Kopanie tuneli jest naprawdę interesującym zajęciem, ale teraz trzeba było pogrzebać przy całej maszynerii, która miała je obsługiwać i tym właśnie zajmował się Wex, kiedy ktoś postanowił mu przeszkodzić. Mężczyzna stanął na równe nogi i zdjął swoje gogle z oczu, ukazując białą linię, która nie była zakurzona w takim stopniu, jak reszta twarzy. Okazało się, że potrzebują go w innej części Katakumb i to akurat w tej, do której nigdy nie miał po co chodzić. W końcu co od technika może chcieć jakiś naukowiec albo inny szarlatan? Pewnie, Wex znał się na budowie maszyn i broni, ale z tego co wiedział, masoneria niezbyt się takimi rzeczami zajmowała. Wszystko wskazywało na to, że będzie musiał im naprawić jakąś wentylację czy coś w ten deseń, więc chłopak nawet specjalnie się nie przygotowywał. Zdjął jedynie z siebie górną część stroju, ściskając przy tym mocniej pasek na biodrach, żeby cały nie zleciał i ruszył półnagi za posłańcem. Ale nie sam! Oj nie, nie! Na jego ramieniu spoczywał jego ukochany klucz o imieniu Lili.
Niestety na miejscu spotkała go też niespodzianka! W końcu kto by odgadł, że oprócz naukowca w tym samym miejscu będzie jakaś kobieta. I to w dodatku naprawdę ładna, co od razu sprawiło, że Wex zaczął się lekko peszyć. Po pierwszym rzuconym spojrzeniu na Anneli, jego wzrok skupił się już tylko na naukowcu i kartce, którą trzymał w rękach.
- Wygląda to na jakąś kapsułę albo baterię. Jeśli nie jest to źródło zasilania, to w środku możemy znaleźć jakieś materiały. Jeśli była jeszcze ołowiana, to całkiem możliwe, że jest tam coś radioaktywnego. Niestety nie mogę stwierdzić nic więcej na podstawie tego rysunku. - odpowiedział, chowając kartkę do kieszeni. Może jeszcze mu się przyda, a być może wpadnie jeszcze na coś więcej w wolnej chwili. Lepiej dmuchać na zimne niż ponownie liczyć na umiejętności naukowca - Jestem tylko pomniejszym bratem. Robię to, czego wymaga ode mnie Loża.
No i teraz nadszedł ten niezręczny moment, w którym Wex pomimo wszystko będzie musiał zwrócić się do dziewczyny. W końcu byłoby niemiłym, gdyby po takim krótkim przedstawieniu zwyczajnie wszystko zignorował i odwrócił się na pięcie. I tak oczy 050 spoczęły na Anneli i wypatrzyły kolejny szczegół, który umknął mu przy pierwszym spojrzeniu - pończochy. Dlaczego, ale to dlaczego, ze wszystkich ubrań, które mogła założyć, miała akurat na sobie te, które najbardziej oddziaływały na tego mężczyznę? W momencie na jego policzki wpłynął delikatny rumieniec, a oczy stały się rozbiegane.
- W-witaj 001. Mam nadzieję na dobrą współpracę... Tak. - mruknął trochę niewyraźnie, drapiąc się z tyłu po głowie. Nie wiedział za bardzo jak się zachować, ale wtedy na ratunek znowu przyszedł mężczyzna, który ogłosił początek wymarszu. William aż odetchnął z wyraźną ulgą i szybko podłapał temat - W takim razie do zobaczenia za piętnaście minut. - rzucił radośnie i szybko odwrócił się na pięcie, żeby ruszyć do swojego pokoju. Co zabrać na pustynię? Torbę sportową, trzy butelki wody i białą koszulkę z krótkimi rękawkami, żeby za bardzo się nie spalić. Oczywiście nie zostawi też swojego klucza, śrubokrętów i kilku innych narzędzi, które mogą się przydać do otwarcia kapsuły. Ah! I chustka na głowę. To jest bardzo ważna rzecz przy takim słońcu. Tak przygotowany, Wex stawił się gotowy na wyprawę.

Nie można powiedzieć, żeby Wex czuł się w towarzystwie Anneli swobodnie, w końcu była kobietą, ale było w niej coś dziwnego. Mężczyzna długo nie mógł zrozumieć o co chodzi, dopóki znowu obok niego nie stanęła. Wtedy ruszyło go tak, jakby dostał gromem z jasnego nieba. Już wiedział co go tak bardzo mierziło. Jej po prostu wstydził się bardziej! I pewnie wszystko to zasługa masonerii, bo tu naprawdę rzadko kiedy można spotkać urodziwe dziewczyny, które jeszcze ubierają się w taki sposób, jak ona. Kiedy ostatni raz widział kobietę w spódniczce? Zawsze te spodnie lub inne uniformy, jak pewne grabarka, która lubiła na dodatek mieć jeszcze maskę na twarzy. Swój urok to pewnie ma, ale nie kręciło w szczególny sposób Wexa. Za to pończochy i spódnica to było coś, co naprawdę na niego działało. Nawet zaczął podejrzewać, że niewinna dziewczyna zwyczajnie go szpiegowała i zdobywała o nim informacje tylko po to, żeby przygotować się na tę misję. Po chwili z kolei wybijał sobie ten pomysł z głowy, aby po paru minutach pojawił się tam ponownie. Właśnie ten mętlik irytował go najbardziej, a wszystko przez to, że poznał nową dziewczynę. Całe problemy świata można by w tej chwili zrzucić na płeć piękną!
- Myślę, że w razie problemów pozwolą nam na kolejną ekspedycję. - odpowiedział mężczyźnie, którego wcześniej tutaj nie było, a który, wnioskując po wyglądzie, miał tym razem zadbać o ich bezpieczeństwo. Zawsze dobrze było mieć przy sobie uzbrojonego po zęby ochroniarza, ale nie oznaczalo to, że William miał nie dawać sobie sam rady. Wręcz przeciwnie! W końcu po to wziął ze sobą Lili, zeby zdzielić nią po łbach niepokornych, którzy ośmieliliby się im przeszkodzić w ich arcyważnej ekspedycji. Może nawet przy okazji udałoby mu się ochronić swoją nową towarzyszkę? Właśnie! Skoro o niej mowa, to Wex pomimo całego swojego "strachu" nie mógł sobie pozwolić na to, żeby wyszło, że jest jakiś niewychowany.
- Więc, um, Anneli, tak? Dawno dołączyłaś do naszego bractwa? To miejsce jest dość... specyficzne, że tak to ujmę. - zapytał, przez moment nawet na nią spoglądając, żeby zaraz wbić swój wzrok w plecy osoby idącej przed nim. Nie wiedział czy nie speszyłby się za bardzo, gdyby ich spojrzenia się spotkały. Oczywiście było to na pewno o wiele bardziej przyjemne niż wpatrywanie się w krople potu na łysinie faceta podróżującego razem z nimi, ale dla dobra swojego i Ann, Wex wolał się trochę poświęcić.
Pustynia była nieznośna jak zawsze, jednakże czerwona chustka na blond włosach i biała koszulka pozwalały Williamowi jakoś przeżyć ten cały upał. No, a przynajmniej na niego przy wszystkich nie marudził, tylko spoglądał od czasu do czasu to na jednego członka ekspedycji, to na drugiego, celowo pomijając Anneli. I w końcu coś zaczęło się dziać! Tylko szkoda, że nikomu nie powiedziano co takiego, a sam William wszystko musiał wyczytywać z kontekstu. Jakieś ruchy, szepty i nerwowe spojrzenia, aby po chwili zmierzyć w stronę jednego z budynków. Coś tu na pewno nie grało, a brak jakichkolwiek informacji wcale nie sprawiał, że Wex czuł się pewniej. Wręcz przeciwnie! Nerwowo zacisnął palce na ramieniu swojej torby i uważnie rozglądał się dookoła. Nie wiedział czemu chowają się do miejsca, w którym łatwo będzie ich znaleźć i z którego nie ma zbyt wielu dróg ucieczki, ale zaufał tym razem doświadczeniu innych.
- Uh, coś wielkiego? Czemu tego nie widzieliśmy? - zapytał o rzecz całkiem naturalną, siadając tyłkiem pod ścianą i zdejmując chustkę z głowy, aby zaraz otrzeć nią pot znajdujący się na czole. Tutaj było przynajmniej chłodno i grzechem byłoby tego nie wykorzystać, więc bez wahania ściągnął z siebie również biała koszulkę. Teraz wystarczyło jedynie sięgnąć po butelkę z torby i spłukać suche gardło wodą, co prawda ciepłą, ale nadal tak zbawienną dla organizmu. Oh, cholera!
- Przepraszam, ze nie zapytalem wcześniej. Może się skusisz, Anneli? - zapytał, tym razem naturalnie, wyciagając w jej stronę butelkę wody. Powinien to zrobić zanim sam upił kilkanaście łyków, ale kompletnie o tym zapomniał! Lepiej jednak późno, niż wcale. I to właśnie w tym momencie dało się usłyszeć niepokojące dźwięki i dojrzeć brak światła słonecznego. Cholera... Teraz żałował swojego jeszcze wcześniejszego pytania. Wolałby chyba tego jednak nie widzieć!

No to już wiadomo kto był tutaj bardziej nieśmiały. Anneli zaskakująco dobrze radziła sobie podczas konfrontacji z Wexem i to do tego stopnia, że mężczyzna wyglądał przy niej jak niedojrzały emocjonalnie chłopczyk, a nie facet mający na karku dwadzieścia sześć lat. Sęk w tym, że technik doskonale zdawał sobie z tego sprawę, a mimo to nadal nie potrafił nic zrobić z tym problemem. Jednocześnie zbyt się wstydził, żeby zasięgnąć rady u specjalisty. Pomijając oczywiście fakt, że w masonerii ciężko o takowego. Pewnie doszukiwałby się problemu w jego ciele podczas licznych nacięć i operacji, a to nie była zbyt przyjemna wizja.
- Jestem tutaj już kawałek czasu, a też nie znam sporo osób. Może przez to, że większość czasu spędzam w tunelach, gdzie nie zapuszczają się inni. Wolę jednak to od krojenia zwłok, chociaż dane mi było poznać kogoś, kto się w tym niezwykle lubuje. - o, i nawet się rozgadał, chociaż kontakt wzrokowy nadal nie został nawiązany. Swoją drogą mogło to wszystko wyglądać tak, jakby Wex nie czuł potrzeby zbyt przesadnego kontaktu z osobą, która była najniżej w hierarchii masonerii, ale to nie była prawda. William naprawdę chciałby mieć dobre relacje ze wszystkimi, ale zwyczajnie nie mógł się opanować w kontaktach z kobietami. Pół biedy, gdyby nie potrafił utrzymać przy sobie rąk, ale sytuacja się komplikuje wtedy, kiedy praktycznie nie umie z nimi rozmawiać, a nawet najmniejszy dotyk przyprawia jego ciało o dreszcze i dziwne reakcje.
A skoro o tym mowa, to wystąpiły one ze zdwojoną reakcją w momencie gdy Anneli chwyciła go za rękę. Twarz Wexa natychmiast zrobiła się czerwona, a sam mężczyzna aż podskoczył na tyłku, kiedy poczuł dotyk dziewczyny. Spojrzał na nią lekko nieprzytomnie.
- A-A-Ann... - nie zdołał nawet wypowiedzieć jej całego imienia, ale patrzył na nią jak mały szczeniak. On wiedział, że dziewczyna się bała, był świadom tego, że zrobiła to odruchowo, ale... przecież nie może tak funkcjonować. Teraz ledwo co może skupić się na zagrożeniu, a co dopiero na uciekaniu przed nim. W tym momencie jednak dziękował, że Brecher pojawił się na horyzoncie, czymkolwiek był. Dzięki niemu miał okazję na gwałtowne wstanie z miejsca i tym samym wyrwanie się z uścisku dziewczyny, co skwitował odetchnięciem z ulgą. Co prawda niezbyt znacznym, ale jednak takowe było! W końcu zamienił poczucie niezręczności na uczucie strachu. Może i był odważny, ale nie głupi, więc zawsze brał pod uwage możliwość ucieczki, a do tego potrzebne jest chociaż minimalne uczucie bojaźni.
- Idź za mną, 001. - przeszedł na bardziej oficjalny ton, ale nie zamierzał podważać rozkazów faceta, który dbał o ich ochronę. Skoro mówi, że trzeba uciekać, to nie będzie wyjmował klucza i ruszał samotnie na Brechera czy jak mu tam było. Zamiast tego wyskoczył pierwszy z okna i czekał na dole, żeby ewentualnie złapać/pomóc Anneli. W takich sytuacjach nieśmiałość go nie dopadała i był za to niezwykle wdzięczny, bo przecież zależało do niego nie tylko jego zdrowie, a mężczyzna powinien umieć dbać o osoby znajdujące się dookoła niego. Co dalej? Wex ruszył przed siebie bądź też w kierunku, który wskazał ich ochroniarz. Miał w pamięci jego słowa, więc w razie potrzeby starał się kluczyć najbardziej, jak tylko umiał, jednocześnie trzymając swoją torbę na tyle mocno, żeby nic z niej nie wyleciało. Nie wybaczyłby sobie, gdyby w tej zawierusze zgubił swój ukochany klucz!