Uniósł lekko brwi, a przez jego twarz przepłynęły szybko różne emocje na wieść o degradacji Ash'a. Zaczęło się od zdziwienia, szybko zastąpionego przez zamyślenie, ostatecznie stanąwszy na dziwnie niepokojącym wyrazie... satysfakcji. Nie musiał potwierdzać, że zgadza się z jej opinią. - Bardzo delikatnie to ujęłaś. - mruknął jedynie. Sam dorzuciłby tu pare soczystych epitetów dotyczących byłego Głównodowodzącego. Wcale szczególnie nie krył się z tym, że go nie znosił (delikatnie mówiąc). Nie było tajemnicą, że to właśnie Ash znacząco przyczynił się do tragicznego końca jego oddziału. Nie było mowy, aby Blaidd kiedykolwiek mu to zapomniał. Nie mógł więc powstrzymać ledwo zauważalnego uśmiechu zadowolenia na wieść, że nie bardzo mu się aktualnie powodzi.
Podniósł spojrzenie dotąd wbite w gładką powierzchnię parapetu i skierował je na gałęzie drzew, poruszane lekkim wiatrem. Zamknął na chwilę oczy, cały czas słuchając jednak tego, co mówiła do niego Ayako. Może nie powinien zachowywać się jak dziecko i wypełnić swój obowiązek wobec rodziny? Zdawał sobie sprawę, że jego kolejny awans znacząco by na nią wpłynął, podniósł prestiż. Z drugiej strony czuł jednak, że to nie miejsce dla niego. Już na obecnym stanowisku nie czuł sie do końca komfortowo i pewnie...
- Dziękuję, pochlebia mi to. - odparł z krzywym uśmiechem, zerkając w stronę Ayako i momentalnie napotykając jej spojrzenie. Nie uciekł jednak wzrokiem, chociaż przez ćwierć sekundy po jego twarzy przemknęło coś zbliżonego do speszenia. A może tylko sie tak wydawało...? - Obawiam się jednak, że nie wiem, czy bym podołał. Boję się, że byłoby ze mnie więcej szkody niż pożytku, a to ostatnie, czego teraz nam trzeba. Jestem za prosto skonstruowany na tak wysokie progi. - odpowiedział. Czy rozczaruje ją swoją odpowiedzią? Całkiem możliwe. Zapewne nie tylko ją. Nie chciał tego, dobrze wpojono mu za młodu, aby unikać takich sytuacji. Teraz był jednak dorosły i nie poddawał się już tak łatwo oczekiwaniom innych. Doceniał, że Ayako ma o nim tak dobre mniemanie, ale mimo wszystko nie czuł się przekonany. Chociaż może powinien rozmówić się z Viperem, zanim podejmie ostateczną decyzję.

Nacisnąć? Odpuścić? Uświadomić go, że jego głos i tak ma niewielkie znaczenie, ponieważ unikając gry politycznej musi stać się jej ofiarą? Spróbowała wyobrazić sobie możliwe argumenty, nadal wpatrując się w Jiro. Może nieco dłużej, niż byłoby to dla niego komfortowe: utrzymywanie kontaktu wzrokowego było bardzo nietypowym zabiegiem dla mieszkańców M-3. Powszechnie uznawano je za zbyt inwazyjne. Ayako jednak wystarczająco dużo czasu spędziła z mieszkańcami innych miast, by przyzwyczaić się do niego, a nawet docenić jego środki wyrazu. Często niepokoił ludzi, a zaniepokojonych ludzi prościej przekonać do swojego zdania.
- Nie będę cię przekonywać do zmiany decyzji - odpowiedziała wolno. - Jestem pewna, że najlepiej znasz swoje granice.
W końcu odwróciła wzrok i spojrzała przez okno, na leniwie przepływające po niebie chmury. Niedawne problemy z aparaturą pogodową na szczęście minęły, pozostawiając po sobie tylko parę przepalonych urządzeń i uspokajające nagłówki gazet; teraz M-3 mogło rozkoszować się pełnią ciepłego lata.
- Głównodowodzący Viper. Mój boże - pokręciła głową. Jej głos brzmiał lekko, jakby opowiadała o filmie bądź przedstawieniu, jakie ostatnio widziała. - Ostatnia rzecz, jakiej mogłabym się spodziewać.
Zamilkła, dalej spoglądając na chmury. Jedynie lekko nieobecny wyraz twarzy sugerował, że może wcale ich nie dostrzegać, pogrążona w myślach.

W tym momencie do sali wszedł wojskowy w codziennym mundurze. Zasalutował sprawnie Ayako i Blaiddowi, wbijając przy tym przepisowo wzrok gdzieś w przestrzeń przed siebie. Podszedł do pary i bez słowa wręczył każdemu zwykłą, pozłacaną kopertę i nieduże, eleganckie pudełko z ciemnego drewna z metalowymi okuciami i zawiasami. Zasalutował ponownie po czym wyszedł żwawym krokiem, znikając równie nagle jak się pojawił.

W pudełku wyłożonym miękkim, czerwonym, lekko błyszczącym się materiałem znajdowało się luksusowe cygaro ze srebrno-czerwoną banderolką. Po samym wyglądzie można było poznać, że nie jest wyrobem M-3. Miało wyrazisty, nieco dębowy zapach.
W kopercie znajdowała się czarna kartka ze złotym napisem, odręcznym. "Życzę szybkiego powrotu do zdrowia". Nie była podpisana.

Nawet nie próbował wytrzymywać jej spojrzenia. Niezbyt dobrze się teraz czuł. Podejrzewał, o czym myślała i miał nieodparte wrażenie, że czuje się zawiedziona. Nie zamierzał jednak na razie zmieniać zdania. - Obiecuję, że o tym pomyślę. - powiedział w końcu. Jak wyjdzie już ze szpitala pogada z ludźmi, pozna Vipera, ogólnie rozezna się w sytuacji. I wtedy zdecyduje ostatecznie, biorąc pod uwagę wyłącznie to, która opcja jest lepsza dla S.SPEC. Na powodzeniu wojska zależało mu najbardziej, więc jeśli będzie trzeba, to się poświęci i zrobi to co trzeba.
Odwrócił się i oparł o parapet, spoglądając na Ayako z krzywym uśmiechem. - To taka zła wizja? Czy tylko niespodziewana? - zapytał. Zaraz później jego uwagę odwrócił wchodzący do sali żołnierz. Blaidd był jeszcze zbyt obolały, aby wykonać porządny salut, więc jedynie wyprostował się i kiwnął lekko głową w odpowiedzi. Potem z lekkim zdziwieniem przyjął kopertę i pudełko. Odprowadził posłańca wzrokiem, aż zniknął za drzwiami. Potem wyjął czarną kartkę i przeczytał napisane na niej zdanie, unosząc lekko brwi. Na widok cygara zauważalnie przełknął ślinę. Chęć zapalenia odezwała się z podwójną siłą, aż zatrzęsły mu się ręce. Mimo tego zmusił się, aby odłożyć prezent do szafki koło łóżka. - Doktor mnie zabije, jak to zobaczy. - zaśmiał się, wracając w pobliże okna.

- Niespodziewana. Zła? Dlaczego? Przecież generał Viper jest kompetentnym człowiekiem - rzuciła swobodnie i całkowicie zgodnie z prawdą. To nie w jego działaniach leżał problem, a przynajmniej nie główny problem. - Zmieńmy temat. Nie powinnam go ciągnąć, skoro nie czujesz się z nim dobrze - dodała przepraszającym tonem.

Ze zdziwieniem przywitała wchodzącego żołnierza kiwnięciem głowy, z jeszcze większym zdziwieniem podążyła za nim wzrokiem, gdy wychodził z pomieszczenia. Spojrzała na pudełko Blaidda, które zdążył rozpakować prezent szybciej niż ona. Cygaro...
- Kto by pomyślał - stwierdziła, odczytując dołączoną kartkę. - Duża odmiana po kwiatach. - Schowała kopertę do kieszeni koszuli, otworzyła własne pudełeczko, po czym przesunęła je w stronę Jiro.
- Obawiam się, że nie byłabym w stanie docenić go tak, jak życzyłby sobie tego nadawca. Weź też moje - zaproponowała. - Będziesz miał więcej powodów, by szybko wyzdrowieć.
Jej rany były mimo wszystko lżejsze. Poza ciągle gojącą się ręką - i bólem z nią związanym - była praktycznie gotowa, by wrócić do pracy i codziennego trybu życia. Musiała przyznać, że lekarze nie szczędzili na nią środków. Gdyby nie szybka rekonstrukcja mięśni, prawdopodobnie już nigdy nie byłaby w stanie utrzymać długopisu, o smyczku nawet nie wspominając. Chociaż, walcząc w myślach z lekkimi wyrzutami sumienia, musiała przyznać przed sobą, że utrata możliwości gry nie byłaby dla niej zbyt bolesna. Nigdy nie przepadała za skrzypcami.
- Jak długo planują cię tu trzymać? - zapytała, gdy wstał, by włożyć cygaro do szafki, ale w tej chwili do sali zajrzał lekarzl zza jego ramienia widać było głowę towarzyszącej mu pięlęgniarki. Uniósł brwi, widząc rozmawiającą parę.
- Drodzy państwo, jest po czwartej, czas na codzienną kontrolę. Zapraszam panią do swojego pokoju - zapraszająco kiwnął ręką w stronę Ayako. Ta uśmiechnęła się przepraszająco do Blaidda, wstała i minęła reprezentantów personelu, wychodząc na korytarz.
- Do widzenia. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia - kiwnęła głową na pożegnanie.

zt

Kyofu siedział teraz na łóżku posłanym śnieżnobiałym prześcieradłem. Blondyn siedział w centrum tego uderzająco białego przedmiotu i w skupieniu układał kostkę Rubika, w dość pokraczny sposób, bo po średnio udanej akcji w Limbo nadal miał problemy ze wzrokiem.
Chcąc nie chcą został wysłany na przymusowy urlop, a dokładniej na oględziny. Co gorsza stwierdzili, że zamiast kłopotać jakiegoś naukowca, zwyczajnie w świecie rzucą go tam gdzie resztę wojskowych. Jednak co chłopak miał zrobić? Ślepo wykonywał polecenia tych z góry.
Szczęk kostki roznosił się po prawie pustej sali raz za razem. Kyofu zmagał się z pulsującym obrazem w jego oczach, do tej pory udało m się ułożyć kostkę tylko kilka razy i nie wiedząc czemu jakoś go to uspokajało, więc nikt nie miał przeciw  jego maniakalnej potrzebie układania tej zabawki.
Otoczony białymi parawanami oczekiwał na pielęgniarkę, która miała go obejrzeć i sprawdzić co z Eliminatorem.
Musiał dojść do siebie jak najszybciej, bo zbliżające się wydarzenia nie pozwalały wojsku na braki pojedynczych żołnierzy, a zwłaszcza tych z elitarnych jednostek.
Dlatego ubrany w pokraczny szpitalny strój - a mianowicie biała koszulę i błękitne spodnie - młody eliminator czekał i czekał, już nie wiadomo ile. Może to tylko jego wyobraźnia, poczucie czasu lub zwyczajna nadpobudliwość sprawiała, że ten czas mu się dłużył.

Dźwięk mechanizmu kostki ustał wraz z dźwiękiem kroków zbliżających się do jego łóżka.
Do blondyna zawitała trójka pań, miał to uznać za szczęśliwy traf? Kyofu raczej tak nie pomyślał, zwłaszcza, że sylwetki kobiet rozmazywały mu się przy najdrobniejszym ruchu.
Odłożył kostkę na stojący nieopodal stolik.
Mrużąc oczy spojrzał na najstarszą z pielęgniarek.
- Spóźni się...- rzucił do siebie pod nosem - Mówi się trudno i tak nie mam nic lepszego do roboty, zwłaszcza, że to co widzę to rozmazane kontury.
Uśmiechnął się dziecinnie w kierunku zgromadzonych wokół niego kobiet i pokiwał ze zrozumieniem głową.
Gdy jedna z młodszych pielęgniarek zwróciła się do niego. Bez oporu pozwolił wykonać na sobie wkłucie.
Podwinął rękaw koszuli i wyciągnął w jej kierunku rękę.
Wyciągnięta kończyna nosiła widoczne znamiona wielokrotnego kłucia i nacinania, chociaż zwykłe pielęgniarki mogły nie widzieć wszystkich, co zgrabniej ukrytych, śladach po zabiegach jakie były przeprowadzane na dziecku wojny.
Chłopak w pewnym momencie odezwał się do najmłodszej dziewczyny.
- Nie jest tu nudno? - wredny uśmieszek zawitał na jego twarzy - Przez ten czas jaki tu jestem nic specjalnego się tu nie działo. Wszyscy tylko wzdychają i biorą piguły. W laboratoriach to chociaż pokrzyczą.
Jego ostatnie słowa zostały wypowiedziane w sposób jakby dostał sekundowego doła.

//Dziękuje <3 marzyłem, o tym żeby się zrzygać//

Kyofu przebadany, po nakłuwany i obłożony różnymi dziwnymi nakładami został położony na to cholernie białe łóżko.
Nie wiedząc czemu szybko stał się senny i odleciał w kierunku krainy snów. Leki musiały zacząć działać, czy coś.
Obraz wydarzeń z Limbo latał mu przed oczyma, lecz w sumie nie było to czymś traumatycznym.
Bardziej wizja obrywania od świetlistych broni, przyprawiająca o zawrót głowy, bolała go tak bardzo.
Jak pokaz slajdów kolejne zdarzenia przewijały się w zawrotnym tempie i zapętlały się. W kółko i w kółko to samo, dosłowne rozgniecenie anioła o ziemię, strzały, obrywanie świetlistym orężem.
Raz za razem... cały czas... cały czas... cały czas... cały czas... cały czas... cały czas.
Obudził się w pewnym momencie kiedy nie mógł już wytrzymać coraz to szybciej pojawiających się slajdów z wydarzeń na desperacji.
Zalał go pot, a jego żołądek jakby stwierdził, że zatańczenie kujawiaka to coś, co jest potrzebne jego właścicielowi.
Przyłożył dłoń do ust i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie było nikogo, ciemność i cisza zawitały do pomieszczenia szpitalnego, a temu musiało się akurat zebrać na wymioty.
Zaczął szukać wzrokiem jakiegokolwiek naczynia, lecz to skończyło się na bezowocnym błądzeniu wzrokiem po ciemnym pomieszczeniu.
Mógł zrobić dwie rzeczy, chociaż zahaczając o trzecią opcję. Spróbować połknąć z powrotem wymiociny; zrzygać się do szafki stolika nocnego lub ostentacyjnie zwrócić zawartość swojego żołądka na podłogę.
Eliminator zapałał chęcią spróbowania właśnie połknięcia wymiocin z powrotem i tak jak w powyższej kolejności. Jeśli jedno nie zadziała to spróbować trza następne.
Kyofu przeklinając siebie i bogów zaczął próbę cofania tego co chciało uciec mu z żołądka.