Zrządzenie losu znowu udowodniło swą egzystencja. Tak przynajmniej głupi, nudni, heretycy by powiedzieli. A do nich nie należał nasze Lwiątko. Cieszył się z przyszłej przydatności w słusznej sprawie. Napędzając tym samym maszynerię kupy zabawy. Dzięki temu świat jest piękniejszy i w ogóle słodki, że aż tęcza się ukazuje tuż za rogiem. O właśnie tam, kochane mordeczki! *ekhem* Tak. Wracając jednak do sedna sprawy jest dość ciekawa. Miał przed sobą przypadek osoby, która cierpiała na ADHD. I nią właśnie był Gloniasty. Cudowne, słodkie i mrrrau. Starsza siostrzyczka naszego bohatera opowieści, cieszyła się na jego widok. Ciepło mu na sercu się zrobiło ku wieści o tym. Złapała go za nadgarstek i obróciła nim. Tracąc jednak na bezpieczności dystansu, gdyż Czerwonowłosa tak postanowiła. Ten się posłusznie zachował. Niczym grzeczny kiciuś, który w zasadzie był zresztą. Chwil potem została mu przedstawiona skrótowy opis wydarzeń, który zaspokoił jego ciekawską naturę. Przynajmniej na razie. Bo jak potrzebuje pomocy, to musi być coś poważnego! Tak przynajmniej mógł sobie myśleć w tej zwierzęcej główce. Wysłuchał uważnie, to co miała do powiedzenia. I w krótkiej znów był w radosnym nastroju. Uśmiech szczęśliwości znów zawitał na jego pięknym pyszczku. Z entuzjazmem nawet musiał coś rzec ku ucieszy najdroższej siostrzyczki; Pan Gloniasty. Chce się bawić. Nie zrobię mu krzywdy. Bo to w końcu zabawa! Yay~! - Podskoczył na wieść o tym, a gdy wylądował na ziemię - Odsunął od swoich rączek mieczyk, domykając go w pokrowcu i na nowo oplątując ogonkiem. Nie było potrzeby w jego użyciu. Albowiem, wtedy to nie byłaby radosna rozrywka. Ne? W prędkim krokiem się ruszył, tak by okrążyć bidulkę na ziemi, a następnie rzucił się na niego. Niedosłownie. Nie chciał mu wyrządzić krzywdy. W końcu nie chciała tego Akane, więc potulny koteczek chciał zrobić dobrze. Jednak do sedna sprawy. Będąc przy nim, a w zasadzie na nim. Opierał się słowiki nogami o podłoże, a ręce skierował ku jego głowie. Starając się wbić jego twarz w grunt. Oczywiście. Nie chciał użyć całej siły jaką dysponował. Musiał nawet o tym powiedzieć; Panie, panie! Leż pan spokojnie. Przyklepią Cię do kupy na nowo. Będzie w dechę i zabawnie! - Eksplozja emocji w jego głosie dudniła. Nie ma co się oszukiwać. Przecież należy do tych osobników, gdzie zabawa jest wszystkim. Fajnym i w ogóle. Jednak mógł mieć wątpliwości. Czy w rzeczywistości go utrzyma bez użycia asa w rękawie. W końcu był większy od niego, ale jak starsza siostrzyczka miała się zająć jego rękoma. Nie wiedział ku temu żadnych obaw. Rzecz jasna o ile mu się uda uziemić, wraz z nią chłopa. Tak, czy owak. Ogonek sobie dryfował po wietrze, mając 'przywiązany' do siebie katanę w pokrowcu. Cieszył się bardzo. Zabawa taka fajna!

Było źle. Bardzo źle. Zabawa dla Lwiątka stawała się mniej rozrywkowa, bo stawała się poważną sprawą do załatwienia. Pan Glonogłowy. Nie był zbyt komunikatywny, ani też zbyt radosną osobą. Smutno mu było z jego powodu. Chory na łeb, jak cholera. Gdyby nie nagła interwencja, to by pewnie rozszarpał samego siebie. Zszedł jego uśmieszek z twarzy, nabrał troszku powagi. Naprawdę jakiś cud w jego przypadku. Machnął parę razy ogonem, patrząc na niego. Katana musiała zostać oddana w dobre ręce. A tym bardziej, kiedy wierzgał ów osobnik. Zmrużył ślepa i skierował je do Starszej Siostrzyczki. Gapił się dosłownie na chwilę, aż wypowiedział słowa; Nie fajna zabawa. Trzeba nim się zająć. Ręka rączkowata musi być zadbana. - Ostatnie słowo podkreślił spokojnie. Zdjął jedną ze swoich dłoni z jego głowy i mocniej jedną przycisnął jego łeb do podłoża. Powodem tego było zapewnienie bezpieczeństwa na eksperckim poziomie mistrza.  Drgnął delikatnie kotek, nabierając nagłego wzrostu wagi - Siły. Zielonowłosy mógł wyłącznie doświadczyć jej cząstkę, ale na tyle by nie mógł ruszyć łbem. Drugą z dłoni, przekierował na tą niezranioną część ciała. W okolice jego łokcia. Trzymając pewnie przy okazji. Aby uniemożliwić jej poruszanie. Dzięki temu Akane miała możliwość opatrzeniem - Nawet w prowizoryczny sposób pogryzioną częścią ciała, obezwładnionego osobnika. O ile jest czym. Bo w innym przypadku, przemówił raz enty; Śpieszyć trza. Zaniosę go z Tobą. Tylko prowadź mnie... oraz Hyōtō. - Kończąc swoje zdanie, rzucił bronią w pokrowcu do Czerwonowłosej. Aby go złapała. Zatem nawet nie użył dużo siły w tej kończynie. Oczy-wiście. W momencie kiedy rana była czymś zatamowana. A jeśli nie było czym... Trudno. Był to kolejny powód by się śpieszyć. Tak więc nie posiadając najdroższej pamiątki przy ogonie. Skupił się na swoim zadaniu. Kiedy trzymał jego sprawniejszą rękę ruszył nią najdelikatniej (jak potrafił na ten moment) za plecy. Może nie było, to nic komfortowego. Jednak lepsze, to niż nic. I w tym momencie szybko puścił głowę zielonowłosego. I pokierował ją również za tą część ciała. Jednak nim, to się stało... Początkowo zaczął bawić się ogonem z jego kończyną. W jaki sposób? - Tak by owinąć nim raz tą część ciała, a kiedy druga była przy niej... Zrobił podobnie. Na szczęścia posiadał długi ogon by móc związać ręce. Niby plusem był ubytek jego siły, kiedy to nabrał zwierzyniec złoty. I wtedy doszło do śmiałego ruchu. Mając już całkowicie wolne ręce, to obiema złapał pewnie za jego odzienie, a następnie wraz z sobą pociągnął do góry - Kiedy wstawał. Wolno, z pełnością gracji. Tutaj zaistniał pewien konflikt. Musiał go nieść przy sobie. Zaraz przy swoim ciele, więc tym samym... W razie przemieszczenia z lokacji A do B będzie szorował nogami. Lepsze, to niż pozwolić mu się wykrwawić. Choć lekko wisiał w powietrzu. Zresztą byłoby trudniej w tym przypadku, jakby nie posiadał lwiej siły. Oczywiście... Jego siostrzyczka mogła nie pochwalać traktowania przez Reo nad poszkodowanym, ale nie miał innego wyboru, bowiem... Wybór mniejszego zła jest zawsze lepszy, niż wybór jego gorszego odpowiednika. Choć wzrost Lwiątka nie pomagał w tej sprawie, bowiem jest dość niski. Genetyka, matką dziwką po prostu. Tak, czy owak... Mając uniesione ręce, którymi jeszcze dłońmi przetrzymywał za przysłowiowe 'fraki'. Nie mówiąc już o ogonie, który posłużył jako przedmiot do związania jego rąk. Postanowił wypowiedź parę słów; Nie było innego wyboru. Prowadź Starsza Siostrzyczko, szybko. Zanim sam osłabnę. - Te słowa mogły dać jasny przekaz, że ociąganie się nie ma sensu. I lepiej już ruszyć stąd do lecznicy. Nim będzie za późno dla jego życia. Chora sytuacja i tyle w temacie.

PS. Nie bijta. Użyłem mocy Reo do zwiększenia udźwigu i wagi przy okazji. Dlatego tak to wygląda, a nie inaczej + I to jest jeden z argumentów, które czyni Lwiątka transporterem. D: