Niestety, ale nie był głupią zwierzyną, którą odstraszy najeżona sierść. Fakt faktem, to był dobry sygnał do tego, że lada moment, a zwierzę zaatakuje, aby się bronić lub zdobyć pokarm, niemniej broń Ravena okazała się dużo szybsza i bardziej celniejsza. Nie pierwszy raz w sumie. Kotopodobne coś szybko padło na ziemię, teraz oddychając płytko, powoli tracąc siły witalne. Był ranny, o co chodziło aniołowi. Bezbronne spojrzenie nie zrobiła wrażenia na Evanie, gdyż bezlitośnie dokończył swoją robotę - dobił zwierzę paroma kopniakami w czaszkę, żeby zbyt długo się nie męczyło. Mógł zabić go z broni, niemniej nie chciał marnować na niego więcej amunicji. Spodziewał się, że huk z broni wystraszy ranne zwierzę, czyli całego Atro Wielkiego. W zasadzie od dawna nie miał żadnego zwierzęcia nie licząc swojego psa, więc w sumie dlaczego by nie przygarnąć owe zwierzę do siebie? Trochę pracy i zdobędzie zaufanie do Ravena. Nawet jeśli na jego oczach zabił jakiegoś drapieżnika. Tym lepiej dla niego - będzie miał szansę jeszcze żyć, a nie umierać w agonii, tylko dlatego, bo nie miał siły w żaden sposób się obronić.
Wziął przez ramię martwe już zwierzę, wymieniając się z Atro wymownym spojrzeniem. Był już bezpieczny, przynajmniej tak się wydawało. Raven pozwolił sobie podejść do jego legowiska i nieopodal sobie tam usiąść, aby móc się zająć obsukrowaniem zwierza. Nie ukrywał, że był głodny i bardzo chętnie zjadłby coś ciepłego. Nie zwracał jednak zbyt wielkiej uwagi na rannego zwierza, bo wiedział, że takie zachowanie prędzej go odstraszy niż przykuje jego uwagę.