód:
  
• Pracownik teatru, sprzedaje repliki rekwizytów używanych w sztukach.
  Miejsce zamieszkania:
  
• Miasto-3
  
  Organizacja:
  
• Neutralny
  Stanowisko:
  
• Brak
  Rasa:
  
• Człowiek
  Ranga:
  
• Pracownik Teatru (jak w zawodzie)
  
  Moce (/artefakty/technologia):
  
• Brak
  Umiejętności:
  
• Majsterkowanie - z racji wykonywanego zawodu, potrafi odwzorować ze szczegółami każdy zobaczony wcześniej przez siebie przedmiot, co głównie ogranicza do produkcji sprzętu na sprzedaż, jednak jeśli kiedykolwiek potrzebowałby stworzyć coś funkcjonalnego, a nie tylko estetycznego, nie ma z tym większego problemu, ponieważ w sklepie posiada odpowiednio dużą pracownię z szeroką gamą narzędzi. Dochodzi do tego możliwość nadania wszystkiemu drugiego życia zmieniając podstawową funkcję danego przedmiotu albo podarować mu kolejną, zupełnie niespodziewaną.
  
• Artyzm! - uwielbienie sztuki było mu wpajane od dziecka, czy to poprzez poezję, wycieczki do teatrów, kin czy filharmonii, oglądanie wystaw w muzeach. Sztuka stała się częścią jego życia, co można zauważyć w jego zachowaniu, często abstrakcyjnym i, ironicznie, teatralnym. Dość dobrze pisze, zna się na malarstwie, grał za młodu na skrzypcach i pianinie, nie raz dorabiał jako artysta do wynajęcia, potrafi układać choreografie, można długo wymieniać. Nie we wszystkich materiach jest idealny, jednak posiada sporą wiedzę, a co za tym idzie, ale mogłoby się wydawać, że nie zawsze, umiejętności. Utrwaliło to w nim pewną delikatność, precyzję i wyczulenie na błędy swoje oraz innych, analizę otoczenia, kontrolę grupy, sztukę planowania.
  
• Dobra pamięć - od zawsze udawało mu się kojarzyć pewne elementy z innymi, przez co łatwo zapamiętywał nawet najdrobniejsze szczegóły, na pozór nieistotne. W środę, dwa tygodnie temu padał deszcz, a ja o 12 czytałem gazetę, pamiętam, bo sąsiad zapukał do drzwi. - Może kiedyś okaże się to przydatne.
  
• Adaptacja - mimo bycia artystą, nie lubił być w świetle gwiazd, nigdy, nigdy. Wolał topić się w otoczeniu, wśród zwyczajnych ludzi. Szybko przyjmuje postawy odpowiednie do sytuacji, wzbudza wiarogodność, studiuje zachowania różnych grup, aby w każdej się odnaleźć i nie wywoływać podejrzeń, nawet zmieniając ubiór czy wygląd. Sprawia to, że idealnie nadaje się na szpiega, informatora, obserwatora, zwiadowcę, cokolwiek w tych kierunkach.
  
• Zwinność - jego niewielka waga i drobna budowa ciała, niezbyt pokaźny wzrost sprawia, że jest niebywale zwinny i szybki. Świetnie utrzymuje równowagę, podskoki i efektowne, może nie do końca efektywne, akrobacje są mu dobrze znane, rozstaw stóp na podłożu, palce pierwsze, pięta potem, nikt go nie usłyszy, nawet oddech reguluje, bicie serca.
  Słabości:
  
• Hiperbolizacja - często przesadza, dramatyzuje, wpada w amok, traci panowanie nad sobą, histeryzuje w najmniej odpowiednich sytuacjach, rozpacza. To ta teatralna natura, może nawet choroba psychiczna, specyficzny charakter. Mały uraz może się okazać dla niego niezwykle bolesny, chociaż to tylko w jego głowie.
  
• Wątłość - zna zasady dźwigni i uników, bo jest zwinny, ale właśnie też wątły, przez co nie ma wiele siły. Nie może dźwigać większych ciężarów, nie przeniesie mebli z miejsca na miejsce, bo często wszystko waży więcej od niego albo zużyje tyle siły, że potem będzie bezużyteczny przez resztę dnia, nie zada potężnego ciosu, nikogo nie przestraszy posturą.
  
• Słaba odporność - przez ciągłe życie w szaleńczym natchnieniu słabo się odżywia, nie wysypia, bagatelizuje wszelkie symptomy chorobowe, które z każdym kolejnym razem są coraz silniejsze. Jego organizm słabo utylizuje toksyny, bakterie i inne ustrojstwa, mowa też o alkoholu i narkotykach, które działają na niego z podwójną siłą.
  
  Wygląd zewnętrzny:
  W sumie... to nic nadzwyczajnego, chudy, niewysoki chłopak o okołobrązowych włosach średniej długości, które są tak idealnie plastyczne, że uwielbia z nimi eksperymentować farbując, czesząc, przycinając, a one ciągle pozostają piękne i zdrowe. Cała jego sylwetka jest taka... sceniczna, elastyczna, potrafi szybko przybrać na wadze, albo stracić, ćwiczyć, żeby wyrobić mięśnie, zmienić się nie do poznania, mimo tego, że generalnie jest bardzo wątły i delikatny. Cera porcelanowa, dba o siebie, o delikatną, chłopięcą twarz z lekkimi rysami. Oczy ma duże, jasne, o nieokreślonym kolorze oscylującym między zielenią, szarością i błękitem, zależnie od światła. Podobno jedno jest nieco ciemniejsze od drugiego, ale licho to wie, bo nigdy nie miał okazji się porządnie przyjrzeć, z powodu odrazy do luster. Ubiera się w jednolite kolory, często ciemne, z których wyrywa się jedna część garderoby, a to skarpetki, a to chustka w tylnej kieszeni spodni, a to szalik. Ubrania przylegające do ciała, jednak niekrępujące ruchów, bo nienawidzi być spętany, ograniczany.
  
  Charakter:
  Och, tutaj to się dopiero zaczyna zabawa! Jego charakter to wypadkowa kilku osobowości, które w sobie trzyma, ewidentny przejaw choroby psychicznej, jednak on nazywa to 'maskami'. Codziennie, razem z ubraniem, zakłada inną maskę, czasem łamie je w połowie i łączy ze sobą. Mamy: miłego, uroczego i sympatycznego chłopca, po którym przychodzi tajemniczy, chłodny, opanowany i bezuczuciowy jegomość, kolejnym jest energiczny, niezrównoważony, cudownie natchniony artysta, którego szczątki są w każdej z masek, a na końcu, w cieniu, stoi depresyjny, pogrążony w głębokiej zadumie, odosobniony od świata zewnętrznego nastolatek, mimo wieku już nie nastoletniego. Jest jeszcze osobowość sceniczna, ale ona jest dostosowana do publiczności, więc trudno ją opisać. Generalnymi cechami, występującymi cały czas są: teatralność, przesada i tajemnica. Przy bliższym poznaniu wszytko się normuje, staje się bardziej otwarty, łatwiejszy do zrozumienia, choć ciągle specyficzny, jednak to nie takie proste, aby kogoś mógł nazwać swoim 'przyjacielem', a już niemożliwym, 'muzą'. Muza to coś, czego szuka. Muza ma mu dawać jeszcze większe natchnienie, ma odegnać wszelkie mroki życia, nadać sens i stworzyć z niego ideał, perfekcyjnego człowieka. To jego aktualny cel, który powstrzymuje go od rozszarpania swojego ciała od natłoku myśli, głosów innych masek. Specyficzność jego osoby jest na tyle zaskakująca, że dostarczyła mu kilku fanów, może być rozpoznawalny, ale paradoksalnie tego nie lubi, nienawidzi. Bycie fanem traktuje jako upadek, choć rozumie podziw, to stawianie kogoś ponad sobą jest obrzydliwe, a fani zazwyczaj to robią. Wobec tych, którzy mają inne podejście, używa określenia 'widownia', bo jego całe życie jest przedstawieniem podzielonym na akty. Życie to teatr, a my jesteśmy aktorami!
  
  Historia:
  
  Zostanie dopisana w przyszłości.
  
  Dodatkowe:
  
• Jego ulubiona liczba to 4.
  
• Jest do pewnego stopnia oburęczny, choć dominująca to prawa strona.
  
• Nienawidzi luster, chociaż niedoskonałe odbicia go fascynują.
  
• Ulubione kolory to złoto, czerń i bordo.
  
• Do majsterkowania nosi okulary, bo ma lekką wadę wzroku.
  
• Jego głos brzmi - Tak, trochę nie pasuje do jego postury, każdy mu to mówi. (Chodzi o barwę, a nie o koreańskojakieś pochodzenie)
  
• Urodziny ma 21 grudnia.
  

Dochodzi do tego akrobatyka i podstawy walki wręcz, jednak lekka broń taka jak noże nie sprawia mu większego problemu.