Ahhhh, jak on kochał te meliny.
Co jak co, ale to właśnie one mają najlepszy klimat. Czający się za rogiem wpierdol, kuśtykająca stara babcia pytająca czy coś podać (choć nie zawsze się trafiała bo często leżały już w grobie), barman wyglądający jak weteran trzech wojen nuklearnych, który postanowił, że ma dosyć rozpieprzania łbów i chce sobie założyć kulturalną restaurację, ale starczyło mu pieniędzy tylko na wykupienie czegoś takiego, klientela to samo złoto. Nie wiesz czy pijesz obok rabusia, gwałciciela, mordercy, czy najgorszym z nich, komornika.
Kto by nie chciał spędzić w takim miejscu godzin czekając na jakiegoś spóźnialskiego przygłupa, który nie raczy ruszyć swojej niewychowanej dupy na czas, jezu ile można siedzieć w tej obskurnej dziurze.
A mimo to Sleipnir idealnie tutaj pasował.
Siedział kulturalnie przy jednym ze stolików sącząc rozwodnione piwo i poprawiając swój ekwipunek.
A w swoim ekwipunku posiadał jedynie trzy rzeczy bo magiczny głos w jego głowie powiedział mu, że tylko tyle mu wystarczy, głos ten niektórzy nazywali schizofrenią, inni rozsądkiem. On po prostu nazywał to tym mądrzejszym.
Tak czy siak w swoim ekwipunku posiadał swój artefakt, czyli 30-centymetrowy nóż zdolny zmieniać grawitację, swoje AA-12 z 32-nabojowym magazynkiem i kanapeczkę, ale to nie byle jaką. Bekon, jajko, sałata (dla niepoznaki), ser, szynka, sosy, no kurcze tylko jeść i się najeść, nawet jedna taka składanka wystarczyła żeby się chłop najadł.
Ubrany był za to klasycznie, wysokiej jakości skórzana kamizelka z ukrytymi kieszeniami i wszytym futerałem na nóż, naramienne kabury z dodatkowym paskiem do doczepienia granatów, długa, luźna wełniana koszula, czarna marynarka z wewnętrzną kieszenią na piersiówkę, pas z kaburą i pochwą na nóż, czarne spodnie z wieloma kieszeniami i lekkie wojskowe buty. Ciężko było go spotkać w czymś innym, ale zdarzało mu się.
Z nie wiadomo jak długiego zamyślenia wyrwały go jednak skrzypiące drzwi, które ktoś molestował od drugiej strony, zapewne roznoszący się po sali dźwięk oznajmiał, że wcale im się to nie podoba, ale cóż, są tylko drzwiami, wiele zrobić nie mogą.
Poczekał aż mężczyzna usiądzie i nie przejął się ani odrobinę jego posturą, ot kolejny typ co coś od niego chce.
Spojrzał na niego z uniesioną brwią słysząc jego mruczenie pod nosem i zerknął na dwa zawiniątka.
Wow, tak niespotykane, kawałek papieru i kamyczek. Mimo to w swoim długim życiu Slei zdążył zauważyć, że takie przedmioty mogą wywołać zamęt w niejednym królestwie, a wielcy magowie mogą zrobić z nich wielki uż.. zaraz, zapędził się.
A jednak to nie on się zapędził tylko ten jegomość. Jego mistrz? Średniowiecze wita.
Mimo to słuchał go uważnie i nie przerywał.
No dobra, prawie parsknął śmiechem słysząc jego imię, ale postanowił jedynie zaśmiać się w duchu, nie wypada w końcu inaczej.
Dalej słuchał uważnie i notował fakty, które mogą mu się przydać.
Hotel, właściciel, wschodnia część, fragment kryształu księżycowego. W mango przypadkiem tego nie sprzedawali ostatnio?
Zerknął na zaliczkę i otworzył oczy z podziwu. Pomarańcze. Jebaniutkie pomarańcze, soczyste, pomarańczowe kulki rozkoszy wypełnione sokiem bogów.
Ekhm, znaczy się pomarańcze, fajnie, miło dostać czasem owocka zamiast kulki.
Chwycił swoją zaliczkę i pochował je do kieszeń, dzięki ci panie że wziąłem nóż, będzie czym zjeść.
- Przyjmuję twoje zlecenie, o Zachrystiuszu, wykonam misję, którą powierza mi twój mistrz. - Powiedział poważnym tonem i postawiłby pół swojego funduszu emerytalnego, że w oddali pieprznął piorun kiedy skończył mówić.
- Jestem gotowy by wyruszać od zaraz. - Dodał po chwili smyrając owocki po ich skórce.

Patrzył na faceta równie wymownie co on na niego, czekając aż ten w końcu powie to co chciał powiedzieć.
Kiedy w końcu się odezwał, Sleipnir patrzył na niego tępo przez kilka sekund, po czym klepnął się w czoło.
- No tak, wybacz Zachrystiuszu, już się za to zabieram. - Powiedział odsuwając w połowie pełne piwo na bok i wstał akurat wtedy kiedy jego rozmówca się zatrzymał i wrócił do niego szybkim krokiem. Wysłuchał tego co ma do powiedzenia mądrze kiwając głową i przystał na jego warunki.
Zabierając co jego i upewniając się, że wszystko jest na miejscu, sięgnął po ostatnią pomarańczę, którą nagle przebiło ostrze.
Widząc wyciekający sok ze złocistej kuli poczuł się tak jakby widział umierającego kompana, który został dźgnięty bagnetem przez tchórzowatego francuza, po prostu zniewaga.
Zerknął z byka na obecnych wokół niego dryblasów i szybko zmienił swoją nieprzyjemną minę na przyjacielski uśmiech.
- Już się stęskniłem za twoim nazywaniem mnie kurwiszonkiem, staruchu. - Powiedział ciepłym tonem udając, że zna faceta i powoli sięgnął po pomarańczę.
- Jasne, tylko pozwól, że ją obiorę, widać, że mam w tym większą wprawę. - Dodał po chwili.
Jeżeli nikt nie postanowił się do niego rzucić z łapami.
Jeżeli jednak ktoś postanowił to zrobić to skorzystał ze stojącego obok w połowie pustego kufla i grzmotnął nim w głowę drechola.
Jeśli jednak udało mu się zdobyć soczysty owoc bez problemów to zagaił trójkę rozmową i zaczął obierać pomarańczę. Kiedy byli wystarczająco blisko Sleipnira, ten postanowił psiknąć sokiem w oczy tego, który stał najbliżej i chwycić go za fraki, zakładnik zawsze się przyda żeby bezpiecznie wyjść.
Możliwością jest również, że któremuś z nich zwyczajnie odbiło i rzucił się z łapami do Łowcy, wtedy ten nie patyczkował się i zagościł swoim ostrzem pod żebrami przeciwnika aż po samą rękojeść, po czym próbował zrobić to samo z resztą. Nie ma zamiaru dzielić się z nikim swoimi pomarańczami, na które ciężko właśnie idzie zapracować, a tym bardziej z ekipą dresów żywcem wyciągniętych z łódzkich kamienic.

Ciężkie życie Łowcy próbującego zarobić w godny sposób grosz. Można by rzecz, że ciężkie niczym osiłek, który właśnie leżał na jego ręce.
Lekko otumaniony zobaczył jak doskakują do niego pomagiery tego dużego, już sięgał po spluwę, kiedy zorientował się, że gnieciona ręka ma teraz więcej swobody, czyli pomagają wstać temu drugiemu. Ich głupota była zadziwiająca, chociaż niektórzy zapewne nazwaliby to lojalnością i obawą przed stanem ich szefa, ale gówno go obchodziło zdanie niektórych.
Skorzystał z okazji i postanowił ulotnić się najszybciej jak mógł, chwycił jedynie pomarańczę w dłoń i w kilku susach już był poza barem.
A przynajmniej spróbował.
Jeżeli mu się to jednak nie udało już przy sięganiu po pomarańczę to zagościł nożem w plecach dryblasa, choć wolał uniknąć mordowania innych, w końcu jeżeli zostawiłby ich w takim stanie to pościg za nim byłby wątpliwy.
Co do pomarańczy, to są też i granice upartości, w końcu nie da się zabić za jedną z czterech kulek wypełnionych słodkim nektarem bogów, ale jeżeli miał okazję to i ona wróciła do jego zapasów.
Jeżeli jednak udało mu się ją capnąć, ale pościg za nim ruszył to po wyleceniu z baru, zatrzymał się za rogiem i z iście oficerską prędkością przygotował się do posłania w ich stronę ołowiu, z takiej odległości w jakiej się znajdywał nie mogli oni ani do niego doskoczyć jednym susem aby zaatakować bronią białą, ani pole rażenia nie dawałoby złudzeń na to, że przetrwają.
Po zakończonej sprawie z trójką osiłków ruszył w stronę swojego zadania, którym był wielce zainteresowany.
W końcu jak ktoś szasta pomarańczami z miejsca to pewne jest to, że nagroda nie będzie byle jaka. Niestety, zadanie zapewne też nie jeśli chodzi o trud, który trzeba będzie w nie włożyć.

//Będę wdzięczny jak napiszesz co z ręką, nie chciałem przesadzić z tym jak bardzo jest obita, tak samo w drugą stronę.

No, on to wie jak się ustawić. Czuł dumę ze swojej zdobyczy, w końcu ręka wróci do swojego stanu, a pomarańcza to pomarańcza, nawet nie trzeba tego porównywać.
Czując na sobie pierwsze krople deszczu od razu zaciągnął na głowę swój płaszcz i biegiem popędził w stronę hotelu, najlepiej pod ewentualnymi dachami. Jeśli jednak takowych nie było to schował się pod pierwszym lepszym i zanim zdążył porządnie zamoknąć schował się tak aby jak najmniejsza ilość deszczu do niego docierała, postanowił chwilę poczekać, kto wie, może ulewa skończy się równie szybko jak się zaczęła, a on w końcu nie miał zamiaru się teraz dodatkowo przeziębić.
Mimo pozytywnego nastawienia to ręka dalej bolała, może i miał do czynienia z większymi dawkami bólu, ale ten też nie był niczego sobie, potrafił na moment wybić z rytmu i zakręcić w głowie, na szczęście powoli ustępował dopóki nią nie ruszał.
I tak oto siedząc na jednym z jedynych suchych kawałków ulicy usłyszał cichy głos.
Spojrzał w dół mocno zaciekawiony źródła dźwięku i zaniemówił. Jego oczy wypełniły na moment łzy.
Kucnął do młodej dziewczynki i od razu przetarł oczy. Wysłuchał jej słów i ją po prostu przytulił.
Miał w dupie to czy zaraz dostanie nóż pod żebra czy nie, może i był teraz naiwny, ale nie miał serca żeby zostawić kogoś tak niewinnego i bezbronnego w potrzebie, w końcu miał tak od dzieciństwa.
Szybko zdjął z siebie swój płaszcz, zakrył ją nim i posadził obok siebie.
Wyciągnął cieknącą pomarańczę i zaczął ją obierać swoim nożem. Było to dosyć pracochłonne i niewygodne zważywszy na fakt, że posiadał tylko jedną rękę zdatną do działania, ale nie przeszkadzało mu to, robił to wolno, ale płynnie.
Kiedy skończył od razu wręczył obrany owoc w dłonie dziewczynki i przytulił ją do siebie, nie chciał żeby zmarzła.
- Jak się nazywasz, słońce? - Zapytał ciepłym tonem i pogładził ją po włosach, czuł się tak cholernie źle z myślą, że tak drobna istota musiała się trudzić tak haniebną pracą żeby tylko przeżyć, zwłaszcza w tym wieku.
Przetarł ponownie oczy, tym razem bardziej ze zmęczenia niż smutku i zapytał wprost małej istotki.
- Nie chciałabyś pójść ze mną? Obiecuję, że nie stanie ci się żadna krzywda, zabiorę cię do twojego nowego domu, w którym będzie ci znacznie lepiej. - Powiedział absolutnie poważnie, nie mógłby odejść stąd z myślą, że zostawiłby ją w takim miejscu żeby dalej musiała zajmować się prostytucją.

Deszcz choć dalej dudnił o daszek pod którym siedzieli, to wydawał się odległy i nieosiągalny.
Jedyne na czym był teraz skupiony to ta mała istota, która aż za bardzo przypominała mu ją. Minęło 80 lat a on to dalej pamięta jak wczoraj. Rąbał drzewo żeby mieli czym palić na zimę w kominku, kiedy z krzaków wyłoniła się drobnej postury dziewczyna, początkowo uznana za zagubioną sarnę. Dopiero bliższe oględziny sprawiły, że można było znaleźć kilka różnic pomiędzy futrzaną kulą słodkości i natury, a ślamazarną kulą niezdarności.
Nawet ten sam zapach bezradności można było wyczuć u obu z nich, szkoda tylko, że tamtej już nie ma jak pomóc.
Uśmiechnął się pod nosem słysząc jej słowa i pogłaskał ją po głowie. Brak czułości wobec dziecka i nie posiadanie kogoś w kim mogą znaleźć oparcie owocowało tylko jedną rzeczą, stworzeniem socjopaty zdolnym do wszystkiego, zwłaszcza w tym świecie.
Nie odpowiedział nawet na jej pytanie, jedynie z uśmiechem na ustach pokiwał głową potwierdzając, że owoc należy do niej i może z nim zrobić co tylko chce.
Wysłuchał uważnie jej słów i zerknął na padający deszcz, po czym podniósł się na równe nogi.
Spojrzał na nią z góry i ponownie się uśmiechnął.
- Marcus, miło mi.
Krople deszczu równie maniakalnie co przedtem uderzały o ziemię i dachy rozpadających się budynków.
- Poczekajmy aż przestanie padać, od razu moja ręka odpocznie i będzie w lepszym stanie. Najpierw pójdziemy coś załatwić a potem wrócimy po twoje rodzeństwo, dobrze?