— A czy mógłby mi pan wyjaśnić, dlaczego przyszedł pan do restauracji w samej bieliźnie?
— Nie ma w tym nic dziwnego — odpowiedział Iwan — poszedłem się wykąpać na Moskwę, no i gwizdnęli mi ubranie, a zostawili te łachmany! Nie mogłem przecież iść goły przez miasto! Ubrałem się w to, co akurat pod ręką, bo bardzo się spieszyłem do Gribojedowa.


str. 490

"
Blondyn okazał się lekko rudawy i wcale nie taki wysoki, jak się wydawało. Miął owalną, słowiańską twarz i lekki zarost, z daleka nie rzucający się w oczy. Dołączył do Karola i dziewczyny dopiero po dłuższej chwili. Nie zaryzykował wejścia w krwawą miazgę po tym, co stało się z jego poprzednikami."
- Szczury Wrocławia - chaos,Robert T. Szmidt

Strona 9

Zacznij od pustej płaszczyzny. Nie musi być to papier ani płótno, ale jeśli chodzi o kolor, to moim zdaniem powinien być biały. Mówimy „biały”, bo trzeba go jakoś nazwać, ale jego prawdziwie imię brzmi: nicość. Czerń to brak światła, biel natomiast — to brak wspomnień, barwa pustej pamięci.


str. 326

"-Żeby wozić narkotyki przez granicę? - żartuję.
- Nie, od dragów jest u nas Raj! On robi gwiezdny pył. Ja kręcę filmy. On robi w biznesie, ja w sztuce.
- Tak w ogóle, to chcę się przerzucić na przemyt wody! - tłumaczy się nie wiedzieć czemu Raj. - Ale tam cały interes trzymają Arabowie, a oni stoją za Pakami murem, nie wpuszczą nas... Nawet kupić nie dają.
- Nie przerywaj, bracie! - Student szturcha go w ramię. - Krótko mówiąc. W tej waszej Europie facetom w ogóle nie staje, tak? No, w sensie li-bi-do?"
- FUTU.RE, Dmitry Gluhovsky

strona 11

Znów się wzburzyła, znów błysnęła oczyma, odwróciła się i natychmiast wyszła. Bardzo mi się to spodobało. Zresztą byłem wtedy całkiem pewny i nie obawiałem się: cygarniczek nikt nie zacznie przyjmować. A ona zresztą nie miała już nawet cygarniczek. I rzeczywiście po dwóch dniach przychodzi – taka bladziutka, taka zdenerwowana; zrozumiałem, że coś się musiało wydarzyć u niej w domu; i faktycznie, wydarzyło się. Zaraz wyjaśnię, co się wydarzyło, ale na razie tylko pragnę wspomnieć, jak jej wówczas zaimponowałem i urosłem w jej oczach. Taki nagle powziąłem zamiar. Chodzi o to, że przyniosła ten obraz (zdecydowała się przynieść)... Ach, słuchajcie, słuchajcie! To właśnie wtedy już się zaczęło, bo się wciąż plątałem... Chodzi o to, że teraz chcę wszystko odtworzyć, każdy taki drobiazg, każdą kreseczkę. Wciąż próbuje skupić myśli – i nie mogę, a to właśnie owe kreseczki, kreseczki...


str. 55

"Te nowe tendencje przeniknęły do buddyzmu japońskiego właśnie dzięki naukom głoszonym przez obu wielkich mistrzów za pośrednictwem sekt tendai i singon, które różniąc się między sobą w dziedzinie założeń filozoficznych, podobny nacisk kładły na rytuał, dyscyplinę, medytację i magię."

Zofia Alberowa, O sztuce Japonii

Strona 28

„Prawdę mówiąc, robiłem więcej niż proste szkice, ale to było dawno temu. Zarzuciłem rysunek. Ożeniłem się, zacząłem robić karierę. A teraz moje małżeństwo dobiegło końca, o karierze też właściwie trudno mówić.”


str 193

"jajoi, kultura (pocz. III w. p.n.e.-ok. III w. n.e.) 17,20"

Zofia Alberowa, O sztuce Japonii
Ten zapis tak bardzo boli... jajoi, dziomon, kodziki i heidzi. I jak to czytać?

Strona 105

„— Tatusiu, przepraszam, ale muszę zwymiotować.
Nie w trumnie i nie w urnie, tylko w blaszanej puszce - czyli w samochodzie. Ilse otworzyła drzwi i wychyliła się na zewnątrz, z jedną dłonią zaciśniętą kurczowo na kierownicy. Po chwili usłyszałem, jak zwraca to, co miała w żołądku.”


str 156

"Termin shen oznaczał energię życiową i duchy. Wielu Chińczyków skłaniało się do wiary, że owa indywidualna energia życiowa po śmierci człowieka stopniowo się rozprasza, żywi zaś mogą przedłużyć jej istnienie dzięki swej pamięci wyrażanej w kulcie przodków. Według wierzeń ludowych, pozostających pod wpływem buddyzmu, trzy dusze (hun) pozostawały w tabliczce przodka (zhu), podczas gdy inne, w liczbie siedmiu (po), zstępowały do świata podziemnego, aby stawić się przed trybunałami, otrzymać nagrodę lub karę za swe czyny, a następnie wypić herbatę zapomnienia i reinkarnować się w istotę żywą - ludzką lub zwierzęcą, zależnie od zasług."

Jacques Pimpaneau, Chiny. Kultura i tradycje

Strona 200

Rozmowa na trzech grabarzy i jedną Śmierć Tomasza Kowalskiego:

"— [...]No i ta Helerka przyszła do wujka. Weszła do izby, gdzie wujek leżał, popatrzyła i mówi, że łóżko pod oknem jest źle postawione. Księżyc z człowieka moce życiowe wybiera, a i złe przez okno spojrzy, urok rzuci.
Walazkowa aż splunęła ze złością pod nogi Tomasza, dodając tradycyjnie: "Święta prawda".
— No niech mi Walazkowa tu nie pluje! To cmentarz jest! — jęknął zniesmaczony grabarz.
— Dalej mówi tak: łóżko trzeba od okna odsunąć, a wuja na rękach siedem razy o północy wkoło chałupy przenieść, ale nie jak zegar idzie, tylko na odwrót.
— Wiadoma rzecz — wtrącił się Rysiek i sarkastycznie dodał: — Przecież jakby zgodnie z ruchem wskazówek, to by wujowi rybia łuska na plecach wyrosła.
— Ryba łuska, rybia łuska... - Walazkowa popukała się w czoło. — Patrzcie go, mądrala. Jak byś był faktycznie taki mądry, to byś wiedział, że rybia łuska wyrasta, i owszem, ale na nóżkach, jak się dziecko za często kąpie.
Ryśka zatkało."