Całą tę klitkę można ogarnąć wzrokiem stojąc w progu, nie trzeba się nawet specjalnie rozglądać. Dokładnie naprzeciwko drzwi, w małej wnęce, znajduje się łóżko – o ile materac rzucony na podłogę i przykryty kilkoma wystrzępionymi kocami można nazwać łóżkiem. Po lewej stoi biurko – zwykły blat ze sklejki na czterech chybotliwych nogach – i krzesło, po prawej szafa na dokumenty pełna papierów, ubrań i przydatnych drobiazgów. W pomieszczeniu panuje zwykle duszny półmrok – nie ma okien, a jedyne źródła światła to niedomagające lampy naftowe i porozstawiane tu i ówdzie ogryzki świec. Generalnie pokój rozmiarem i położeniem przypomina raczej schowek na miotły niż pomieszczenie mieszkalne, ale hej, nie ma co narzekać – lepsze to niż spać na korytarzu.