Urodziłem się w ściekach. Mało sanitarne miejsce na poród, jednak wybór nie należał do mnie, ani do matki. Krzyk mej rodzicielki tłumiony był przez mężczyznę, który uciszał ją zakrywając swymi rękoma jej usta. Na daremno. Nie miał pojęcia jaki ból towarzyszy jego wybrance. Tym mężczyzną był mój ojciec. Wojskowy, który zdezerterował z bardzo błahego powodu - miłości. Wciąż zachodzę w głowę, zastanawiając się, w jaki sposób udało mu się uciec i ukryć. Bardziej wątpliwe są już tylko szansę na rozpoczęcie normalnego życia. Niemniej jednak oto udało mi się przyjść na ten świat. W ściekach, do których wracałem nie raz i które poniekąd mają bardzo duże znaczenie w moim życiu. Stanowią, bowiem krwiobieg miasta. Ja zaś jestem niczym leukocyt starający się ochronić ten organizm przed chaosem.
Nie oznacza to, że dorastałem w kanałach.
Nie. Środowisko, w jakim przyszło mi przeżyć okres dojrzewania było znacznie gorsze. Brzmi to niczym opowieść. Dwoje kochanków ucieka z miasta ogarniętego autorytarnymi rządami. Przedostają się nocą na drugą stronę muru, gdzie czeka ich, prawdopodobnie, jedynie śmierć. Z dzieckiem schowanym pod płaszczem przemierzają tę niebezpieczną krainę, by w końcu znaleźć schronienie w skale. Kolejny krwiobieg, który został nazwany świątynią.
Tam nauczono mnie mojej roli.
Powtarzano, że jestem jednostką stworzoną do chronienia większej całości. Do wspomagania innych jednostek, które razem stworzą coś niezrównanego. Szkolono mnie w wielu dziedzinach, abym stał się jak najużyteczniejszy. Tak, aby żaden destrukcyjny patogen nie śmiał wejść mi w drogę. Bardzo szlachetne, prawda? Szkoda, że to wszystko to kłamstwo. W przeciwnym wypadku wyszłaby naprawdę piękna historia.
Kto nie szczyciłby się taką przeszłością, pełną krzepiącej ideologii? Z pewnością odpowiadałaby mi takie początki, ale nie zależy mi na tym, co było. Tak naprawdę urodziłem się w bardzo przeciętnej rodzinie. Ojciec był bankierem, a matka kucharką. Miałem starszą siostrę, która wyprowadziła się w młodym wieku, by się usamodzielnić. Rodzice skupili się wtedy na mnie. Chcieli żebym szedł w ślady ojca.
Często zabierał mnie do pracy, bym nabył doświadczenia i poznał wszystkie ważne persony. Mówił, że im wcześniej zacznę zdobywać kontakty tym lepiej, a takiemu małemu chłopcu nikt się nie oprze. Może to właśnie ojciec zaszczepił we mnie tę chęć gromadzenia informacji? To byłoby bardzo przekonujące. Oczywiście, po studiach przyjęto mnie na wysokie stanowisko w tym samym miejscu, do którego przyprowadzał mnie ojciec. Praca stała się całym moim życiem. Siedziałem za biurkiem do późnych godzin, aby dopiąć wszystkie sprawy do końca i usłyszeć parę słów pochwały. Jednak dzięki temu, co moi rodzice nazywali pracoholizmem, dowiedziałem się bardzo dużo na temat banku. I wbrew powszechnej opinii, nie wszystko było związane z pieniędzmi, choć odgrywały one sporą rolę. Och, gdyby tylko klienci wiedzieli, co się dzieje z ich oszczędnościami…,
Ale oni nie mają pojęcia. Można powiedzieć, że widzą tylko jedną stronę monety. Druga pozostaje nieznana. Jest niczym ciemna strona księżyca. Ludzie wierzą w to, co się im powie, póki nie zauważą, że jest inaczej.
Nie wierzysz, że tak jest? Więc pewnie nie zdziwi Cię, że znów kłamałem. Moja przeszłość jest tak haniebna, że wstyd się do niej przyznać. Zacznijmy od tego, że nie mam pojęcia, kim byli moi rodzice. Byłem sierotą, która dorastała wśród rewolucjonistów, stąd też moja niechęć do tego, co powszechnie nazywa się systemem. Nie mam na to wpływu, została we mnie zaszczepiona. Od najmłodszych lat słyszałem, że miastem rządzi dyktator, którego nazywano również tyranem. W prawdzie nie mam nawet pewności, czy władzę nad miastem sprawuje jedna osoba, czy jest to raczej jakaś zorganizowana grupa. W każdym razie, żadna z tych opcji mi nie odpowiada. Ale co ja mam tu do powiedzenia? Dzieciak, który nie wie, w jaki sposób działa świat, a mimo to, wpajano mu bunt. Przed czym miałem się buntować w tak młodym wieku? Przed leżakowaniem? Niestety nie było mi dane zaznać tak znienawidzonej przedszkolnej drzemki. Bunty było tłumione w bardzo sprawny i dokładny sposób. Sam widziałem i miałem okazję zajmować się takimi stłumionymi buntownikami. Nie było to coś, co powinno oglądać dziecko. Najbardziej jednak nie przerażały mnie porozrywane kończyny, czy wielkie rany od postrzału. Najgorszy był fakt, że kiedyś to ja będę na ich miejscu. Ten czas przyszedł szybciej niż mógłbym się spodziewać. Miałem naście lat, a moim zadaniem było przerwanie jakiejś imprezy na powietrzu, w którym brała udział spora grupa ważnych osób. Wystarczyło, żebym podłożył bombę. I wiesz, co? Były tam rodziny z dziećmi, a ja i tak to zrobiłem. Nie masz jednak możliwości tego sprawdzić.
Znów kłamię. Może tym razem to prawda?
Kim byłem, kim jestem…

Masz jedynie informację udostępnione Ci przeze mnie.
Sam decyduj, co jest prawdą.