Bycie najemnikiem ma to do siebie, że bardzo często musisz być gotów na przeróżne wędrówki, przy których mało kiedy koniec widać. Nieważne jak bardzo wybredny trafi się klient, jeśli dobrze płaci, bez większego marudzenia musisz wykonać zadanie. Jednak tym razem Evan nie kierował się chęcią wypełnienia zadania. W ogóle z zadaniem to niewiele miało wspólnego, bowiem w kryjówce nie był już spory kawał czasu. I nawet przestał to odczuwać. Trudno mu było powiedzieć, czy miną miesiąc, a może dwa. Wędrówka była długa i monotonna, że aż czasami szukał nowych przygód.
Jak na przykład ta.
Nawet jeśli znał Desperacje bardzo dobrze, starał się odszukać jakieś jeszcze specjalne miejsca. Kto wie, co i kiedy może się przydać. A nowe ziemie, które swoją drogą mogą nie być zamieszkane, mogą zrobić furorę na całej Desperacji. Może powstanie tu kolejny, nowy burdel, w którym wszystko i wszyscy będą się naparzać?
W taki oto sposób wędrował, aż koniec końców znalazł się na polanie. To nie było miejsce, w którym chciał wylądować, ale nie narzekał. Szedł spokojnie przed siebie, w zasadzie nie spodziewając się niczego dziwnego. A powinien. Dlatego zmarszczył zaskoczony brwi, kiedy zauważył nieznajome ślady. Szedł ich tropem, przez co o mały włos nie wpadł do gigantycznej dziury. W której również były owe ślady. Nikogo nie powinno dziwić, że postanowił udać się właśnie w tamtym kierunku, uważając na stawiane kroki. Był czujny i uważny. Skoro były jakieś obce i w dodatku świeże ślady, to znaczy, że ktoś albo coś jest w pobliżu i w każdej chwili może zaatakować. Oby nie.

Ekwipunek:

Z nieznanym niebezpieczeństwem wiązał się nieraz, więc trudno było nawet powiedzieć, czy będzie w jakiś sposób zaskoczony czy zdezorientowany, kiedy jakiekolwiek niebezpieczeństwo nadejdzie. Żyje na tym świecie już tyle lat, że naprawdę powoli tracił rachubę. Mimo wszystko było wiele rzeczy, które mogły go na tym świecie zaskoczyć i ciągle zaskakiwały.
Chociażby ten szelest w krzakach.
Niby nic, ale nie miał pewności, co z gąszczy krzaków się wyłoni. Mogło być to wszystko. Jednak czuł, że będzie to jakaś kolejna bestia - wcześniejsze ślady wyraźnie mówiły o tym, że jakieś zmutowane coś było w pobliżu. Dlatego anioł postanowił się zaczaić, kiedy szeleszczące krzaki dawały o sobie bardziej znać. Niewiele później z nich wyłoniła się bestia, która wyglądem przypominała jaszczurkę. W zasadzie kojarzył ten typ bestii na Desperacji, niemniej za cholery nie mógł przypomnieć sobie nazwy.
Aranas, Atras?
Zmrużył oczy, kiedy zauważył ranę na nodze zwierzęcia. Niedługo bił się z myślami, co powinien właśnie zrobić, choć jego dłoń na chwilę spoczęła na klamce broni. Na wszelki wypadek cicho ją przeładował oraz odbezpieczył. Dopiero po tej czynności, kiedy zwierz zauważył obecność Evana, postanowił do niego podejść. Nie przejawiał oznak agresji, wyglądało jakby był przyzwyczajony do obecności ludzi. A może był na tyle silny, że nie bał się zagrożenia? Trochę niemądre zważając na fakt, że był ranny. Nieważne jak bardzo silny byłby, intuicja zawsze podpowiadała to i owo.
Nic nie mówił, a kroki Ravena były spokojne i bezgłośne. Patrzył się na bestię, która mogła zwrócić na niego większą uwagę, kiedy kątem oka zauważył ruchomy obiekt. Był ciekaw jak zareaguje. Zrobi się nagle agresywny czy pozwoli podejść do siebie?

Evan należał do upartych osób. Nieważne jak bardzo agresywne okazało się zwierzę, zrobiłby wszystko, aby zdominować jego charakter. Każdy kto zna go już jakiś czas to wiedział. A nawet i bez tego łatwo dało się domyślić, że zależało mu na tym, aby to on grał te pierwsze skrzypce. Dlatego w pierwszej chwili na moment stanął, kiedy zauważył ostre kły zwierzęcia. Nie atakował go, póki co tylko dawał sygnał, że jeśli przesadzi, to może zaatakować. Anioł również gestami ciała dawał znać zwierzęciu, że nie chce zrobić mu krzywdy. Ponowił zmniejszenie odległości między nimi, a gdy tylko znalazł się przy bestii, ukucnął przy nim, chcąc zobaczyć jego ranę na nodze. Jeśli zwierzę chciało go zaatakować, szybko pokazał mu, kto tu tak naprawdę rządzi. Jeśli zwierzę jednak postanowi się poddać, spokojnie obejrzał jego ranę na nodze. Również wyciągnął swoją wodę i pozwolił sobie przemyć ranę zwierzęcia. Niestety, ale nie miał nic, czy mógłby obwiązać mu nogę, a poświęcać swoich ubrań nie zamierzał, toteż będzie musiało mu wystarczyć tylko tyle. Nie zważał również zbytnio na otoczenie - nie przejmował się piórami, kośćmi czy kawałkiem futra z jakiegoś zwierzaczka. Ale starał się być czujnym na wypadek gdyby chciał ktoś go, ich zaatakować.

Kiedy zwierzę nagle kłapnęło, Evan w porę odsunął ręce, aby nie zostać w żaden sposób ugryziony. Zaraz po tym geście westchnął cicho, kręcąc w bezradności głową. Przecież chciał mu tylko pomóc.
Głupie zwierzę.
Pomyślał, a w jednej chwili, kiedy trochę ogarniał ranę bestii, w zasadzie nie widząc w tym żadnego konkretnego celu, z krzaków ponownie zaczęło się coś wyłaniać. W pierwszej chwili pomyślał, że to kolejna, taka sama bestia, niemniej szybko został wyprowadzony z błędu widząc zmutowanego, dzikiego kota. Nieszczególnie przejął się tym widokiem, zauważając, że bestia przyszła tu w wiadomym celu - po jedzenie. Jej cel był oczywistym, a dobroć Evana względem Atrosa nie pójdzie na marne. Nic dziwnego, że Evan ostro spojrzał się na drapieżnika, myśląc sobie, że z tego ssaka byłaby całkiem syta kolacja. Nie tylko dla niego, ale i dla zwierzęcia, jeśli był mięsożerny. Dlatego nic dziwnego, że Raven od razu przyjął bojową pozycję. Dłoń bardzo szybko spoczęła na klamce broni, wyciągając ją zgrabnym ruchem. Odsunął się minimalnie od rannego zwierza, jednak nie na tyle, aby stało się łatwym celem. Nie chciał, aby poniósł dodatkowych obrażeń, kiedy anioł zrobi sobie małe polowanie na ssaka. Kiedy tylko rysiopodobne coś zaatakowało, Evna za wszelką cenę obronił siebie lub Atrosa, nawet jeśli miał przy tym ponieść jakieś obrażenia. W zasadzie tylko czekał na pierwszy ruch ze strony dzikiego zwierza. Zawsze mu było później podejmować decyzję podczas walki, kiedy to przeciwnik zrobi ten pierwszy ruch i zostanie do niego sprowokowany.

Oczywistym wyborem będzie to, że Raven podejmie się walki z dzikim zwierzęciem. I nie tylko dlatego, że odezwała się w nim chęć chronienia rannego stworzenia - kiedy go zabije, oboje będą mieli dobrą wyżerkę. W końcu Evan po długiej wędrówce musiał coś zjeść, a nie miał pewności, ile jedzenia mu tak naprawdę zostało.
Dlatego nic dziwnego, że uważnie obserwował jego ruchy - chciał ocenić, czy zwierzę ma zamiar zaatakować czy tylko go zastraszyć. W każdym razie widział jego zdziwienie, kiedy wyciągnął swoją broń. Wcale nie będzie mu przykro, że dzika bestia zdecydowanie za szybko zapozna się z nią. Śledził jego każdy ruch, w końcu musiał dobrze strzelić. Zrobił jednak krok w tył, widząc jak zwierzę chciało go zaatakować albo tylko zastraszyć, nie widząc w sumie, czy uda mu się uniknąć tego ataku. Na jego szczęście udało mu się, przez co nie będzie miał kolejnej pamiątki na swoim ciele. Nie minęło więcej niż parę sekund, kiedy tylko Rush prychnął gniewnie pod nosem, również spoglądając się z pewnym wyrzutem i obrzydzeniem na zwierzę. To był sygnał, ze jeśli nie zniknie stąd w najbliższych paru sekundach, zginie. Bez wahania nacisnął spust wycelowanej wcześniej broni w kotopodobne coś, mając nadzieję, ze bestia nie uniknie cudem pocisku i nie ucieknie. Jeśli będzie próbować, wykona kolejny strzał w jego kierunku. W końcu nie korzysta z broni palnej od dzisiaj, więc trafić raczej powinien. Szczególnie z tak bliskiego dystansu.