Widząc spojrzenie dziewczynki czuł jak roztapia mu się lodowate serce. 95 lat na tym świecie, a drobna dziewczynka, która mogłaby być jego pra-prawnuczką, cuda się dzieją. Szkoda tylko, że te cuda dzieją się tylko przy nim, nawet nie chciał myśleć ile razy to drobne dziewczę nie sięgające mu nawet do klatki piersiowej musiało trudzić się najstarszym zawodem świata. Chore pojeby jak widać zawsze będą, nieważne czy to plaga, wojna czy nawet jebana apokalipsa, oni przeżyją jak zasrane karaluchy i wyjdą na świat kiedy jest w miarę bezpiecznie żeby szerzyć swoją gnidowatość i niszczyć to co piękne i czyste.
Spojrzał na dziewczynkę ponownie kiedy ta przejęła się losem swojego rodzeństwa. Kiedy już chciała wybiegać westchnął cicho i złapał ją za drobną rączkę. Założył na siebie z lekkim trudem płaszcz i podniósł ją na swoją wysokość, tak żeby mogła opleść swoje dłonie wokół jego karku.
- Trzymaj się mocno i prowadź do swojej siostry, Nadya. - Powiedział ciepłym tonem i rozejrzał się jeszcze czy nie znajduje się nic obok co uchroniłoby ich od deszczu. Jeżeli znalazł cokolwiek takiego to zakrył ich głowy, jeśli jednak nie to biegiem ruszył w kierunku, który wskazywała jego nowa kompanka. Starał się unikać deszczu jak mógł żeby mała nie musiała zmoknąć, ale nie nadkładał przez to drogi.
Kiedy dotarli na miejsce, postawił Nadye na ziemi i przykucnął do jej siostry.
- Witaj, Nana, słyszałem, że możesz mi pomóc. - Powiedział przyjacielsko i wyciągnął kolejny owoc.
- Ten jest dla ciebie, smacznego.
Jeżeli okazało się, że to pułapka to wpierw skręcił kark Nadyi. Tak dla zasady.
Pozwolił uroczemu rodzeństwu nałożyć maść na swoją rękę i poczekał chwilę aż zacznie działać, liczył na to, że opuchlizna zejdzie choć trochę i będzie mógł w końcu ruszyć ku swojemu celowi.
Jeżeli maść zadziałała wyjątkowo dobrze i Slei nie potrzebował dużo czasu to ruszył od razu w stronę hotelu, obiecując Nadyi i Nanie, że po nie wróci i żeby na niego czekały.

Zaklął pod nosem na dosyć wąskie jak dla niego przejście, ale w końcu się przecisnął bez zbędnego wciągania go do środka czy zaklinowania się, chociaż tyle.
Lekkie światło uwalniające się z lampy naftowej było więcej niż wystarczalne, w końcu widział w ciemnościach lepiej niż normalny człowiek zważywszy na fakt mieszkania pod ziemią.
Dużo..Za dużo dzieci, to byłoby z lekka przerażające, gdyby nie był głównym bohaterem tej opowieści, w końcu oni tak łatwo nie giną, nie? Zwłaszcza ze strzelbą automatyczną pod ręką.
Zarzucił on jednak broń na plecy i powoli wyciągnął dwie pomarańcze kiedy obrońca praw nieletnich klęczał na podłodze.
- Nadya, podziel się tym ze swoim rodzeństwem.
I tym oto sposobem został z jedną pomarańczą w zapasie, ale nie żałował. Uznał to za..inwestycje i odkupienie części swoich grzechów. Przeszedł powoli wśród już weselszej gromadki kiedy dziewczynka posłusznie wykonała jego prośbę i skierował się w stronę klęczącej dziewczyny.
- Oddaj nóż. - Głos był stanowczy, ale nie lodowaty, nie chciał przestraszyć pozostałej gromady. Jeżeli dziewczyna go posłuchała to odłożył go na nieosiągalną wysokość dla zebranych berbeci.
Pomógł jej wstać nie wypowiadając przy tym ani słowa, po czym pokazał swoje opuchnięte ramię.
- Mam coś bardzo ważnego do zrobienia, a nie wiem czy podołam w tym stanie. Podobno posiadasz maść, która może mi pomóc, jeśli tak to proszę, pomóż mi a ja pomogę wam, masz moje słowo.
Jeżeli dziewczyna się zgodziła (zapewne Nadya pomogła ją przekonać) to dał się nasmarować nieznanym specyfikiem i poczekał aż ten zacznie działać. Po wszystkim podziękował dziewczynie i w końcu się przedstawił.
- Marcus, miło mi. Pomogłem twojej siostrze. - Powiedział już ze słyszalnym ciepłem w głosie i dodał kolejną kwestię. - Po wykonaniu mojego zadania wrócę tutaj i zabiorę was gdzieś gdzie jest znacznie bezpieczniej i gdzie nie będziecie musieli się martwić o jedzenie. A tym bardziej wykonywać tak uwłaczającej godności pracy. - Po tych słowach skierował się do wyjścia w nadziei, że deszcz w końcu sobie odpuścił, w końcu trochę już wysechł więc wypadałoby teraz nie zmoknąć. Biegiem ruszył w stronę hotelu, w końcu musi nadrobić spore opóźnienie.

Wysłuchał słów Hany patrząc na gromadę wygłodniałych dzieci zajadających się jego zaliczką.
- Dlaczego nie powinna? Macie jakieś plany wobec mnie czy boisz się o to, że ich skrzywdzę? - Zapytał ściągając z siebie płaszcz. Nie widząc jednak miejsca gdzie może go zawiesić, wyjął swój nóż i wbił go w drewniany strop utrzymujący na sobie dach niewielkiego pomieszczenia aby powiesić na nim wymieniony ubiór. Oczywiście wbił go na bezpieczną dla wszystkich zebranych tu dzieci wysokość, łącznie z Haną.
Kiedy usłyszał odpowiedź na swoje pytanie dotyczące maści westchnął ciężko i przysiadł, opierając się o ten właśnie strop. Postawił swoje AA-12 obok niego, uprzednio je zabezpieczając szybkim ruchem zdrowej ręki tak aby czynność ta umknęła oczom zebranych, nie chciał po prostu żeby wiedziały jak to się robi.
- Stać mnie na nocleg u was w takim razie? Jedna noc, Nadya. Wyruszam w stronę swojego zadania z samego rana, ale tak jak mówiłem, wrócę z pomocą.
Przyjrzał się zebranym dzieciom, po czym kiwnął w stronę Hany aby usiadła obok niego.
- Późno już, może lepiej położyć je spać? - Zapytał cicho. - - Tak na marginesie, widać że jesteś tu najstarsza, ale ile masz lat? Sama nie wyglądasz na chociażby pełnoletnią.
Rozejrzał się ponownie, po jego prawicy była już Nadya, która widocznie nie chciała go opuścić nawet na krok.
~~
Kiedy jednak nastała już późniejsza pora, podniósł się i zdjął swój płaszcz, a zamiast niego zawiesił swoją broń. Ubrania użył do tego aby przykryć najstarszą z rodzeństwa oraz jej uroczą siostrę, a sam przysiadł na jednym z jedynych krzeseł w pomieszczeniu. Zarywanie nocek i piekący ból sprawiały, że nie było łatwo mu zasnąć, przez co był ostatnim, który przysnął. Na dodatek nie na krótko przez właśnie piekący ból rozchodzący się po całym ramieniu, ale już nie całym ciele, progres. W tym oto stanie czekał do rana, nie śpiąc a czuwając jedynie, jak przystało na Łowcę.

Wybudził się. Kurwa, co to było, czyli jedyna myśl, która aktualnie przelatywała mu przez głowę. Powoli się podniósł, lekkie zawroty głowy nie pomagały w zebraniu się na równe nogi. Kiedy w końcu ta trudna sztuka zakończyła się powodzeniem, rozejrzał się po pomieszczeniu. Niezbyt długo, acz w skupieniu. Nie zauważył jednak nic podejrzanego co było jeszcze bardziej podejrzane niż brak podejrzeń względem tego podejrzanego miejsca. Nie miewał realistycznych snów, a stanowczo nie takich, które wprawiały go w niezły zamęt myślowy i gościły razem ze strachem. Ruszył przed siebie, a dokładniej w stronę baru, początkowo droga do niego i tak się pokrywała z drogą do hotelu więc nawet jeśli nie znajdzie swojej odpowiedzi w miejscu startowym to nie będzie miał sporo drogi do nadrobienia.
Plus jest taki, że ręka nie była już na tyle zdezelowana jak wczorajszego dnia, a raczej wieczoru.
Śpieszył się, szczerze powiedziawszy. Może by tego nie przyznał, ale był zbyt przestraszony tym co się rzekomo stało w tym domu żeby teraz spokojnie ruszyć do hotelu, jeżeli jednak się okaże, że to był naprawdę pojebany sen to z miejsca ruszy do hotelu wykonać swoje zadanie, zawsze to lepiej skupić się na robocie niż na idiotycznych sytuacjach (nie) z życia wziętych.
Przed wejściem do środka na wszelki wypadek sprawdził stan amunicji w swoim AA-12 i odbezpieczył je na wszelki wypadek, w końcu nie wie czego się spodziewać w środku a to w końcu Desperacja. Jeżeli nie napotkał nic dziwnego, albo nie spotkał też Zachrystiusza to ruszył od razu do hotelu żeby wykonać swoje zadanie.

Wszedł żwawym krokiem, niezbyt zwracając uwagę na otoczenie. Zatrzymał się dopiero wtedy kiedy zauważył przed sobą starca. Jego broda stanowczo rzucała się w oczy, była dosyć zadbana jak na ówczesne czasy. Chwila zadumy sprawiła, że niezbyt myślał o tym aby się przedstawić, ale na szczęście zdążył nadrobić swój początkowy brak kultury.
- Witam. Przyszedłem w pośpiechu i niestety muszę Panu oznajmić iż w pośpiechu stąd będę musiał wyjść, przybyłem jedynie wypełnić jedno zadanie, choć nawet nie wiem na czym polega. Może mi pan pomóc zdecydować czy gra jest w ogóle warta świeczki. Potrzebuję fragment kamienia, o którym na pewno pan wie.
W tym momencie zaczął wyciągać kamień, którym miał okazać kto go tu przysłał. Usłyszał wtedy zdanie, które delikatnie wybiło go z tropu. Pozwolił starcowi w spokoju skończyć swój wywód i z delikatnym uśmiechem na ustach mu odpowiedział.
[color=#990000]Na początku był Chaos. Któż zdoła powiedzieć dokładnie, co to był Chaos? Niejedni widzieli w nim jakąś istotę boską, ale bez określonego kształtu. Inni, a takich było więcej, mówili, że to wielka otchłań, pełna siły twórczej i boskich nasieni, jakby jedna masa uporządkowana, ciężka i ciemna, mieszanina ziem, wody, ognia i powietrza.[/color]
Po tych słowach skinął głową powitalnie w stronę wymordowanych i podszedł bliżej swojego rozmówcy, który widocznie go zainteresował.
- Nie uważa pan, że to idealny opis tego co spotkało nas wszystkich? - Zapytał czując się jakby rozmawiał z intelektualistą, miał nadzieję, że starzec nie zaprezentuje innego poziomu.
Wtedy rozejrzał się dopiero po otaczającym go miejscu. Z pewnością urzekły go lamy oleiste, pierwszy raz widział lampy w kształcie alpako-podobnym, z pewnością nazwa wskazywała na gatunek świecących się zwierząt.
Czekał na odpowiedź starca, wesoło stukając palcem o rękojeść noża, znacznie szybciej by go dobył niż strzelby więc z tego korzystał. Nie znaczy to jednak, że miał zamiar z miejsca rzucać się komuś do gardła. Jeżeli odpowiedź, którą by otrzymał pozwalałaby mu zakończyć sprawę szybko to z miejsca zabrał się do pracy, jeżeli jednak nie to postanowił jedno. Jest na to wszystko za stary. Plus miał zaczątki schizofrenii bo cały czas słyszał w głowie głos Nadyi co sprawiało, że coraz bardziej miał ochotę wybiec stamtąd i wrócić do domu żeby przeszukać każdy skrawek miejsca w poszukiwaniu poszlaki gdzie mogą się znajdować, czuł zbyt wielki niepokój ducha przez tą małą dziewczynkę i jej rodzeństwo.

Nie wiem dlaczego, ale twój post niesamowicie przypadł mi do gustu, jest świetny, dziękuję.