Wiele słów nasuwało się jej teraz na myśl i przy tym co najmniej dwie trzecie były niecenzuralne. Drażnił ją brak jakiejkolwiek logiki w tym, czego była świadkiem. Ba, była przecież uczestnikiem tego cyrku, czystej abstrakcji, surrealistycznej sytuacji która wbrew pozorom przecież miała miejsce. Wierzyła swoim oczom i wszystkim innym zmysłom, więc dlaczego gdy spogląda przed siebie widziała łapy zamiast rąk? Buzująca naprzemiennie niewyobrażalna dawka adrenaliny sprawiła to, że nawet nie próbując się ruszyć, jednak to robiła. Prawie jakby głos, który właśnie usłyszała był bezwzględnym rozkazem, a przy tym sunięcie głową... psykiem po ziemi z gracją postrzelonego dzika nie było aż tak dziwne, co fakt, że w ogóle musiała zastanawiać się, jak do cholery się poruszać. Lewa, prawa, lewa, prawa... podpowiadał wścibski głosik w głowie, bo przecież tak powinno być. Zamiast tego pojawiało się jeszcze więcej pytań, lewa przednia, lewa tylna, prawa jaka...?
Desperacko próbowała wstać, chwilowo odrzucając z głowy pytanie: "Jakim prawem?". Ma tu leżeć i zdechnąć? Nigdy. Chciała też spróbować jeszcze jednej rzeczy... tyle, że co jeżeli ta ostatnia deska ratunku, albo dowód zachowania logicznego myślenia ją zawiedzie? Trzeba było próbować. Skierowała swój wzrok na wilka, który kazał jej ruszać i starając się zatrzymać drżenie głosu zawołała za nim:
- Stać! Stać!

// Omg, gigantyczny plus za obrazek misji xDDD

Kimkolwiek jestem... nie mogę przecież zginąć. Nieważne czyje życie niosę teraz na swoich barkach, moim zadaniem jest przeżyć, nikt nie może tracić życia w tak głupi sposób. Nie można się poddawać, nie ważne jak dziwna była sytuacja, jak okropne było poczucie własnego ciała, czy jestem człowiekiem, ptakiem, rybą, wilkiem. Muszę rwać do przodu ze wszystkich sił.
Wilcze ślepia, a przez nie świat... taki sam, ale jednak wyraźniejszy, wszystko odczuwało się bardziej, każdy zmysł pracował szybciej, mocniej, lepiej. Także wszystkie członki ciała, były tam, a skoro były to można nimi poruszać. Powoli, czując każde źdźbło trawy, każdy kamień pod opuszkami, łapa za łapą, testując swoje wyczucie równowagi. Pierwszy szok przeminął, a zaraz za nim pojawiła się dzika chęć biegu, poczucia wiatru w futrze, pędu powietrza uderzającego w pysk i wszystkich tych odczuć, które są tak bardzo abstrakcyjne i tak kuszące.
Nieważne czy śnie, to dzieje się naprawdę, czy z jakiegoś powodu postradałam zmysły, muszę gonić własną watahę, ruszać za przewodnikiem. Życie nauczyło mnie, że ludzkie zaufanie jest kruche, ale w przypadku zwierząt, można było zdać się na nie całkowicie. Czymkolwiek był straszny stwór goniący z przerażającym rykiem, skoro one przed nim uciekały, ja także muszę.
Decyzja została podjęta, tak szybko jakby nie było żadnego innego wyjścia, przyszła bardzo naturalnie, a wszystkie inne opcje szybko wyrzucone z myśli, bo nie ma sensu się nad nimi rozwodzić, już przepadło. Biegła, tam gdzie reszta, stawiając łapy dokładnie tam gdzie jej poprzednicy czując każdy mięsień w swoim nowym ciele.
Ciekawość podpowiadała, by skierować głowę za siebie, dowiedzieć się czym jest tajemnicza bestia, a instynkt, tak właśnie on, by nie zwracać uwagi na nic, poza kierunkiem gdzie biegła. W tej chwili nie powinna dać się zdekoncentrować, teraz kiedy wreszcie jej łapy działały zgonie ze swoim przeznaczeniem, a serce przepełniało nienaturalne szczęście.
- Już biegnę! - Wydarło się z jej gardła, pełne radości stwierdzenie.

Ruch, który wykonywała wydawał się być taki... naturalny i pierwotny. Idealnie pasował do natury wilków i teraz, z perspektywy czasu, nawet krótkiej, dusza zamknięta w ciele zwierzęcia zadawała sobie jedno pytanie: „Dlaczego nie czułam tego wcześniej?”
Bieg, bieg, bieg. Ta myśl całkowicie zdominowała wszystkie inne, prawie jakby zależało od tego jej życie. Do tego ta okropna chęć pozostania w ruchu, tak by doprowadzić tą czynność do perfekcji. Im dłużej cieszyła się tym faktem, tym bardziej zatracała się we frajdzie, jaką on wywoływał. Wszystko inne zdawało się teraz takie błahe i nieważne, a myślenie o tym bezsensowne.
W stadzie biegło się zdecydowanie łatwiej, czując wokół siebie inne dusze, które pulsowały niemal jak energia w czystej formie, oddychały i myślały jak jeden organizm w wielu kawałkach.
- Tak. - Odparła na słowa jednookiego basiora, chociaż tak naprawdę nie miała pojęcia, co sobie przypomniała. Słowa wydobyły się z jej pyska mimowolnie, poza tym nie chciała przerywać tej pięknej na swój sposób chwili. Nawet jeżeli to imię, którym zwracano się do niej wydawało się obce, zarazem nie umiała przypomnieć sobie niczego innego. Clear brzmiało tak dumnie i przejmująco, właściwie podobało jej się to nowe określenie. Z ufnością podążała za większym od siebie wilkiem, który jak widać znał dokładną drogę. W końcu znaleźli się wśród reszty i dopiero tu coś zaczęło się psuć. Dotychczas myślała, że gdy już uda im się dogonić pozostałych, wybiorą się w jakieś tajemnicze, całkowicie wilcze miejsce. Gdzieś, gdzie goniąca ich bestia nigdy nie dotrze, lecz życie jak widać, nawet czworonoga nie było takie łatwe i pozbawione wzajemnych waśni. Z trudem zniosła na sobie obarczające winą spojrzenie. Masha, więc tak ma na imię wilczyca, która zniknęła w zaroślach, gdy ta pobiegła za swoim stadem. Ale właściwie dlaczego nie ma jej teraz ze stadem? Gdyby wybrała tą samą drogą co ona i basior zapewne dała by radę uciec.
Poza możliwością intensywnego odczuwania radości z biegu, w wilczym ciele było także dużo więcej takich... ciekawych możliwości ciała. Chociażby poruszanie uszami, które teraz jednak opadły nisko za pyskiem wyrażając w ten sposób swoją skruchę.
Chciała wreszcie, by wszystko się wyjaśniło, jednak czy pytanie o takie dziwne rzeczy... a właściwie o co miała pytać? O to kim jest? Dlaczego jest wilkiem? Pewnie żaden z członków watahy nie brałby tego na poważnie, a co gorsza mogła narazić jeszcze kogoś na niebezpieczeństwo z powodu swojej głupoty, bo inaczej nie dało się tego nazwać.
- Może pobiegła inną drogą? Może znajdzie nasz trop i wróci? - W tej chwili tylko to była w stanie z siebie wydusić, bo jak to mówią, nadzieja umiera ostatnia. Tyle, że w wilczym umyśle zabobony zostały w dużej cześć zastąpione instynktem i czystym przeczuciem. A to wyraźnie mówiło Clear, że nie jest to takie łatwe.

Ile czasu podążała już za stadem? Z jednej strony obranie tej drogi wydawało się jej logiczne, skoro była wilkiem, a jednak wstręty głosik z tyłu głowy podpowiadał, że nie należy tu. W dalszym ciągu coś było nie tak. Dobitnie przekonywało ją w ty to, że podążając do tego niezwykłego wilczego miejsca nie miała pojęcia dokąd właściwie zmierza, dlaczego ani po co. Kogo tam spotka, kim jest? Życie owszem ciekawe, ale niekompletne i czuła się, jakby siłą wepchnęła się do czyjegoś życia. Tak nie powinno być.
Wszystko co znajdywało się za ciasnym przejściem było niezwykłe i interesujące, ale Clear szybko zignorowała narastający w sercu zachwyt. To także pokazywało, że nie należy tu, skoro przygląda się temu miejscu z perspektywy pierwszego wrażenia, a zachowanie innych członków watahy wskazywało na to, że nie są tu gośćmi.
Przez tą chwilę zamysłu całkowicie zignorowała nawoływanie szczeniaka, który usilnie starał się przyciągnąć jej uwagę. Spojrzała na niego ze zdziwieniem i miała ochotę odgonić go łapą jak jakiś niepożądany obiekt.
- Nie teraz, nie teraz. - Odezwała się skupiona całkowicie na innym zwierzęciu. Wzrokiem śledziła za samcem, za którym wcześniej biegła i teraz także skierowała się w tamto miejsce. Najpierw stanęła na środku, przed miejscem jego spoczynki. I... nie wiedziała co właściwie powiedzieć.
W tym momencie każde kłamstwo wydawało jej się lepsze, niż prawda, która przychodziła jej na język.
- Właściwie przed czym tak uciekaliśmy? - Pomyślała, że to bardzo głupie pytanie z perspektywy zwierzęcia, które powinno wiedzieć czego się boi. Mimo wszystko postanowiła spróbować.

Howley? Moja rola? Potomstwo?
Przy tym ostatnim nagle poczuła lekkie mdłości, które bynajmniej nie miały nic wspólnego ze stanem w którym rzekomo się znajdowała. Ponownie poczuła drganie łap, a przecież dopiero co odzyskała pewność swojego chodu. Wszystko zaczęło wirować i Clear nie do końca wiedziała, czy to jej umysł wywołał uczucie chwiania czy cały świat nagle postanowił poruszać się na wzór fal.
Do głowy przychodziło jej tylko jedno wytłumaczenie. Utrata pamięci? Ale z jakiego powodu? Wypadek, szok? Co zaszło przed tym, kiedy odzyskała nagle świadomość na ziemi?
- Moja rola? - Ryknęła już nieco poirytowana w stronę odchodzącego wilka. Pytanie go przysporzyło tylko większej ilości pytań. Właściwie na nic jej nie odpowiedział, a jedynie skomplikował sprawę. - Nie pamiętam nic od czasu kiedy wstałam na własne łapy.
Ruszyła szybszym krokiem by dogonić go w drodze mówiąc jednocześnie i mając nadzieję, że to przykuje jego uwagę, że się zatrzyma. Coś wiedział, coś musiał wiedzieć. Jeżeli bezpieczne i niewinne pytania nie pomagały to zostało tylko przywalić z większego kalibru.
- Od... od tamtej chwili, kiedy coś zaczęło do mnie mówić. Kiedy coś zaczęła nas gonić. - Powoli załamywał jej się głos. Nie wiedziała nawet, czy wilki mogą płakać, ale stan w którym się znajdywała był bliski tego, by się dowiedziała. O co tu chodzi? Co się dzieje?
Miała wielki mętlik w głowie, mnóstwu ciemnych plam w miejscach gdzie powinny być wspomnienia.