Ford tylko na to czekała. Miłe pogadanki zawsze są dla niej niezręczne i jak już pewien Anioł miał okazję się przekonać, trochę trwa zanim język rozwiąże jej się na tyle by powiedzieć coś miłego, bądź coś co miało miło zabrzmieć. Zobaczyła, że jej pasażer zaczyna wymiękać przy wymijających odpowiedziach. Mogłaby go nawet polubić, ale znając życie nie spotkają się więcej.
Roześmiała się trochę chrapliwie. Często ma problem z uśmiechaniem się, a co dopiero ze śmianiem.
- Tak, to prawda, miastowi wolą nie wiedzieć co jest za murem. Żyją w swoim wyidealizowanym świecie, myśląc, że za murem się kończy. Kiedy to za nim tak naprawdę się zaczyna.-zamilkła na chwilę, zamyślonym wzrokiem patrząc na drogę- Łowca głów brzmi nieźle, może bym nim była gdyby nie to, że urodziłam się w mieście, a nie tutaj. Czemu czułbyś się ohydnie gdybyś coś mi zrobił?-Zdziwiona spojrzała to na niego to na drogę.- Tak jak mówiłam ,podwożę Cię bo to niedaleko, co z tego że wstecz. Jak wspomniałam na początku, to niebezpieczne doprowadzać się do takiego stanu, dlatego powiedziałam co powiedziałam. Dla mnie jesteś raczej starającym się z czegoś wyżyć gościem, a to co myślą inni mało mnie interesuje. Mam pracę jaka mnie satysfakcjonuje, nawet jeżeli jest to brudna robota. Nie mam nic do stracenia. Jednego dnia żyjesz, drugiego możesz przewracać się w grobie, ale dla mieszczucha jakim jestem jest to rodzaj wolności. To ja, albo moja głupota zadecyduje o tym kiedy umrę.-wyprodukowała się po chwili. Zobaczyła jak Desperata interesuje się pokrowcem z bazuką.
-Od kiedy to mężczyźni interesują się kobiecymi torebkami? Ty masz plecak, ja moją szykowną torebkę, lepiej tam nie zaglądaj.– powiedziała naśladując sposób mówienia pasażera, kryjąc niemą groźbę, którą mężczyzna, jeżeli jest na tyle kumaty na jakiego udowodnił że wgląda, zauważy.

INGERENCJA LOSU


Od dwóch dni panuje wszędzie nieprzyjemna epidemia grypy żołądkowej. Niestety, nawet najtwardsi zawodnicy zostali przez nią pokonani. W tym i Ford. Przez kolejne 5 postów będzie odczuwała silne skurcze brzucha oraz rozwolnienie. Radzę ewakuować się do toalety.

No nie wierzę...to teraz-pomyślała. Wcisnęła pedał gazu. Im szybciej będą, tym lepiej.
Nigdzie nie widziała wymarzonej tabliczki z napisem „Toaleta za 50metrów”. A żołądek kotłował się buntowniczo, mordując jelita powoli. Tu cos kopnie tu coś ściśnie i masz piękny supełek z niespodzianką na końcu. Czuła jak rotawirus robi sobie party hard. A skąd wiedziała, ze to on jest sponsorem imprezy? Niemal ostry brzuch, mdłości, czyhające wymioty. Ciąża to to nie jest, więc zostaje wirus.
Za oknem nie było już tak powiedzmy pięknie, bo pogoda humorzasta jak kobieta, obraziła się na wszystkich podróżujących. Jeszcze bardziej przyspieszyła, tak Ford udowodni, że się da.
-Lepiej zapnij pasy. Chyba zostawiłam w górach czajnik na gazie i powinnam szybko wrócić. Obiecałam, że Cię podwiozę to to zrobię, więc spokojna twoja rozczochrana.- powiedziała swoim poważnym głosem.
Wiedziała, że taka tania wymówka nie przejdzie, ale jej głowę obecnie zaprzątała myśl. Gdzie by tu zrobić prowizoryczną latrynę i w którą stronę wystrzelić pocisk bazuki, by przypadkiem kogoś nie ustrzelić, a czymś musi zagłuszyć sedesowe chóry jej przewodu pokarmowego. Oby zdążyła odwieść pasażera i dotrzeć do bazy, zanim wprowadzi plan B w życie.
-Widzę coś na wzór trawy, czy jakiejś roślinności. Coś taki znudzony, zaraz będziemy.- uśmiechnęła się swoim krzywym uśmiechem i spojrzała na tył wozu poszukując wzrokiem saperki, czy innej łopaty.

Bul, bul, bul, bul, w żołądku wirus rytm wygrywa. Homeostaza na głowie już stoi. Error, error krzyczy system. Żołądkowa orkiestra przybywa.
Ford zatrzymała pojazd i złapała się za brzuch. Być może ten odruch uratował ją przed sromotną klęska w potyczce z silnym Desperatą, jaka niespodziewanie nastąpiła. Ma na sobie skórzaną kurtkę, co dodatkowo dało jej chwilę, inaczej mężczyzna zdążyłby zabrać jej broń. Osłabiona przez chorobę, dała się zaskoczyć, a jej odruch obronne były znacznie wolniejsze niż zazwyczaj. Przegrywała szamotaninę. Kobieta nie należy do cierpliwych czy subtelnych osób, dlatego jak obrona nie działa zostaje atak. Wcisnęła sprzęgło i pedał gazu. Samochód ruszył wściekle, jego szarżę zatrzymała przebita, przez pocisk nowego napastnika, opona. Szarpnęło pojazdem, ale walczący nie przejęli się tym wcale. Uniosła szybko kolano przyciskając głowę mężczyzny do swoich piersi, uniemożliwiając mu widok i oddychanie. Poczuła jak jego nacisk na nią się zmniejszył. Złapała go za włosy i jednocześnie zmniejszyła uścisk kolana. Uniosła jego głowę, a gdy ich spojrzenia się spotkały, przywaliła mu z bani.
Mężczyzna dochodził do siebie szybciej niż przypuszczała. Rzuciła się na niego, przygniatają do siedzenia, a krople potu wstąpiły jej na czoło obficie, jak deszcz na szyby. Przepełniona agresywną energią niezaspokojonej seksualnie kobiety ignorowała odruchy wymiotne i żołądkowe crescendo.
Ford walczyła by pozostać na górze, przygniatała udem, łokciem, kolanem, dłonią, wszystkim, co tylko zdoła przytrzymać faceta na siedzeniu. Złapała za jego strzelbę i wycelowała:
-Morda człowieku! Kobietę atakujesz łachudro?! Opanuj się i tłumacz. Bo głowę odstrzelę i nogi z dupy powyrywam.- powiedziała ciężko niskim głosem tłumiąc zimną furię jaka ją ogarnęła. Czuła, że traci nad sobą kontrolę. Ma ochotę od razu zabić go choćby kolbą tej strzelby, rozerwać mężczyznę na strzępy i nakarmić okoliczną faunę. Powstrzymała się jednak i dała rade się do niego odezwać.
Gorączka budzi jej pierwotne instynkty. Ford nie bez powodu wstąpiła do wojska, jeżeli nikt od tylu lat nie trzymałby jej za mordę, ciężko by było nazwać ją człowiekiem.
Dziecko z downem potrafi zabić łyżką, a potem dalej jeść nią zupę.

/I copy that. Nie umiem pisać konwencjonalnie, ale postaram się /

Ford poczuła się jak w przedszkolu. Szamotała się wściekle z mężczyzną o pukawkę, następnie szarpali się po prostu ze sobą gdzieś tam pamiętając o co się kłócą. Tyle że w pobliżu nie było przedszkolanki, do której można podbiec i powiedzieć: Psze pani siku i kupa. I na tym kończy się dziecięca szamotanina i kłócący odkładają spór na później bo jeden jest niedysponowany.
Niestety, żadnej przedszkolanki nie było w pobliżu tylko jakiś typek czający się nieopodal samochodu z własną zabawką. Kolejny wróg?
Dlatego nie odłożą sporu na później, bo Desperata raczej nie przejmie się tym, że Ford musi do „toalety”.
Wściekłość wywołana sytuacją, gorączką i innymi wirusowymi skutkami kompletnie przysłoniła jej rozsądek. Szybko opuszczały ją siły napędzane szybko produkowaną adrenaliną, której zostały w tej chwili rezerwy. Poczuła się zmęczona, miała ochotę zwinąć i stwierdzić: nie ja już nie mogę, nie chcę, mam to gdzieś, a idź pan z tą pukawką w cholerę.
Ale co potem?
Starała się odszukać w pamięci, co tu tak właściwe robi. Ciekawe skąd ma taki towar, może się podzieli…
rozkaz…Rozkaz…ROZkaz…ROZKAZ!-Zahuczało jej w głowie, przywołując do porządku. Przypomniała sobie.
Jest naiwna, mimo wrodzonej ostrożności nie umie wyczuć zagrożenia. Dlatego tak zazwyczaj kończy się okazywanie dobrej woli z jej strony. Nie żeby ją to mocno przejęło. Może po fakcie będzie wspominać tę sytuację przy przyszłych rozstrojeniach żołądka.
Zmusiła swój wycieńczony organizm do mobilizacji i natarła ze zdwojona siłą na Desperatę. Nie uniknęła jednak solidnego łokcia w głowę. Przyprawiło ją to o ból i zawrót głowy, ale ostudziło nieco.
Nie chciała oddać broni, obudziło się w niej dziecięce poczucie własność. Rachel nie odda zabawki tak łatwo:
-Nie dam, nie dam, nie oddam Ci jej Ty obdarty suczfrajerze!-Krzyknęła potrząsając głową.
Chciała wyciągnąć broń i strzelić mężczyźnie w brzuch, najlepiej władować magazynek. Ale zmęczone ciało nie chciało zrobić tego od razu, błyskawicznie, jak to zazwyczaj potrafi.
Przypomniała sobie, że w mieszkaniu został jej owczarek, kaukaz, jej Mopsik i że jak tutaj zejdzie przez gorączkę to nikt go nie nakarmi. Wzruszyłaby się tym, gdyby nie to, że myśl o jedzeniu wywołała powstrzymywaną od jakiegoś czasu falę mdłości. Desperacko szukającą ujścia.
Chyba organizm Ford zaczyna stwierdzać, że starczy takiego nadużywania rezerw.
Chce zdążyć jakoś wyjąć broń i strzelić albo zwymiotować na przeciwnika.
Najlepszą bronią jest atak. Tylko który?

Ponowny strzał. Adrenalina znowu pobudziła ciało Ford do działania. Walczyła zaciekle. Nie udało jej się wyjąć broni, ale też nie zwymiotowała na przeciwnika. Wszystko ma swoje plusy. Mężczyźnie najwyraźniej zaczęło brakować sił. Ucieszyłaby się gdy nie to, że jej też.
Chora i poturbowana nie chciała oddać za wygraną. Walka była jej jedynym sensem życia. Po co żyć skoro nie można wygrać? Najwyraźniej przeciwnik nie miał takich refleksji, bo otworzył drzwi samochodu kopniakiem, Ford chciała je zamknąć, ale szarpanina trwała w najlepsze. Złapały ją dreszcze, ale nie chciała się poddać. Krople obficie stępowały na czoło, a długie rzęsy broniły oczy przed kroplami, jednak pole widzenia zmniejszało się drastycznie. Może to dlatego Desperata zdążył chwycić pokrowiec, a może to dlatego, że załapała się jedną ręką za śpiewający z bólu brzuch. W każdym razie, wykorzystał okazję, wziął nogi za pas i opuścił pojazd.
-Nie ma mowy, po moim trupie szujo!- krzyknęła do siebie, raczej mężczyzna jej nie usłyszał.
Wygramoliła się z samochodu ze strzelbą mężczyzny w jednej ręce i pistoletem w drugiej.
Jeżeli mi się uda, to nawet złoże ofiarę w świątyni Ao, nie zabiję nikogo przez najbliższe dwa dni i niech mnie cholera uścisnę dłoń inkwizytorowi, zjem paskudne kluski sąsiadki i uczeszę włosy grzebieniem, tylko niech ten cholerny pokrowiec wróci do mnie!!!-Myśli obijały się w jej mózgownicy z szybkością karabinu maszynowego. Nie chciała zostać w pojeździe, bo jeżeliby spudłowała, to jej pokrowiec zniknąłby razem z Desperatą.
Biegła chwiejąc się na nogach, by po chwili z chrzęstem piachu odbić się stopą i siłą rozpędu dogonić przeciwników. Wciągnęła przed siebie strzelbę i rewolwer. Nie zwalniając wymierzyła i strzeliła, nie patrząc czy trafiła uciekiniera czy snajpera, a kogoś chyba trafiła, rzuciła się do przody chcąc złapać Desperatę, nawet jeżeli byłaby to jego cholerna stopa.