Ileż można tak łazić? Szukanie tego pegaza było strasznie męczące. Draco już nie wiedział gdzie iść. Cała okolica była piękna, dużo śladów, jednak bestii brak co było dość przygnębiające, jednak chłopak nie zamierzał się poddawać. Łaził bez celu szukając konia z skrzydłami. Przecież on może sobie teraz latać cholera wie gdzie. Właśnie! Latać!
Oblitus rozejrzał się po drzewach, po czym wybrał te najbardziej ugałęzione. Podszedł do niego, chwycił za gałąź, po czym podciągnął się i wspiął. Wdrapywał się na sam czubek, bardzo ostrożnie. Nie chciał przecież spaść. Każdą gałąź sprawdzał zanim na nią wszedł. Gdy był już na szczycie, zaczął się dokładnie rozglądać. Taa, okolica była naprawdę piękna, jednak chłopakowi zależało teraz na niebie. Tam właśnie może sobie śmigać koń. Stał tak przez jakiś czas. Jeśli nic się nie pojawiło to zszedł powoli, tak by jego tyłem nie był narażony na upadek.
Stał już na ziemi, zastanawiając co bu tu zrobić. Wrócił do strumyka, znów włożył palec do wody, rozkoszując się orzeźwiającym chłodem. To było bardzo przyjemne uczucie. Uśmiechnął się, po czym ruszył wzdłuż strumyka. Cały czas się rozglądał. Nie chciał nic przegapić.

Trzymał się mocno gałęzi i cały czas uważał. Nie chciał spaść, jeszcze życie mu było miłe. Nie miał zamiaru się z nim tak szybko żegnać. Przecież ma jeszcze tylko do roboty! Musi zrobić zakupy, posprzątać w pokoju, obmyślić kilka planów działania. Nie może tego zaniedbać bo mu się oberwie. Poprawił czuprynę, rozmyślając nad tym wszystkim.
Rozglądał się przez chwilę, aż w końcu zauważył to czego szukał. Biały koń śmigał po niebie z wielką gracją. Wyglądał jakby ścigał się z wiatrem. Przepiękny widok. Duże skrzydła, głowa dumna. Nawet z takiego daleka można zauważyć takie szczegóły. Draco uśmiechnął się pod nosem, obserwując zwierzynę. Mógłby tak patrzeć wieki i nigdy by mu się to nie znudziło.
Ale jak go ściągnąć?
Lina?
Błyskotka?
Jedzenie?
Oblitus rozmyślał nad tym intensywnie, odgrywając w głowie kilkanaście zdarzeń. Naglę coś mu się przypomniał i postanowił zaryzykować. Zeskoczył z drzewa, po czym podszedł do plecaka, które leżał na ziemi. Wyciągnął z niego ten pakunek, który dał mu staruszek. Może to zadziała? Znów wdrapał się na górę. Jak najwyżej. Po czym odpakował magiczny przedmiot, obserwując Pegaza. Cały czas uważał by nie spaść. Wyciągnął kulę w stronę konia i czekał. Miał nadzieję, że to zadziała.

To był przecudny widok. Pegaz zapierał dech w piersiach. Draco nie potrafił się nadziwić. Był przepięknym stworzeniem, naprawdę. Jego skrzydła, cała sylwetka... Wszystko tworzyło dumną całość. Chłopak chciał go dotknąć, pogłaskać, jednak nie był pewien czy może. Zresztą nie da rady, ponieważ zwierze cały czas śmigało po niebie. Wygląda jakby był jednością z wiatrem, z niebem. Coś niesamowitego. Można na to patrzeć wieki.
Jabłko...
Złote...
Drogie...
Jabłko...
Że co?! Co to ma kur... Dobra spokojnie. Jabłko?! Draco myślał, że to będzie jakaś super, kuper kula mocy, która samym swoim wyglądem powala na nogi, a to jakieś złote jabłko! Może i jest warte fortunę, ale mu na tym nie zależy. Lepsza byłaby kula, która potrafi zmieścić wszystkich z powierzchni ziemi. Ta, chłopacy lubią takie zabawki, a w szczególności Oblitus, który w walce wręcz nigdy nie zwycięży, a taka zabawka dałaby mu jakieś szanse.
Westchnął, poprawiając niebieskie włosy. No nic, to coś idealnego dla Pegaza. Chłopak spojrzał na zwierzę, z ciepłym uśmiechem oraz podziwem w oczach. Odwrócił się do niego bokiem i patrzył się przed siebie, jednak ręka z jabłkiem cały czas była wyciągnięta ku bestii. Niech sobie zje. On nie miał zamiaru go stresować. Miał tylko nadzieję, że spokojnie podejdzie do niego i sobie zje.

//Przepraszam T.T W pewnym momencie całkiem zapomniałem, że był na drzewie//

Widać ten owoc bardzo denerwował pegaza. Ale przecież miał działać odwrotnie. Draco nie wiedział o co w tym wszystkim chodzi, a w jego głowie panował chaos. Jak udobruchać tego konia? Akurat nie ma przy sobie... Chociaż może się jakiś owoc znajdzie, ale wtedy co ma zrobić z tym, który spoczywa na jego dłoni. Przecież staruszek go zabije jeśli sobie weźmie. Chyba najlepiej znów spakować, jednak zwierze może się domyślać, że Oblitus cały czas ma przy sobie owe zło.
Westchnął, poprawiając niebieskie włosy. Bardzo ciężka sytuacja, a zależało mu na tym osobniku i dalej zależy. A co się będzie starcem przejmował? Chłopak zaśmiał się pod nosem, po czym rzucił jabłko na ziemię i zdeptał je. Najwyżej mu się oberwie, a nie będzie narażał Pegaza na stres. Jeszcze mu naczynka pójdą czy coś. Zaczął się zastanawiać jak na to zareaguje dziadziuch. Może zacznie do niego strzelać? Albo napuści jakieś swoje bestie. Taki ogromny lew z skrzydłami nietoperza, ogonem skorpiona... To by było dość ciekawe! Wymordowany z chęcią by coś takiego zobaczył, jednak nie chciałby znaleźć się w żołądku takiej bestii i raczej nigdy nie zmieni zdania. Chciał jeszcze chociaż trochę pożyć. Do piachu mu się nie spieszy.
Draco obrócił się na pięcie, tym samym jeszcze bardziej rozgniatając owoc. Wesołym krokiem podszedł do swojego plecaka, po czym zaczął go przeszukiwać. Na szczęście wziął jakieś jedzenie, czyli dwa jabłka. Wyciągnął jedno z nich i powrócił na swoje wcześniejsze miejsce. Uśmiechnął się ciepło, wyciągając rękę z soczystym jabłkiem w stronę Pegaza.