W poszukiwaniu sensu

 

Ładnie to tak demoralizować dzieci? Nie, w takich warunkach to była norma. Flaki na wierzchu, soczyste przekleństwa, śmierć i śmierć w kółko. W każdym razie, krzyk faktycznie zwróciłby niepotrzebnie uwagę ludzi, którzy mogli wyrządzić naszemu bohaterowi niemałą krzywdę. Lecz oni obecnie byli zbyt zajęci, by zwrócić uwagę na rozgrywającą się na ulicach scenę pogoni.
Dziewczę nie odwracała się za siebie, w pełni świadomie możliwości utraty przewagi poprzez bolesne potknięcie się o leżące gruzy. Niebezpieczeństwo zbliżało się wielkimi krokami, czuła to i na samą myśl pędziła jakby szybciej. Zwinne, małe dziecko nie miało szans uciec przed Rembrandtem. Nie miałoby szans, gdyby biegła wciąż linią prostą. Gwałtownie skręciła za najbliższym rogiem, znikając chwilowo z pola widzenia, by następnie wpaść w ruiny jednego z wciąż dobrze trzymających się budynków, aczkolwiek nieźle podziurawionego, z zawalonym dachem.
Arthurowi mogło wydawać się, że dziewczyna rozpłynęła się w powietrzu.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Zapewniania niewiele wnosiły. Każdy tak mówił. Wy wszyscy zawsze kłamiecie. Bo tak właśnie postępujecie w swoim świecie dorosłych, prawda? Przyzwyczajenie do takowego stanu rzeczy pozwalało uchronić się przed czyhającym niebezpieczeństwem. Nikt nie dziwił się tej małej istocie chwytania z całych sił życia. W końcu dopiero w nie wchodziła, a już miała to utrudnione. Gdyby tylko ludzie nie byli tak zacofani w swoim myśleniu... Oni też byli ludźmi.
Wejście do budynku było dość proste i nie stanowiło problemu. Na pierwszy rzut oka niczego, co mogłoby zagrażać chętnemu do pomocy człowiekowi. Bo faktycznie - wewnątrz nie było nikogo oprócz tej dwójki.
Dziewczynka chowała się za gruzami imitujące przejście do kolejnego pomieszczenia uznawanego za sypialnie. Wokół leżały porozwalane nieco zardzewiałe garnki i jeden nowszy, ogólnie syf i malaria, ale kto by na to zwrócił uwagę? Słysząc ciche kroki, źle oceniając stronę z której nieznajomy przychodził, wyszła mu naprzeciw, momentalnie cofając się i orientując, że za nią ostatnia z pamiętanym dziur w ścianie została zasłonięta. Nie pozostawało nic innego, jak liczyć na łud szczęście, próbując umknąć pod ręką byłego żołnierza.
Hałas zwrócił uwagę nie tylko Arthura. Ktoś jeszcze usłyszawszy harmider, ruszył w kierunku budynku. I wtedy, cóż, gdy tylko Rem odwrócił się, mógł zauważyć mężczyznę. Niższego od niego o głowę, na oko po czterdziestce, z nożem taktycznym przy pasie.
— Co tu się odpierdala? Pukać to nie nauczyli? I kim Ty kurwa... — urwał marsząc gniewnie brwi, a na widok dziecka jakby jego rysy twarzy nieco złagodniały. Na moment. Spojrzenie natychmiastowo skupiło się na nieproszonym gościu. Dłoń spoczęła na pasie, czekając na dobrą odpowiedź.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Dziewczę wyraźnie drgnęło, tkwiąc w swej nieufności aż do momentu, w którym cała uwaga nieznajomego skupiła się na znajomej jej twarzy. Ukrycie pewnego powiązania między nimi było wręcz niemożliwe. Spojrzenie, którym uraczył dziecko mówiło wiele, ale zdecydowanie więcej mówiło to skierowane do nikogo innego, a Rembrandta. Niesympatyczny wyraz twarzy podkreślały delikatne szramy na policzku wraz z dodatkiem stopniowo wchodzących na czoło zmarszczek. Życie na Desperacji wymęczało, jednocześnie przynosząc wiele niespodziewanych przygód. Takie, jak ta, między innymi. Dla takich chwil warto było żyć, jeśli było się żądnym nowych doświadczeń. Mężczyzna był doświadczony, zdradzały to ruchy, mowa ciała jak i sam wygląd, cholernie podkreślający całą jego postać. Mówił twardo, pewnie, z lekką chrypą, sprawiając wrażenie dość nieprzyjemnego osobnika. Oh, niedługo miałeś się o tym przekonać, panie Minamino.

— Gówno obchodzi mnie co chcesz, a czego nie. Nie potrzeba nam tu łaski "panów". — Warknięcie przeszyło powietrze, w momencie zbliżania się przez gospodarza do obcego.
— Nie, zostaw! Proszę! Proszę, zostaw. —Chaotycznie rzucone słowa zawisły, zanim cokolwiek zdążyło się wydarzyć. Mężczyzna spojrzał na nieproszonych gości, westchnął, cofając rękę do ciała. To dziewczynka, ta sama, tak zawzięcie uciekająca przed Rembrandtem, wstawiła się za nim. Zaskakujące jak żywo zareagowała w tym momencie. Przełknęła ślinę, zwróciła swe duże oczy ku potencjalnie zagrożonemu, wpatrując się z pewną fascynacją, a zarazem niepewnością.

— To znaczy, że jesteś lekarzem? — Wymieniła szybkie spojrzenie z czarnowłosym, pocierającego palcami nasadę nosa.
— Mieliśmy tu już takich, nie pamiętasz jak to się skończyło, młoda?  Kurwa, nieważne. Nie jestem Twoim ojcem, rób co chcesz, ale nie przychodź mi tu później zasmarkana z płaczem. — Z pewną surowością rzucił do dziewczynki, łypiąc na Arthura zdecydowanie niezadowolony. Odsunął się od niego, robiąc przejście do wyjścia. Czyżby zagrożenie minęło?
— Pomożesz mamie. Prawda? On pomoże mamie. Będzie dobrze. Prawda? Musi być.
— Niech zrobi pożytek, to świetnie się składa. Przekaż mamusi, że jak tylko dojdzie do siebie, ma wracać do roboty. Rozumiemy się? Ah, i wieczorem widzę Cię z towarem. Tylko nie spierdol tego. — Rozczochrał jej posklejane włosy, zerkając ostatni raz na medyka. — Dowiem się po co tu naprawdę jesteś. Cokolwiek zrobisz...Daję wam pięć minut na wyniesienie się stąd. Ah, skarbie, przyprowadź mi go potem. Zrozumiano? — I zniknął wchodząc do salonu, zostawiając dwójkę sobie.

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Czekanie na ponowne pojawienie się gospodarza mogło okazać się zgubne, a dziewczę nie chciało narażać się na jego gniew. Zresztą, pomoc ukochanej mamusi była zadaniem priorytetowym i nie mogła czekać wiecznie. Nie, kiedy wiedziała, że to od niej zależy przetrwanie jej rodziny. Niemal złapała Arthura, by pociągnąć go w odpowiednim kierunku i nakierować, którędy będą iść. Przemierzanie ulic nie stanowiło dla niej żadnego problemu. Niewielki wzrost pozwalał ukryć się wszędzie, a przechodzenie przez zamieszkane rejony okazywało się niesamowicie łatwe. Na ich szczęście nasz pan, mający te słynne 210 cm wzrostu, nie musiał próbować skrywać się w cieniu. Wydawało się, że nikogo oprócz nich na ulicy nie ma. Owszem, prowadziła ich przez te bardziej zrujnowane, mało uczęszczane drogi. Mniejsze ryzyko na natrafienie niechcianych problemów.

— To niedaleko. Dojdziemy raz-dwa — stwierdziła w pewnym sensie podekscytowana. Kto by się spodziewał, że jedna informacja potrafiła aż tak zmienić nastawienie człowieka? Pojawienie się Arthura podsyciło w tej małej duszy płomyk nadziei na lepsze jutro. Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze. Ludzie z reguły bardziej ufali lekarzom czy wojskowym. Taka już była ich natura. Poczucie bezpieczeństwa, ochrony zdecydowanie robiło swoje. Ale tu...Tutaj prędzej zyskasz uznanie jako diler albo podając się za wyrzutka-doktora. Dla wszystkich tych, którzy przybywali z Miasta, nie było tu miejsca.

Rybka złapała haczyk, obracając głowę ku ogromnej postaci kompana. W jego cieniu musiała wyglądać komicznie, ale wcale nie przeszkadzało jej to. Wręcz przeciwnie. Może i wyglądał dość strasznie, brzmiał równie okropnie, ale pomoże mamie. To w końcu było najważniejsze! Dlatego uważnie wysłuchała co miał do powiedzenia, kiwając delikatnie głową, zastanawiając się czy może powiedzieć mu o to i owo. Na wzmiankę o opatrywaniu jej samej wzdrygnęła się marszcząc czoło.
— Nic mi nie jest. To tak zawsze! Czasami zaplątam się w jakiś drut albo gdzieś utknę, ale bez obaw! Wujek Oshiro zawsze mi pomoże. Przychodzę do niego, niedaleko jego posterunku. To tak chyba się nazywało...Oh, nie wiem. Ale! Dostaję od niego ciastka, chleb, czasami czystą wodę. Jest naprawę fajny. Wpuszcza mnie raz na jakiś czas do miasta, kiedy nikt nie widzi, bym mogła zdobyć dla mamy leki i odpracować nasz dług. Drugi wujek też nie jest zły, ale...jest bardzo surowy. Mama wisi mu sporo pieniędzy, tak właściwie tata, ale taty nie ma. Odkąd mama zaczęła chorować, pomagam mu w jego "interesach". Oh... — Zakryła wierzchem poharatanej dłoni usta, w pewnym zdziwieniu, jak wiele powiedziała naraz. Tak bardzo brakowało jej czegoś nowego, wyjścia do ludzi, a tutaj pojawił się on - jedyny ratunek i kompan, z którym mogła porozmawiać. Skoro był lekarzem, musiał być dobry. Tamten nie był. Ale ten jest. Prawda?

Zanim odpowiedziała, zastanowiła się chwilę. Odgarnęła z twarzy jasne kosmyki, zatrzymała się na chwilę, rozejrzała, a potem ruszyła z powrotem.
— Coś jej się stało w nogę. Taka bardzo brzydka rana. Było dobrze, chodziła do pracy, ale potem mówiła, że się źle czuje. Jej noga zrobiła się...taka...kolorowa. I nieco zaczerwieniona. Tak bardzo ją bolało, że musiała zostać w domu! A potem chyba się przeziębiła, bo ciągle kaszle, ciąga nosem i nie ma na nic siły. Chyba ma też gorączkę. Tak twierdzi. Ale nie wiem. To częste, w końcu łatwo się przeziębić. Ale długo nie mija. Możesz jej pomóc, prawda? — zapytała z nadzieją w głosie, odwracając się, by wpatrzyć się w Arthura. Zadzieranie głowy nie służyło jej dobrze, ale mniejsza o to! Wszyscy patrzyli na nią z góry.

W końcu dotarli do całkiem przyzwoitego budynku, choć wewnątrz nie wyglądał zbyt ciekawie. Ściany popękane, miejscami jakaś pleśń...chyba pleśń, albo grzyb? Oh, nieistotne. Dziewczynka wkroczyła do środka, ostrożnie otwierając drzwi. Cichutko, bez słowa przeszła do bocznego pokoju, by zastać na poszarpanym materacu bladą jak trup kobietę. Leżała przykryta jakimś starym kocem, ale na widok córki uniosła się. Podkrążone oczy świadczyło o braku snu przez ostatni czas, a sama prezentowała się dość mizernie.
— Mamo! Mamo, zobacz. Ten pan jest lekarzem. Pomoże Ci, wiesz? Mówiłam, że dam sobie radę. — Dumnie oznajmiła, siadając na podłodze obok materacu, spojrzała na medyka, uśmiechając się delikatnie.
— Mitsui do diabła...gdzież Ty znowu się podziewała? Mówiłam...nie...ah, do grobu mnie wpędzisz, skarbie — jęknęła wyraźnie zmęczona, zaraz również zwracając uwagę na ich gościa. — Nie mamy pieniędzy. Proszę wybaczyć córce za to zawracanie głowy...

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Pomimo obecnego życia, to było wciąż dziecko. Doświadczone w pewien sposób, a zarazem tak bezbronne i naiwne. Pamiętające o pewnych zasadach życia czy raczej przeżycia, jednocześnie dając się nieraz ponieść dziecięcym marzeniom i pragnieniom. I jak tu żyć w zgodzie z samym sobą? Zastanawiające było jak ta samotna matka wychowywała swą córkę, że ta mimo przeciwności i ryzyka wszystkiego co miała, potrafiła uśmiechnąć się wesoło i żyć życiem chociaż minimalnie podobnym do rówieśników. Tego szczerego, dziecięcego uśmiechu nie dało się podrobić w żaden sposób. Może Rembrandt powinien brać nauki od dziewczynki, póki jeszcze tu jest? Ah, przypuszczam, że nie zakończyłoby się to jakoś specjalnie miło dla jednej ze stron.

Obycie się z dziećmi stanowiło ciężki orzech do zgryzienia. Szczególnie dla kogoś pokroju Arthura. Może kiedyś, jeszcze przed tym tragicznym wypadkiem, szalałby razem z nią, wypuszczając na świat całą falę pozytywnej energii. Może kiedyś, byłby świetną opiekunką do dzieci, z cudowną do nich ręką...Może kiedyś...Ale nie teraz.
Mimo to odniósł połowiczny sukces. Nie wiedziała co dokładnie dolega matce, lekarzem nie była ani nigdy nie miała przymusu udzielenia komuś pierwszej pomocy. Owszem, krew nie była dla niej nowym widokiem. Widniała na niej, co Minamino zauważył przy pierwszych minutach ich spotkania. Kwestia pomocy przy opatrywaniu była więc w pewien sposób do rozwiązania.

Kobieta była zaskoczona, aczkolwiek ciężko było zauważyć to na jej twarzy. Zmęczenie, wycieńczenie organizmu dawało boleśnie w kość, sprawiając, że momentami odpływała nie wiedząc co wokół się dzieje. To właśnie wtedy ta mała spryciula znikała w poszukiwaniu środków do pomocy dla matki, za co (gdy już odzyskiwała siły na tyle) dostawała srogą reprymendę. Nawet w tak ciężkim stanie martwiła się o swoje jedyne oczko w głowie. Co by zrobiła, gdyby ją straciła? Nawet nie chciała o tym myśleć, dopuszczać do świadomości myśl, że mogłaby ją stracić, albo że to ona mogłaby stracić ją. Co gorsza! Zostawienie dziecka na pastwę okrutnego losu było tak okropną wizją, że aż wewnątrz ściskało jej serduszko.

Nie protestowała, przymykając oczy na chłód dłoni mężczyzny. Wydawała jej się ogromną ulgą w tym piekle. Wciąż nie mogąc uwierzyć co tu się dzieje, otworzyła delikatnie powieki, próbując wyłapać twarz tego zacnego człowieka. Westchnęła ciężko, zostając w całkowitym bezruchu. Jakby to jeszcze od niej zależało. Chciała pomocy, ale wizja kolejnych długów przytłaczała. Powiedział, że nie chce pieniędzy. Oh, to czego chciał? Na tym świecie niczego nie dostaje się za darmo. Musiał być jakiś powód, dla którego postanowił wesprzeć rozbitą rodzinę w możliwy sobie sposób.
— Dziękuję...Nie wiem jak się Panu odwdzięczymy...Nie, naturalnie. Gorsze rzeczy się już przeżyło. — Nawet teraz próbowała wymusić coś na wzór humorystycznej życzliwości, z słabym efektem. Za to per Mitsui momentalnie przysunęła się bliżej, ciekawsko zerkając to na nogę, to na doktora. Faktycznie, nie wyglądało to za dobrze, choć dziewczynce kojarzyło się nieco z tęczą z przewagą brązu i czerni wokół jednego punktu. To właśnie tam wskazała palcem, przekrzywiając nieco głowę.
— O, tutaj. A potem nabrało kolorów, tak jak teraz. To coś groźnego? — Spojrzała na niego, opierając dłonie na kolanach. Nabrała nieco powagi, wyczuwając, że coś się święci. Oprócz charakterystycznych kolorków można było dostrzec obrzęk. Cóż, niestety, wstępna diagnoza okazała się jak najbardziej trafna. Jedynie zostało przekonać się jak głęboko sięga martwica tkanek. Niezdająca sobie z tego sprawy dziewczynka, pokiwała energicznie głową, niemal przegryzając wargę zębami. Oczywiście, że się bała o mamę! Wierzyła, że będzie dobrze, w końcu przyszła z NIM. Na pewno im pomoże!
— Co mam zrobić?

Informacje:

 

W poszukiwaniu sensu

 
Wychowywanie się bez obojga rodziców musiało być straszliwe dla dziecka. Niemożliwym jest wyobrażenie sobie tego bólu i rozpaczy, szczególnie, gdy wcześniej miało się kochającą rodzinę - wspaniałą i poświęcającą się matkę, dom - mimo iż w gruzach, a nawet jako tako przyjaciół. Zniknięcie wszystkiego, co było dla tej małej duszy najważniejsze, mogło jedynie poprowadzić ją ku rychłemu upadku. Ścieżka mroku, przepełniona bólem...Coś, co doskonale znasz, prawda? Może nie do końca tak dobrze, ale wiesz i czujesz, że coś w Tobie pękło. Zmieniło się nieodwracalnie i już nigdy, przenigdy nie będzie tym samym Rembrandtem.

Dziewczę uważnie przyglądało się i wysłuchiwało wytyczonych instrukcji. Poderwała się, kiwając energicznie głową, dłońmi pokazując dla siebie raz jeszcze wymaganą długość prętu. Wśród gruzów widywało się wiele żelastwa, pozostałości po szkieletach domów, wszelkich instalacji, albo jakieś naznoszone przez ludzi graty. Opcji było wiele, więc lada moment, a wróci do nich z potrzebnym elementem do prowizorycznej protezy. Pozostało jedynie znaleźć ten o odpowiedniej długości. Nie za krótki, nie za długi. A że była dzieckiem, uwielbiała przekształcać wiele rzeczy na wzór zabawy. Musiała odnaleźć ten jedyny, doskonały! Jakżeby inaczej? Pośpiesznie wybiegła z pomieszczenia, uśmiechając się pod nosem na myśl o przydaniu się na coś.

Zanim kobieta odpowiedziała, spojrzała wpierw na wyjście, odczekała moment, a potem westchnęła głęboko, uciekając w bok wzrokiem. Skąd wiedział? Przecież...ah. Ona mu powiedziała. I wszystko robiło się jasne. Początkowo nie chciała mówić, zostawić jego słowa w powietrzu, potem zdała sobie z pewnych faktów. Należały mu się wyjaśnienia choćby ze względu na udzieloną pomoc. Ostatecznie wgapiona w jeden punkt na suficie zaczęła powoli, spokojnie opowiadać.

— To nie takie proste...Długa historia i...ahh, nie wiem od czego zacząć. Wybaczy Pan, ale, to wszystko się nakłada i miesza, i...Mój mąż, świętej pamięci, był żołnierzem. Doskonale pamiętam dzień, w którym go spotkałam. Służył w SPECU. Był bardzo cenionym człowiekiem, miał wielu przyjaciół. I wszystkim, ale to wszystkim pomagał. Bez wyjątku. Poświęcał się całym sercem, mimo, że jego zadaniem było eliminować zagrożenie. Mordować tych, których kazał mu rząd. Tak mi tym imponował...Był niesamowity, naprawdę. Niesamowicie dobrym człowiekiem. I wśród tych przyjaciół był jeden, najbliższy mu, Shiroma. Wie Pan, jak to jest. Przyjaciele od kołyski, powiązani przeznaczeniem. Do rzeczy... — Złapała głębszy oddech. Opowiadanie męczyło ją, ale im bardziej zagłębiała się w historię, tym bardziej skupiała się na jej przekazie. Na tym, by lekarz zrozumiał co mówi. Chwilowo przestała zwracać uwagę na cokolwiek innego, przymykając oczy. — To była misja, jedna z tych groźniejszych. Wymordowani atakowali posterunki wojska i ostatecznie ktoś wysłał ludzi do zrobienia z nimi porządku. W tym mojego męża i jego przyjaciela. Oni...zostawili go. Zostawili go na pastwę losu, kiedy został cholernie ranny. Mógł tam umrzeć, gdyby nie Shiroma. Mogłam go stracić. Jako jedyny został z nim. Jednak...Zaraził się. Mój mąż i jego przyjaciel. Zarazili się tym paskudnym wirusem, który nęka nas wszystkich. Nie mogli zostać w Mieście. To pewna śmierć. To, co robią z takimi u nich...Ah...A ja...ruszyłam w ich ślady. Kochałam go, rozumie pan? Nie mogłam go zostawić. Nie mogłam. — Kobiecy głos załamał się rozpaczliwie, zaraz potem kontynuując. — Potem było tylko gorzej. Cierpiał. Nie potrafił walczyć z tym. Próbowaliśmy, starałam się mu pomóc. Wtedy urodziła się Mitsui. Wszystko szło pod górkę i w pewnym momencie on całkiem oszalał. To te szaleństwo doprowadziło go do śmierci. A Shiroma...wypiął się na niego. Uznał, że jest mu dłużnikiem do końca życia. Przez nas stracił wszystko. Najbardziej ubolewał nad swoją przyszłością, tak dobrze spisywał się w wojsku, był świetnym żołnierzem. Jednym z lepszych, których znam. Chcieli go awansować. Wszystko...wszystko przepadło. Tego długu nie da się wyregulować. Nie zwrócimy mu...niczego. — Ciężkie westchnięcie przecięło kolejny raz powietrze, kiedy matka dziewczynki skończyła opowiadać pierwszą część całej historii. Pominęła fakt w jaki sposób spłacali mu dług. W końcu to widział. Pracowali dla niego. Jak inaczej? Co niby mogli dać w zamian? Nie mieli nic. Kompletnie nic. A ona wolała to, niż oddać mu córkę. Jedyną pamiątkę po miłości swojego życia i przyczynę walki o przetrwanie.

— Ja wiem...wiem. Ale nie mogę nic z tym zrobić. To potworne jak bardzo to na nas ciąży. I to sumienie...ciągle nie daje spokoju. A to, cóż...Powiedzmy, mały wypadek przy pracy. Czasami po okolicy krążą agresywne, głodne psy i...nieważne. Nieistotne. — Skończyła temat, zastanawiając się ile zajmą młodej poszukiwania. I po co tak właściwie mężczyzna wysłał ją po pręt? Rozumiała, że był to jeden z sposób na odciągniecie jej uwagi, by móc dowiedzieć się tego i owego. Ale czemu akurat drut?

Przywiązanie stanowiło najgorszą broń na świecie. Wystarczył jeden, błędny krok, by stracić wszystko. A wraz z tą stratą pojawiała się pustka. Do rzeczy, do ludzi, do zwierząt. Wszystko to kiedyś przemijało. Arthur dobrze odczuwał to jako coś niepotrzebnego i niewłaściwego. Lekarz nie powinien przywiązywać się do pacjentów, którzy równie dobrze mogli umrzeć pod jego skalpelem. Desperacja może i nie była szpitalem, gdzie warunki były o niebo lepsze, ale było czymś na rodzaj małego piekła. Tutaj każde życie nie było pewne. Przeżycie kolejnego dnia stanowiło zagadkę, istne koło fortuny. Po co więc zawracać sobie tym głowę? Po co samemu skazywać się na późniejsze cierpienia? Czy aż tak bardzo tego pragniesz, Rembrandt?

— Nie jesteśmy tu mile widziani. W końcu, pochodzimy z miasta. Mój mąż zamordował tu w mundurze niejednego ojca, matkę czy syna. Siłą rzeczy...ciężko było o pomoc. Brak funduszy do życia wcale w tym nie pomaga. Ah..czyli, spotkaliście go. To własnie Shiroma. Od czasów ucieczki bardzo się zmienił — stwierdziła cicho, kiedy nagle zamarła na pierwsze słowa mężczyzny.

— C-co...? — wyrzuciła z siebie cichy, krótki jęk, próbując wszystko przyswoić. Przemielić w swojej głowie. To nie mogła być prawda. Jak...jak ona teraz poradzi sobie z tym wszystkim? Musiała jakoś ich utrzymać, jej córka nie będzie w wieczność poświęcać siebie, a ona pragnęła dać jej chociaż namiastkę dzieciństwa. Przełknęła ślinę, otwierając szerzej oczy. Nie wiedziała co powiedzieć, ale jej twarz przemawiała sama za siebie. Zdradzała czyste przerażenie. Oddech. Oddychaj. Spokojnie. Wszystko będzie dobrze.
Złapała delikatnie za dłoń Arthura, kiwając lekko głową. Rozumiała to. Musiała się z tym pogodzić. Rozpacz i łzy nic tu nie dadzą. Nie pomogą wrócić do normalności życia, nie uratują rodziny przed katastrofą.
— Nie ma...nie ma innej opcji, prawda? — Zrezygnowanie odbijało się w jej nieco załamanym głosie, ale trzymała się dobrze. Bardzo dobrze, jak na taką wiadomość. Chyba faktycznie mężczyzna wzbudzał zaufanie na tyle mocne, by odpuściła czarne scenariusze tej możliwości.
— Tylko proszę...Niech ona tego nie widzi. Proszę. — Przetarła dłonią twarz, stale myśląc o swej małej córeczce. Jak zareaguje na tę wiadomość? Obawiała się o to, ale dopóki mieli siebie, nic nie było straszne. Będzie dobrze.
— Nie zrobiłby tego. Mimo wszystko ma pewien...szacunek? Sentyment? Nie wiem. Jest surowy i w większości nie interesują go cudze problemy, ale Mitsui potrafi wzbudzić w nim pewne uczucia. Nie zrobiłby tego choćby na wzgląd na nią. Nie wiem, czy da się w jakikolwiek sposób ten dług uregulować, ale może...gdyby pan z nim porozmawiał potem? Z córką. Ona wie jak z nim rozmawiać.

Informacje: