Niegdyś konstrukcja drewnianych mostów przymocowanych do gołej ściany cieszyła się niezwykłą popularnością. Oferowane przezeń widoki przyciągały nawet najbardziej kochających zacisze własnego pokoju mieszkańców. Świeże powietrze kuło w płuca, chłód skały, o którą opierano dłonie, przeszywała skórę w rześki sposób, a widok wyginał usta w szeroki uśmiech. Na mostach zawsze tętniło od życia; ludzie wspinali się całymi rodzinami, grupami przyjaciół bądź w samotności, gdy chcieli zażyć spokoju. Cały czas jednak byli.

Niestety wraz z postępem technologi zaczęto zapominać o lokacji takiej jak ta. Zabrakło przyśpieszonych podróżą oddechów, cichych rozmów, śmiechów rozbawienia. Teraz rozbrzmiewa tu tylko śpiew ptaków oraz odgłos prześlizgującego się między skałami wiatru. Zaniedbane mosty i barierki wydają się mniej stabilne, co z oczywistych powodów zniechęca większość zapuszczających się tu przypadkiem wspinaczy. Dla tych jednak, którym brakuje wrażeń, ustronne miejsce stanowi doskonałe wyzwanie ich umiejętności.