W milczeniu kierował się za mężczyzną, gorączkowo rozmyślając, co teraz. Sądził, że jeżeli uda mu się jeszcze trochę czasu spędzić z Kotem, to da radę pociągnąć go jeszcze bardziej za język. Jakoś zmylić, zwieść… cokolwiek. Byle tylko zdobyć potrzebne informacje, dzięki którym Growlithe spojrzałby na niego nieco bardziej przychylnym wzrokiem. A w tym wszystkim na tę drobną chwilę totalnie zapomniał uważać na otoczenie i nim się zorientował, wydał z siebie zduszony jęk, kiedy uderzył plecami o twardą ścianę. Zacisnął palce dookoła nadgarstka mężczyzny podejmując rozpaczliwie i zapewne marne próby wyswobodzenia się.
- Nic nie zrobiłem! – sapnął cicho, choć wewnętrznie czuł, że jego słowa w żaden sposób nie dotrą do mężczyzny.
- Nie sprowadziłem ich… – dodał nieco głośniej, upewniając się, że Henry z pewnością dosłyszy jego słowa. Usłyszał czy nie – koniec końców go puścił. Z bijącym sercem spojrzał na niego naprawdę nie rozumiejąc, co się właściwie stało.
Wysłuchał jego słów, w końcu odzyskując spokój. Wyprostował się i  spoglądając na niego pokręcił mocno głową w geście protestu, pozwalając rudym kosmykom włosów na opadnięcie na jego policzki.
- Nie pójdę tam. – powiedział pewnie, otwarcie buntując się przed mężczyzną.
- Nie zaryzykuję tych miesięcy, kiedy starałem się zyskiwać ich zaufanie. Nikogo tutaj nie ściągnąłem, a i upewniłem się, żeby nikt mnie nie śledził. Głupi nie jestem. Psy musiały po prostu wpaść i jak spotkały Koty… wywiązało się to, co się wywiązało. Jeżeli teraz pójdę do góry to będzie zbyt podejrzane jak na zbieg okoliczności, że „były członek kotów” znalazł się w tym samym miejscu i o tej samej porze co inne Koty. Pomyśl, Henry. Będę spalony. – powiedział pospiesznie. - Nie jesteś głupi I wiesz, że mam rację. Owszem, pójdę tam, ale tylko wtedy jak Szef wyrazi na to zgodę, by zaprzepaści ich szpiegowanie tylko i wyłącznie na rzecz Twoich domysłów. – wzrok na krótką chwilę przeniósł się na barmana.
- Ilu ich tam jest?

Poczuł niewyobrażalną ulgę, kiedy Henry odpuścił. Na całe szczęście należał do tej mądrzejszej części kociej ferajny. Skinął lekko głową w jego kierunku poniekąd doskonale rozumiejąc jego zdenerwowanie. Jednakże o wiele większym zaskoczeniem okazał się barman. Jeszcze parę chwil temu był gotowy odstrzelić im głowy, a teraz… a teraz był potulny jak baranek. Nie rozumiał tej nagłej zmiany, i chyba do końca nie chciał nawet tego zrozumieć. Teraz pytanie: Co dalej?
Powiódł wzrokiem za mężczyzną, zaskoczony małą skrytką. A jednak dokumenty cały czas były na wyciągnięcie ręki. Spojrzał na niego zaskoczony, kiedy ten wcisnął teczkę w dłonie Shiona. Przez krótką chwilę nie wiedział co zrobić. Taki kredyt zaufania, który miał zostać niebawem zerwany… Ale nie było drogi odwrotu. Już nie. To był ten czas, kiedy Shion musiał stanąć po jednej stronie. Skinął głową wciskając teczkę do skórzanej torby, którą poprawił na swoim ramieniu.
- Powodzenia Henry… – powiedział cicho, nim mężczyzna zniknął mu z pola widzenia. - Dobry z ciebie człowiek. Przepraszam… – cichy szept towarzyszył zaciśnięciu palców na pasku torby. Pospiesznie ruszył w stronę wyjścia, po drodze zgarniając jakiś worek. Nie wiedział co tam jest, ale z pewnością coś, co mogło się przydać. Albo zawsze można było to sprzedać. Z bolącym sercem, wahaniem i poczuciem zdrady, wiedział już gdzie się uda.