Spoiler:

Zgniótł kawałek papieru cisnąc nim w kieszeń od płaszcza i bez żadnego sprzeciwu czy zająknięcia, wyruszył w drogę w wiadomym mu celu, zabierając ze sobą potrzebne mu rzeczy.
Jebie tutaj...
To nic nadzwyczajnego, Evan. Zdążyłeś się do tego przyzwyczaić. Brakuje tylko organów wewnętrznych na ścianie.
Zwilżył usta, rozglądając się chłodnymi oczami po pomieszczeniu, w którym został zmuszony aktualnie przebywać. Nie było dobrze, ale nie najgorzej również. Póki żył, póki dziewczynie nic konkretnego się nie stało, wszystko dało się odratować. Żadnych poważnych ran nie miał. Co z tego, że z jego amunicją było dość kiepsko? W gorszych warunkach przyszło mu żyć i wtedy nie narzekał. Dlaczego miałby teraz? Z każdej chujowej sytuacji dało znaleźć się sensowne rozwiązanie. Tak uważał Evan i z taką myślą starał znaleźć się racjonalne rozwiązanie. Nie, nie był osobą pesymistyczną, choć na pierwszy rzut oka mógł się taką wydawać. Chociaż cokolwiek po nim widać, kiedy jego wyraz twarzy w tej chwili jest pozbawiony empatii? Nie uśmiechał się, nie dało zauważyć się w jego oczach strachu czy przerażenia. Wręcz odwrotnie - jego oczy przesiąknięte były oziębłością, beznamiętnością, która potrafiła zamrozić krew w żyłach u tych bardziej strachliwych czy płochliwych. A przy takiej ilości osób z pewnością ktoś taki się znajdzie, nie licząc przerażonej dziewczyny, która najbardziej na świecie pragnęła wolności. Aby nie była już gnębiona, żeby jej życie wróciło do normalności. Do tej sprzed porwania.
Ponieważ każdy pragnąłby wolności.
Kawałek zżółkniętej farby upadł na usyfioną kurzem, krwią i nie wiadomo czym jeszcze podłogę, tym samym płosząc zebranych mężczyzn wokół Evana. No proszę, aż takie z nich chojraki?
Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy...Pięć, sześć? Sześć.
Uniósł kącik ust, usłyszawszy jego słowa. Ostrożnie puścił kartkę, na którym było zlecenie, przydeptując ją glanem. Jednak z mniejszą ostrożnością uniósł tą samą rękę, w której wcześniej trzymał pogięty i z pewnością już nieczytelny kawałek papieru. Miał na niej założoną białą rękawiczkę z jakimś niezrozumiałym wzorem dla innych. Ułożył dłoń na poliku mężczyzny, aby móc pogładzić go kciukiem. Oczywiście nie próżnował i również z pewną siebie bezczelnością patrzył mu się prosto w oczy. Co z tego, że zaraz po tym może dostać po mordzie. On swój ruch zrobił, znaczący ruch dla niego. Dotknął.
- Żebyś wiedział - impertynencki ton głosu dotarł do jego narządu słuchu, a kiedy Evan po tym był jeszcze cały i zdrowy, zabrał spokojnie rękę, puszczając ją luźno przy tułowiu, nie robiąc więcej nic szczególnego. Nie atakował, nie zachowywał się jakoś gwałtownie. Jedynie swój wzrok przeniósł na śmiejącego się mężczyznę. Jeśli go uderzył, ktoś złapał - pozwolił na to. Przynajmniej na razie.
Szloch dziewczyny dobiegał z kąta. Jeden z mężczyzn postanowił się tym bardziej zainteresować. Podszedł do bezbronnej, wręcz przerażonej dziewczyny, która za wszelką cenę starała się ratować, jednak na darmo. Właśnie ją Raven miał za zadanie uratować, wracając przy tym w jednym kawałku, czego nie był wstanie zagwarantować. Nie łatwo będzie pokonać pięciu typków z bezczelnym charakterem Evana. Bo przecież on nie potrafił trzymać języka za zębami, tym bardziej udawać skruszonego czy w jakiś sposób ulec. Nie było takiej opcji, ponieważ anielska duma mu na to nie pozwalała.
Uciął jej pęczek włosów.
Co za pierdolony kutas. Porywać trzeba umieć, pizdo.
Ucięte włosy nie zrobiły na nim większego wrażenia, aczkolwiek było mu ich szkoda, bo trzeba przyznać, że kobieta miała dość ładny odcień włosów, były zadbane i długie. Raz jeszcze przeleciał wzrokiem po ludziach, nie zważając na to, czy był przetrzymywany przez kogoś czy stał na środku mając wygodną dla siebie przestrzeń osobistą (nikt nie stał od niego w odległości 2 cm, itd.).
Nagle kobieta zaczęła się czołgać. Była coraz bliżej Evana, co nieszczególnie go cieszyło. Wygodniej dla niego byłoby to, gdyby została tam i dalej ryczał i użalała się nad swoim paskudnym losem, błagając zaszklonymi oczami od łez o pomoc oraz o życie. Tymczasem ona minęła postać anioła, zaś chuderlawi mężczyźni ruszyli, by ją pochwycić. Czekał na moment, kiedy się po nią schylą, a kiedy któryś to zrobił, w ekspertowym tempie odwrócił się w ich stronę (starając się wyrwać, o ile był trzymany) i z całej siły jednemu przypierdolił z kolana w nos, wszczynając w ten sposób małą, ryzykowną bójkę. Ale gdyby tylko ją wziął i starał się uciec, nie byłby do końca sobą. Zanim reszta kompanów (trójka) przyszła mu z małą pomocą, postarał się jeszcze oto, by drugiego z całej siły uderzyć w kark bokiem dłoni, trafiając tym samym w punkt witalny. Kiedy mu się to udało bądź nie, w mało kulturalny sposób odepchnął nogą kobietę z pola walki, aby na nim nie ucierpiała. Zerkał na nią od czasu do czasu, przygotowując się również na odparcie jakiegokolwiek ataku lub zrobienie uniku. Kiedy któryś z mężczyzn będzie chciało ją tknąć, Evan za wszelką cenę nie pozwoli, aby do tego doszło. Miał parę asów w rękawie, których na razie wolał nie marnować. Użyje któryś, kiedy stwierdzi, że jest naprawdę źle lub będzie miał dosyć tej dziecinnej zabawy ze szczeniakami. Tak, te osoby podchodziły pod kategorię szczeniaków. Zwyczajna banda idiotów.

Ekwipunek: standardowo, dwa pistolety - jeden czarny, drugi srebrny, każdy ma po jednym naboju, wiadomo. Na obu widnieje łaciński cytat, gdzie jeden mówi o pokoju, drugi zaś o wojnie. Oprócz tego, w pochwie przy udzie ma zardzewiałe ostrze. Cygaretki z zapałkami w kieszeni od płaszcza.

Tak jak przypuszczał - budynek stopniowo ulegał samozniszczeniu. Jest tak stary, że wszystko na ich oczach powoli się rozpadało. Było mu to na rękę. Ocenił jakoś pomieszczenia, kiedy przez ułamek sekundy został przetrzymany, a raczej schwytany przez nieuprzejmych panów. Podziwiał ich lojalności. Jednakże w jego oczach nadal byli bandą idiotów. Zastanawiał się, iż jeśli któregoś zabije, to jak bardzo urośnie ich stopień wkurwienia. Jako anioł wolał tego nie sprawdzać, jako Drug - on pragnął zobaczyć to na własne oczy. Co tu robić, co tu robić...
Dźwięk trzaskającego krzesła obił się głuchym echem, niwelując tym samym tą niesprzyjającą im atmosferę. Czy się bali, odczuwali strach? Co to jest doświadczony anioł, który nie dba o reguły. Nic wielkiego. Kolejny szkodnik, którego trzeba się pozbyć. Ktoś o niewyparzonej gębie, który z pewnością nic więcej nie potrafi. Przecież On jest jeden, ich jest zaledwie pięciu.
- Nie będziesz macał naszego szefa. Zostaw lepiej swoje upodobania w spodniach. Zanim ktoś Ci tu utnie co nieco.
- Może, rzadko spotyka prawdziwych mężczyzn.
Kąciki ust mu drgnęły. Nie powstrzymał się od głośnego prychnięcia. Puszczenie go było najgorszym błędem jaki w tym momencie przywódca tego całego syfu zrobił. Chyba nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji. A może chciał w ten sposób okazać swoją wyższość i uświadomić Evan'owi, że tak naprawdę nie boi się go? Koniec końców On był tylko jeden, ich zaledwie pięciu. A ten nerwowy gest? Tylko go delikatnie musnął, nic więcej.
- Zważaj na słowa, bo za niedługo będziesz się nimi dławić - groził, obiecywał? Kto wie. Jedno jest pewne - chłodna tonacja głosu spadła o parę ton, przez co wydawało się, że właśnie w tym momencie Evan mordował samymi słowami. Jeszcze bardziej nieprzyjemna barwa głosu od poprzedniej. Jak długo będzie prowokował, by osiągnąć swój cel?
Dwoje z nich opuściło gardę. Ciągle miał na uwadze tych, którzy beztrosko palili sobie trawkę jakby nigdy nic. Nie podobało mu się, że tak słabo oceniają przeciwnika. Uważał to za jeden z wielu popełnianych błędów przez społeczeństwo. Chociaż może to Raven czuł się zbyt pewnie? Nic dziwnego, kiedy otaczała go banda osób, którzy zamiast mózgu mieli najwyraźniej popcorn. O ile w ogóle coś tam mieli.
Anielska dusza... Mało kiedy ją pokazywał. Gdzieś w wewnątrz jego toczyła się walka między prawowitym aniołem, a bycie zobojętniałym, zgorzkniałym smokiem. Już tyle lat minęło, że nie trudno było tłumić te pierwsze uczucia. Wybrał tą drugą drogę, tą bardziej mroczną i bezwzględną. Nic dziwnego, kiedy niegdyś ładnie przyodziana dziewczyna, która resztki swoich ostatnich sił marnowało na przetrwanie, nie robiła na nim większego wrażenia. Owszem, anielska dusza krzyczała, ale ona została zakopana dawno temu przez otaczający go mrok. Zmienił się, choć nie do końca. Po prostu się zgubił i nie potrafi odnaleźć drogi powrotnej. Dlatego nie obchodziło go, co czuje w tym momencie dziewczyna. Chodziło jedynie o wypełnienie misji, a misja polegała na uratowanie jej życia. W tym momencie myślał o zapłacie związaną z uratowaniem jej, niżeli o tym, że ocali ludzkie życie. Ludzie wystarczająco dużo bólu mu zadali. Nieczyste kreatury, których nigdy nie zrozumie.
Jeden ruch Rush'a spowodował bójkę. Wielu pragnęło śmierci anioła w tej chwili. Ale proszę, kto tutaj mówi o śmierci. W tym momencie najbardziej zagrożoną osobą była dziewczyna. W momencie, kiedy zrobiła desperacji ruch. plany Evan'a legły w gruzach. Nie był wstanie powstrzymać ją od chaotycznego biegu, ponieważ odpierał ataki dwójki rebeliantów. Szczególnie tego, który wymachiwał maczetą na prawo i lewo. Bardzo nieczytelne miał ruchy. Ciekawe, że akurat on musiał być tego samego wzrostu co Raven. Jakby bogini Fortuny chciała zrobić mu niejakiego psikusa.
Gość w bandanie, który rzucił się na anioła, tudzież smoka jako pierwszy, gołymi rękami, nie był trudny do tymczasowego pokonania go. Zwiększona zwinność sprawiła, że zgrabnie ominął jego równie desperacji ruch. Dodatkowo Evan zareagował na tyle szybko, że pchnął go z całej siły glanem, by spowodować jego upadek, co równało się złamaną szczęką lub nosem, o ile wystarczająco szybko nie podparł się rękami. O jednego mniej na parę sekund, jeśli to wypaliło.
Pomimo głupiego zachowania dziewczyny, on nie tracił gardę tak jak pozostali. Pamiętał, że dwóch się  porządnie skuło, przez co powinni być mniej zdolni niż zazwyczaj są. Przynajmniej taką nadzieję miał Smok. Na razie dzielnie odpierał ataki wrogów, a kiedy usłyszał krzyk kobiety, syknął cicho pod nosem. Jeszcze trzeciego brakowało do kompletu, świetnie. Własnie to był ten moment, kiedy stwierdził, że zabawę czas zamknąć. Zrobił parę zgrabnych kroków w tył (omijając również ataki mężczyznę z maczetą), robiąc tym samym głupią nadzieję na to, że mężczyźnie, który bacznie się do niego skrada, uda mu się dźgnąć. Jeśli ponownie refleks Evan'a okazał się skuteczniejszy, w ostatnim momencie chwycił dłoń, w której trzymał ostrze, najprawdopodobniej przycinając sobie przy okazji skórę między palcami. Nieprzyjemne uczucie. Jeśli mu się udało, pociągnął go z całej siły do siebie, wykręcając mu rękę, zmuszając go również do wypuszczenia ostrza. Wykręcał mocno, możliwe, że jeśli będzie się szarpać, to złamie mu rękę. Użył go sobie również jako tarczy, z nadzieją, że pan z maczetą trochę się uspokoi. Inaczej draśnie swojego kompana. Korzystając z paro sekundowej chwili, w ekspresowym tempie wyciągnął srebrny pistolet. Różnił się od tego rewolwerowca, który mieli. Wydawał się być lepszej jakości. Ba! On był lepszej jakości. Bez żadnego zawahania, wymierzył strzał. Jedna z dwóch kul poleciała prosto w zasuwkę do drzwi, tym samym ją rozwalając. W tym samym czasie Evan głośno gwizdnął. Na tyle głośno, by jego wściekły pies wpadł i ugryzł w nadgarstek mężczyznę, który w bezczelny sposób biczował niewinną dziewczynę. Wpił swoje kły głęboko, z pewnością przegryzając tętnicę. Musiał go również zmusić do wypuszczenia bicza. Tak, było to bystre zwierzę, dobrze wytresowane, silne fizycznie i psychicznie. W końcu to najlepszy przyjaciel Evan'a.

/ wiem, że pisałem sceny walki/obrony w trybie dokonanym, ale nie chciało mi się tego zmieniać.

Widział, że budynek z minuty na minutę rozwalał się coraz bardziej i bardziej. Tynk znowu oderwał się od ścian, a Evan im więcej coś robił, tym bardziej był w nieciekawej sytuacji. Musiał wybierać, a te decyzje wcale nie były proste. Kto w ogóle mówił, że będzie łatwo?
Mężczyzna zdecydował się zmienić taktykę. Teraz ominięcie ruchu było dużo trudniejsze. Co prawda miał żywą tarczę, ale nie wiedział do czego był zdolny zdesperowany przywódca. Niewiele później sam się o tym przekonał.
Żywa tarcza nie sprawiła problemu mężczyźnie - co z tego, że tą tarczą był jego kompan. Poświęcić członka grupy, tylko dlatego, aby zranić Evana. Co mu to da, skoro jego życie tak czy siak będzie wisiało na włosku? Gardził nim tak bardzo, że aż miał ochotę zwymiotować.
Poczuł ciężar. Chudy mężczyzna zginął na miejscu i nawet Evan nie miał z niego większego pożytku. Najzabawniejsze było to, że to ich szef był bardziej zaskoczony swoim czynem, niżeli anioł, który poniekąd przyczynił się do jego śmierci. Nie zabijał często, ale czasami nie dało się uniknąć czyjejś śmierci. Szczególnie w takich przypadkach. Zero poszanowania dla swojego własnego kompana.
To było szybkie - wbicie maczety w swojego członka grupy oraz przestrzelenie zamka. Pies spisał się znakomicie, dobrze go wytresował. Nim jednak zdążył zrobić cokolwiek innego, poczuł przyszywające ukłucie w brzuchu. Na chwilę zabrakło mu tchu, ale nie na długo. Po wyjęciu ostrza, krew z jego brzucha zaczęła się sączyć. Zimna stal wbiła się na głębokość 5 centymetrów - to było dużo. Niemniej, smok nie zamierzał się poddawać tak szybko. Co to jest taka rana? Będzie mu ciężej, to fakt, ale nie znaczy, że ma zrezygnować ze wszystkiego co sobie zaplanował. Mimo wszystko nawet nie drgnął, kiedy maczeta wbiła się w ciało anioła. Ból był nieprzyjemny, ale to tylko spowodowało, że adrenalina w żyłach Evana tylko wzrosła. Kiedy tylko mężczyzna wyciągnął maczetę z martwego ciała, Rush rzucił chudego na szefa tego całego syfu, najprawdopodobniej w ten sposób mógł go powalić na ziemię - ciężar ciała robi swoje. Jego uwagę zwrócił odgłos łamania się stołu, by później zobaczyć jak jakiś kretyn próbuje uch wysadzić. Próbuje? Strasz? Sam nie wiedział.
- Co za syf. Powinieneś dobierać sobie bardziej inteligentnych kompanów. Chociaż patrząc po Tobie, to nie dziwię się, że nie mają mózgu - skomentował, chociaż wypowiedziane słowa sprawiały mu niemałą trudność przez ranę na brzuchu. Dziewczyna szybko dała nogę, a za nią od razu pobiegł pies Evana, który w pysk chwycił pęczek włosów. Może od czasu do czasy wypadnie jakiś włos ze związanego pęczka, który ułatwi odnalezienie dziewczyny w razie czego. Jeśli psu udało się do niej dobiegnąć, spróbował ją skutecznie zatrzymać, nie robiąc jej przy tym jakiejkolwiek krzywdy. Tymczasem mężczyzna musi się zająć nimi, aby móc pójść w pogoń za dziewczyną. Jego działania również będą szybkie.
Nie czekał. Nagle w pomieszczeniu rozległ się duszący cień. Czarna smuga sięgała stóp, stopniowo rozchodząc się. Wiedział, że oni wszyscy z psychiką mieli kiepsko, widział to. Dlatego jego moc w tym wypadku zadziała bez problemu. Użytkowników ogarnął jeszcze większy strach, który doprowadził ich wszystkich do nieznanego dotychczas paraliżu ciała. Przynajmniej taki był plan i jest prawie że pewien, że to wyjdzie. Doskwierał mu ból, musiał zatamować krwawienie, zatem trzeba się śpieszyć.
Kaszlnął. Jeśli moc zadziała na tyle skutecznie, chuderlak powinien zaprzestać strzelać z broni, która wymsknie mu się z dłoni. Jeśli tak będzie, ciało również powinno być bezwładne. W takiej sytuacji wykorzystał swój ostatni nabój w drugiej broni i strzelił w jego kierunku, celując prosto w głowę. Cela miał dobrego, więc nie powinien chybić. Przywódca powinien zrozumieć intencje Evana - nie chciał, aby oni wszyscy huknęli w powietrze. Poza tym, jeden debil w tą czy w tamtą stronę... Co to za różnica, skoro miał taki tupet, że wbił maczetę w swojego kompana? Jeśli jednak postanowił się rzucać na niego, co było wręcz niemożliwe przez sam fakt, że moc paraliżu na niego działa, a jak nie, to strach była na tyle silny, że nie myślał racjonalnie, przez co jego ataki powinny być nieskuteczne i sam sobie prędzej zrobi jakąś krzywdę, niżeli Evanowi, to mężczyzna wyciągnął zardzewiałe ostrze, którym postanowił się bronić, stopniowo wycofując się z pomieszczenia, wiedząc, że inni teoretycznie też nic nie powinni zrobić.

Użycie mocy: wywoływanie strachu, który prowadzi do paraliżu ciała: 1/2

Wszystko wydawało się być zbyt idealne. Wierzył w swoją siłę. Był aniołem i niezależnie od tego jak bardzo nisko upadnie, zawsze będzie mieć swoją siłę woli i determinację. To go trzyma od początku do końca. Tylko gdzie ten koniec?
Zabił kolejnego. Zadziwiające, że jako on (ten ćpun) z niewielu dał radę się ruszać, kiedy był w jego mocy. Ale nie na długo. Niestety, nie zdążył złapać niedopałku - upadły on na ziemię. Teraz każdy wstrząs był zły, niebezpieczny. Nie chciał mieć na karku coś, za co odpowiedzialny nie był. Nie wiedział jakie pole rażenia ma niewypał, który niebawem zacząć niebezpiecznie podskakiwać, jakby właśnie od tego cholernego upadku nagle uaktywnił się. Doprawdy zabawne. W tym samym czasie usłyszał krzyk dziewczyny, a niebawem desperacki śmiech mężczyzny. Nie wahał się przy podjęciu zadania. Niezależnie czy teraz zajmie się niedopałkiem czy też nie i tak nie zdąży zapobiec wybuchowi. Jedynie co mógł na obecną chwilę zrobić, to zakryć niedopałek jakimś metalowym wiadrem, o ile takowe tutaj było, by następnie ruszyć w pogoń za dziewczyną i mężczyzną, idąc po śladach oraz w stronę głosu, zamykając za sobą drzwi. Wcześniej zgarnął jakieś rewolwery od zmarłych osób, żeby coś mieć. Jego pistolety na aktualny moment były mocno bezużyteczne. Dobrze zrobił? Tego nie wiedział. Stopniowo marsz zamienił się w bieg i pomimo bólu, który mu towarzyszył dawał jakoś radę utrzymać jednostajny bieg w między czasie zdejmując z siebie płaszcz. Kiedy udało mu się odnaleźć kobietę, widok tego, że zwierzak pozwolił się jej dotknąć był zadziwiający. Ale nie zwracał teraz na to szczególnej uwagi, liczył się czas, czyż nie? Nic dziwnego kiedy w błyskawicznym tempie wyciągnął ostrze z pochwy. Starał się pochwycić faceta, przykładając mu ostrze do krtani.
- Teraz mnie posłuchasz. Chcesz żyć, prawda? Migiem zaprowadzisz mnie i tą panienkę do wyjścia. Kto wie, może lada moment będziesz zawdzięczał mi życie - szepnął przy jego uchu, przyciskając do jego skóry ostrze - To jak będzie? Dogadamy się? - a z rany na brzuchu ciągle sączyła się krew. Ciekawe, ile jeszcze wstanie będzie wytrzymać.

Użycie mocy: wywoływanie strachu, który prowadzi do paraliżu ciała: 2/2
Obrażenia: rana w brzuchu o głębokości 5 cm, trudności z oddychaniem, trudności z wykonaniem większych ruchów - zawsze przy nim towarzyszy mu nieznośny ból.