Zbiegły obiekt badawczy. Tego typu incydenty zawsze kojarzyły się z niepotrzebną śmiercią cywili oraz degradacją ludzi na stołkach bezsensownie zajmującymi się sprawą doczesną. Niemniej jednak cały syf stworzony przez drobne błędy i niedociągnięcia paru jednostek ktoś musiał posprzątać i właśnie w tym momencie do akcji wkraczał przeważnie oddział Hyclów wyspecjalizowany już w odwalaniu brudnej roboty naukowców.
Andraste natychmiastowo została wezwana na miejsce ze stacjonującymi w pobliżu Hyclami na tymczasowej przepustce z Desperacji. W drodze dostali odbitki ich celu jak i po krótce przedstawiono im całą sytuację.
- Że też akurat na moich wakacjach... - Burknął niezadowolony Soma przeładowując swojego "Neptuna-P1". On oraz Bob siedzący obok zostali wybrani przez Lancaster na "skrzydłowych" tej akcji w trakcie, gdy reszta żołnierzy oczyszczała teren z cywilów izolując okolicę, aby mogli spokojnie zająć się sprawą.
- No cóż Soma, trza było zostać tym kanalarzem jak mama mówiła. - Rzucił rozbawiony Bob odbezpieczając swój własny Orion Rifle.
Andraste weszła między nich lustrując lodowatym spojrzeniem budowlę.
- Nie przypominam sobie, aby na misjach panowała taka sielankowa atmosfera. Skupcie się na zadaniu szeregowi, a nie mieleniu ozorem. To, że jesteście w mieście nie znaczy, że nic wam nie grozi.
- Ta jest, Kapitanie! Przepraszamy Kapitanie! - Równocześnie zasalutowali skruszeni oschłą naganą swojej przełożonej.
Lancaster dzierżyła w rękach podstawowy karabin szturmowy, przy pasie wisiał jej zabójczy bicz, oraz nóż o ząbkowanym ostrzu. W kieszeni na udzie trzymała trzy strzykawki szybkiego użycia z antidotum na jad bestii zważając, że jej stan zdrowotny narażał ją na znacznie większe ryzyko, niż jej podwładnych.
- Plan jest taki: wchodzimy bocznym wejściem dla personelu, które jest wąskie i ciasne przez co ten mutant na pewno się tam nie panoszy. Trzymamy formację blisko siebie i każdy patrzy za plecy drugiego. Starajcie się być najciszej jak potraficie, w środku przechodzimy na język migowy i strzelajcie do wszystkiego co się rusza bez rozkazu. Mamy zezwolenie na zabicie obiektu, więc się nie hamujcie.
- Ta jest, Kapitanie!
- I jeszcze raz powtarzam. To nie jest plac zabaw młodziaki. Pustynię zastępuje wam beton, wieczne chmury sztuczna kopuła, ale wymordowani są ciągle wymordowanymi.
Obrzuciła mężczyzn karcącym wzrokiem, po czym ruszyła do przejścia, a oni podążyli za nią wytężając słuch i wzrok. W kompletnym milczeniu.

Walka w zabudowaniach nie była niczym nowym dla żołnierzy, ale z pewnością nie była częstą i przyjemną aktywnością. Chociaż wszystko miało swoje zalety, walczący głównie na otwartych, większych terenach Hycle mieli czasami kłopoty z przystosowaniem zamaszystych ruchów do ograniczonej przestrzeni. Nie mówiąc już o wszelakich zakamarkach, za którymi mogła potencjalnie czaić się bestia... albo oni, jeśli dobrze rozegrają swoje poczynania.
Sielankowa atmosfera skończyła się wraz z mrożącym krew w żyłach wrzaskiem ofiary, który zmusił drużynę do zatrzymania się w klatce schodowej. Próbowali namierzyć skąd dokładnie pochodzi, ale było to niewykonalne. Dźwięk odbijał się echem od ścian, wielokrotnie zmieniał kierunek oraz głośność przez co równie dobrze spece mogli stwierdzić, że krzyk dochodził z hali, jak z zewnątrz. Mężczyźni czekali.
Bob zajął pozycję pod ścianą przy początku schodów celując w górę w razie, gdyby stamtąd coś nadeszło ale co chwila zezując na kapitan i jej dalsze rozkazy.
Soma stał przy drzwiach próbując dalej nasłuchiwać jakichś dźwięków.
Lancaster stała zaraz naprzeciwko szybko analizując sytuację. Nie było sensu się spieszyć. Cywile, którzy znaleźli się przy bestii i tak by wylądowali potem na kwarantannie, a potem pod skalpelami naukowców. Nie, Andraste kompletnie nie myślała o nich, tym bardziej, że byli póki co idealnym zajęciem dla mutanta. O ile jakikolwiek się jeszcze ostał, jeśli ten krzyk nie był ostatnim. Wejście na główna halę przez te drzwi, było jak zaproszeniem do deseru. Nie po to wchodzili bocznym, aby teraz wbić do głównej części magazynu z chrzęstem metalowych zawiasów. Kapitan wskazała na Somę, gdy tylko skrzyżowali spojrzenia. Następnie skierowała kciukiem na siebie i przechyliła głowa na bok, po czym powoli, po cichu odeszła od drzwi kierując się na schody. To samo powtórzyła z Bobem, tyle, że tym razem to on miał prowadzić na górę z gotowym do wystrzelenia karabinem. Za nim szła Andraste osłaniając go, a po niej kordon zamykał Soma ubezpieczając tyły. Wchodzili na pierwsze piętro.

Gdyby Wymordowana autentycznie opuściła budynek, w którym znajdowali się Hycle, patrole stróżujące momentalnie by ich poinformowali przez komunikatory-pluskwy znajdujące się w ich prawych uszach, gdzie sytuacja z zewnątrz była jako tako kontrolowana jeśli chodzi o sam nadzór otoczenia. Cała trójka była skupiona, bardzo czujna i bardzo ostrożna. Starali się zwracać uwagę na wszystko, od dźwięków, po potencjalne ruchy cieni, na uważaniu na materiały pod stopami kończąc.
Weszli ostrożnie do pomieszczenia nieco się rozdzielając pomiędzy stoły, ale ciągle utrzymując czujność grupy, gdzie Soma przechodząc pod ścianą obserwował całe pomieszczenie wejście od klatki schodowej, skąd przyszli. Bob rzucał okiem na szybę po lewej stronie rejestrując otoczenie i starając się od niej oddzielić jednym chociaż stołem, aż za dobrze wiedząc, że ta cienka bariera jest jedynie zaproszeniem do konsumpcji, jak pływające stateczki sushi w restauracjach, które wygłodniali kliencie zwyczajnie wyławiają z rynienki, gdy tylko przejdzie pod ich łapskami. Lancaster jako pierwsza skupiła się na windzie i wszyscy równocześnie się zatrzymali w szyku bojowym pozostając na swoich pozycjach. Soma uważnie obserwował tyły jedynie nasłuchując chrzestu maszyny i ufając swoim towarzyszom. Bob przykucnął pomiędzy stołami przelatując wzorkiem po długiej szybie i wyczekując jakiegokolwiek ruchu zza przeźroczystej ściany, a Adnraste z wyczekiwaniem celowała swoją lufa w nadchodzący przewoźnik. Po pomieszczeniu momentalnie rozniósł się ostry odór rozprutych wnętrzności i drażniący nos stalowy zapach krwi.
Wszyscy się skrzywili równocześnie w odpowiedzi, a po chwili ponownie spięli słysząc wyzywający skrzek.
- I tyle ze skradania... - Burknął Bob powoli wstając i wycofując się do Pani Kapitan.
- Nie, ona tylko czeka, abyśmy zaszarżowali. Trzymamy się ciągle planu i pozycji. Mamy czas. - Rozporządziła blondyna przez chwilę analizując sytuację. Trzy drogi wyjścia, głośna i powolna przez windę. Cicho przez klatkę schodową na dół - czy ona tam przypadkiem nie czeka właśnie?. Ewentualnie pozostają platformy, wychodząc jak kaczki na odstrzał odsłonięci ze wszystkich stron. A co by było gdyby...
Andraste ruszyła do windy, znalazła panel sterujący z guzikiem na dół i górę i kliknęła dół posyłając windę na powrót na dół. W trakcie, gdy platforma zaczęła opadać rozkazała Somie stanąć z nią przy dwóch krawędziach z wycelowanymi lufami na dół. Bob ich ubezpieczał obserwując klatkę schodową i szybę. Czekali, aż winda zjedzie na dół i być może odkryje potwora, który przybiegnie rzucić się na pusta przestrzeń myśląc, że zjechali windą.

EKWIPUNEK:

Stali w wyczekiwaniu. Palce na spustach, oddechy wyciszone i wstrzymane do minimum, aby przypadkiem przy wdechu się nie przesunęła lufa o centymetr. Wyczekiwali. Cierpliwie i w skupieniu. Pani Kapitan już w myśli analizowała pięciu kolejnych możliwych scenariuszy przygotowując się na każdą ewentualność, a winda niesłychanie powoli zjeżdżała na dół. Wydawało się, że minęła cała wieczność zanim twarda platforma ostała się na ziemi, a wtedy kolejne długie chwile pełne napięcia wystawiły na cierpliwość grupę Hyclów.
Gdy tylko pojawiła się w ich polu rażenia, Hycle nie musieli czekać na żadne zaproszenie. Ciała zareagowały automatycznie posyłając wytrenowaną, oszczędną porcję amunicji w mutanta, który rzucił się do ucieczki. Nie mogli jednak pozwolić mu uciec. Ani się wydostać. Żołnierze jednak czekali na rozkazy Kapitan, na której to barkach spoczywała odpowiedzialność w wydawaniu poleceń. Musiała szybko decydować. Nie tracić, ani sekundy.
- Chłopaki! Za nią! – rozkazała wiedząc, że nie musi się powtarzać dwa razy. Soma i Bob od razu pojęli swój cel. Bob porzucił pilnowanie szyb i zaraz ubezpieczył kolegę, który zeskoczył na dół, żeby tuż w jego ślady również wylądować na lekko wysłużonej podłodze windy kilka metrów na dole. Zaraz po tym, nie biegiem, a szybki truchtem ruszyli za Wymordowaną.
W tym czasie Ándraste wykonywała swoją część planu. Miała akurat do niej idealne predyspozycje, którym brakowało jej podwładnym. Otwarty teren poddasza i żelazne balkoniki na nim podwieszone były prawie jak żerdzie do karmienia dla ptasiej mutantki, ale tylko wtedy, gdy jej potrawa nie biegała równocześnie atakując. Lata praktyki w dzikich terenach norweskiego przylądka wyszkoliły Lancaster w bardzo problematycznej sztuce biegu i precyzyjnego strzelania równocześnie.
Wykopała buciorem drzwi na zawieszony labirynt żelastwa i ruszyła biegiem przez balkoniki wystukując niebezpieczną symfonię chrzęstów. Równocześnie lufa jej broni wycelowana była w jakikolwiek poruszający się cień, który nie wyglądał jak jej niebiescy kompani, a porcja ołowiu przelatywała ze świstem w powietrzu.

Chłopaki byli uważni i ostrożni. Szybcy, ale powolni. Truchcik to nie byle skradanie, ale biegiem to też nazwać nie można było. Konieczność z poruszania się w ten sposób wynikała ze skomplikowanego terenu, w którym się znajdowali przez co wypad sprintem w labirynt dobrze już znany przez mutantkę był wyrokiem śmierci.
Soma i tak miał trochę pecha w tym wypadku, ale był w pełni przygotowany na taką sytuację. Mutantka rzuciła się na niego z nienacka. Zaskoczyła go. Dosięgnęła jego ramienia i barku swoimi szponami rozszarpując jego kombinezon i skórę i obśliniając go swoją zatęchłą śliną. Hycel nie czekał jednak, aż panienka raczy obdarować go pocałunkiem śmierci, który wydrze jego głowę z karku. Spust opadł pod wpływem ruchu bezwarunkowego palca. Harpio podobna dostała po boku, odskakując migiem od swojej niedoszłej ofiary i ponownie rzucając się w ucieczkę, która zakończyła się fiaskiem.
Całe szczęście, że Pani Kapitan stała na górze i ten potwór wybiegł pod jej celownik. Mieliby niemałe problemy gdyby zaczął się chować po katach, które były trudno dostępne z jej pozycji. A tak? Tak obeszło się bez śmiertelnych ofiar w składzie drużyny i szybko śmierć obiektu. Naukowcy nie będą zadowoleni... a raczej następcy martwych trupów z laboratorium, w którym badano to ptaszysko.
Lancaster zeszła na dół ta samą drogą, na którą weszli i dołączyła do dwójki żołnierzy oglądających ciało swojej zwierzyny. Bob dał znać siłom z zewnątrz, że teren oczyszczono i posiłki mogą wejść posprzątać krwawą jatkę. Soma brudny z krwi i śliny obserwował z lekkim poirytowaniem swoje rany.
- Jesteś ranny.
- Bywało juz gorzej na Desperacji, Kapi...
- Nie. Jesteś ranny. Miałeś bezpośredni kontakt z Wymordowaną. Dobrze wiesz, co to oznacza, Soma. - powiedziała patrząc na chłopaka z beznamiętnym wyrazem twarzy. - Idziesz na kwarantannę.
Żołnierz jedynie westchnął mocno zdenerwowany, a zaraz po tym dało się słyszeć odgłos otwieranych drzwi i szybki stukot sił porządkowych, ciągle gotowych do ewentualnego ataku.
- Nasza robota zakończona. Oddelegować się do wydziału kwarantanny Panowie.
Blondyna zabezpieczyła ponownie broń i wraz z podwładnymi wyszła z magazynu układając już w głowie słowa do raportu jaki zapewne będzie musiała złożyć.

[ZT]