//Pewnie bez ładu i składu... .n.' //

„No i przejebane”, zdążył pomyśleć Kurdupel, zanim musiał wpaść w wir walki. Nie miał pojęcia, że tak na prawdę jest tam cała grupa i to raczej spora. Samiirii widział więcej i to dosłownie. Był na lepszej pozycji do obserwacji, a do tego zdecydowanie lepiej było z jego wzrokiem. Jak na złość, blondyn nie postanowił wziąć soczewek, może nawet o nich zapomniał i skazany został na szkła parujące przez temperaturę, zalepiane wrednym śniegiem i raczej marne do patrzenia na dalsze odległości. Musiał wyciągnąć broń, szybko chowając duszącą strunę do kieszeni. Mieli już dwa z trzech mundurów, nie zostały poplamione krwią. Reszty można było nie oszczędzać, jeśli jeden z nich nie zginie zbyt brutalnie. Szczególnie, że... Cóż, po prostu jeden wielki i głupi błąd. Jedno słowo.
– NIE JESTEM KARŁEM, PIERDOLONY MUTANCIE – odwrzasnął. Nie, Arth, nie jesteś... Wmawiaj sobie. Wystarczyło to jednak do zwykłego szału, który odbierał mu racjonalne, ludzkie myślenie i pchał prosto w paszczę śmierci. Odbezpieczył pistolet i z gadzim syknięciem strzelił do tego, który śmiał go wyzwać. Prawa ręka była stabilniejsza, nie drżała z zimna, nie męczyła się jak zwyczajna ludzka kończyna. Mógł z niej strzelać celnie i szybko, co było chyba jedyną zaletą połączenia Arthura z bronią palną, której... Cóż. Najzwyczajniej w świecie się bał. Dlatego korzystał z niej w kompletnych ostatecznościach lub półświadomie, jak teraz, kiedy wymierzył mniej więcej w głowę.
Zniknął nagle z pola widzenia wszystkich zgromadzonych, żeby pojawić się za rudzielcem i sieknąć go silnym ciosem katany, wbijając mu ją między żebra, lekko poruszając ostrzem, żeby zadać większe rany i ból. Nikt mu tu nie będzie strzelał jakimiś dziwnymi broniami, hałasując niemiłosiernie jak słoń afrykański. Miał zamiar użyć ciała rudego jako tarczy. Żywej lub martwej, zależy, czy dał radę go ubić. Keh, marchewkowowłosi się jednak czasem przydają...
Dlaczego przestał bawić się w mordowanie, które było dla niego tak przednią rozrywką? Bo dotarło do niego, jaki zapach wyczuwa. Bo zobaczył osobę, której wcale nie chciał teraz widzieć. Widok siostry zamurował go tak bardzo, że nie był w stanie nic zrobić. Dopiero gdy zrozumiał, w jak wielkim niebezpieczeństwie jest złotooka, trybiki w jego opóźnionym móżdżku zaczęły się poruszać. Źrenice zwężyły się niebezpiecznie do pionowych, gadzich kresek, tęczówki stały się morzem jadowitej, ostrej zieleni, z jego gardła zaczęło wydobywać się coś, co określić można jako połączenie syku i warkotu dzikiej bestii. Znów użył niedostrzegalnej ludzkim okiem prędkości, by ruszyć na któregokolwiek żołnierza, który by jeszcze stał o własnych siłach, a tuż przed nim pojawić się i zrobić piruet, wykorzystując siłę prędkości do pozbawienia go życia ukośnym cięciem. Nie zwracał na nic uwagi, chciał zabijać. Momentami uwielbiał ostry zapach świeżej krwi brutalnie odebranej słabemu, kruchemu ciału przeciwnika. Bryzgający szkarłat był dla niego niczym najwspanialsze malowidło znakomitego artysty. W laboratoriach zmienili go z bestii w normalnie funkcjonującą istotę, ale cały czas narażony był na powroty do dawnego stanu. Co było dobrze widoczne teraz. Jeśli go nie sprowadzą na ziemię, będzie zagrożeniem. Dla powodzenia misji, dla nich... Nawet dla samego siebie. Nie pamiętał prawie niczego z czasów bycia bezrozumnym stworzeniem zdolnym pożreć żywcem losowego przechodnia, ale oni mogli pamiętać momenty szału, w których najlepszym rozwiązaniem było pozbawienie go przytomności albo związanie na jakiś czas. Inaczej wybiłby pewnie z pół miasta.

//  na bezczelnego się wpycham. ale za zgodą ._.

Znała doskonale drogę do miasta. Wiedziała też o dziurze w murze. Nie dlatego, że specjalnie podsłuchiwała. Po prostu obiło jej się co nieco o uszy. A przecież nie mogła dopuścić do niepotrzebnego rozlewu krwi. Z jednej strony jej naiwność pozwalała dziewczynie na wiarę w mrzonki o świecie bez przemocy i cierpienia, z drugiej zaś strony... od czasu, kiedy wreszcie została zaakceptowana (w mniejszym bądź większym stopniu) przez nich, zaczęła powoli pojmować, że bywały takie sytuacje, iż bez zabicia się nie obyło.
Ale musiała to być ostateczność.
Dlatego też tak bardzo chciała iść z nimi. Ale oczywiście nie zabrali jej. Nigdy nigdzie jej nie zabierali. Zamiast tego dostała kartkę z listą, co ma zrobić. Gotowanie, sprzątanie, pranie...
Eve oczywiście nie odmówiła. Ona nigdy nie odmawiała, z wielką chęcią im pomagała, nieświadoma w jak bezczelny sposób była wykorzystywana. Ale głęboko wierzyła, że właśnie dzięki temu będzie w stanie pokazać im, że bycie dobrym i uczynnym popłaca. Póki co bezowocnie. Ale spokojnie, miała czas i cierpliwość. Jej upór nie pozwalał ot tak zrezygnować.
Dlatego też mknęła w stronę miasta nieco spóźniona. Wewnętrznie miała nadzieję, że uda jej się dogonić ich pod murem i w jakiś cudowny sposób powstrzymać. Niestety, spóźniła się.
Nieco szybciej oddychając od biegu zatrzymała się pod wyrwą w muru i zadarła głowę do góry a kaptur opadł na jej ramiona, odsłaniając głowę. Zadrżała z zimna i szybko zaciągnęła go ponownie, starając się chociaż minimalnie skryć przed mroźnym wiatrem.
Dostanie się na górę oceniała jako coś banalnego. Przynajmniej w jej przypadku. Bez problemu rozprostowała skrzydła, chociaż z początku ubranie nieco ograniczało jej ruchy, ale już po chwili machnęła nimi i wzbiła się w powietrze. No ale nie przewidziała jednego, ważnego aspektu. Wiatru. Szarpnęło nią w prawo, a ona desperacko łapała się wystających kamieni. Zagryzła na moment dolną wargę, próbując się utrzymać. Machnęła jeszcze raz skrzydłami, tym razem zdecydowanie delikatniej, niemal poddając się sile wiatru i puściła kamień. Dryfowała na wietrze, co jakiś czas skręcając nieco ciałem, by nakierować się wprost na większą dziurę. Po paru uderzeniach serca wreszcie dotarła do upragnionego celu.
Chwyciła się wyrwy kurczowo i odetchnęła, uśmiechając się do samej z siebie z małego sukcesu.
Wślizgnęła się do środka, a raczej wpełzła niczym jakiś mały zwierzak i schowała skrzydła. Generalnie nie rzucała się tak bardzo w oczy w tłumie ludzi, tak więc postanowiła odnaleźć towarzyszy, których tak nazywała tylko w głowie, na razie, pod przykrywką zwykłego człowieka. Zeskoczyła na pierwszy dach, chwiejąc się i upadając na kolana.
- Blisko... - mruknęła pod nosem, zadowolona z tak trywialnej rzeczy jak utrzymanie się na dachu, a nie sturlanie na dół. Uniosła wyżej głowę, słysząc nieprzyjemne odgłosy, dobiegające z dołu. Błyskawicznie się wyprostowała i podeszła do krawędzi. Znalazła ich!
Jej twarz momentalnie rozpromieniła się, szybko jednak wyparł ją strach tego, co się właśnie działo. A tak bardzo chciała tego uniknąć. Ale nie było przecież jeszcze za późno! Wyciągnęła w ich stronę rękę i krzyknęła.
- Zaczeuooooaaaa... - jej głos zmienił się w krzyk zaskoczenia, kiedy noga, jak na złość ześlizgnęła się, a sama dziewczyna koziołkując zleciała na dół, zbierając przy tym cały śnieg z dachu i przypominała teraz raczej bałwana. Albo kulę śniegu z wystającymi nogami. Zamachała nimi mocno, próbując się wydostać. A gdy wreszcie była wolna, strząchnęła dłońmi kupę śniegu z głowy i się rozejrzała w sytuacji, w jakiej się znalazła. Mając nadzieję, że nikomu nie zrobiła krzywdy lecąc z góry.

//Rudych wolno D< //

Przez chwilę nie wiedział, co tak w ogóle się stało. Uczucie towarzyszące „teleportacji” nigdy nie kończyło się ostrym dreszczem przebiegającym przez ciało, nieznośnym, kłującym mrowieniem gdzieś w boku. I nigdy też nie zdarzyło mu się nagle wylądować na glebie spory kawałek od swojego niedoszłego celu. Uderzając o biały puch twarzą w dół, wypuścił broń. Na krótką chwilę nie czuł w ogóle kończyn, jego ciało stało się dziwnie ciężkie. Potem jednak pulsujące uczucie dostało się prosto pod czaszkę, jeszcze bardziej irytując gadzinę. Zwykły ból głowy, a jak potrafił wkurzyć. Arthur podparł się dłońmi i powoli uniósł głowę. Wypluł odrobinę stopionego śniegu zmieszanego teraz z cieczą o barwie... Ni to czerwonej ni to jakiejś konkretnej. Tak, jakby ktoś wziął szkarłatną farbę i zmieszał ją z zielenią. Śnieg, którego dotknęła ta mieszanina, natychmiast się rozpuścił. Gdyby było ciszej, zapewne można byłoby nawet usłyszeć cichy syk kwasu wżerającego się teraz w zamarznięte podłoże. Z trudem podniósł się na nogi, zachwiał mocno, kiedy zakręciło mu się w głowie. Jak najszybciej przetarł okulary rękawem i podniósł pistolet. Od razu wycelował w tą strzelającą mendę i posłał w jego kierunku kilka nabojów. Wolną dłoń przycisnął do zranionego boku.
Czuł naprzemienne uderzenia gorąca i zimna, domyślał się, że temperatura jego ciała nagle wzrosła do niebezpiecznego poziomu. Trucizny to trucizny. Może był w części wężem, ale nadal na niego działały, a kto wie, czy nawet nie mocniej. W końcu wielkością nie grzeszył, więc zatruta krew nie miała tak dużo drogi do pokonania. Zwłaszcza, że serce zielonoślepego przyspieszyło pod wpływem wielu różnych czynników. Strach o siostrzyczkę, wściekłość, rany, trucizna krążąca sobie po ciele, chęć ubicia wszystkiego w okolicy... Dodatkowo już zaczynał oceniać swoją dalszą przydatność w misji, która z każdą chwilą drastycznie spadała. Zaraz mógł się im po prostu wykrwawić, a zanim by do tego doszło – pozostają zawroty głowy, słabość i inne takie związane z trucizną.
Gdyby nabój został w ciele, byłoby pewnie nieco lepiej...
A gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem.
Zamiast gdybybać, lepiej zająć się niezbyt ciekawą sytuacją właściwą. Arth wyraźnie miał problemy z trzymaniem broni, nawet tą cholerną, prawą ręką, która zawsze podnosiła jego szanse na zwycięstwo. Drżał całym sobą, w duchu dziękując wszelkim bóstwom, że nie odczuwa bólu w taki sam sposób jak reszta społeczeństwa. Że jest to zdecydowanie mniejsze i jest w stanie jeszcze stać o własnych, niknących siłach. Kolejne pociski wystrzelił w kierunku faceta próbującego zabić Ayę, jednak uważał, żeby nie strzelić w nią samą. Nie wybaczyłby sobie jej krzywdy. Miłość jednak ogłupia (nie)ludzi, co wyraźnie widać w przypadku tego kurduplastego blondasa, który chciał cenić jedną dziewczynę za wszelką cenę. Choćby miał nawet zginąć.
A co do następnej istoty, która się pojawiła... Cóż... Nie zwrócił uwagi. Póki się do niego nie zbliżała i nie atakowała – nie musiał się obawiać. Poza tym, zapach miała dość znajomy, przyjazny. W sumie, choćby nawet gadzi chciał, to nie był w stanie obejrzeć się na osobę robiącą tyle dodatkowego, niepotrzebnego hałasu. Kolejne zawroty głowy, kilkusekundowa ciemność przed oczami i znów wylądował kolanami w śniegu.

// to groźba! ;_;

Pies warknął cicho, mrużąc wściekle oczy. A więc to było takie zabawne? Niestety, jego śliczny przeciwnik nie był słaboszczakiem. Gdy ominął jego pięść, szybko zauważył szablę. Niestety wtedy, kiedy ta przecinała mu skórę przy ręce. Sam syknął wściekle, czując nieprzyjemne uczucie mrowienia.
- Śliczny jesteś. Szkoda tylko, że nie po naszej stronie. - Rzucił z ironią by po chwili wyciągnąć z kieszeni płaszcza dwa długie noże, które używał tylko w ostateczności. Następnie jednego zamierzał mu wbić w szyję, drugi zaś...posłał w stronę rudego (tępić rudych!) żołnierza ze spluwą, który w niego strzelał (na szczęście chybił). Miał cela, więc w duchu liczył na to, że wszystko mu się uda. Ale, jak to zawsze jest - jego plan powiedzie się tylko w połowie. Nie odczuwał bólu w takim stopniu jak ludzie...chociaż wolał być ''nienaruszony''. Pies warknął, czując, że cała ta misja...im po prostu nie wyjdzie. Kątem oka dostrzegł, że pojawił się Szef. Mają przerąbane. Sam zauważył też, jak Arth odlatuje...gdzieś. Czyżby mieli dostać niezłe manto?
Doberman na to nie pozwoli!  Ratunek dla dziewczyny okazał się być...nie zbyt dobrym pomysłem. Fakt, ''uratował ją'' ale gdy tylko się odwrócił dostrzegł masywnych kolesi biegnących w jego stronę z mieczami.
- Ja piernicze. - Rzucił do siebie, widząc jak są coraz bliżej i bliżej...a po chwili pada cios. Jeden nóż rzucił w rudzielca, drugi...wylądował w szyi pięknisia...o ile w ogóle któregoś z nich trafił.
Jednakże nie panikujmy! Samiirii posiadał jeszcze dwa noże. Nie wyciągał ich jednak, musiał zająć się unikiem. Więc, kiedy kolesie byli tuż tuż, szybko padł na ziemię, odturlając się w prawy bok. Działał szybko. Skakać nie będzie...jeszcze nadzieje się na jakiś mieczyk, wystarczyło mu to, że już miał poharataną rączkę. Zacisnął zęby, wstając i wyciągając swoje małe zabawki.
- Pomimo zmniejszonej liczby mnie atakujących, cały czas ta walka jest nie fair. Chcę równych uprawnień! - Coś mu się gadać zachciało, najgorsze jednak było to, że aktualnie wątpił czy cokolwiek mu odpowiedzą.
Jak widać dobry humor nie opuszczał go choć na chwilę...jak już umrzeć, to umrzeć w szczęści!... co ja pisze.
W czasie wykonywania uniku, pomyślał, że chyba najlepiej będzie...jeśli odejdą? W sumie i tak słyszało ich już pół miasta...w dodatku, była tam jeszcze jakaś kobieta, jej krzyk powinien być muzyką dla uszy Sama, ale nie był. Nie teraz, mogła przecież sprowadzić posiłki! Przydałoby się ją dopaść, ale... Na pewno już uciekła. Z resztą i tak miał ''zajęte ręce''
Rudy czy nie rudy, murzyn czy biały...i tak wszyscy musieli zginąć. Oprócz ich oczywiście. Zaraz za pewne przyjdą tu całe legiony wojska i...zabawa skończona. Można ewentualnie ratować się ucieczką, ale...byłoby to niezwykle trudne, zwłaszcza przy tak dużej liczbie przeciwników.
Nie będzie jednak nikogo obwiniał za to, co działo się teraz. Ba, była to nawet jego wina. Chłopak nie zauważył reszty legionu i po prostu zaatakował, licząc na szybką zdobycz. Cierpliwość popłaca...choć w tym wypadku było po prostu na nią już za późno.
Bum! Ktoś spadł z dachu? Szkoda, że tego nie widział. Nie przejmował się tym Jedlanka...nie wyczuwał nic. Był tak skupiony i zajęty walką o własne życie, że reszta otoczenia po prostu była dla niego mnie ważna.
Teraz musi uważać, aby nie przypłacić za swój błąd życiem. Może i był wyszkolony, ale to nie zmieniało faktu, że oni też byli. Następnym razem, nie będzie się wychylał. Niech sami się pozabijają...Sam bardzo lubił swoje życie i nie chciał się z nim na chwilę obecną rozstawać.
Zobaczymy jednak co czas przyniesie... a także, jak długo będą musieli płacić za swe błędy...

Tak bardzo krótki post .-.'
No, przynajmniej coś jej się udało! Chociaż szczerze, nie powinna być dumna z właśnie popełnionego morderstwa... tak właśnie się jednak czuła. No ale co miała na to poradzić, w końcu musiała się jakoś bronić, nie chciała zginąć. Kto by chciał tak nagle umrzeć po tysiącu lat i to tylko dlatego, że jakiś cholerny niezdara, który chyba cudem został zatrudniony na strażnika zobaczył jej oczy?! Potem za to odpracuje, jeszcze bardziej będzie dbać o swój sklep... byleby tylko teraz ona i jej brat mogli się stąd wydostać chociażby żywi!
-No przynajmniej... - chciała już wygłosić swoją znaną tyradę, jednak nie dali jej dokończyć nawet jednego zdania. Gdy złapali ją za włosy, wydała z siebie krzyk. Zbyt wiele jednak nie mogła jak na razie zrobić - ramię zaczynało ją naprawdę boleć, do tego dzięki temu upadkowi na ziemię na bank dorobiła się kolejnych siniaków - oj, będzie potrzebowała urlopu, na pewno na jakiś tydzień...
Leżała na śniegu dosłownie przez pięć sekund, gdy udało jej się przenieść do siadu. Z sykiem uniosła powieki i pierwsze co ujrzała to błyszczące ostrze skierowane prosto w jej stronę. Zmrużyła oczy, mocno poirytowana.
-... nie miałeś czegoś lepszego? - zapytała samą siebie, po czym użyła całej swojej siły na próbę wstania i odrzuceniu kopniakiem broni. Jeśli takie coś przypadkowo trafiłoby w jej już i tak mocno zranione ramię, ból byłby nie do zniesienia, przynajmniej jak na jedną taką walkę. Tak przy okazji to postanowiła też zrobić użytek ze swojej "odmienności" - mianowicie skierowała swoje zęby prosto na ramię strażnika mając nadzieję, że uda jej się go ugryźć. Wtedy trucizna w jej kłach zadziałałaby natychmiastowo i kolejny byłby z głowy... tylko czy miała aż takiego farta?

Szybko się podniosła i stanęła na nogach, chociaż w jej wykonaniu wyglądało to dość nieporadnie. Jakby dziewczyna miała spore problemy z grawitacją. Odetchnęła cicho i odrzuciła do tyłu jasne włosy, które nie tylko przypominały teraz jeden wielki jasny sopel, ale też gdzieniegdzie w buncie sterczały.
Eve rozejrzała się powoli po leżących ciałach i poczuła chłodny, nieprzyjemny ścisk w klatce piersiowej. A jej żołądek zaczął się przewracać, sukcesywnie wypychając ku górze zawartość jej śniadania. Nienawidziła takiego widoku. Martwych stworzeń. Miała aż nadto wrażliwy nos jeśli chodzi o metaliczny zapach krwi. Reagowała na to mało przyjemnie, ale nigdy nie okazywała tego po sobie. A przynajmniej starała się, chociaż co bystrzejszy z łatwością mógł dostrzec co się z nią dzieje.
Eve wbiła wzrok w swoje buty, jakby to one były najciekawszą rzeczą w całym tym otoczeniu. To było tak bardzo niepotrzebne. Gdyby się trochę pospieszyła, może udałoby się jej ocalić chociażby jednego. A tak, nie wyczuwała nic. W żadnym z nich nie tliło się już życie. Drgnęła, sprawiając wrażenie jakby miała podbiec do pierwszego ciała i zacząć dokładne oględziny. Tylko, że ona wiedziała. Nie miało to mniejszego sensu, a jedynie w mniejszym stopniu ugłaskałaby wyrzuty sumienia, że się spóźniła. Poczuła pieczenie pod powiekami.
Zamierzasz płakać nad wrogami?
Przestań wreszcie żałować wszystkich.
My albo oni. Proste.
Stało się.
Wypowiedzi poszczególnych członów grupy raptownie uderzyły w dziewczynę. Uniosła głowę i przetarła oczy, równie szybko dochodząc do siebie. Racja, stało się. Co nie zmienia faktu, że i tak żałowała tych,  którzy zginęli. ale najbardziej żal było jej ich. Członków DOGS. Bo znowu zabili i splamili swoje dłonie cudzą krwią. Może i uważali, że dla nich nie było już ratunku, ale Eve było inaczej. Posiadali w sobie ludzki pierwiastek i mogli odciąć się od tego złego świata. A ona zamierzała im to udowodnić.
Od razu podbiegła do nieprzytomnego Arthura, ściągając z dłoni obie rękawiczki. Wyczuwała jego ból i stan. Oczywistym było, że mu pomoże. Nikt nie musiał jej o tym mówić. Wsunęła jedną dłoń delikatnie pod jego ubranie, macając ranę. Jej palce od razu pokryła lepka krew. Przez moment przez jej twarz przebiegło lekkie skrzywienie, lecz bardzo szybko zastąpiło je zmartwienie. Drugą rękę przyłożyła do szyi chłopaka, wsłuchując się w rytm jego tętna.
- Zaraz poczujesz się lepiej. - powiedziała cicho, pozwalając by pulsujące ciepło z jej dłoni powoli otulały ciało chłopaka zmniejszając ból. Jeśli w ramieniu pozostawała kula, to kojąc jego nerwy delikatnie wsuwa palec do rany i wyciąga kulę, sukcesywnie zwiększając intensywność redukcji bólu. Na końcu przyspiesza regeneracje jego tkanek i skóry, dzięki czemu może zasklepić ranę. Ani na moment nie przestaje oddziaływać kojąco na jego zmysły.
- Trzeba było mnie zabrać ze sobą. Możliwe, że uniknęlibyście tego. Zawsze są inne sposoby dojścia do porozumienia, aniżeli zabijanie. - dodała po chwili i spojrzała na przywódcę, wbijając w niego swoje spojrzenie. Zdawało się, że zaraz zacznie swoją reprymendę ale... w jej wykonaniu miałoby to raczej skutek rozweselający. Eve nie odczuwała takich uczuć jak złość. Nie potrafiła się na nikogo długo złościć ani dawać reprymendy. Pouczać i dawać lekcje, owszem. Ale nie reprymendy, dlatego też jej twarz momentalnie złagodniała. Skończyła i spojrzała z uśmiechem na twarz blondyna. Zaraz powinien się przebudzić.
Sięgnęła po swoje rękawiczki, lecz wtem wyczuła, że ktoś inny jest ranny. Rozejrzała się i ujrzała dziewczynę. Nie znała jej, ale to nie miało znaczenia. Momentalnie znalazła się przy niej.
- Pomogę Ci. - powiedziała krótko i zrobiła to samo, co w przypadku Arthura. Wiedziała, że jej moce mają limity. I że najprawdopodobniej potem będą również potrzebne. Ale Eve nigdy, ale to nigdy nie mogła przejść obojętnie obok rannego. Taki już jej urok. Oraz zmora.
Jeżeli dziewczyna dała się wyleczyć, anielica powiedziała, że teraz powinno być już wszystko dobrze. Wytarła zakrwawioną dłoń w śniegu, starając się jak najdokładniej zmyć całą krew, po czym nałożyła na obie ręce rękawiczki i podeszła do Wilczura.
- Tym razem idę z Wami. - powiedziała takim tonem, który zwiastował jedno. Musieliby ją teraz związać i gdzieś zamknąć na cztery spusty, by za nimi nie polazła. Ale znając ją i tak by znalazła jakąś możliwość ucieczki. I ruszyła za nimi.

//Khm... On w końcu dostał w bok czy ramię? D<

Trafił, czy nie trafił... Jakoś przestało go to obchodzić. Było mu wszystko jedno, bo przecież i tak wszyscy kiedyś zginą, prawda? Czarne, pesymistyczne myśli zawsze napadały na ten jasny łeb, gdy sprawy za bardzo się komplikowały. Nawet, jeśli teraz znów zaczynali wygrywać (a to kiedyś przegrywali?), to jakoś dla Artha nie miało to najmniejszego znaczenia. Robiło mu się zimno, ale to pewnie bardziej zasługa klęczenia w śniegu niż rany czy trucizny. Uniósł głowę, półprzytomnym wzrokiem omiatając przekolorowany fragment ulicy. Z bieli w szkarłat, jak uroczo.
Znów wbił wzrok w śnieg pod sobą. Odsunął dłoń od krwawiącej dziury w ciele i spojrzał na ciecz, która pokrywała palce i wnętrze łapki. Zasyczał cicho, gadzimi ślepiami wwiercając się w ten widok. Po krótkiej chwili substancja rozdzieliła się na dwie – zwykłą, czerwoną krew i niewielkie, zielone kropelki. Nie było już obawy o to, że kwas wgryzie się w kogoś i boleśnie poparzy, ale... płynęło dalej. Spróbował się podnieść, ale choćby nawet bardzo chciał – i tak Growlithe zdążył go powstrzymać. Dobrze, że to zrobił. Adrich wylądowałby ryjcem w białym puchu i pewnie więcej by się nie podniósł.
– Nie, to tylko ja – odpowiedział kuzynowi, zerkając na niego i uśmiechając się szeroko. Jego głos wydawał się być dziwnie cichy i jeszcze spokojniejszy niż zwykle. Bardziej pozbawiony emocji, pusty. Czy powinien być teraz przepełniony bólem? Czym w ogóle był ból, który czują wszyscy dookoła? Nigdy do tej pory się tego nie dowiedział i zapewne nie dowie. Znał tylko uczucie irytującego mrowienia przepełniającego całe ciało, które w połączeniu z czymś w stylu swędzenia potrafiły doprowadzić do szału, kiedy wiesz, że najlepiej nie dotykać rany. Czy powinien teraz czuć ból, zamiast lodowatego zimna i narastającego zmęczenia?
Czy powinien widzieć kolor zamiast nagłej czerni?
Oparł czoło o rękę Jace’a i prawdopodobnie tylko dzięki temu po utracie przytomności pozostał w tej samej pozycji zamiast testować miękkość oraz wygodę podłoża. Otworzył ślepia gdzieś tak w połowie zabiegu leczenia. Odetchnął głęboko i cicho, patrząc na Ev. Rozchylił lekko wargi, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie zaraz znów je zamknął, nie wydając z siebie nawet mruknięcia. Wyglądał jak lekko naćpany, średnio przytomnym wzrokiem patrząc na nią i uśmiechając się delikatnie. Jak pieprzona Mona Lisa. Stan dziwnego odpłynięcia umysłu przeszedł mu dopiero po chwili, kiedy anielica poszła pomagać komuś innemu. Rozwidlony język chlasnął powietrze, a rzeczywistość uderzyła w gadzinę niczym rozpędzony tir w małe, głupiutkie dziecko bawiące się na ulicy.
– Aya... – szepnął do siebie, patrząc w kierunku, z którego wyczuwał woń siostry. Wytarł dłonie o śnieg i ubrania i podniósł się, uciekając od chwytu kuzyna. – Aya! – jego głos był przepełniony... strachem. Tak samo jak oczy, których źrenice nagle rozszerzyły się i stały okrągłe. Ev powróciła do przywódcy, pewnie teraz dostanie opieprz, że nie posłuchała rozkazu zostania. Ale co za różnica? – Siostrzyczko, wszystko w porządku? Coś cię boli? – zapytał szybko, przykładając dłoń do policzka blondwłosej, a drugą kładąc na jej ramieniu. Z tak bliskiej odległości można było zobaczyć wyraz jego bladej twarzy. Wydawał się być na skraju płaczu. Cóż... W końcu nie dopilnował bezpieczeństwa najważniejszej osoby w jego marnym życiu, prawda?

/Edit: gdyż za leniwy na pisanie następnego posta, a że siostra nie pisze.../

Kiwnął głową do szefa, że zrozumiał. Ale dziesięć minut nie było czymś, co by mu wystarczyło. Każdy, kto znał Ayę, dobrze wiedział, że jak ta kobieta się uprze, to nie ma zmiłuj. A każdy, kto znał Artha, mógł wiedzieć, że jeśli ma nawroty umysłu przyćmionego szałem bestii, to w najbliższym czasie nie będzie zdolny do... Właściwie niczego. Choć bądźmy dobrej myśli. Może da radę dołączyć do reszty! Ha, dobry żart... Póki co, objął siostrzyczkę jedną ręką i zaczął ją prowadzić do jej domu, starając się unikać ulic.

[z/t + Aya, a co tam]

Wędrowanie promenadą było na swój sposób niesamowite. Było tutaj tyle ludzi! Blizarre rozglądała się dookoła, wychwytując strzępki rozmów. Ten młody chłopak ma problemy z dziewczyna, a ta starsza pani martwi się o swojego kota. Za to tamten mężczyzna... Eee... Blizka potrząsnęła głową z niesmakiem, zerkając teraz na wystawy sklepów. Stanęła przed jedną z nich, oglądając różnego rodzaju biżuterię. Drogie zegarki, złote kolczyki, diamentowy naszyjnik... Wszystko to błyszczało zachęcająco, jednak anielica - jak zwykle - kompletnie nie miała pieniędzy. Westchnęła cicho i pomachała do srebrnej bransoletki ze szmaragdowym okiem, planując w myślach znalezienie jakiejś pracy i jej kupno.
Godzinę później Blizarre zmęczyła się już słuchaniem tych wszystkich rozmów i zapragnęła odpocząć. Po kilku minutach znalazła małą, cichą uliczkę i w nią weszła, siadając sobie na ziemi. Zaułek był właściwie opustoszały - zobaczyła tu tylko kilkoro, bardzo elegancko ubranych ludzi. Sklepy także wyglądały na bardzo drogie - przed nią znajdował się specjalistyczny sklep papierniczy. Ale tam nie było pisaków, ani kredek, oj nie. Na wystawie leżało kilka piór, większość była ze srebra, a niektóre miały jeszcze maleńkie, iskrzące diamenciki. Jednak ilość zer przy cenie była zatrważająca... Blizzie zerknęła na wystawę obok. Był to sklep z butami na zamówienie. Czerwone szpilki, skórzane buty... No cóż, widać, że ta uliczka była tylko dla tych wyżej postawionych obywateli.
- Łaaaa~ Chyba nikomu nie zaszkodzi, jak się tutaj zdrzemnę... - mruknęła anielica, przeciągając się i zamykając oczy. Nikt jej tutaj nic nie zrobi - nie było złodziei, morderców ani innych złych ludzi. Łowców znała, bo właściwie była aniołem stróżem jednego z nich. Właśnie, ciekawe, co z Raenem, zdążyła pomyśleć, zanim zapadła w sen.
Śniło jej się, że jest kotem. Miała piękny, wspaniały dom i bogatych panów, którzy codziennie ją głaskali i dawali wspaniałe jedzenie. Mieszkała we własnym pokoiku, wypełnionym wieloma różnymi zabawkami i pluszaczkami. Pod sufitem wisiał tor przeszkód. Raj dla kociaków~ Z tego sielankowego snu obudził ją jakiś hałas. Ziewnęła i otworzyła oczy.