"Nani the f*ck" 2

Gdy persona odpowiedzialna za tę drakę postanowiła się ujawnić, Hadrian stracił zainteresowanie innymi, zebranymi wraz z z nim osobami. Zamiast tego skupił się tajemniczej istocie, tak spojrzeniem, jak i muszką swego rewolweru. Starał się jak mógł, by stłamsić przy tym uczucie strachu i wątpliwości.
- Moja czcigodna matula też zwykła mi mawiać, że "nie będzie bolało", kiedy chodziliśmy razem do lekarza. Dawałem się nabrać za każdym razem. Ale teraz już jestem dorosły. - odpowiedział na zapewnienia, że broń będzie zbędna.
I tak pewna doza niewiary powstrzymywała bohatera przed wykonaniem strzału, który potencjalnie zakończyłby to osobliwe spotkanie. Albo to, albo chciał być pewny, że ktoś będzie w stanie go z powrotem odesłać do bazy S.SPEC, z której został przetransportowany w to miejsce.
Uniósł brwi na wieść o ratowaniu wszystkich. Pozornie dobre intencje nie skłoniły go do zmiany nastawienia wobec nieznajomego, a tym samym do opuszczenia broni. Nie jeden psychol nazywał się Mesjaszem i bawił się życiami innych z tego tytułu. Ten gość tutaj miał w sumie nadprzyrodzone zdolności, które trochę bardziej czyniły z niego biblijnego wybrańca, ale zważając na sytuację w M-3, to raczej też miał niepoukładane we łbie jak klasyczny zwyrodnialec.
- Więc mamy coś wspólnego, bo ja też mam zamiar uratować całkiem pokaźną grupkę ludzi. Większych ambicji mi nie trzeba.
Chciał dodać "ale Ty nie jesteś jedną z nich" albo "zakończenie Twojej egzystencji prawdopodobnie mi to umożliwi", jednak się powstrzymał. W sumie to Hadrian zaczął się zastanawiać, dlaczego w ogóle się odzywał, ale jako powód uznał próbę pomniejszego ukojenia nerwów. Trochę się ich nazbierało podczas aresztu domowego w bazie S.SPEC, nie ma co.
Oczy otworzyły mu się szerzej, a usta rozwarły nieznacznie na kolejne słowa nieznajomego.
-"Zresetować świat? Zakładam, że potrafi co nieco, bo inaczej moja podróż tutaj z bazy nie trwałaby kilku sekund. Ale jak go słucham, to mam wrażenie, jakbym miał do czynienia z podręcznikowym przykładem chuunibyou. Do tego takim nadprzyrodzonym"
Po tej myśli prychnął pod nosem i ponownie przybrał groźny wyrazu twarzy. Co się więc stało z poprzednim pomysłem dotyczącym artefaktu w posiadaniu Hadriana? Co z rolami Matthew i Verity? Co się z nimi miało w takim razie stać? Czy nieznajomy w ogóle był związany z trucicielem, który terroryzował M-3? Nieciekawie to wyglądało, bo nawet jakby Moebius miał nagły atak głupawki i zechciałby współpracować z tym Mesjaszem-wannabe, to nie mógł nic poradzić - sygnet pozostawał w bazie. Intrygujące było jednak użycie przez nieznajomego liczby mnogiej w swojej wypowiedzi. To by oznaczało, że reszta zebranych również była w posiadaniu artefaktów. Wpłynęło to na wzrost ciekawości u Hadriana, ale nie umniejszyło jego czujności. Dalej był na terytorium i w obliczu potencjalnego wroga. Lub nawet wrogów.

"Nani the f*ck" 2+1

Hadrian spojrzał kątem oka to na jednego z wypowiadających się współobecnych, to na drugiego, wciąż mierząc rewolwerem w istotę zwącą się Apokalipsą. Miło było wiedzieć, że czarnowłosy nie był jedynym, który miał dość jej podłych machinacji i znęcania się nad niewinnymi. Coraz mniej interesowały go motywy tego całego planu wymagającego artefaktów. Bardziej mu zależało na tym, czy współpraca w ogóle mu się opłaci. Może nie był w pozycji do negocjacji, ale zapewnienie o zaprzestaniu dalszego siania chaosu w Mieście 3 nie było dla niego wystarczające. Chciał, żeby naznaczone nastolatki zostały uwolnione od tej klątwy, którą naznaczył ich truciciel, a wszystkie źródła zarazy znikły bez śladu. Jakby dorzucono do tego wytępienie wszystkich Łowców, to czarnowłosy siłą zacząłby wciskać sygnet Apokalipsie w dup...dłonie. No i jeszcze sprawa tego całego resetu nie brzmiała zbyt zachęcająco. Już wcześniej Dyktator uważał swój artefakt za niezwykle cenny, ale teraz jeszcze bardziej nie chciał się z nim rozstać. Częściowo dlatego, że oddanie go w ręce Apokalipsy mogło się skończyć czymś gorszym, niż obecna sytuacja M-3.
W końcu Moebius opuścił broń, zakręcił nią na palcu i schował do kabury. Stanął w lekkim rozkroku i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Westchnął, a następnie machnął jedną dłonią w kierunku Apokalipsy. Gestem tym chciał go zachęcić do zaprzestania owijania w bawełnę i podzielenia się konkretami, które wszyscy zebrani chcieli poznać. Gnębiciel pozował na kogoś wszechmogącego, a nawet udowodnił swoje niebywałe możliwości, psując krwi nie tylko Hadrianowi. Nic więc dziwnego, że nikt z obecnych nie chciał - bądź nie mógł - oddać swojego artefaktu. To prawie tak, jakby ktoś groził pobiciem Twojej matki, póki nie oddasz mu pistoletu. Ale jak mu go oddasz, to strzeli w łeb i jej, i tobie. Najwidoczniej Apokalipsie dość znacznie zależało na tym całym resecie. Jeżeli jednak dalej będzie chciał ograniczać się do gróźb, to raczej ciężko mu będzie przekonać do siebie któregokolwiek z zebranych. A skoro swoją nieograniczoną mocą nie mógł, przez pstryknięcie palca, odebrać nikomu wspomnianych artefaktów, to chyba powinien zacząć skupiać się na prezentowaniu marchewek, zamiast cały czas pokazywać kij.
Hadrian westchnął jeszcze raz, tym razem jako reakcja na odczuwaną presję. Ani na chwilę nie zapomniał, że był na terytorium wroga o potencjalnie nieograniczonych możliwościach. Nie mógł jednak po prostu ulec jak posłuszna owieczka. Zbyt wiele miał do stracenia. Jeszcze tylko z ciekawości zaczął szperać w swojej przepustce sprawdzając, czy ma jakąkolwiek łączność z bazą. Zakładał jednak, że Apokalipsa zadbał o to, by w tym miejscu nie pojawiły się niezaproszone - przez niego przynajmniej - osoby.