Zima nie naruszyła zbytnio Eden. Lasy, łąki, pola, wszystko wyglądało tak jak wcześniej. Jedyne co można było odczuć to spadek temperatury, ale wystarczyło się ubrać odrobinę cieplej i już nie czuło się tej różnicy. Kiedy obudziłeś się wczesnym rankiem, poczułaś jak bardzo brakowało ci dobrego snu, nadrobiłeś ostatnie nieprzespane noce dzięki czemu byłeś w pełni sił.
Aż tak bardzo rozpierała cię energia, że nawet nie odprawiłeś codziennego rytuału, którym jest leniuchowanie w łóżku godzinami zanim wstaniesz. W końcu po co marnować czas na bezproduktywne leżenie kiedy możesz nacieszyć się piękną pogodą, która panuje w Edenie?
Myśląc o tym wstałeś szybko, zrobiłeś to co każdy anioł przed rozpoczęciem dnia i stwierdziłaś że wyruszysz na spotkanie z naturą. Kto wie? może uda ci się przeżyć dziś coś o czym będziesz wspominać niejeden raz.
Mając nadzieję na to, ruszyłaś w stronę lasów Edenu. Mijałaś samotne domki, farmy, a nawet niewielką karczmę, w której już było gwarno mimo wczesnej godziny. Czyżby aniołowie znowu uprawiali hazard? No cóż, akurat ta karczma z tego słynęła. Można było tutaj wygrać wszystko w karty, od piskląt Tatri, po pióra feniksów.
Nie wspominając już o artefaktach, które się przewinęły przez to miejsce. Cholera, aż kusiło cię wejście do środka, ale stwierdziłeś, że nie jest to miejsce dla ciebie. Nie myśląc wiele, ruszyłeś dalej radując się piękną pogodą.

/Opisz co ze sobą wziąłeś i co masz na sobie.

____Od pamiętnego wydarzenia, kiedy to Levittoux „stracił” swoją posadę, minęło dobre kilka miesięcy. W tym czasie zdążył przeprowadzić się do domku w Edenie i przefarbować na rudo przyzwyczaić do wygód takich jak ciepła woda, pralka czy chociażby niezanieczyszczone powietrze {Desperaci nie znajo}. Budzenie się każdego ranka w akompaniamencie ptasich ćwierków i szumu jakiegoś pobliskiego strumyczka okazało się być wyjątkowo satysfakcjonujące nawet dla takiego głazu emocjonalnego jak Nathaniel. Nic więc dziwnego, że od czasu do czasu stwierdzał „rzucam pracę, zostaję w łóżku, będę tak wegetować i gapić się przez okno”. Może to syndrom bezrobotnego? Tak czy siak dzisiaj nie było jednym z tych dni.
____Dzień wcześniej informator albinosa odwołał spotkanie z nim z powodu jakiegoś nagłego wypadku. Bełkotał coś o złamaniu otwartym. No cóż, zdarza się. Wprawdzie do Levittouxa nie dotarło, co tak właściwie było złamane, gdzie, u kogo i dlaczego – zakłócenia na linii, te sprawy – jednak stwierdził, że to nie jego interes. Toteż przynajmniej się wyspał. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nawet, jeśli pewien anielski stróż leży teraz nieprzytomny w jakimś rowie, bo stracił za dużo krwi przez to otwarcie w złamaniu. Życie jest brutalem. W każdym razie w związku z tym, że od rana nie czuł się jak trup, a wręcz przeciwnie, był pełen energii {on! Trzeba to gdzieś zapisać!}, Nath stwierdził, że nie ma co tak siedzieć w chałupie i trzeba ruszyć w końcu ten opierzony tyłek.
____Tak też uczynił. Zabrał ze sobą komórkę, paczkę ciastek oraz paczkę zapałek {a nuż trzeba będzie rozpalić ognisko, przezorny zawsze ubezpieczony!} i wyruszył w drogę. Pora na przygodę, kurde. No i tak sobie szedł w swojej nieśmiertelnej, czarnej bluzie z kapturem i ze stylowo podwiniętymi rękawami; szarych bojówkach i równie nieśmiertelnych co bluza, znoszonych glanach, mijając samotne domki, farmy, a nawet niewielką karczmę.

____Deszcz. Cholera, że też w takim momencie musiały pojawić się te cholerne krople tlenku wodoru. Dlaczego nie mieli tu sztucznie wytwarzanej pogody jak ludzie w Mieście? Te wszystkie skrzydlate karykatury mogłyby się w końcu na coś przydać i zainwestować w coś podobnego. Bo niby po co miały tę całą władzę nad żywiołami? No pewnie po to, żeby nimi władać. I co? I nic. Chyba, że któryś z tych skurczybyków wywołał opady, żeby podlać kwiatki w swoim ogródku... Sprytne zagranie, Michaelu. Jeszcze się za to policzymy – odgroził się w myślach Głównemu Edeńskiemu Architektowi Krajobrazu.
____Krople deszczu rozbijały się coraz agresywniej o twarz Levittouxa, w związku z czym był zmuszony do natychmiastowego podjęcia działania. Zdjął bluzę i rozpostarł ją nad głową niczym sztandar biedy i braku zapobiegliwości, w tym samym czasie rozpościerając skrzydła (i serwując tym sobie dwie pokaźne dziury w koszulce). Dalej, dalej, skrzydła Gadżeta! Czarno-biała smuga pomknęła w stronę zabudowań.


____Zimno. Mokro. Beznadziejnie. Przemoczony do suchej nitki kurczak wkroczył do lokalu bez zbędnego zwracania na siebie uwagę. No dobra, może to trzaśnięcie drzwiami sprawiło, że kilka par oczu zwróciło się na niego, ale to nie jego wina. Same wyrwały mu się z ręki i trzasnęły. Przeciąg, te sprawy. Kompletnie niewzruszony tym zajściem Nath skierował swe kroki ku jedynie słusznemu miejscu – kontuarowi, zostawiając za sobą szlak z błota (nie miał zbyt przyjemnego lądowania).
____„Coś ci podać, piękny? Wyglądasz na zmęczonego, może chcesz się czegoś napić”
____Jego brew powędrowała wesoło ku górze, natomiast na jego usta zabłądził nieco kpiący uśmieszek. Widać, ze dzisiaj był w doskonałym humorze.
____– Gorącą herbatę. Z dużą ilością cukru. Dzięki za troskę – odpowiedział, pochylając się nad ladą. Och, och, cóż to za zbliżenie...
____W tym momencie jego uwagę przykuło zamieszanie panujące przy jednym ze stołów. Leniwie przeniósł na niego spojrzenie, kontemplując, co też może się tam dziać. Zapewne hazard kwitnie, aniołki z fartem się bogacą, a sakiewki i inne pożądane przedmioty szybko zmieniają swoich właścicieli. Ojciec wyjechał, dzieci korzystają – podsumował w myślach nie bez zgryźliwości. Zaraz jednak ruchem jednostajnie przyśpieszonym przeleciała mu przez głowę kolejna myśl. A może by tak...
____„Jeśli to nie jest twój szczęśliwy dzień, to lepiej tam nie podchodź”
____... spróbować samemu? Wbił wzrok w karczmarkę wzrok w dziewczynę, która jakby czytała mu w myślach i szybko rozważył wszystkie za i przeciw. Szczęście w kartach? Na co to komu? Wystarczy odrobina perswazji i ma się je zawsze. A Nathaniel potrafił być bardzo przekonujący, jeśli tylko się postarał. Wprawdzie nie miał za bardzo czego postawić, ale i z tego jakoś się wywinie. Podjął nieodwołalną decyzję: pójdzie tam. Najwyżej będzie tego żałować.
____– Przynieś mi kubek do tamtego stołu – rzucił na odchodnym, wskazując podbródkiem szeroką ławę. No i już go nie było.
____Podlazł do jaskini hazardu powolnym krokiem, z wyraźną obojętnością na twarzy. Zatrzymał się przy nim, tak blisko, że nie sposób było nie zauważyć jego obecności.
____– Jaka jest stawka? – zagaił, a jego głosie trudno było dopatrzeć się podekscytowania czy chociażby większego zainteresowania. Brzmiało to raczej, jakby załatwiał jakąś sprawę biznesową. Ach, ten profesjonalizm.

//Mogą być błędy, bo się śpieszę i nie miałam czasu ich sprawdzić. Poprawię je później~

____Przyzwoitość nakazała mu zignorować Jakże Potrzebny Wybuch Radości oraz uwagę rodaka-górnika. Uprzejmie poczekał, aż chłopcy się uspokoją, przemilczał kłąb dymu, który radośnie osnuł jego twarz i szybko pomodlił się do Ojca o cierpliwość, żeby nie zmieść tej hołoty z powierzchni ziemi, po czym zasiadł przy stole. Zmierzył resztę towarzystwa mało przychylnym spojrzeniem.
____To mają być anioły? – żachnął się w myślach, nie powstrzymując się jednak od uniesienia lewej brwi w geście niedowierzania z nutką zdegustowania. W co on się właśnie władował...
____– Owszem, znam – uciął, piorunując tłumacza wzrokiem. No jak to tak... ZABIERAĆ JEGO JEDZENIE?! Głeboki wdech, Nathanielu, pamiętaj o głębokich wdechach. A teraz wydech, bo się zapowietrzysz. No, brawo, idzie ci coraz lepiej. I jeszcze raz, od początku. Wdeeech i wydeeech. Poczuj to uspokajające krążenie powietrza- dobra, dość tego. Levittoux sięgnął po swój talerz i stanowczo przyciągnął go do siebie, zgarniając po drodze jedno ze skrzydełek. – Nie prosiłem cię, żebyś mi je tłumaczył, czyż nie?
____No nie wytrzymał. Po prostu nie wytrzymał. On jest w stanie znieść naprawdę wiele, ale podpierdzielanie jedzenia to już cios poniżej pasa. Szczególnie, że Nath przyzwyczajony był do warunków panujących w Desperacji, gdzie było trudno o pożywienie bez względu na rasę. Zerknął na gościa, który podsuwał mu właśnie białe kartoniki. No, cóż, teraz już nie ma odwrotu.
____– Usługi – rzucił krótko i bez wahania, odbierając swój przydział kart.
____Rozłożył je na ręku, przyglądając się im z uwagą. A przynajmniej tak to wyglądało. W rzeczywistości jednak Nathaniel skupił się bardziej na obserwacji swoich rywali niż na dogłębnej analizie trefli i pików. Ktoś mrugnął? Kichnął? Podrapał się po nosie? Wszystko to mogło być oznaką niecnych zamiarów! Może i Levittoux nie był najlepszy w odczytywaniu znaków i relacjach międzyludzkich, ale kiedy przychodziło do hazardu, nie mógł liczyć wyłącznie na łut szczęścia, musiał próbować.
____Swego czasu był całkiem niezły w te klocki – zobaczymy, jak pójdzie mu tym razem...

// Pisane późno, więc znowu nie odpowiadam za błędy D:

____Zignorował uwagę na temat dzielenia tudzież niedzielenia się pożywieniem, notując przy tym, że gość koło niego musi być naprawdę spostrzegawczy. Będzie musiał na niego uważać, kiedy będzie chciał... właściwie nie wiedział, co mógłby chcieć zrobić. Ta myśl uderzyła go niespodziewanie niczym Tupolew w brzozę. Aż na chwilę zmarszczył brwi w tym całym zafrasowaniu. Wymigiwać się po wszystkim od odpowiedzialności nie będzie, bo to nie w jego stylu. Oszukiwać też nie zamierzał. Chociaż... nie, tak właściwie nie miał pojęcia, co chciał osiągnąć. To, że podszedł do tego stolika było czystym przypadkiem. Działaniem pod wpływem impulsu (i uroku osobistego darmowych skrzydełek). Oznaką chwilowej słabości.
____Dopiero teraz zerknął uważniej na swoje karty.
____Full. Trzy walety, dwie dziewiątki.
____Nieźle.
____Szybko powrócił do obserwacji zgromadzonych. Jeden z mężczyzn też najwyraźniej był tu po raz pierwszy. To pokrzepiające. Znaczy Natha w sumie to mało obchodziło, bo to Nath, ale gdyby był kimkolwiek innym, prawdopodobnie by go to pokrzepiło. Nieważne. Wzrok białowłosego przeszył wspomnianego Sakae. Stały bywalec. Śmieszny pozer. Mało lubiany. Albo i nie. Levittoux odniósł po prostu takie wrażenie, a biorąc pod uwagę to, że nie był najlepszy w rozgryzaniu innych, Sakae mógł okazać się najbardziej lubianym i szanowanym aniołem w promieniu stu trzydziestu kilometrów. Ciekawe, co też wygrzebie z tej swojej pękatej torby...
____„Łzy syreny.”
____Dobrze, że nie jednorożca.
____„A ty? Ile-”
____– Check – odparł spokojnie, przerywając mężczyźnie w połowie zdania. Nie uraczył go przy tym chociaż pojedynczym spojrzeniem. Takie życie.
____I w tym momencie po sali rozeszła się systemowa melodyjka przypominająca odgłosy lasu. Nathaniel sięgnął po komórkę i odebrał ją, wstając od stołu. Nawet nie spojrzał na wyświetlacz. Nie miał po co. Jego książka adresowa była praktycznie pusta, a numer zdobywali wszyscy, którzy tylko mieli na to ochotę.
____– Nathaniel Levittoux, słucham – rzucił oklepaną formułkę.
____Odpowiedzi brak. Albo zwyczajnie jej nie usłyszał. Może dlatego, że w środku karczmy panował zbyt wielki harmider, by prowadzić jakąkolwiek spokojną rozmowę na poziomie, a już tym bardziej cywilizowaną rozmowę telefoniczną. Albinos ruszył więc w kierunku drzwi wejściowo-wyjściowych, a co się będzie wysilał.

____No to daleko sobie zawędrował, nie ma co. Gdy został z powrotem ściągnięty do stołu przez kilka męskich łap, nie miał zbyt zadowolonej miny. Dodatkowo ktoś, kto do niego zadzwonił, albo nie raczył się odezwać, albo miał tego pecha, że został zagłuszony przez ryki graczy dookoła i szczęk obijających się o siebie kufli. Nathaniel odczekał jeszcze kilka sekund, po czym bezceremonialnie się rozłączył, wychodząc z założenia, że jeśli sprawa, w której został wykonany ów telefon, jest nagląca, tajemniczy osobnik zadzwoni do niego jeszcze raz. A jak nie będzie miał takiej możliwości... cóż, nie słysząc go, Nath i tak za wiele by się od niego nie dowiedział.
____Schował komórkę do kieszeni i usadowił się przy stole na tyle wygodnie, na ile wygodnie można usadzić swój tyłek na drewnianej ławce. Z lubością skonstatował, iż tuż pod jego nosem zagościła parująca herbata. Namierzył karczmarkę wzrokiem i skinął jej głową w geście podziękowania. W końcu ciepłe napoje to to, co przemoczone kurczaki lubią najbardziej. A skoro o kurczakach mowa, ktoś tu chyba za bardzo zaczął się spoufalać. Czy ten cieć w ten sposób próbował rzucić mu jakieś wyzwanie? No błagam. Albinos obdarzył go spojrzeniem pełnym politowania, po czym sięgnął po swoje karty, które leżały sobie gdzieś na stole przez to całe zamieszanie z telefonem. Zerknął na nie przelotnie i podjął szybką decyzję. Żyje się raz, co nie? (Hohoho, Nath taki szalony, niczym buntownicza nastka, która nie umyła zębów przed snem i rąk po siusiu).
____– Sprawdzam – odpowiedział ze stoickim spokojem. W najgorszym wypadku będzie robił za czyjegoś chłopca na posyłki przez najbliższych kilka lat, zdarza się. Czym jest dziesięć lat dla anioła, który może przeżyć długie wieki? Ledwie mgnieniem. Dlatego też całe to kozaczenie pozostałych aniołków zdało się Levittouxowi dość śmieszne, jednak postanowił pozostawić to dla siebie.
____No i właśnie, te całe łzy syreny... wydawało mu się, ze już kiedyś o nich gdzieś słyszał, ale za nic nie potrafił sobie przypomnieć, o co właściwie z nimi chodziło. Na pewno nie zamieniało się po nich w pół-rybę, pół-człowieka – ten wniosek potrafił wysnuć nawet Nath, gdy tylko zobaczył reakcję reszty gminu na wcześniejszą gadkę tego całego Sakae. Ale oczywiście nikogo nie zapyta, cóż to takiego, o po co? „Komunikacja międzyanielska? Nie, nie słyszałem o tym. Da się to zjeść z ketchupem?”