Gdyby mogła, złapała by się w tym momencie za głowię. Nawet nie potrafiła już określić, czy gdy spojrzy w dół dostrzeże ludzkie dłonie, czy wilcze łapy. Najbardziej jednak bała się, że nie zobaczy tam nic. Paradoksalnie czuła siebie wyraźniej niż zwykle, chociaż nie potrafiła określić formy swojego istnienia, jakby to że egzystuje było bytem samym w sobie, samoistnym, niepodlegającym niczemu. Była wrażliwa na bodźcie, głosy, migające światła, kuszące ciepło. W świecie, w którym nie istniało nic innego podążała za jedną rzeczą, którą w tej chwili dostrzegała. Chciała wyciągnąć przed siebie rękę, sięgnąć daleko i schwycić w żelazny uścisk to, czego się nie dało. W tej chwili była więźniem tego świata i nie potrafiła mu się przeciwstawić. Przyjmowała wszystko co jej oferował, garnęła możliwe jak najwięcej i brnęła przed siebie, nawet jeżeli kierunki tu nie istniały.
Kto mnie złapie?
Nikogo tu przecież nie ma.
Czy ten ktoś jest tam dokąd zmierzam?
Chciała wydać z siebie dźwięk, ale nic nie zmąciło ciszy. Myśli dominowały teraz nad wszystkim innym będąc wszystkimi zmysłami na raz, a tak na prawdą żadnym z nich. Trochę to wszystko było przerażające, ale ona nie czuła strachu. Może uczucia tutaj nie istniały?
Nie potrafiła nawet stwierdzić, jakim mianem zwracać się do siebie w myślach.
Ech, jestem zmęczona.
Nie czuła zmęczenia, nadal nie czuła nic, a jednak ta myśl przemknęła przez umysł niczym świetlista nić, by zaraz potem rozpaść się i zniknąć w nicości. Takiej samej jak ta, którą tworzyło otoczenie. Może była we własnej głowie? We własnej poszarpanej świadomości, która już dawno balansowała na granicy egzystencjalnego bytu. Może faktycznie nie istniała i wszystko co działo się dookoła było czystą abstrakcją?
Chce do domu.
Światło kojarzyło jej się z ciepłem, domem... spokojem, odmianą względem jej aktualnego położenia. Może jeżeli tam pójdzie, to ta przytłaczająca ciemność zniknie? Tak, na pewno, tak musi być. Zmusiła swoje ciało do ruchu, do skierowania się w stronę jasności. Tylko dlaczego wszystko było takie ciężkie? Łapy... ręce... w każdym razie kończyny, coś krępowało ich ruchy, pełzło powoli w górę ciała.
Ech?
Starała się wyrwać z łap tego nieprzyjemnego uczucia. Szarpnąć do tyłu i odgrodzić od tej dziwnej rzeczy, chciała się zasłonić, uciec, a jednocześnie biec tam, gdzie wskazywało jej światło.

Dlaczego nie mogę? To znaczy, że mam nadal tkwić w tej ciemności?
Chciała biec, nadal, cały czas i nieprzerwanie, ku źródłu światła. Przecież tam było dobrze, ciepło i przyjemnie. Blask był całkowitą odwrotnością tego chaosu, który dręczył jej umysł i ciało od dłużej chwili. Stawiała kroki do przodu walcząc z głosem i siłą, która wstrzymywała jej ciało. Napinając mięśnie do granic możliwości z drążącymi kończynami stawiała opór, lecz siła ciągnąca ją w przeciwnym kierunku powoli wygrywała. Nie słuchała, za wszelką cenę chciała odciąć się od głosu, który mógłby sprawić, że zmieni zdanie.
Autodestrukcyjny charakter dążył do źródła światła drąc sumienie na drobne kawałeczki.
Dlaczego mam ratować kogoś, skoro nie potrafię uratować nawet samej siebie?
Kimkolwiek była właścicielka głosu, nie powinna się do niej zbliżaj. Może potrafiła wyczuć gniew czyhający w czyimś sercu? Powinna więc uciekać. Wściekłość rozrastała się w niewyobrażalnym tempie i Yuu chciała za wszelką cenę wyrwać się z więzów niewiadomego pochodzenia, chwycić w swoje ręce nierealną istotę szepczącą jej do ucha i zrobić jej coś strasznego. Ale nie mogła, siła napierała na nią nieprzerwanie, a ciało odmawiało posłuszeństwa. Skuliła się w sobie, w swoim umyśle atakowanym ze wszystkich stron.
- Daj mi tą szansę, naprawie te błędy. - Warknęła przez zaciśnięte zęby walcząc z niemocą przypierającą ją do ciemności. Nie siliła się na piękne słowa, mówiła najprościej jak potrafiła. Przecież gdyby zareagowała inaczej długowłosa istota nie dała by jej spokoju. Może mało w tym było szczerych intencji, ale przecież wypowiedziała słowa, które powinna była wypowiedzieć. Czekała w bezsilności na jakieś magiczne wydarzenie, które pozwoli jej naprawić owe błędy, jakiekolwiek one były.

W ostatnim odruchu przy malejącej świadomości własnej egzystencji spojrzała na twarz kobiety. Cokolwiek malowało się teraz na jej obliczu, nie posiadało nazwy. Tak było, jest i będzie zawsze.
Jestem swoim najgorszym wrogiem i najlepszym przyjacielem.


Co jest?
Pierwsza myśl nie była zbyt ogarnięcia. Czuła się jak obudzona z bardzo długiego snu, który mimo wszystko był za krótki. Wyrwana nagle z tego mrocznego świata niczym z okropnego koszmaru czuła, że wszystkie mięśnie na ciele bolały i były bezwładne póki umysł nie obudzi się do końca. Na szczęście szczeniak robił dobrą robotę ciągnąc ją za ucho, co w dużej mierze wpłynęło na szybsze dojście do siebie.
- Nie przesadzaj kulko futra, na pewno nie usnęłam w błocie... - lecz podniesienie łba wcale nie potwierdziło tej tezy, a co gorsza potwierdziło słowa szczeniaka. No miejscówkę wybrała sobie słabą, trzeba było przyznać. - Eh, a z resztą. Nie wiesz, że błoto pomaga na futro?
Powoli podniosła łeb z ziemi i podparła się łapą, by nie walnąć się z gracją ponownie w środek bagniska. Trudno było utrzymać się w prostej linii, kiedy we łbie huczało jak po wystrzale z armaty, ale leżenie na środku nie miało większego sensu. Poza tym, jeżeli tego nie zrobi, maluch chyba wyjdzie z siebie i zaciągnie ją gdzieś z dala od otwartego nieba niosąc kawałek po kawałku. Błoto majestatycznie ściekało po jeden stronie pyska, który wcześniej bez świadomości leżał sobie w tej brei. Zimna i mokra papka łaskotała i drażniła wilcze zmysły, a szczególnie ucho. To samo ucho, które wychwyciło wśród pisków i szczenięcych powarkiwać dudniący głos, wybijający się ponad wszystko innego. Nie odwróciła głowy.
- A ty byś posłuchał znajdując się na moim miejscu? - Utkwiła wzrok z młodziaku przesadnie zainteresowana jego poczynaniami. Nie miała ochoty spoglądać na bok, w oczy basiora ze szramą.

Samiec kłapnął pyskiem i podszedł bliżej. Nie widziałaś go, ale czułaś jego obecność. Nachylił się nieznacznie i pyskiem odsunął małe szczeniaka z twojego ciała, jakby maluch przeszkadzał im w bardzo poważnej rozmowie.
- Może. Może i nie. – odparł w końcu, kładąc się obok niej i spoglądał gdzieś przed siebie.  – Nie wiem co zrobiłaś, że otrzymałaś drugą szansę. Najwidoczniej spodobałaś się Duchowi Lasu. Kto wie. – zamyślił się na moment kładąc pysk na swoich łapach i przymknął jedno oko.
- Jesteś gotowa na swoją pokutę, Clear? A może raczej… Yuu. Bo teraz tak się nazywasz, prawda? – jego głos wwiercał się w twoją czaszę, a w głowie pojawił się zlepek różnych obrazów, które w ogóle nie łączyły się ze sobą. Ale widziałaś, że w każdym z tych obrazów grałaś główną rolę pod postacią wilka. Przez twoje serce przetoczyły się wszelakiej maści uczucia. Strach, tęsknota, radość, miłość i cierpienie.
- Byłaś jedną z nas. Ale zdradziłaś nas… Przez ciebie wielu zginęło. Teraz będziesz pamiętać. A widmo przeszłości będzie się za tobą ciągnęło aż po twoją kolejną śmierć. Będę Cię pilnował, czy pokutujesz za swoje grzechy. – odparł spokojnie, a obraz przez Twoimi oczami zaczął się rozmazywać. Czułaś się coraz bardziej śpiąca i spiąca, aż wreszcie odpłynęła w nieznaną ciemność. Nie wiedziałaś, czy przyszedł po ciebie Morfeusz, czy sam Tanatos, bóg śmierci. Wszystko jedno, prawda?

* * *

Obudziłaś się gwałtownie, czując nieprzyjemne mrowienie w całym ciele oraz pulsowanie w okolicach skroni. Ktoś stał obok ciebie i coś mówił, ale jego niewyraźny bełkot nie docierał jeszcze do ciebie. Dopiero po chwili doszło do ciebie, że znajdujesz się w swoim pokoju, w podziemiach pod miastem. To nie był las, ani wszechogarniająca ciemność. Byłaś u siebie.
W swoim ciele.
- ..ódco. Przywódco! – głos mężczyzny z każdym kolejnym uderzeniem stawał się wyraźniejszy. Obok kanapy, na której spałaś stał jeden z Łowców, zwiadowca, osobnik, który często zapuszczał się w głębokie kanały a nawet do miasta, by pozyskać dla was cenne informacje.
Kiedy zorientował się, że wreszcie dobudziłaś się, westchnął cicho, a na jego umęczonej twarzy pojawił się cień ulgi.
- Wybacz, że cię budzę, ale… – uniósł obie ręce wyżej, w których trzymał małą, ciemną kulkę. Ta poruszyła się nieznacznie i uniosła zaspany łepek wyżej, spoglądając na ciebie… jednym okiem.
- Znaleźliśmy go jak błąkał się po kanałach. Matka zapewne porzuciła go z powodu kalectwa. – wskazał podbródkiem na widniejącą szramę na oku.
- Ślepy na nie zapewne. To chyba szczeniak wilka. Co z nim robimy? – zapytał patrząc na ciebie wyczekując.
Mały dopiero teraz się całkiem rozbudził i wyrwał z objęć mężczyzny. Wyskoczył z jego ramion i twardo spadł na ziemię. Jednakże szybko się podniósł i zerknąwszy na ciebie, podbiegł do twojej nogi i przysiadł obok, najwidoczniej biorąc cię za swoją mamę. Ale ty wiedziałaś, co się za tym kryje… o ile wierzyłaś w rzeczywistość snów. Koszmarów. Wizji. Jakkolwiek to nazwiesz.

Gratulacje, zdobywasz szczeniaka wilka wschodniego. Pamiętaj, by go zgłosić w temacie.
- jest niewidomy na jedno oko.
- ale ma o wiele lepszy węch i słuch niż inne wilki.
- dbaj o niego! |:

Koniec.