Po mieszkaniu rozniósł się dźwięk klucza przekręcanego w zamku, a zaraz za nim skrzypnięcie drzwi. Fay weszła przodem, trzymając kurczowo jedną ręką kartonowe pudło, w drugiej zaś rączkę walizki. Ramieniem stuknęła włącznik światła, ledwo do niego sięgają.
- Jak przytulnie - odparła z zachwytem, kiedy weszła do salonu z przed pokoju. Zdawało się, że mieszkanie posiada tylko podstawowe meble, a wszystkie rodzinne pamiątki i rzeczy wskazujące, że ktoś tu kiedyś mieszkał zostały dawno usunięte.
Churchill wystawił pyszczek z kieszeni i zeskoczył wprost na stół, kiedy Fay pochylała się odstawiając kartonowe pudło.
- Jeszcze raz dziękuję za pomoc. Przeniesienie tych pudeł zajęłoby mi wieki.
Mieszkanie ewidentnie wymagało kobiecej ręki. Warstwa kurzu pokryła nieużywane meble, a podłoga w kuchni kleiła się delikatnie w okolicach lodówki. Jednak te mały defekty nijak nie psuły radości dziewczyny z przeprowadzki do nowego lokum, które było o niebo lepsze od wynajmowanego przez nią pokoju.
- Czy szanowny pan życzy sobie filiżankę herbaty - spytała typowym angielskim tonem. - Czy może szklaneczkę whisky, z którą wiąże się przezabawna historia?
Korzystając z chwili zmoczyła pierwszą lepszą znalezioną tkaninę odrobiną wody i zajęła się powierzchownym sprzątaniem w salonie. Miała jeszcze dużo czasu na ogarnięcie całego bałaganu, jaki zapanował w trakcie nieużytkowania mieszkania, jednak teraz zależało jej tylko na przygotowaniu miejsca do odsapnięcia dla obojga. A kiedy już tylko pozbyła się kurzu ze stolika i stojącej przy niej kanapy, wyciągnęła z walizki malutką miseczkę oraz karmę dla Churchilla. Słysząc dźwięk otwieranego opakowania fretka momentalnie znalazła się przy właścicielce i porwała jedzenie tak, jakby ktoś zaraz miał mu je skraść przed nosa.

Kiedy kolejne pudła znalazły się na stole, Fay natychmiastowo je dopadła z kuchennym nożem w ręku. Każde z nich było podpisane, a sama dziewczyna doskonale wiedziała co gdzie się znajduje. Nie otwierała ich z w celu porzucenia Marcusa na rzecz dalszego rozgaszczania się w mieszkaniu i rozwieszania ubrań po szafkach. Po prostu nigdy nie lubiła, gdy jej ulubione materiały kisiły się w zamkniętej przestrzeni bez dostępu powietrza.
Łowczyni ledwo zdążyła zdjąć ciężkie pudła ze stołu i przenieść je pod pustą ścianę z zamiarem zrobienia miejsca na płynny podwieczorek, kiedy nagle Marcus postanowił zabawić się w magika. Westchnęła cicho z zaskoczeniem mieszającym się z fascynacją, kiedy mężczyźnie udało się odblokować szufladę w komodzie.
- Kto by się spodziewał - mruknęła pod nosem, z zaciekawieniem spoglądając swojemu przełożonemu za ramię. A właściwie... za rękę, bo do ramion byłaby w stanie sięgnąć tylko z użyciem drabiny. - Powiedz mi, że tego jest więcej, a następne dni spędzę na przekręcaniu każdego przełącznika.
W czasie, gdy Marcus oglądał swój prezent, a Fay średnio subtelnie go podglądała, Churchill zdążył wyczyścić swoją miskę i ruszyć w podróż po mieszkaniu. Wesoło "pokicał" do sypialni, żeby wrócić z niej po kilku krótkich chwilach z zakurzoną poduszką w pysku. Szkoda, że w konkursie na atencję jego wyczyn przegrał z urodą wyszperanych przez Marcusa noży.
- Lubię tego kolesia - z uśmiechem odebrała od towarzysza swój nowy nabytek. Przyjrzała mu się równie uważnie, co przed chwilą Marcus i westchnęła z zachwytem. Nie miała bladego pojęcia, kto był ofiarodawcą tak pięknego podarunku, ale Fay była mu niesamowicie wdzięczna. Nie używała broni za często, a jednak niewielki srebrzysty sztylet z jasną drewnianą rękojeścią naznaczoną błękitnym szlaczkiem zaparł jej dech w piersiach. Leżał w dłoni tak świetnie, że łowczyni momentalnie poczuła chęć przetestowania go.
- Zdecydowanie jestem za opiciem zdrowia poprzedniego gospodarza. A herbaty możemy napić się z rana - puściła Marcusowi oczko, przy okazji dobierając się do swojej bordowej walizki. Była w tak cudownym nastroju, że aż nie mogła odpuścić sobie kilku pruderyjnych odzywek. A sam sztylet, choć z bólem sercem, odłożyła ostrożnie na komodę.
- Sprawdzisz poproszę, czy w kuchni są szklanki? - zwróciła się do mężczyzny, próbując jednocześnie przekopać się do butelki z trunkiem. Na komodzie obok sztyletu pojawił się niewielkich rozmiarów laptop, pendrive, czarne pudełeczko bez opisu, opakowanie brytyjskiej zielonej herbaty oraz biały kubek z oldschoolowym napisem "God save the queen". Na dobrą sprawę w takim zestawieniu Fay wyglądała jak typowa brytyjka sprzed czasów... tego całego gówna.
- Witaj, przyjacielu. Ileż trudu zajęło mi zdobycie cię - westchnęła rozczulona, gdy w końcu udało jej się dokopać do szklanej butelki z trunkiem. Dopiero teraz wzrok Fay padł na Churchilla leżącego na zakurzonej poduszce na samym środku pokoju. Zamrugała zdziwiona, ale ostatecznie wzruszyła tylko ramionami, pozbyła się pantofli i padła z uśmiechem na swoja nową kanapę.

Wieczór zapowiadał się niesamowicie. To znaczy, Fay nie oczekiwała po dzisiejszym spotkaniu niczego więcej niż ustalenia kwestii mieszkania, ale cieszyła się, że Marcus postanowił zostać na dłużej. Z początku łowczyni zastanawiała się, czy jej przełożony jest tym typem ludzi, którzy urażeni przy pierwszym spotkaniu starają się możliwie jak najbardziej ograniczać kontakt z przyczyną ich wcześniejszego złego humoru. Ale patrząc na uśmiech na jego twarzy chyba nie było o co się martwić.
- W takim razie zgłoszę się za tydzień z raportem o postępach.
A jednak Fay czuła, że odnalezienie reszty skrytek zajmie jej góra dwa - trzy dni. W kwestii odgadywania zagadek bywała niecierpliwie i nie było mowy o spokojnym śnie ze świadomością, jak wiele oferuje to mieszkanie. I zapewne tym ciężej byłoby jej zasnąć, gdyby dowiedziała się, że poprzedni właściciel ledwo mieścił się w małżeńskim łożu.
Dziewczyna ukradkiem spojrzała na Churchilla krążącego wokół stóp gościa. Czasami zastanawiała się, czy to stworzenie na pewno było fretką, bo mogłaby przysiąść, ze zachowuje się jak pies. Albo kot. Albo połączenie jednego z drugim. Brakowało tylko, aby zamienił prychanie na rzecz szczekania tudzież miauczenia.
- Zajmuję łóżko! Zmieścicie się we dwóch na kanapie, prawda panowie? - posłała Marcusowi cwany uśmieszek, przeciągając się na kanapie. W końcu, po tak wielu dniach niepewności, poczuła się w pełni odprężona. Szczęśliwa, na i w swoim miejscu, w odpowiednim towarzystwie. Kiedy jednak łowca wrócił z kuchni ze szklankami, Fay podniosła się i zrobiła mu miejsce na kanapie. Odkręciła butelkę, po czym od razu zabrała się za napełnianie szklanek.
- Spróbuj tylko powiedzieć, że ci nie smakuje - mruknęła ostrzegawczo, odkładając butelkę na bok. - Czekałam z nią na wyjątkową okazję. A przynajmniej taką bardziej wyjątkową od innych.
Kiedy padła kwestia papierosów, Fay skinęła potwierdzająco głową i zniknęła na chwilę w kuchni. Wróciła z trzecią szklanką, tym razem napełnioną wodą w roli popielniczki, oraz z małym spodkiem na Churchilla.
- Nie krępuj się - dla potwierdzenia swoich słów sama odpaliła papierosa, identycznego jak przy ich ostatnim spotkaniu. - Przynajmniej zabijemy zapach starości i kurzu.
Mieszkanie naprawdę przypadło Fay do gustu. Po prawdzie, jak wcześniej zostało wspomniane, wymagało gruntownych porządków, delikatnego odświeżenia oraz poustawiania osobistych bibelotów, a jednak wciąż czuła się jak u siebie.

W przeciwieństwie do ostatniego spotkania tym razem atmosfera była leciutka niczym morska bryza. Churchill wciąż biegał po mieszkaniu, albo chcąc zapoznać się z nowym lokum, albo szukając ukrytych fretkowych skarbów. Sama Fay cieszyła się z luźnego zachowania Marcusa, gryząc się w język ilekroć nachodziło ją pytanie, które mogłoby strzaskać cały urok wieczornego spotkania.
Kiedy mężczyzna zaczął przygotowania do picia, dziewczyna z uwagą obserwowała jego działania zaciągając się goździkowym papierosem. I chociaż nalewała po równo, kiedy Marcus skończył oględziny, w szklance Fay ukazało się dno.
- Chyba byłam spragniona - westchnęła zdziwiona, spoglądając na zawartość, a raczej jej brak, w swojej szklance. Wzruszyła beznamiętnie ramionami i po raz drugi przelała trunek do szkła, równo trzymając się jednej czwartej wysokości.
- Oczywiście, że jest kurwsko dobry - wulgaryzmy wypływające z ust białowłosej zawsze brzmiały... abstrakcyjnie. - W końcu spędziła u mnie dobre dwadzieścia lat. I o ile dobrze zgaduję, prawie drugie tyle u poprzedniego właściciela.
Przy wypowiadaniu tych słów na twarzy Fay zagościł figlarny uśmieszek. Zastanawiała się, czy Marcus podejmie dalej temat i zrobią sobie przeuroczy wieczorek zwierzeń w kategorii "uroków życia damskiej wtyki". Zanim jednak mężczyzna zdążył zareagować, jej uwaga skupiła się na papierowej torbie. Właściwie już wcześniej ją zauważyła, a Churchill wykazywał nią niebezpieczne zainteresowanie, a jednak w całym tym harmidrze zupełnie o niej zapomniała. I, jak widać, niesłusznie, bo skarby, które Marcus przyniósł ze sobą niemalże wywołały u łowczyni napad ślinotoku.
- Rozpływam się - jęknęła, teatralnie opadając na oparcie kanapy z dłonią przytkniętą do czoła. - Nawet jeżeli nie byłam głodna, to teraz już jestem!
Korzystając z chwili dziewczyna wrzuciła wypalonego peta do wcześniej przygotowanej popielniczki i z wdzięcznością przejęła od gościa zastawę. Czekała cierpliwie, aż wszyscy (wraz z Churchillem) dołączą do uczty.
- Rozpieszczasz go, a potem ja muszę znosić jego humorki - pokręciła głową, podejrzewając, że fretka jednak cierpiała na ADHD. A przynajmniej na to wskazywało jej zachowanie wzbudzone cudownym aromatem, który rozniósł się po pokoju. - Dziękuję, z tego wszystkiego zupełnie zapomniałam o zakupach.
Fay z całych sił starała się nie przyznawać przed samą sobą, że właśnie ten wieczór był jednym z nielicznych momentów, kiedy wcale a wcale nie miała ochoty udawać. Plotła pierwsze, co przychodziło jej na myśl, co krok zapominała o formalnościach i etykiecie, a alkohol jeszcze bardziej podbijał efekt. I było jej z tym cholernie dobrze. A jednak jeżeli ktokolwiek kiedykolwiek zapyta ją o ten wieczór, będzie uparcie trzymała się wersji, że przynajmniej połowę swoich reakcji wymyśliła na poczekaniu.

Postać Sleipnira stawała się coraz bardziej fascynująca. Fay pomimo usilnych i bardziej tudzież mniej świadomych działań, wciąż nie była w stanie go rozgryźć. Chociaż tak często milczał w odpowiedzi na jej zaczepki, to wciąż sprawiał, że dziewczyna chciała opowiedzieć mu więcej, niż wypadało. Poniekąd ta sytuacja zaczęła ją martwić, dlatego drugą szklankę napoju, o mimo wszystko wysokim stężeniu alkoholu, opróżniła znacznie spokojnej i wolniej.
Do Fay dotarło również i zupełnie przypadkiem, że Marcus przeszedł w życiu znacznie więcej, niż ona sama. Jej życie wśród łowców po prawdzie nie było szczególnie przygnębiające jako, że zazwyczaj pracowała sama i w mieście. Traktowano ją jak małe bezbronne jajeczko, doglądano i nie pozwalano Fay brać udziału w niebezpieczniejszych misjach. Dlatego w swoim niespecjalnie krótkim życiu była świadkiem naprawdę niewielu śmierci. W przeciwieństwie do Marcusa, który będąc tak bardzo zaangażowanym w sprawy organizacji nosił w sercu nie jeden nekrolog.
Kiedy mężczyzna skinął głową w stronę łowczyni, od razu zabrała się za swój posiłek. Jakimś magicznym cudem okazał się być jeszcze lepszym, chociaż już dnia poprzedniego zahaczał o ideał. Jeszcze kilka kolacji pod patronatem knajpy Marcusa i Fay naprawdę się uzależni. Z resztą tak samo jak Churchill, który w trakcie konsumpcji zaczął wesoło popiskiwać.
- Hm? - zamrugała zaskoczona, przełykając kolejny kawałek fenomenalnego łososia. - Jasne, jeżeli rzeczywiście jesteś ciekaw.
W duchu zachichotała, może nie tyle z triumfu, co zadowolenia, że będzie miała okazję poopowiadać swojemu przełożonemu o różnych życiowych pierdołach. A wszystko tylko po to, aby dnia jutrzejszego mogła obudzić się rześka i z największym kacem moralnym w życiu!
- Kiedy jeszcze byłam piękna i młoda - zaczęła niczym babcia opowiadająca wnuczętom o swoich szkolnych latach - miałam niewątpliwy zaszczyt śpiewać na bankiecie.
Talerz w międzyczasie opustoszał. I było to całkiem smutną sytuacją.
- Gdybyś tylko widział, jaką urządzili mi szopkę w organizacji. Ledwo dowiedzieli się o całej imprezie i liście gości, a już posłali mnie na lekcje śpiewu. Ale były i plusy. Postarali się z sukienką, z resztą dalej ją mam. Tam leży - skinęła głową w stronę otwartego pudełka, z którego wystawał kawałek szkarłatnego materiału. Przy okazji pociągnęła kolejny łyk trunku. - Impreza była przednia. Tak wielkiej grupy wystrojonych, zapijaczonych buców i ligi zrzędliwych żon chyba jeszcze w życiu nie widziałam. Tak czy siak. Oczywiście po występie mogłam pozostać na balu do samego końca, dzięki czemu miałam chwilę na dobranie się do kilku informacji.
Churchill skończył swój posiłek, doskoczył do spodka z wodą, a następnie skierował swoje kroki w stronę skraju stolika. Kiedy już do niego dotarł - wdzięcznie przeskoczył na kanapę, tuż w szparę między łowcami.
- Pod koniec byłam chyba jedyną trzeźwą osobą. I wtedy właśnie doczepił się do mnie ówczesny właściciel naszej dzisiejszej towarzyszki - a skoro już wspomniała o whisky, nie omieszkała pociągnąć kolejnego łyka. - Typowy pulpecik z czerwonym burakiem zamiast nosa, kryzysem wieku średniego, żoną zdradzającą go z jego własnym przyjacielem i dwójką dzieci, które mają z mózgiem tyle wspólnego, co Churchill z kulturą osobistą.
Słysząc swoje imię fretka najpierw skierowała wyłupiaste oczy w stronę właścicielki, a następnie skwitowała jej słowa głośnym prychnięciem. Czując się urażonym Churchill ruszył pewnym krokiem w stronę kolan Marcusa.
- Nazywał się Henry, o ile dobrze pamiętam. Na samym balu był cholernie nieznośny, ale jak wytrzeźwiał dało się go nawet posłuchać. Sęk w tym, że biedaczek się zakochał. Na jego nieszczęście - we mnie - Fay uśmiechnęła się pod nosem, jakby obdarzenie jej osoby uczuciami występowało w kategorii śmiertelnej choroby. - Trzeba mu przyznać, że bardzo się starał. Jakimś cudem zdobył mój ówczesny adres, który zmieniłam trzy dni po jego odwiedzinach. Przyszedł do mnie z tą skromną buteleczką mówiąc, że to prezent ślubny od jego ojca. Urocze, prawda? Prezentować potencjalnej kochance alkohol z własnego ożenku.
Fay przerwała na chwilę swój monolog, aby sprawdzić, czy Marcus nie uciął sobie krótkiej drzemki. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby tak było i wcale by się nie pogniewała. Wszak ta historia do najlepszych nie należała, a jednak łowczyni czuła wobec niej dziwny sentyment.
- Butelkę przyjęłam, bo przecież nie będę marnować takiej okazji. Ale sympatycznego pana za próg nie wpuściłam. Mój Boże, niemalże się ślinił z chęci i płakał z desperacji jednocześnie. Miesiąc później umarł na zawał - skwitowała historię bez większych emocji. Zamiast płakać po niedoszłym kochanku po raz kolejny dosięgnęła dna w swojej szklance.
- Szczerze mówiąc warto było. Cholera, jakie to jest dobre - zamruczała wprost do pustej szklanki. - A i lekcje śpiewu nie poszły na marne.
Fay poprawiła się nieco na kanapie, zgniatając jedną nogę, a drugą spuszczając na ziemię. Plecami dotknęła oparcia, jednocześnie sugestywnie przekrzywiając puste szkło w stronę swojego gościa.