Zaczęła powoli wyłaniać się spośród oceanu nieświadomości. Powoli stawały się dla niej słysalne hałasy dochodzące z otaczającego ją świata. Otworzyła oczy, powoli przypominając sobie, że jest przecież w samym sercu walk i nie ma zbytnio czasu na wylegiwanie się. Po chwili nieco pożałowała swojej decyzji i zmrużyła oczy. Udało się jej dostrzec jedynie całkiem zmartwionego Łowce, która prawdopodobnie zaopiekował się nią i otrzymanymi przez nią ranami. Świetnie, pewnie potem będą jej miesiącami wypominać tą nieudolność w walce. W tym momencie jednak porzuciła zastanawianie się nad tym. Musiała się przecież skupić na trwającej walce. Zamierzała odpocząć jeszcze rzez chwilę, by dojść do siebie przynajmniej na tyle by móc samodzielnie się poruszać. Choć już czuła nadchodzący okropny ból głowy. Nieźle wtopiła.
- Jak wygląda nasza sytuacja? - Zamierzała zapytać kiedy poczuje się już na siłach. Zamierzała też powoli spróbować się podnieść. Nie chciała się specjalnie z tym spieszyć, bo dobrze wiedziała, że brakiem cierpliwości tylko jeszcze pogorszy już i tak nadwyrężone zdrowie. Co jak co, ale chciała się jeszcze przydać. Jakoś odkupić to swoje odpłynięcie jeśli będzie mogła. Bo głupio by było jej potem przyznać, że nie pomogła za wiele. Chociaż z drugiej strony nie nadawała się aż tak do walki. Mimo wszystko była typem umysłowca.

- Cholera jasna. - Mruknęła przykładając dłoń lewej ręki do twarzy. Głowa bolała ją niemiłosiernie, a zawrotu dopiero minęły. Sama dobrze wiedziała, mimo nie przejrzystości myśli, że w takim stanie to prędzej się sama zabije niż coś zdziała. Postanowiła więc usiąść z powrotem i pozwolić organizmowi jakoś przyzwyczaić się do myśli, że ona jednak jeszcze żyje i wcale nie umarła. Wszystko to robiła powoli i niespiesznie, jeszcze jej zwiększenia bólu głowy brakowało. Zresztą reszta ciała też nie była tip top wypoczęta i nie emanująca nawet najdrobniejszym bólem. Była jednak na tyle też trzeźwa by ogarnąć, że Kashuu wpatruje się w nią jak ostatni matoł w milczeniu.
- Czy możesz mi łaskawie wytłumaczyć w końcu na czym stoimy? Tak zanim pojawią się tu jakieś osobniki chętne do nabicia naszych głów na pal? - Mruknęła i cicho westchnęła. Przetarła lewą ręką oczy nie chcąc już poruszać ranną prawą. Czuła się bardzo źle, jednak nie chciała też sprawiać wrażenia, jakoby małe potłuczenia miały ją wyłączyć całkowicie ze świata. Choć w sumie to nie była nigdy typem wojownika, więc takiego też efektu jej zdrowia po tych walkach można się było spodziewać. Była przynajmniej pewna, że od tej pory skupi się jednak raczej na zadaniach wymagających intelektu niż siły fizycznej i sprawności. Bo była chyba jednym z gorszych Łowców w tym zakresie. "Taa.. ograniczę małe wypady militarne.. chyba zrezygnuje z większości,a nie tylko ograniczę.. " - pomyślała wpatrując się nieco otempiałym spojrzeniem w Kashuu czekając na odpowiedź na zadane przez siebie wcześniej pytania.

Zgięcie rzeczywiście miało swoje bolesne uzasadnienie. Kątem oka udało mu się zobaczyć martwego Sainta, z które gęsto ściekała krew. Werdykt był oczywisty.
- Kashuu, natychmiast do środka, strzelaj do wszystkiego.
Na myśli miał oczywiście wszystko co wrogie, ale był pewien, że android nie miał problemów z przyswojeniem takiej informacji. Po szybkim, a raczej na tyle szybkim na jaki pozwalał mu stan, schowaniu się za osłoną odbezpieczył dwa granaty, dymny i pieprzowy. Dymny jednak posłał tuż pod swoje nogi, a pieprzowy w na tyle taktyczne miejsce aby dosięgnął jak największy obszar, a tym bardziej znajdujących się na nim bandytów.
I w tym momencie..zniknął. Kiedy jeszcze dym rozchodził się po pomieszczeniu, użył mocy swojego płaszcza i ściągając z siebie swoje AA-15 z pełnym 32 nabojowym magazynkiem wyszedł z chmury. Pierwszym celem był aktualnie nieuzbrojony Wymordowany, który tak szybko zakończył swój sonet z pocisków. Nie miał zamiaru pchać się do niego jak najbliżej, głównie przez swoje rany, dlatego starał się go załatwić z pierwszego miejsca gdzie nie miał ograniczonej widoczności przez dym. Celował do niego trzymając broń oburącz, opierając ją na lewej dłoni, w której wciąż dzierżył artefakt. Jeżeli wymordowany znalazł się w zasięgu działania, a upierdliwie unikał kul, to po prostu zgniótł go jak poprzedniego bandytę.
- Kashuu, zajmij przywódcę.
Zanim jednak to zrobił, oparł się o jeden z filarów i mając pewność że jest poza zasięgiem broni byka, splunął na ziemię krwią. Zacisnął jednak zęby i na tyle żwawo na ile się dało, Wyjrzał do Silvio, próbując utrzymać dystans i złapać chociaż którąś z jego kończyn w pole aby ją zmiażdżyć. Jeżeli jednak miał otwarte do tego pole widzenia, użył również kul, pakując w niego tyle ile wlezie.

Kashuu:
- W środku jest dw-Już.
Nie dokończyła nawet sentencji dla Konoe tylko odwróciła się na pięcie i pognała z powrotem do sali, wyważając przy tym drzwi swoim stalowym kopnięciem. Liczyła na to, że owy kawał drewna kogoś trafi albo chociaż wybije z równowagi. Nie czekając ani sekundy, ze swoim wbudowanym refleksem i wzrokiem, poczęła strzelać do Silvio ze swojego karabinu wbudowanego w mechaniczną rękę. Starała się przy tym utrzymać dystans, szybko zmieniając położenie i uciekając w przeciwną stronę od chmury dymu, a bardziej w stronę gazu, który nie miał na nią żadnego wpływu.
- Tym się zajmuję, sir.
Robiła co tylko mogła by jej cel został wykonany, śląc przy tym jak najwięcej kul w byka. Jeżeli zauważyłaby drugiego bandytę i wciąż by żył to niezwłocznie obrałaby go za cel, na chwilę ściągając ogień z przywódcy.

W skrócie Slei:
1. Zawołanie Kashuu przez słuchawkę.
2. Użycie dwóch granatów, dymny i gazowy (pieprzowy).
3. Użycie płaszcza cienia sekundę po tym.
4. Obranie za cel (jeśli wciąż był żywy) bandyty z rozładowanym karabinem.
5. Próba zabicia Silvio z dystansu artefaktem i pociskami, cały czas będąc pod wpływem płaszcza.
Kashuu:
1. Wyważenie drzwi.
2. Strzelanie do Silvio i ew. do drugiego bandyty z dystansu, cały czas uciekając w stronę granatu pieprzowego.

Artefakty:
Ostrze głodu (3/4)
Płaszcz cienia (1/3)

Przygniecenie stołem rzeczywiście nie należało do najlepszych obrotów akcji w jakie mógł się teraz wpakować. Na jego szczęście, widząc lecący mebel, udało mu się choć trochę zmniejszyć jego wagę przy użyciu artefaktu. Leżąc przybity do podłogi, skorzystał z wciąż działającego pola i posłał początkowo wyjątkowo lekki stół z powrotem w stronę byka, a uczynił to zwykłym kopnięciem. Będąc wciąż niewidocznym, przeturlał się około metra dalej aby uniknąć wszelakich ataków po zdradzeniu swojej pozycji i podnosząc się na równe nogi, postanowił wykorzystać ostatniego z asów w rękawie.
Jak nie zadziała to się zajebie.
Szklana kulka pękła w jego dłoni i otoczyła go cudaczną barierą. Nie wiedział czy inni mają na nią wgląd, wiedział jednak, że przynajmniej może przejść do większej ofensywy. Rzucił kolejny granat pieprzowy, tym razem tuż za Silvio aby wypłoszyć go z jego aktualnego miejsca, jednocześnie kierując morderczą grawitację w jego stronę.
- Kashuu, włącz termowizję o ile wciąż działa. Ktoś tu jeszcze jest.
Doszedł do takiej konkluzji po głośnych słowach dotyczących jego pozycji. Nie wiedział kim jest kolejny przeciwnik, ale właśnie dlatego włączył ową barierę, nie chciał stracić życia przez tchórzliwy strzał w plecy.
Jeżeli jakoś udało mu się odkryć pozycję wężowej to starał się posłać ją do grobu w stopniu definitywnym, nie chciał kolejnej niespodzianki i powrotów do życia.
Było ciężko. Bok bolał niemiłosiernie, żebro dawało się we znaki, rany na nogach opóźniały jego tempo przemieszczania się, a artefakt powoli się kończył.
Pięciometrowe pole wokół niego było aktualnie ustawione na automatyczne zabójstwo, wykluczył z niego jednak Kashuu, mając na uwadze w myślach swoją podwładną.
Korzystał ze swojej niewidzialności, w końcu nie miał skąd wiedzieć, że wężowa go i tak widzi, i kierował się w stronę Silvio, który pozbył się swojej broni na Kashuu i aktualnie wydawał się być bezbronny, a przynajmniej mniej uzbrojony niż jeszcze kilka chwil temu. Jednak nie szedł do niego prostą drogą, starał się cały czas być za osłoną, jednak słał pociski w byka licząc na szybkie uśmiercenie go trafnym strzałem.

Kashuu:
Przyjęcie topora nie należało do najprzyjemniejszych. Gdyby mowa była tutaj o człowieku to z pewnością nie byłoby już mowy o nikim, ale na nieszczęście przeciwnika, miał przed sobą androida. Wyciągnął z siebie topór i odrzucił go na tył, tak aby byk nie miał możliwości się po niego wrócić.
- Panno Konoe, prosimy o wsparcie.
Miał okazję widzieć i słyszeć gdzie znajduje się byk, głównie przez jego intensywne wjechanie w ścianę.
Kiedy już zbliżał się do przywódcy, usłyszał rozkaz i mechanicznie włączył termowizję. Zajął się wypatrzeniem wężowej i szybkim wyeliminowaniem jej aby nie miała już jak namącić w tym wszechobecnym chaosie.

Podsumowanie:
1. Próba zadziałania na stół artefaktem aby był lżejszy.
2. Wykopanie go z powrotem dzięki zmiennej grawitacji, posłanie kolejnego granatu pieprzowego do byka.
3. Zmiana położenia i użycie pola ochronnego.
4. Przejście do większej ofensywy w kierunku Silvio przy użyciu artefaktu i strzelby.

Kashuu:
1. Wyrzucenie topora jak najdalej.
2. Próba zlokalizowania i pozbycia się wężowej.

Artefakty:
Ostrze (4/4)
Płaszcz (2/3)
Pole ochronne (1/2)
co do Lectry to wyczerpana, leży sobie gdzieś tam.

- Dzięki blaszaku, naprawdę. Jestem bardzo wdzięczna. - Powiedziała zirytowana kiedy android zamiast przy okazji zabierania mechanicznego siedzenia nie postanowił się podzielić wraz z nią resztą informacji. Ponaglanie ją do wsparcia reszty jeszcze bardziej ją zirytowało. Nie dość, że była wściekła przez swój ból głowy i raczej mierną przydatność podczas walk, to jeszcze każą jej, zupełnie nie zorientowanej w sytuacji lecieć na łeb na szyję. Nie żeby nie chciała pomóc, ale miała wrażenie, że zaraz dostanie jakimś zbłąkanym strzałem i zabawa się skończy.
- Zobaczysz, jak tylko wrócimy do bazy to poprawię twoje słabe oprogramowanie. Może będziesz mnie ciut mniej irytować. - Powiedziała głośno do androida i wyjęła swoje pistolety. Ostrożnie i po cicho podkradła się do drzwi przez które przeszedł android nie bez uszczerbku na.. zdrowiu? zamierzała ogarnąć jakoś sytuację, co się dzieje, gdzie są źli i najwyżej wesprzeć z dystansu ogniem swojej broni. Starała się przy tym nie myśleć jak bardzo cholernie boli ją głowa i jak małe ma pojęcie co się właściwie w ogóle dzieje.

- Ehh, przynamniej tyle, że w końcu wygraliśmy. - Powiedziała bardziej do siebie niż kogokolwiek innego i zajęła się pomocą rannemu zastępcy przywódcy. Cóż, mogło wyjść gorzej. Mogła zginąć, a przecież żyje. Więc może nie była aż tak wielki obciążeniem dla pozostałych. Cóż, teraz przynjamniej była pewna jednej rzeczy. Nigdy więcej nie zamierzała się angażować w walce wręcz. To zdecydowanie nie była jej działka. Była osobą od planów i komputerów, nie walki. No, ale przynajmniej pokazała, że walczyć też coś tam potrafi w razie ostatecznej ostateczności. By też nikt potem nie gderał, że sobie tylko na stołku przy mapach siedzi. Cóż niewiele już zostało praktycznie do powiedzenia, czy zrobienia. Nastał już czas aby zakończyć całą akcje i mieć spokój. Sama postanowiła, że od razu weźmie się za ogarnianie wszystkiego na nowym terenie, a potem dopiero trochę odpocznie. Ewentualni weźmie jakieś tabletki przeciwbólowe bo ją ten ból wykończy.

  W chłodnej, naznaczonej rysami stali jego odbicie prezentowało jedynie zamazaną twarz. Próbował doszukać się w niej znajomych cech, ale czas spędzony nad rozmyślaniem utwierdził go w przekonaniu, że to, co widzi, patrząc na swoją zmechanizowaną rękę pozbawioną większości syntetycznej skóry, jest tym, co czuł również w środku. Tożsamość zamazała się wraz z przekroczeniem murów miasta i rozwiała się z pustynnym wiatrem. Pozostała uszkodzona powłoka, pusty umysł i resztki chęci do kontynuowania tej niepewnej egzystencji.
  Opuszki palców zacisnęły się w kącikach zmęczonych oczu. Niewyraźna wizja była również winą wady wzroku, a jeśli wierzyć słowom anielicy, która odnalazła go konającego na Desperacji, okulary skończyły tak fatalnie, że nie było czego zbierać. Do tego czasu wciąż nie udało mu się znaleźć alternatywy, ale i bez narzędzia korekcyjnego potrafił funkcjonować niemal równie dobrze, co z. Może nie licząc zadań wymagających precyzji.
  Stęknął cicho, poprawiając się na drewnianym krześle. Wiecznie obolały, wiecznie w otępieniu. Jeśli pozwoli sobie na taki stan zbyt długo, ugrzęźnie w bagnie i już z niego nie wyjdzie. Musiał wziąć się w garść, skoncentrować się na tym, co przyniesie jutro. Dołączył do organizacji nie w celu zbijania bąków i zapewnieniu sobie dachu nad głową czy żywności, ale właśnie żeby ruszyć z tym, co mu zostało. Chciał odnaleźć dawnego siebie, dowiedzieć się, kto stał za odebraniem mu godności. I to powinno być jego silnikiem napędowym.
  Przeczesał za długie włosy do tyłu, zastanawiając się, czy samodzielna próba ścięcia tej sięgającej do dolnej granicy łopatek fryzury przyniesie zadowalający efekt czy też wykpi go brakiem umiejętności fryzjerskich. Najwyżej poprosi kogoś z łowóców, mimo że wizja trzymania ostrza przez któregoś z nich z nieuzasadnionych przyczyn wzbudzała w nim dyskomfort.
  Chwycił za czerstwy chleb, odgryzając kawałek, po czym przytknął kubek do ust i pociągnął łyk wody.

_NPC Vettori

  Czas mijał mu bardzo powoli, chociaż nie na lenistwie. Dni potrafiły ciągnąć się niemiłosiernie, gdy pomimo natłoku obowiązków wszystko zdawało się toczyć wyznaczonym torem. Obserwowanie wszystkiego z oddali nie przynosiło ukojenia, wyłącznie nerwowość i napięcie, jakiego nic nie było w stanie złagodzić. Tumany desperackiego piasku wznosiły się ponad ruchliwym obozem, od samego rana okolica tętniła życiem, egzystowała we własnym, specyficznym rytmie. Nie mógł do tego przywyknąć.
  Jego miejsce nie znajdowało się poza murami, w miejscu tak bardzo oddalonym od innych zalążków cywilizacji, że wyprawa w nie z prawowitej kryjówki mogła nawet kilka dni. Zazwyczaj wszystko mieściło się w dwóch dobach, ale wliczając pakowanie towarów, zebranie odpowiedniej grupy i rozdysponowanie ich do poszczególnych zajęć... dla niego każde przenosiły wiązały się z kolejnymi problemami, które należało rozwiązać.
  Uniósł dłoń do twarzy. Wilgotne od potu policzki pokrył już drobny kurz obecny w tutejszym powietrzu. Nadmiar słońca także mu się nie podobał. Obrócił się na pięcie schodząc po kręconych schodach, które prowadziły na niższy, okryty od wschodu poziom. Niższa kondygnacja była zdecydowanie chłodniejsza, ukryta wiecznie w przyjemnym cieniu gromadziła wewnątrz wielu szukających ukojenia.
  Ale on poza odświeżeniem szukał także samotności. Zanim ktoś zdołał wychwycić jego sylwetkę w oddali, pokonał kolejny korytarz i zszedł jeszcze niżej, w boczny korytarz rudery, który prowadził już wyłącznie do wielkiej komory hydraulicznej. Rury plątały się tu jak węże, miały różne kolory i wymiary. po niektórych ściekała woda, a na innych osiadała para. W powietrzu wyczuwało się wilgoć.
  Maszerował wzdłuż tej specyficznej ściany napawając się spokojem. Pozornym, gdyż z tyłu głowy cały czas pamiętał o celu, jaką musiał odwiedzić, o tej koziej kobiecie, która ciągle wzywała go na spotkania dopytując się o zaginioną jednooką, o magazynie, gdzie zawartość pożywienia ciągle się kurczyła. Nigdy nie miał prawdziwego wytchnienia.
  Z zagraconego pomieszczenia za ciągiem rur zwrócił na siebie jego uwagę cichy głos. Stukanie talerzy, głośne przeżuwanie. Zazwyczaj chowały się tam dzieciaki tej wymordowanej, ale dzisiaj...
  — Zazwyczaj nie korzystamy z tego pomieszczenia. — odezwał się cicho do biomecha. Chociaż minęło już sporo czasu, od kiedy prawie siłą go tu wprowadził, nadal miał wrażenie, że ciemnowłosy jest ich najnowszym nabytkiem.