Wiedział, że blondyn będzie stanowił problem, ze swoim niewiadomym rogiem, ale nie spodziewał się kontroli zwierząt. Nie dał sobie jednak w kaszę dmuchać, trzymając Oriona z całą dostępną siłą (nie wspominając już o pasie, który przewieszony przez ramię utrzymywał broń w razie zajętych rąk Ikara) wycelował w ptaka trzymającego go za ramiona i wystrzelił, dbając o krótkość serii, najwyżej dwa strzały. Nie powinien spudłować, wróg był tuż nad nim. Następnie strzelił do nadlatującego ptaka i rzucił się w bok, próbując uciec pierzastym prześladowcom. - Zabijcie blondyna z rogiem! - krzyknął do towarzyszy.
Jeśli udało mu się dojrzeć blondyna, strzelił, mieszcząc w krótkiej serii trzy strzały - w wojsku szkolony był do takich rzeczy, odruch miał wyrobiony niczym ciasto na święta.
Jeśli natomiast nie zobaczył najbliższych aniołów, zwrócił się w kierunku zbliżającej się postaci i dokładnie wymierzył. Nacisnął spust, gdy tylko znalazła się w jego zasięgu.
Jeśli żadna z akcji nie jest możliwa, czeka na następny nalot jaszczembi i próbuje je zdjąć, możliwie najoszczędniejszymi seriami.

To było już niemal pewne. Analiza sytuacji i przeprowadzona akcja była nadwyraz idealna. Atak Lentarosa powiódł się w całości. Anioł został sprowadzony na kolana, wystarczyło wyprowadzić ostatni, ostateczny cios...
Jakie więc niezrozumienie musiało pojawić się na jego twarzy, gdy jego ramię zwolniło ruchu, a ostrze zagłębiło cię w ciele innym niż jego celu. Przeniósł wzrok ku ostrzu, jakie wbiło się w ciało jastrzębia, a zaraz potem jego systemy zarejestrowały uszkodzenia w sektorze lewego uda, co utrudniało mu dalszy ruch, póki nie pozbędzie się niepotrzebnego obiektu z kończyny.
Szybka analiza sprawiła jednak, że nie musi iść, by dobić anioła, gdyż ten nie odszedł od niego. Padł miast tego na ziemię, siedząc i szukając swojej broni. Android nie mógł przepuścić takiej okazji, stąd też wychylił swoje ciało w jego stronę, puszczając na moment rękojeść ostrza transformacji, by złapać obiema dłońmi za głowę zakapturzonego osobnika. Jedno, silne szarpnięcie jego metalicznych ramion powinno wystarczyć, by złamać kark humanoida, lecz jeśli nie, na wszelki wypadek zrobił to jeszcze raz, aż był pewien, że martwe ciało anioła opadnie na ziemię. Gdy się więc upewnił (lub nie, a anioł dalej żyje), wyrwał ostrze, a następnie ściągną z niego truchło jastrzębia. Ciosem wolnej, lewej pięści chciał przełamać sopel lodu, a następnie wyciągnąć go z nogi i zgodnie z poleceniem jakie usłyszał od Blighta, zaatakować anioła z rogiem. Jego wizja była utrudniona przez fakt mgły jaka pojawiła się najpewniej w wyniku zetknięcia pocisków Oriona ze śniegiem, lecz był w stanie usłyszeć odgłosy walki. Ruszył więc w ich stronę, i gdy był pewien, że widzi swój cel, zaatakuje z zaskoczenia, potężnym, zamaszystym cięciem od prawej góra w lewo dół, chcąc rozciąć anioła na pół. Dość asymetryczne by to były połowy, lecz to nieważne. W wypadku niepowodzenia ataku, Lentaros dalej wykonywałby cięcia i pchnięcia w kierunku anioła, chcąc sprawić, by ten musiał walczyć z przeciwnikiem przed i za sobą. Nie będzie w stanie, chyba że ma drugą parę rąk za plecami.
A na wymordowanego nie wygląda.

Ostrze transformacji - 3/5

Cholera jednak przecenił swoją szybkość. Anioł pomimo małego czasu na reakcję jednak uniknął jego ciosu. Nie tak jakby chciał, ale to sprawiło że jego los był już przesądzony. Cięcie było głębokie i to zdecydowanie była rana śmiertelna. Cajro nie spodziewał się jednak tak szybkiej reakcji od strony drugiego anioła. Miał nadzieję, że będzie miał czas na obronę. Niestety do tego nie doszło. Poczuł zimną stal, która przeszyła mu plecy. Na szczęście zamieć pozwoliła mu przeżyć. Gdyby nie to pewnie już dawno byłby martwy. Jak bardzo musiał być słaby by dwójka przeciwników wystarczyła by go prawie zabić. Zacisnął mocniej zęby i machnął mieczem do tyłu starając się odepchnąć w ten sposób przeciwnika. Podniósł szybko miecz i znowu nałożył nacisk na wszystkich przeciwników. Nie mieli większego wyboru. Musieli napierać na nich. Byli niedoświadczeni, a to oznaczało że Łowcy tutaj górowali. Ich doświadczenie i umiejętności pozwalały im zdominować całą walkę. Idealnie wręcz, ale oczywiście to nie mogło pójść tak łatwo. Szepty praktycznie martwego anioła zwróciły uwagę Ciro. Cóż on tam pierdoli? Ostatnie słowa do swojego nieistniejącego Boga? Tfu. Splunął na śnieg i gdy tylko skończył chciał go dobić. Niech się nie męczy. Im szybciej nadejdzie ciemność tym lepiej dla nich. Nad sobą widział dwa sokoły, które zdecydowanie chciały go dopaść.
Teraz po raz kolejny całkowite skupienie. Wziął głęboki wdech i stanął w typowej pozycji bojowej. Prawa noga wysunięta do przodu i na niej usadowił cały ciężar ciała. Miał zamiar wylecieć jak z procy do przodu i zająć się swoim przeciwnikiem. Kiedy trochę widoczność była lepsza dostrzegł nową postać. Skrzydła. Kolejny anioł, a więc trzeba się nim zająć. Miał złe przeczucie, że może wprowadzić zamieszanie do ich walki. Dlatego właśnie musieli się pospieszyć. Blight wydał rozkaz, ale to było oczywiste co mają robić. Ciro rozporządzi siłami w najlepszy możliwy sposób. Kalkulacje w jego głowie powoli ustawały i mniej więcej wiedział co muszą zrobić. Najlepiej byłoby zdjąć jak najszybciej blondasa z rogiem, ale w międzyczasie nowy przeciwnik może ich wyciąć w pień. W dodatkowo sokoły które nad nimi latały. Ciekawe czy jeżeli zabije władającego czy one sobie odpuszczą.
- Skupić się na nowym celu. Ogień zaporowy! Ja zajmę się blondynem! - Wykrzyczał i poleciał do przodu. Szpada, a to znaczy że przeciwnik jest szybki. Ale czy dostatecznie by nadążyć za dwoma ostrzami? Pora się przekonać. Zadaniem Ciro było zepchnięcie przeciwnika do obrony i to w takim stopniu by w końcu poplątały mu się nogi. Napieranie. Szybkie i przepełnione furią ciosy. Ciął dwoma ostrzami cały czas w głowie powtarzając sobie : " Szybciej" . Tak właśnie miał zamiar zrobić. Nie zamierzał oszczędzać swojego ciała. Wykrzesać z niego maksimum jego możliwości. W dodatku wiedział, że sokoły będą chciały bronić swojego właściciela. Musiał na nie również uważać. Cień, dźwięk, a może czarna plama która przemknie mu gdzieś na widoku da mu znać czy go atakują. Jak na razie chciał tylko zepchnąć go do ofensywy, ale miał jeszcze jedną rzecz w planach. Skrzyżowanie ostrzy. Gdy do tego dojdzie użyje mocy drugiego artefaktu. Zdematerializuje ostrze i zmaterializuje dopiero za jego obroną. Cięcie idealne wręcz. Przełamanie obrony. Oczywiście nie zapomina o ewentualnym odskoczeniu jeżeli coś nie wyjdzie. Jak na razie nie skupiał się na dziewczynce. Jego towarzysze mają ją na głowie. Poradzą sobie, a jeżeli nie to sam do nich dołączy.

Guess who's back.

//ta część posta jest zbędna do czytania.
Trans. Gdzie on kierwa był? Latał po okolicy jakiegoś szpitala mając na sobie jedynie powabną sukieneczkę z wycięciem na tyłek. Mijał jakichś kitlów, próbowali go zatrzymać, ale im spieprzał za każdym razem, widać że byli przez to strasznie wkurwieni. W końcu jednak wpadł do sali zabiegowej. Na środku stołu leżał człowiek sporej postury, któremu wyjątkowo nie podobało się aktualne położenie. Wokół niego lekarze, pielęgniarze, garncarze i ślusarze, wszyscy próbują w końcu przeprowadzić na nim zabieg elektrowstrząsów. Podszedł bliżej z ciekawości i chęci pośmiania się z biedaka. Nie było mu już do śmiechu kiedy jednak zobaczył, że na łóżku leży właśnie on, nikt inny.
- I co się patrzysz? Obudź się kurwa w końcu bo mam dosyć robienia ze mnie piniaty. - Usłyszał od... swojego ciała? Sam był umysłem i to właśnie na ciało patrzył, dlatego też go ganiali lekarze, zwyczajnie chcieli ich ze sobą scalić.
Znokautował pierwszego lepszego świra obok, po czym wbił skalpel w krtań kolejnego.
- Odsunąć się popierdoleńcy.. ode mnie. Tak. - Powiedział lekko skonfundowany i odpiął samego siebie. Teraz tylko jak to zrobić? Welp, nie miał zbytnio czasu na rozmyślanie, na zewnątrz pewnie dzieje się niezłe gówno, które go omija, a chce mieć jakieś historie dla wnuków w końcu. Zrobił to w czym jest dobry jak nie wie co robić, przywalił z dyńki.
Zadziałało.
/Tu się budzę, joł.
Nie wiedział co się dzieje wokół, ale wiedział, że został pominięty przez swoich jak i aniołów, nikt na niego nie zwracał uwagi. Dosyć przyćpany zimnym powietrzem i mindfuckiem próbował znaleźć dla siebie zajęcie, kiedy poczuł jak dostał prądem w stopę, ot zbłąkany strzał najwyraźniej. Siła strzału mocna nie była, ale obudziła go lepiej niż dożylna kofeina, przynajmniej mógł już trzeźwo spojrzeć na sytuację. Tu ktoś leży martwy, tam też, ten zaraz będzie a ta lata dookoła i bawi się w Zeusa. Ok, czyli strzelamy do niej.
Wykorzystał to, że nikt nie zwracał na niego uwagi i posłał nagłą salwę w stronę Nemezis i jej skrzydeł. Na szczęście pamięć mięśniowa była w dobrym stanie, jego celność wydawała się nienaganna. Trzy naboje przefrunęły przez powietrze kierując się w stronę małej dziewczynki, reszta go w sumie nie interesowała.

A wszystko zapowiadało się tak dobrze. Ich ofensywa była niszcząca. Ciro dawał z siebie wszystko jako szermierz i jednocześnie starał się ogarniać całe pole bitwy. Musiał uważać na każdy mały element, który może przeważyć szalę na stronę aniołów. Chwilowo nic tego nie zapowiadało, ale zawsze lepiej być ostrożnym. Może mieli teraz przewagę ale jedna głupia sytuacja wystarczyła by ją stracili. Nie przewiedział, że anioł pomimo swoich ran będzie potrafił tak szybko władać szpadą. Wiedział, że będzie szybki, ale nie aż tak. Teraz uświadamiał sobie jak wiele mu brakuje do niego jeżeli chodzi o prędkość poruszania, wysyłania ciosów. Ofensywa Ciro wygrywała techniką oraz przewagą jeszcze jednego ostrza. Gdyby walczyli na jedno ostrze prawdopodobnie mógłby przegrać. Ta myśl tylko bardziej go wkurwiła. Nie mógł przebić się przez jego obronę chociaż czasami naruszył ją dostatecznie by zadać parę delikatnych ran na klatce piersiowej anioła. To go motywowało. Jeżeli udało mu się przekroczyć pewną granicę to teraz wszystko powinno być z górki prawda? A właśnie, że gówno prawda. Mieli tutaj zdecydowaną przewagę aż wszystko musiało pójść w cholerę. Spodziewał się, że ta mała menda może namieszać ale bez przesady.
W momencie kiedy miał po raz kolejny zacząć nacierać kiedy prawie się przebił całkowicie przez obronę blondyna poczuł ogromny ból. Czy miał prawo go nie poczuć? No cholera, niestety nie. Jego krwiste oko wyrażało zdziwienie, zaś z jego ust uleciał jęk który zdusił praktycznie od razu. Szybko cofnął się do tyłu i spojrzał na swoje dłonie. "O kurwa." - To były pierwsze słowa, które zawitały w jego głowie. Zupełnie nieprzewidywalny obrót spraw. Czuł pieczenie, które sprawiało że miał ochotę puścić swoje miecze. Na chwilę nawet poluźnił uścisk rękojeści, ale szybko złapał je jeszcze mocniej. Był naprawdę zły. Nawet bardziej niż kiedykolwiek. Kucnął i szybko zanurzył ręce w śnieg. To powinno chociaż trochę pomóc. W momencie zasypania rany śniegiem czuł się jeszcze gorzej, ale w końcu zaczęło chłodzić. Ta mała była niebezpieczna tak jak uważał. W dodatku teraz jego moc grawitacji by się przydała, ale czuł że nie jest w stanie wykrzesać ze swojego miecza więcej na tę chwilę. Bezradność? Tak można nazwać uczucie, które na niego spłynęło. Szybko się otrząsnął i wstał. Ani na chwilę nie zapomniał bólu, który mimo wszystko przeszywa jego dłonie. To nic. Utrata oka bolała bardziej. Codzienne życie bez oka zdecydowanie sprawiło, że jest w stanie to przeboleć. Ból fantomowego oka też. Uderzył ostrzami o siebie dając do zrozumienia, że jest gotowy. Zerknął w stronę tej małej latającej kurwy. Czy ona wykonała jakiekolwiek ruchy podczas swojego ataku? Czymkolwiek czym mogłaby ich uprzedzić, że pioruny nadchodzą?
- Ktoś kto nie docenia instynktu popełnia wielki błąd. Często jeden z ostatnich. - To powiedział szybko i raczej do siebie. Motywował się w ten sposób. To były słowa jego nauczyciela, który zachęcał go do zaufania swoim instynktom. To była jedna z najlepszych nauk jakie wyciągnął od niego. Wziął głęboki wdech widząc, że akcja na chwile się zatrzymała. Wszyscy zszokowani, że pioruny uderzają zewsząd. Jego towarzyszom również się oberwało. Jak można pokonać kogoś kto włada piorunami? Pierdolona prędkość światła. Splunął na ziemię i wtedy usłyszał strzały od Sleipnira. O kurwa on jednak powrócił.
- Kontynuować ostrzał zaporowy na latającą sukę. Uwaga na ptaki. Zajmę się blondynem. - Proste polecenia. Mieli za zadanie obronić Ciro kiedy ten będzie zajmował się blondasem. Jaką on miał ochotę pozbawić go życia. W sposób szybki, ale krwawy. Na jego twarzy pojawił się uśmiech psychopaty, który właśnie został uwolniony z klatki. Zaufa swoim towarzyszom, że będą w stanie utrzymać swój cel. Każdy z nich miał wyznaczone zadanie. Czas by i on wykonał swoją powinność. Miał bardzo śmiałą taktykę. Schował miecz od grawitacji i trzymał w ręce drugi artefakt. Ruszył w stronę blondyna całkowicie porzucając obronę. Im bardziej skupi się na ataku tym lepiej. Szermierz, który porzuca defensywę na rzecz ofensywy jest jeszcze bardziej niebezpieczny. Liczy się tylko zabicie przeciwnika. Trafienie śmiertelne, a najlepiej kilka dla pewności. Jego obrona kontra wściekły Ciro. Co będzie lepsze? Szybko skracał dystans i uspokoił oddech. Chwila skupienia, a wykonał szybkie cięcie po skosie, ale po ułamku sekundy można było dostrzec, że w lewej dłoni nie trzyma rękojeści. Ostrze zostało wypuszczone chwile po machnięciu sprawiając, że mógł złapać je prawą dłonią i wtedy wykonać miał nadzieję ostatni cios. Uwagę anioła chciał skupić na jego wolnej dłoni, która machnęła mu przed twarzą. Celem tego było wytrącenie go z równowagi i uśpienie jego czujności. A taki chwyt tani, ale miał szansę zadziałać. W razie niepowodzenia zwiększa dystans od blondyna.



// Grawitacja - 4 posty przerwy
Dematerializacja - 3 użycia / 4 posty przerwy

Elektronicznie kontrolowane kończyny to nie coś, z czym powinno się bawić przy użyciu napięcia spoza obwodu. Można to łatwo popsuć zbyt dużym natężeniem elektryczności, zrobić puf, i wtedy takie ramię nie nada się do wielu więcej działań, jak wiszenia. O ile w tym wypadku u Lena nie było tak źle, i zwarcie spowodowało rewers działań jakich wymagał od ramienia, sam fakt nielogiczności tego zajął mu krótki moment by pojąć. Nie mogąc jednak sobie pozwolić na tracenie czasu wobec tego faktu, a słysząc rozkazy ze strony Ciro i widząc atak ze strony Sleipnira na anielicę u góry, postanowił pomóc we własnym zakresie. Przełożył półtoraręczne ostrze do ramienia będącego pod wpływem zwarcia elektrycznego i pozostawił je utkwione w zaciśnięciu, podczas gdy wolną dłonią sięgną po katanę. Zdołał dostrzec, że atakiem na anioła przykuł uwagę sokołów, lecz sam w sobie nie czuł problemu z faktu bycia przez nich atakowanym.
- Kucnij, Blight. Zajmę się sokołami. - Poinstruował bruneta, podchodząc w miarę szybkim tempie do niego i krótkim, acz wraz z wyciągniętym ramieniem wystarczająco długim ostrzem ciął każdego, zbliżającego się do snajpera ptaka, obchodząc go w pół okręgu od lewej, zza plecy, do prawej, zostawiając cały przód dla niego i jego broni. Starał się również obserwować latającą anielicę, by w razie czego zgodnie z kierunkiem jej poruszania się i zmiany kierunku ostrzału Blighta nie stał mu na drodze. Nie był w tej chwili w stanie w jakikolwiek sposób zaatakować latającą anielicę, stąd też skupił się na oczyszczeniu pola do ostrzału dla snajpera. Machanie półtoraręczniakiem jedną ręką zaś byłoby zbyt powolne, by uszkodzić lub odgonić pikujące z dużą prędkością sokoły. W razie ataku ptaków na jego samego zamiast Blighta oczywiście również by je atakował, lecz przede wszystkim mając na baczeniu czystość strzału z oriona.

Ostrze Transformacji - 4/5

Syknął, kiedy pazury jastrzębia rozdarły jego skórę i zaklął, kiedy czerwona struga zalała mu oko. Nie miał odpowiedniej broni do walki z takim przeciwnikiem - pikujące ptaki były zdecydowanie zbyt szybkie.
Osłabiona percepcja sprawiła, że w pierwszej chwili nie zauważył, że anielica się przybliżyła. Zarejestrował ten fakt dopiero w chwili, gdy jego udo przeszyła błyskawica (ha ha) bólu. Warknął i rozglądnął się w poszukiwaniu sprawczyni. Ręce bolały go od ran i zimna, niemniej adrenalina kompensowała mu część z tych niedogodności.
Lentaros nie musiał prosić go o unik, zdrętwiała noga Ikara sama jakby zgięła się pod jego ciężarem. Zdołał jednak utrzymać równowagę, więc choć lewe oko całe zalane było krwią, przyłożył prawe do celownika i wystrzelił w stronę szybującej anielicy trzy serie po cztery strzały w każdej - po prostu wcisnął spust trzy razy, a mechanizm Oriona zrobił swoje.