Bycie mieszkańcem Desperacji oznaczało, że musiał walczyć o przeżycie. Zdobywaniem prowiantu, który mógł to zapewnić. Oczywiście nie musiało kończyć na własnych znaleziskach. Miał do wyboru wiele więcej opcji, które były najlepsze do realizacji. Od zwykłej kradzieży, aż po brutalny napad grożąc komuś odebraniem życia. Nie wszyscy drugą opcję traktowali na poważnie w przypadku Shiro. Na ich nieszczęście był dość starym wymordowanym. Jednak nie wszyscy musieli o tym wiedzieć. Tak więc musiał wykorzystać odpowiedni element zaskoczenia. Przechodząc do sedna sprawy. Przemierzając pobliskie ruiny starał się wypatrzeć, jakiejkolwiek żywej duszy. Z jednego powodu - braku prowiantu. Wiedział, że w takim miejscu nie byłoby nikogo oprócz niego, ale był zdesperowany. Odczuwał powoli głód, a nawet zmęczenie wędrówka za jedynym słusznym celem. Pożywieniem. Zostało więc mu się włóczyć i wypatrzeć osobę. W tym utrudniał mu wzrok, który nie był znakomity przy świetle dziennym.Z tego powodu ryzykował wykryciem. Starał się szukać wszędzie wszelkich oznak życia w tym miejscu. Wchodził do budynków, poszukiwał czegokolwiek i tak w kółko. Przynajmniej tak było do pewnego czasu. Zbliżał się pomału wieczór i dostrzegł osobę, która wędrowała samotnie. Ucieszył się na tą wieść i sięgnął rękoma do kieszeni płaszczu. Znalazł w nich rewolwer i jeden nabój do niego. Na samą wieść o tym nie był zadowolony. Przez to musiał użyć swojej broni w ostateczności. A to nie było pocieszające. Podrapał się po głowie rozmyślając nad planem działań. Pierwsze lepsze co mu przyszło na myśl to standardowa zagrywka. Schował wszystko co wydobył z kieszeni, a następnie podążył w obranym kierunku. Starając się dogonić szybszym chodem osobę, jaką sobie upatrzył. W chwili kiedy już wystarczająco się zbliżył, postanowił nawiązać kontakt.
- Oi! Zaczekaj. - Zaraz potem wyrzucił kolejne słowa.
- Widzę, że samotnie wędrujesz... A to jest trochę niebezpieczne w tych okolicach. - Starał się zabrzmieć, jakby przejmował się o losie tejże osoby. Postanowił nawet zachować na swej buźce uśmiech. Jednakże nie zdawał sobie o płci osoby, którą upatrzył. Ani zagubionego ochroniarza, z którym się szlajała. Tak więc pozostawało mu oczekiwać na reakcję z przyszłej ofiary, a w między czasie skupił wzrok na torbę jaką posiadała. A to jedynie natężało burczenie w jego brzuszku.