Co się tak patrzy? Draco nie był zadowolony z jego wzroku. Może ma coś na twarzy? Przecież niebieskowłosy jest silny, no może... Ale na pewno da radę! Wszystkiemu da radę! Ubrany w glany, czarne spodnie i tego samego koloru bluzę, stał naprzeciw staruszka z zajefajną siwą brodą. Nie miał szalika, więc widać jego bliznę na szyi. Może to przez to się tak patrzy?
"Tam na pewno się coś dzieje"
"Nie słyszałeś o tym staruszku?"
"Skrzydlaty koń. Ten staruszek coś o tym wie. Może nawet za dużo"
Mnóstwo plotek krążyło wokół jego głowy. Nawet go to zaczęło interesować. Ludzie gadali o różnych pierdołach, jednak takie stworzenie to coś naprawdę fascynującego. Zaczął to drążyć i drążyć, dowiadując się coraz nowszych i ciekawszych rzeczy. Jego głową zawładnęły myśli o Pegazie. Piękne stworzenie, które potrafi latać. Zawsze chciał tego doświadczyć. Gdy dowiedział się gdzie go znaleźć, mocno się nad tym zastanowił, aż w końcu podjął odważną decyzję.
Na drugi dzień zaczął się pakować do całkiem pojemnego, ciemnego plecaka. Tabletki przeciwbólowe, dwa sztylety, jedzenie i picie, kartki papieru, ołówek, papierosy, paczka żelków. To wszystko bardzo ładnie zmieściło się w torbie. Był przekonany, że potrzebuje tego do przetrwanie. Wziął głęboki wdech i wyruszył w podróż. Droga nie była łatwa, a szczególnie dla niego. Stawał co jakiś czas i pił wodę, na szczęście miał jej sporo. Nogi zaczynały go boleć i to strasznie. Zrobił jeden dłuższy postój, gdy jego oddech stawał się naprawdę ciężki. Przekąsił coś, uzupełnił płyny i wyruszył dalej. Czemu ten koleś musi mieszkać, aż tak daleko?
W końcu zobaczył jakiś zrujnowany dom, czyli to musi być tutaj. Uśmiechnął się na chwilę, jednak te odgłosy, które słyszał... Nie było to nic przyjemnego. Muszą tam być naprawdę okropne stworzenia. Od razu do jego głowy wtargnął obślizgła bestia, która wygląda jak ogromna dżdżownica. To byłoby dość ciekawe, ale też odrażające. Potrząsnął głową, słysząc chrząknięcie. Coś mówił?
"Niech się pan nie obawia. Jestem pewny"
Napisał na kartce, by następnie podać ją staruszkowi.

||sorki, że tak krótko||

Przekonać, przekonywać... Po co? Ten kurdupel na pewno da sobie ze wszystkim rade. Mimo, iż na to nie wygląda! No może trochę przesadzam, ale da sobie radę. Nie trzeba się o niego martwić i na pewno się nie będzie za nim kurzyć, bo on biegać po tym nie da rady. No chyba, że ktoś mu zamontuje motorek w tyłek. Wydymał klatkę piersiową, by pokazać, że jest twardy i nie ucieknie, a na pytanie skinął tylko głową.
Ruszył za staruszkiem, rozglądając się i nasłuchując. Było to ciekawe miejsce, dość ciekawe. Wszystko wyglądało na stare i opuszczone, a jednak ten dziad może tu mieszkać. Ciekawe... Może by tak zajrzeć w jego akta? O ile jakieś ma. Draco zapewne by coś skombinował. Nasz strateg ma łeb na karku. Przyjrzał się stodole, które nie była zbyt zadbana. Duzo jej brakowało do ideału, albo chociaż zdatnego do użytku pomieszczenia. Wymordowany zapewne nie postawiłby tam nogi. Za chiny! Jeszcze jakaś deska by na niego spadła, a to nie była zbytnio kusząca wizja. Może trzyma tam jakieś bestie... Nie... Raczej nie. Wszystkie chyba są w tym domu, który nawet okna ma zakurzone. Ciekawe ile to wszystko ma lat.
Zrobił krok do tyłu widząc wychodzącego staruszka. Na początku nie był pewny czy to on. Dyszał strasznie, więc można było go pomylić do jakiegoś potwora. Wziął od niego te dziwne ustrojstwa, po czym wbił w nie ten niebieski wzrok. Może myślał, że od tego ujawni mu się co tam jest. Coś błyszczało jednak nie wyciągał tego, tak jak powiedział staruszek. Ciekawość schował do kieszeni. Nie chciał by wszystko legło w gruzach. Następnie wziął mapę. Przyjrzał się i schował do plecaka. Niezbyt staranna, ale zawsze coś. Bynajmniej dokładna... Oby.
A więc jednak Pegaz. Oblitus słyszał plotki na ten temat, jednak dopiero teraz wie, że były prawdziwe. No bo raczej ten koleś sobie tego nie wymyślił. Byłoby niezbyt fajnie gdyby miał iść po nic. Albo jakiegoś zwykłego konia. Wkurzyłby się na maska. No bo kto do jasnej cholery chciałby iść taki kawał drogi na darmo? Gdy staruszek zamilkł, niebieskowłosy napił się jeszcze wody z butelki, uśmiechnął się i odwrócił. Wyciągnął mapę z plecaka i jeszcze raz się jej dokładnie przyjrzał. Określił drogę, kierunek, po czym wyruszył, machając tylko przelotnie ręką. Jakoś pożegnać się trzeba. Na szczęście droga nie miała być długa. Dreptał zgodnie z ścieżką, jaką wskazywała mapa. Na szczęście nie była to trasa zbytnio męcząca. Szedł własnym tempem, cały czas pilnując trasy.
Po jakimś czasie dotarł na miejsce. Oczywiście po drodze się przewrócił, przez co miał troche, brudnę ciuchy, ale nic więcej.

Cieplej niż w desperacji, te słowa były jego pierwszymi w myślach, gdy dotarł na miejsce. Spojrzał w stronę nieba, które też różniło się od tego z desperacji. Tam było mnóstwo chmur i badał śnieg, a tu zawitała wiosna. Bardzo ciekawy przeskok i dość miły. Brak białego puchu bardzo go cieszył, organizm nie musiał bać się o jakieś choróbsko czy przeziębienie. Stał na powalonym pniu i rozglądał się po okolicy, a po pegazie nie było śladu. Kurde no. Przecież to było pewne, że rumak nie będzie tam na niego czekał z tabliczką "To ja. Zabierz mnie do tego starucha". Zaśmiał się pod nosem na samą myśl o tym. To byłoby wtedy zbyt proste. Zerknął w stronę łąk. Ma tu pożywienie, więc może jest gdzieś niedaleko. Przyjrzał się jeszcze mapie, by upewnić się, że jest na miejscu. Coś tu chyba musi być skoro jest krzyżyk. Ma nadzieje, że staruch sobie nie żartował. Wtedy Draco byłby bardzo zły i z chęcią by się zemścił.
Usiadł na pniu, wyciągając z plecaka wodę. Zgarnął kilka porządnych łyków, cały czas obserwując okolice. Co by tu zrobić. Może wyruszyć go poszukać? Ale gdzie. Pegaz może być wszędzie, nawet nad nim! Dlatego też obserwował niebo. Podniósł tyłek i przeszedł się kawałek po polanie, potem wszedł do lasu, zataczając tak kółko. Jeśli niczego nie znalazł, wracał do pnia, gdzie czekał przez jakiś czas i powtarzał czynność. Skoro jest tu krzyżyk to musi być on gdzieś niedaleko, a Oblitus nie może mu odpuścić, ale też nie może oddalać się zbyt daleko. Prędzej czy później musi tu przyjść. Jest tu pole, czyli sporo pożywienia i las, czyli dobra kryjówka. Błagał w duchu by pegaz tu był i by to nie było jakimś żartem. Starał się poruszać bezszelestnie. Nie chciał płoszyć pięknego zwierzęcia. Rozglądał się cały czas. Miał wyostrzone wszystkie zmysły.
naglę wpadł na pomysł. Wrócił do pnia, stanął na nim i uśmiechnął się. Wziął głęboki wdech, a jego ślepia zrobiły się białe. Cała okolica była już w jego zasięgu. Użył swojej mocy, wiedział, że się do tego przyda. przeszukiwał tak każdy kąt, każdą stronę. Musiał go znaleźć.

Jakby na przekór wszystkiemu, po pegazie nie było ani śladu. Żadne kopyto nie odbiło się w miękkiej ziemi, drzewa i krzewy wyglądały na nienaruszone, nie było wydeptanych ścieżek ani nawet zgiętego listka. Natura harcowała tu w najlepsze pozwalając kwiatom rosnąć tak gęsto, że pod zakrywały niemal całkowicie ziemię na której rosły. Co prawda nie było to jeszcze rozkwitnięte, barwne okazy, a bardziej wczesnowiosenne zielone, ciemnobrązowe i żółte odmiany, które łapczywie chwytały słońce. Krótki spacer po najbliższej okolicy na niewiele się zdał, bo Draco nie natrafił na nic interesującego, powrót do pnia był równie dobrym rozwiązaniem co maszerowanie po okolicy, a przy tym równie bezcelowym, jak się okazało. Może starzec się pomylił, a może przykro zażartował? Nie wyglądał na takiego, którego bawiło by wrabianie kogoś w przyjemny spacerek po Edenie, co jak co, ale prędzej wysłał by kogoś w głąb Desperacji zmuszając do walki z ghulami, siłowania się ze zmutowanymi niedźwiedziami i uciekania przed wściekłymi psami. O ile przebywał tu jakiś pegaz, musiał być cholernie mądrym okazem, które nie pozostawia po sobie śladów. Było kilka możliwości i wszystkie równie prawdopodobne.
Może użycie mocy coś zmieni?
Teren nagle zaczął przybliżać się i oddalać w oczach wymordowanego niczym nagranie w telewizji ukazując mu detale najbliższej okolicy, by zaraz potem oddalić się nagle i z perspektywy ptaka dostrzec wszystko, co leży w odległości kilkuset metrów. A było na co popatrzeć. Do uszu nie dochodził żaden dźwięk świadczący o jego obecności, ale w odległości niecałych pięciuset metrów płynął leniwie potok, niewielki i dosyć łagodny, pełznący wśród łąk niczym wodny wąż. Wśród gęstych roślin nie było go widać, a mógł to być dosyć ważny trop z perspektywy poszukiwania śladów. Poza tym chyba każdy wie, że tam gdzie woda, było też życie. Nic innego nie zwróciło uwagi Draco w czasie używania zdolności swoich oczu. Po skrzydlatym koniu nie było śladu.

Używanie umiejętności oczu 1/3

Strumyk? Przecież nie było go słychać, ciekawe. Woda to zawsze punkt, do którego lgną zwierzęta i bestie, raczej. Chłopak uśmiechnął się, dziękując przyrodzie za takie okolice. Westchnął, poprawiając niebieskie włosy. Wsmarował w siebie ziemie, by zmienić zapach. Może nie ma Pegaza bo go czuje? Po czym ruszył przy siebie, w stronę strumyka. Cały czas używał mocy, by niczego nie przegapić. Poruszał się bezszelestnie. Nie chciał przypadkiem czegoś spłoszyć. Zależało mu na zrobieniu zadania prawidłowo i na zobaczeniu tej wspaniałej istoty.
Szybko znalazł się obok potoku. Zanurzył palec do wody, by sprawdzić jej temperaturę. Lubił to robić. Z uśmiechem obserwował cały czas okolice, jednak trzeba oszczędzać siły. Zakończył używanie mocy, by następnie usiąść pod drzewem i przyglądać się wodzie. Musiał chwile odsapnąć. Wyciągnął z plecaka wodę, by zrobić kilka łapczywych łyków. Był bardzo spragniony. Schował butelkę, cały czas się rozglądając. Nie chciał przegapić Pegaza.

Mógłby tak siedzieć i siedzieć. To było idealne miejsce dla Draco. Piękne widoki, wygodne siedzenie. Ziemia była miękka, a drzewo idealnym oparciem. Do tego miał bardzo ładne widoki, a strumyk mógł w każdej chwili dać ukojenia. Pamiętał jak w dzieciństwie bawił się przy takim strumyku. Rzucał do niego kamienie, albo obserwował zwierzęta, które przyszły zaspokoić pragnienie. Czasami nawet łapał króliki, sam nie wiedział po co. To chyba były jedyna wspaniałe chwile z dzieciństwa. Ma mało do wspominania. Westchnął, przeciągając się sennie. Już dość tu wysiedział. Trzeba szukać tego pegaza, ponieważ sam się raczej nie znajdzie.
Podszedł do potoku i dopiero teraz zauważył ślady zwierząt, w tym kopyt. Sprawdził czy są świeże, po czym przeskoczył na drugą stronę, jednak tam już ich nie było. Uśmiechnął się pod nosem i wrócił do poprzedniego miejsca. Widocznie zwierzyna gdzieś tu jest. Bardziej przyswoił sobie opcje wrócenia do lasu. Rozejrzał się jeszcze raz dokładnie, po czym za śladami wrócił do lasu. Starał się ich nie spuścić z pola widzenia. Szukał wszystkich śladów. Złamana gałązka czy coś w tym stylu. Nie mógł niczego przegapić. Musiał znaleźć pegaza za wszelką cenę. Zawsze misję wypełniał starannie.
Poruszał się bezszelestnie, a pozycje miał lekko zgarbioną, by dokładnie widzieć ślady. Oczywiście czasami stawał i patrzył na niego, biorąc pod uwagę umiejętność lotu bestii. Wziął głęboki wdech, zastanawiając się ile to może jeszcze potrwać.