Ciekawe, chłopak wydawał się co najmniej zmartwiony. Może to jego pierwsze naruszenie systemu? Zresztą czy to na pewno jakieś naruszenie? No właściwie wszystko jedno.
- Zdarza się raz na kilkadziesiąt lat.
Odparł spokojnie przyglądając się "okolicy" tego logowania. Nie chciał specjalnie mocno w tym grzebać żeby nie zaalarmować potencjalnego włamywacza.
- Jak chcesz to zgłoś. To tak zasadniczo nie należy do naszej roboty ale skoro wyszło przy okazji...
No tak. Przecież mieli zajmować się bugiem a nie bawić logowaniem. No mniejsza.
- Mój login jest na samym dole jako najświeższy. Gdzieś... tu.
Tym razem nie było potrzeby pokazywania placami bo to czego szukał było faktycznie na samym dole. Sprawa wydawała się może nie pewna ale wystarczająco przekonująca aby dłużej nie marnować na nią czasu i oddać komuś komu będzie chciało się przy niej siedzieć. Wszystkie trzy otwarte okienka zostały zmniejszone i posłane gdzieś w kąt ekranu żeby nie przeszkadzały a Marco wrócił do szukania buga i jego przyczyn. Tamto możliwe włamanie raczej do nich nie należało bo skoro ktoś zdołał stworzyć wystarczająco skuteczne oprogramowanie to prawdopodobnie nie ryzykowałby używania go wiedząc, że wywołuje bugi. To byłoby baaaaaaaaardzo nieprzyjemne samobójstwo. Biomech grzebał jeszcze przez chwilę w systemie nie mając pomysłów jak poradzić sobie z błędem. Szczęśliwie po niedługim czasie okienko czatu wypluło odpowiedź z serwerowni. Mechanicznie wszystko było w 100% sprawne.
- Niepocieszające.
Mruknął podświetlając otrzymaną odpowiedź.
- No dobrze, to jak już będziesz zgłaszał to logowanie to możesz zawołać o pozwolenie o modyfikacje tych kont. Zobaczymy czy to coś pomorze.
Zaproponował chłopakowi.

Chłopak zawsze robił się przejęty gdy coś okazywało się być nie takie, jak powinno, gdy coś zaburzało skrupulatnie ustanowiony porządek, gdy coś go zaskakiwało w przyjemny czy też nieprzyjemny sposób. Tak, to ten typ człowieka nie lubiącego niespodzianek. Zawłaszcza tych nieprzyjemnych. W końcu był wychowankiem uporządkowanego systemu, można by nawet powiedzieć, że zachowywał się momentami niczym maszyna - czuł się zmieszany doświadczając nieścisłości.
- Mhm, to wyślę. Niech się tym martwią... - Ogłosił, tym bardziej, że faktycznie nie miało to nic wspólnego z bugiem. Podszedł więc do swojego stanowiska. Zaczął otwierać odpowiednie okna by zaraz zastanawiać się nad tym, jak powinien ubrać w słowa problem. Sam nie zamierzał nic z tym robić bez konsultacji. Jego kompetencje w końcu ograniczały się do wykonywania poleceń - zresztą, jak każdego podwładnego władzy.
- Mhm, pewnie. - Mruknął, wynajdując aktywnego człowieka odpowiedzialnego za dostępy. Wysłał zapytanie w sprawie Marco, a zaraz potem posłał krótki raport do kuzynki - Ayako. Shin stwierdził, że sprawa ta była jednak na tyle delikatna, że nie powinna niepotrzebnie roznosić się echem po całym budynku.

Dalsza część pracy przebiegała pomyślnie. Nie oszukujmy się - zarządzanie bazami danych i eliminowanie w niej nieprawidłowości nie było czymś czemu nie mogli by podołać przy minimalnym nakładzie ich umiejętności. Robota jednak była o tyle kłopotliwa, że żmudna i nieco irytująca gdy personel próbuje ci "po swojemu" wyłożyć problem natury stricte technicznej. Współpraca z urzędnikami taka jest, co zrobić? No nic. Shin siedział więc i klepał w tą klawiaturę aż nie było powodu do klepania. Następnie pożegnał Marco i udał się jeszcze do swojej pracowni. Ciągle mu się zastanawiał nad odkryciem tej nieprzyjemnej ingerencji. Na zmartwienia przyjdzie jeszcze pora.

z/t

No i fajnie. Chociaż nie, nie do końca ale przynajmniej robota z głowy i już nikt biomechowi nie będzie marudził, że się obija. Zasadniczo większość swojego czasu poświęcał na pracę ale taką, której ci na górze nie widzieli więc niestety czasem ktoś się czepiał. Pora wrócić do siebie i... dryn. Ehh czegoż to znowu szefostwu trzeba? Komunikator zabrzęczał wyświetlając informacje o nowych rozkazach. Szykowała się jakaś boruta na mieście. Marco nie był szczególnie pewien do czego im tam był potrzebny inżynier ale też nie potrzebował wiedzieć. Rozkaz, chociażby nie wiadomo jak bezcelowy wciąż był rozkazem zatem zgodnie z ogólnie przyjętą modą chyba wypadałoby wybrać się go wykonać. Właściwie to to mogło okazać się nawet interesujące więc bez dalszej zwłoki mężczyzna wyłączył pc-ta i poszedł zobaczyć co też tym razem zaplanowało dla niego dowództwo.

Z/T

Trudno było jednoznacznie stwierdzić czy nocny pokaz sztucznych ogni wywołał jakiekolwiek emocje u kogoś pokroju Mike'a Havoca. Nie ulegało żadnym wątpliwością, że na chwilę - gdzieś między trzecią, a czwartą filiżankę kawy - wybił go na nic nieznaczącą chwilę z rytmu. Nie można było jednak tego samego powiedzieć o towarzyszu mężczyzny. Pies rasy rottweiler (lub jej podobnej) poruszył się niespokojnie w nogach właściciela, lecz wystarczyło jedno „spokój”, by nie był w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Natomiast palce Havoca, naciskające na poszczególne litery na klawiaturze maszyny do pisania, zamarły na okres dziesięciu sekund, jakby ktoś wyłączył wyłącznik na plecach mężczyzny. Informator, wówczas w kompletnej konsternacji, przeniósł wzrok na okno, które nie było zasłonięte przez żaluzje i przede wszystkim uchylone. Poczuł, jak wraz z wiatrem do pokoju wkrada się zapach świeżo wypuszczonych, rozbijających się na niebie w pięknych, kolorowych układach fajerwerków. Był to zapach czegoś pokroju prochy strzelniczego (wymieszanej ze sobą siarki, węgla i azotanu potasu), który uświadomił mu, że dawno nie korzystał ze strzelnicy, a jego beretta musiała czuć z tego tytułu niedosyt, choć była czyszczona z przyzwyczajenia użytkownika co najmniej trzy razy w tygodniu, nawet jeśli jej nie używał, nie mając ku temu okazji. Havoc nie był jednak na tyle podekscytowany, by podejść do okna i przykleić twarz do szyby, jak to niewątpliwie uczynili sąsiedzi, a zwłaszcza ich dzieci. Pokaz wzbudził w nim coś na wzór chłodnego zainteresowania, które potocznie można byłoby nazwać zboczeniem zawodowym. Nie przypominał sobie bowiem, by ktoś dostał na nie pozwolenie. Celebrowanie Nowego Roku zostało zakończone parę dni temu. Postanowił więc zainteresować się tą kwestią z samego ranka i zabrać potrzebne informacje na temat tej „imprezy”.
Zerknął na swoją przepustkę, by określić aktualną godzinę i wrócił do swojej pracy, która w tej konwencji nie miała w zasadzie nic wspólnego z pracą informatora. Obecnie zajmował się innymi rzeczami. Bardziej przyjemnymi, ale wymagającymi przy tym więcej zaangażowania, kreatywności i umiejętności łączenia ze sobą faktów. Przeczytał ostatnie zdanie, które znalazło się na śnieżnobiałej kartce papieru, a jego usta wykrzywiły się w subtelnym uśmiechu. Oparł jedną nogę o wystraszonego psa, zapominając kolejny raz w tym tygodniu o bożym świecie. Halk podniósł głowę do góry, ale zaraz ją opuścił, najwyraźniej nie wyczuwając żadnego czyhającego w kącie zagrożenia. Kiedy słońce zaczęło wznosić się delikatnie nad horyzontem i budzić się tym samym do życia, Havoc wykonał poranną toaletę, ubrał się w świeży komplet czystych i uprasowanych nienagannie ubrań, by w efekcie czego udać się w bliżej nieokreślone miejsce, co by uzupełnić luki w swojej wiedzy. Zegarek wskazywał ledwo siódmą.
Zauważył go, zauważył Hadriana Moebiusa węszącego wokół fabryki produkującej o tej porze roku świeży zapas fajerwerk. Wczorajszej nocy doszło w niej do kradzieży. Nie miał żadnych wątpliwości, że była to zaaranżowana akcja, przez Łowców, którzy w jego opinii musieli być naprawdę zdesperowani i sięgnęli intelektualnego dna, całkowicie ignorując monitoring.
Przyjrzał się z uwagę Hadrianowi, choć wiedział, że mężczyzna nie był w stanie go zauważyć. Oglądał go bowiem z monitoringu, czekając na satysfakcjonujący go dowód rzeczowy w sprawie. Gwardzista, interesujący się tego typu rzeczami i starający się prowadzić śledztwo (co było już nadwyżką jego kompetencji), to widok niesamowicie rzadki, a raczej w przyrodzie i w hierarchii tego miasta nie występujący. Może właśnie dlatego, kiedy tylko Havoc przekroczył próg głównej siedziby władzy, udał się wprost do pomieszczeń biurowych. Głównie, by skorzystać z usług komputera, choć kontaktu z tymi urządzeniami wolał unikać. Technologia jakakolwiek wywoływała u niego coś na wzór pogardy. Jego przebywanie w tej części gmachu S.SPEC miało drugie dno. Słyszał bowiem, że znajdował się w nim nie kto inny, jak Hadrian Moebius we własnej osobie, co było zresztą kolejną anomalią tego dnia. Zlokalizowanie tego mężczyzny – w mundurze służbowym -  było dziecinnie proste. Położył materiał dowody w postaci płyty z nagraniem na blacie biurka. Nie dotknął go nawet przez rękawiczkę, dostrzegając niewidoczne dla innych skupisko kurzu. Towarzyszyło mu więc przy tej czynności obrzydzenie i chęć przemycia rąk.
— Dzień dobry — przywitał się z gwardzistą, tym swoim typowym, pozbawionym jakiekolwiek barwy głosem, jakby słowa były wyrzucone przez androida, a nie człowieka z krwi i kości. Uśmiechnął się przy tym niezwykle uprzejmie, czując jak bolą go od tego gestu mięśnie twarzy. — Nazywam się Mike Havoc. Jestem jednym z informatorów i przez czysty zbieg okoliczności zauważyłem, że interesuje się Pan sprawą kradzieży w fabryce. Myślę, że ten materiał dowody w postaci nagrań z kamer, który otrzymałem od pracowników rzeczonego obiektu, może Pana zainteresować. Liczę na owocną współpracę.

— Jak już mówiłem, jestem informatorem. Moim zdaniem jest zbieranie i przekazywanie informacji SPEC na temat odbiegających od normy zachowań i wydarzeń. Myślę zatem, że przecenia pan moje kompetencje. Same nagrania natomiast, zgodnie z procedurami, powinno być niezwłocznie oddane do ekspertyzy — wyrzucił z siebie te kilka zdań bez większych przerw, mówiąc w zasadzie wszystko na jednym wydechu i się przy tym nie zapowietrzając. Kwestia przyzwyczajenia. Zerknął na dowód rzeczowy w formie przeanalizowanej przez niego płyty. To co uwiecznił monitoring, było nie do podważenia.
Czy powinien gwardziście zasugerować, że również przekracza swoje kompetencje? Że powinien teraz znajdować się w najbliższym otoczeniu Dyktatora? Postanowił tę kwestię ostatecznie przemilczeć. Z reguły nie mieszał się do rzeczy, które nie były w żaden sposób powiązane z jego pracą.
— W rzeczy samej. — Przytaknął z tym samym bezlitośnie płytkim uśmiechem na ustach. Choć z pozoru nie można było nic zarzucić jego mimice twarzy, o jej fałszywości i zakłamaniu poświadczyć mogło puste, pozbawione wyrazu spojrzenie. Utkwił go w mężczyźnie, łapiąc z nim na dłuższą chwilę kontakt wzrokowy. — Kradzież w fabryce i nielegalnie zorganizowany pokaz pirotechniczny był zainicjalizowany przez tych samych sprawców — zaczął machinalnie, bezemocjonalnie, segregując i przetwarzając zdobyte na przestrzeni paru godzin informacje, które nadal kotłowały się w jego głowie. Ufał jej w końcu bardziej niż jakiemukolwiek systemowi.
Domyślasz się już kimże są ci przestępcy, Hadrianie Moebius?
— Po obejrzeniu nagrań z monitoringu — informator miał wrażenie, że złodzieje całkowicie zignorowali obecności sieci kamer — trudno było mi w zasadzie uwierzyć, że w tę całą sprawę zaangażowani są Łowcy. Nigdy nie posądziłbym ich o taki jawny brak profesjonalizmu. Jeden ze sprawców brał czynny udział w uprowadzeniu Ayako Okotome na promenadzie. Więcej informacji na jego temat wraz z dokładnym portretem pamięciowym, sporządzonym przez Rachel Thomson znaną również jako Ford, jest dostępnych w naszej bazie danych. Dodatkowo pracownicy rzeczonej fabryki nawiązali kontakt z najprawdopodobniej jednym ze sprawców płci żeńskiej. Założyli, że jest pijana i zabłądziła. Parę godzin później wyznali jednak, że nie wyczuli od niej woni alkoholu. Jak mniemam była to akcja dywersyjna, mająca na zadanie uśpienie ich czujności. Dzięki ich zeznaniom oraz bogatym w szczegóły nagraniom jesteśmy w stanie sporządzić jej portret pamięciowy. W okolicy rzeczonego obiektu zarejestrowano również dwóch podejrzanie zachowujących osobników, najprawdopodobniej płci męskiej. Dodatkowo nie możemy wykluczyć, że jeden z nich najprawdopodobniej Wymordowanym. Przez ich działanie w postaci, rozpylania gazu dymnego ucierpiało trzech cywili na skutek zatrucia fosforem. Udało mi się również dotrzeć do osoby, która nagrywała cały ten pokaz swoim telefonem. Uprzednio jednak filmik ten znalazł się w sieci. — Wzruszył ledwo zauważalnie ramionami, jakby chcąc tym samym zasugerować, że nie miał na to żadnego wpływu. — Najprawdopodobniej ich celem był apartament C4, będący największym, liczącym ponad trzydzieści pięter budynkiem w M-3, jednak przez ograniczone środki, rygorystyczny system zabezpieczeń i przede wszystkim ciężar skradzionych przez nich pudeł musieli się zadowolić sześciopiętrowym, znajdującym się nieopodal niego blokiem mieszkalnym.
Mike Havoc złożył mężczyźnie relacje w formie raportu. Jego wyraz twarzy był nieodgadniony. Nadal na ustach widniał ten sam uprzejmy uśmiech.

Mike Havoc w kontaktach międzyludzkich nie był osobą wylewną. Nie wdawał się też w niepotrzebne dyskusje. Tak było i tym razem. Jeśli Hadrian Moebius chciał podzielić się z nim swoim przemyśleniami, trafił na złą osobę. Dla Havoca liczyły się przede wszystkim fakty i niezbite dowody, których mężczyzna w aktualnym położeniu nie mógł mu przedstawić.
— Niestety nie jestem w stanie udzielić satysfakcjonującej pana odpowiedzi na żadne z tych pytań. Z przykrością muszę stwierdzić, że nie udało mi się w tak krótkim przedziale czasowym uzyskać dostatecznie dużo informacji na nurtujące pana kwestie. — Uśmiechnął się niby to przepraszająco, acz ton jego głosu nie wykazywał żadnej oznaki skruchy takim stanem rzeczy. Był zblazowany i odseparowany od wszelkich emocji. W zasadzie tu rola Mike'a Havoca się kończyła. Ograniczała się zaledwie do przekazania informacji. W tej materii nie można było mu absolutnie nic zarzucić. — Jak pan pewnie doskonale zdaje sobie sprawę, prowadzenie śledztwa wykracza poza zakres moich obowiązków i kompetencji. Zatem pozwólmy, by tą sprawą zajęli się specjaliści w swoim fachu i odpowiednie służby. — Zasugerował tym samym, że Hadrian Moebius też nie był odpowiednią osobą do prowadzenia tej sprawy, o czym, zapewne przez targające go emocje, musiał zapomnieć. Jedna z powiek informatora drgnęła lekko w geście niezasłyszanego przez mężczyznę platonicznego rozbawienia.
Oczywiście Mike Havoc, jak człowiek obdarzony przez naturę analitycznym umysłem, posiadał własne przemyślenia na temat tej sprawy i przynajmniej dziesięć różnych teorii. Mógł je rzecz jasna przedstawić mężczyźnie, ale samymi spekulacjami mogli co najwyżej wymienić się przy filiżance dobrej kawy z dodatkiem łyżeczki cukru i czterema kroplami mleka. W tej chwili posiadał inne priorytety. Jego rola w tym przedstawieniu się nie skończyła. Musiał zajrzeć w jeszcze jedno miejsce, by zabrać komplet danych i zakończyć swoją rolę w tym krótkim przedstawieniu.
Złapał z Gwardzistą kontakt wzrokowy.
— Plotki mają wydźwięk jedyny w swoim rodzaju. Powiadają, że w każdej tkwi ziarenko prawdy. Otóż po siedzibie SPEC krążą pogłoski, że jakoby ktoś chce pozbawić obecnego Dyktatora, Cronusa Asellusa, stołka. Myślę, że to nimi powinien się pan przyjrzeć w pierwszej kolejności, do czego zresztą zobowiązuje pana zawód. — Skłonił delikatnie głowę w pożegnalnym geście. — Pozwoli pan, że teraz pana opuszczę i wrócę do sumiennego wykonywania swoich obowiązków. — Położył obok klawiatury komputera swoją wizytówkę, nic nie mówiąc jednak na jej temat. Cel jej przeznaczenia był przejrzysty. Nie czuł się więc w obowiązku, by dodatkowo go wyjaśniać. Uważał bowiem, że Gwardzistę był istotą rozumną. — Życzę miłego dnia. Do widzenia.
Wyszedł z siedziby władzy, kierując swoje kroki w tylko sobie znaną stronę.

zt - Jeśli Hadrian ma coś do dodania, edytuję post. Uznałem jednak, że nie ma sensu przeciągać tego wątku w nieskończoność.