Cel:

Wyspecjalizowana siła robotnicza! Której zadaniem będzie:
- rozbudowa/przebudowa katakumb,
+ wejście z Limbo
+ kanalizacja!

MG: Yuu.
Poziom: Średni/Trudny
Uczestnicy: Umbra, Leigh.
Możliwość śmierci: w żółtych kaskach bezpieczeństwa nic wam się nie stanie.

Na miejsce dotarli już jakiś czas temu i choć Leigh nie za bardzo się tu podobało, nie miała wyboru. Kiedy dołączyła do Neomasonerii wiedziała, że będzie musiała podporządkować się decyzjom innych i choć pięła się po szczeblach całkiem szybko, zawsze miała kogoś nad sobą. Do tej pory nie przeszkadzało jej to tak bardzo, teraz jednak było inaczej. Sam fakt zrujnowanych katakumb i tuneli nie sprawiał jej tyle problemu, co brak prądu i... ogrzewania. Jako stworzenie zmiennocieplne, Leigh musiała bardzo uważać na temperaturę panującą w pomieszczeniach wokół niej. W tunelach zawsze było ciemno i zimno, więc bezustannie marzła. Musiała więc zakładać na siebie tysiące warstw, bądź chować się pod masą koców, by nie przydarzył jej się "wypadek".
Nie miała jednak pretensji o powolne naprawy, zwłaszcza, że jeden technik nie byłby w stanie zrobić wszystkiego od tak. Wexa udało jej się poznać i musiała przyznać, nawet gdyby się obijał, nie potrafiłaby się na niego gniewać. Kiedy więc usłyszała, że czas zabrać się za naprawę tuneli, postanowiła zrzucić ciepłą pierzynkę na podłogę, zakasać rękawy i samemu coś zrobić! Bo co jak co, ale to na pewno przybliży ich do lepszych warunków życia i do zdobycia prądu. A przynajmniej taką miała nadzieję.
Najpierw jednak trzeba było naprawić katakumby i doprowadzić kanalizację.
Leigh nim się tak naprawdę zorientowała, była już w trakcie ich misji-nie-do-wykonania. Spoglądała na pomieszczenie, które zdawało się być w miarę ogarnięte. Potem zwróciła swoje błyszczące od światła lamp oczy na kobietę, która jej towarzyszyła. Nie znały się najlepiej, choć były na podobnym poziomie wykształcenia, jeżeli chodziło o neomasoneryjną hierarchię.
- Hmmm. Zdecydowanie sssame nie damy sssobie rady. - Powiedziała cicho, starając się opanować syczenie, które jednak okazało się silniejsze. Za każdym razem, gdy słyszała wypływającą z własnych ust przedłużoną głoskę "s" wbijała sobie wyimaginowaną wykałaczkę w oko.
- Desssperacja to dobry trop. Gdzie indziej znajdziemy robotników, których potem nikt nie będzie szukał? - Zadała pytanie, które oczywiście było retoryczne. I choć trochę szkoda jej było tych biedaków, wiedziała, że nic innego nie są w stanie teraz zrobić. Muszą wyremontować katakumby, a sami nie dadzą sobie rady. Desperacja była ich jedyną nadzieją.
Milczała jeszcze przez chwilę, podczas której podwinęła sobie rękawy czarnej, koronkowej koszuli. Na jej przedramionach zabłyszczała złuszczająca się skóra, a zaczerwienione plamy wskazywały, że musiało ją to co najmniej swędzieć. Miała na sobie wysokie, ciężkie, ale za to bardzo stabilne buty i wygodne spodnie. Wszystko w tym samym odcieniu, w końcu nikt jeszcze nie widział jej ubranej w kolorowe ciuszki. Do pasa miała przypięte dwie skórzane sakwy, a w nich znajdował się jej cały inwentarz. Po długim namyśle zdecydowała się na zabranie ze sobą kilku fiolek "leku" przeciwbólowego, trzech bandaży na wszelki wypadek, igły, gdyby trzeba było kogoś zszywać i przede wszystkim - narzędzi potrzebnych do pracy przy odbudowie. Choć miała nadzieję, że ona sama będzie się jedynie przyglądać, jak inni pracują i co najwyżej opatrywać ich rany, gdyby coś im się stało. Nie należała bowiem do najsilniejszych (nawet pomimo bycia Wymordowaną) i nie była pewna, czy da radę robić cokolwiek w swoim stanie. Chciała jednak pomóc i tylko dlatego jeszcze nie wróciła do swojego pokoju, pod ciepłą kołderkę.
- Sssugessstię? - Zapytała cicho i westchnęła. - Brak. Ale myślę, że siedzeniem tutaj niczego nie osiągniemy.

Leigh przez dłuższą chwilę nie odzywała się w ogóle. Prawdę mówiąc, nie dlatego, że nie chciała. Miała większe problemy z porozumiewaniem się z innymi, niż komukolwiek mogło się zdawać. Rozmowy z płcią przeciwną nie były dla niej trudne, jednak gdy chodziło o porozumienie się z kobietami... Cóż, tu bywało różnie. Być może zaczęło się od mało skrywanej zazdrości i nienawiści, jaką emanowały przedstawicielki płci pięknej wobec Leo, a może po prostu chodziło tu o coś innego? Ciężko stwierdzić to po tylu latach zachowywania się w dokładnie taki sam sposób. Jedno było jednak pewne, jedynie przy kobietach Leigh czuła się nieswojo i nigdy nie wiedziała, co powiedzieć.
Droga, choć nie wyglądała zachęcająco, była spokojna. I z tego obie kobiety powinny się cieszyć. Nie miały ze sobą broni, więc musiały uważać podwójnie. Mimo to, rudowłosa choć z pozoru ogarniała całą sytuację, tak naprawdę pogrążona była w swoich myślach. Zastanawiała się, co powinna zrobić. Rozpocząć rozmowę z Um? Ale o czym miałaby mówić? Jak zacząć? Czy się nie wygłupi?
- Hmm? - Z zamyślenia wyrwał ją głos towarzyszącej jej kobiety. Spojrzała na nią jeszcze przez chwilę łapiąc sens słów, które padły.
- Bar nie jessst złą opcją. Trzeba będzie się rozejrzeć po okolicy i znaleźć kogoś, kto będzie się nadawał. - Dodała i przez chwilę milczała. Spojrzała pytająco na Umbrę, gdy dotarły do niej ostatnie słowa kobiety, którą powinna była poznać już wcześniej, ale jakoś nigdy się nie złożyło.
- Atrybutami? - Wyrwało jej się zanim pomyślała. Dopiero potem zrozumiała, o co mogło chodzić towarzyszce i jęknęła w głębi duszy. Wiele razy słyszała, że jest ładna. W pewnym momencie, nauczyła się  nawet z tego korzystać. Wiązało się to jednak z zazdrością nie jednej kobiety i być może dlatego nie potrafiła rozmawiać z nimi w normalny sposób. Zawsze czuła się nieswojo i... w pewien sposób winna. Choć nie do końca rozumiała, dlaczego.
Podobnie do Umbry, lei nie znała w miasteczku nikogo. Miała poszczególne znajomości w Neomasonerii i na tym kończyły się jej kontakty z innymi. Należało także dodać, że nawet we własnej organizacji nie udało jej się poznać wszystkich. Ogarniała jedynie ich twarze, czasem imiona. Nie wiedziała więc, od czego zacząć i jak trudno będzie. Pewna była jednak, że nie będzie to bajeczna misja i trochę się nad nią napocą.
Całe szczęście nie wiedziała nic o "planie B" Um.
- W porządku. - Powiedziała cicho i westchnęła pod nosem. Widząc jak jej towarzyszka wchodzi do środka, uśmiechnęła się pod nosem i podążyła jej śladem. Wcześniej oczywiście poprawiając niesforne loki spadające jej na warz i przyklejające się do pomadki. Pierwsze, co zrobiła to rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu barmana, bądź kogoś, kto wyglądał "na tego, który wie wszystko o obecnych tu istotach".

Leigh rzadko kiedy zastanawiała się nad swoim życiem, a tym bardziej nad tą jego częścią, która była "przed". Pamiętała jedynie wyrywki z tamtych lat i to, jaka była szczęśliwa kończąc studia. Pamiętała, że miała dokładny plan na przyszłość i raczej należała do tych pozytywnych przedstawicieli rodzaju ludzkiego. A potem wszystko się zmieniło. Świat przybrał zupełnie inne barwy, a ona nie potrafiła zaakceptować siebie przez bardzo długi czas. Prawdę mówiąc, nadal tego nie potrafiła. Choć przywykła już trochę do tego kim się stała, wiedziała, że nigdzie nie znajdzie swojego miejsca. Nigdy nie będzie "w swojej skórze". Jakże ironicznie dla osoby, która co miesiąc zmienia skórę właśnie...
Ale wracając do okoliczności, Leo w danych czasach za nic nie dałaby zaciągnąć się w miejsce takie jak to. Teraz jednak nie miała z tym większego problemu. Zwłaszcza, że obie z Um miały bardzo ważną misję. Nie chciała zawieść, nie mogła.
Rozglądała się po pomieszczeniu szukając kogoś, kto by ją zainteresował. Wszyscy mogli być zarówno przydatni jak i... całkowicie bezużyteczni. Jedynym plusem sytuacji był fakt, że w spelunie roiło się wręcz od testosteronu, co jednoznacznie poprawiło samopoczucie Leigh. Mogła więc wykorzystać swoje "atrybuty" bez zbędnego balastu, jakim byłyby spojrzenia obecnych na sali kobiet. Kątem oka obserwowała Umbrę, nie rozumiejąc jednak, o co jej chodzi. Cóż, telepatii jeszcze nie udało jej się nauczyć, musiały radzić sobie bez tego. Drgnęła słysząc głos towarzyszki i jedynie uśmiechnęła się do barmana.
Bardziej jednak zwróciła uwagę na mężczyznę, który podszedł do baru za nimi. Odwróciła w jego stronę twarz i bez zażenowania patrzyła się na niego przez dłuższą chwilę. Zdecydowanie nie był typem, którego z chęcią by uwiodła. Ale zapach krwi i błota, które dotarły do jej nozdrzy włączył w jej głowie przycisk "UWAGA". Nie wiedziała jeszcze, czy powinny od niego uciekać jak najdalej, czy wręcz przeciwnie - zagadać, zaciągnąć do pracy, a potem najzwyczajniej w świecie się go pozbyć.
Nie powiedziała więc nic, jedynie lustrowała nieznajomego licząc na to, że jej wdzięki go przyciągną. No, może choć raz jej się to przyda!