Historia

Dalemir urodził się trzydzieści dwa lata temu w rodzinie bardzo przywiązanej do swego rodzaju tradycji. Z dziada pradziada opowiadane były historie tego, co było kiedyś, czasem nieco zniekształcone, ale jednak. Całe dzieciństwo przebiegło naprawdę spokojnie, chociaż już wtedy widać było ten brak swoistego rodzaju instynktu samozachowawczego u najmłodszego z trójki braci. Mama była pielęgniarką, a tata pracował na jakimś urzędniczym stanowisku. Edukacja młodego Dalemira przebiegała nader wzorowo, był bardzo dobrym uczniem, być może czasami za dobrym. Błyskawicznie kojarzył fakty i wysuwał wnioski, obserwował i dedukował.  Przez to miewał na pieńku z niektórymi rówieśnikami oraz z jednym ze swoich nauczycieli. Ale to jest ten mniej ważny okres. Trzeba prędzej wspomnieć,że już wtedy chłopak interesował się anatomią ludzką (punktów witalnych zaczął się uczyć w wieku trzynastu lat) i bardzo chciał być lekarzem, najlepiej chirurgiem. Niektórych rzeczy uczyła go mama. Czekanie, dojrzewanie, w sumie odkrycie własnej orientacji, no i cztery lata starszy Iriniej dostał pracę. W urzędzie, pokazywał nawet rodzinie umowę pracy. Rok później zniknął ojciec, tuż przed skończeniem przez Dalemira studiów chirurgicznych. W biurze zostały papiery, gdzie złożył podanie o urlop. Mama oraz najstarszy brat byli wyraźnie o wiele bardziej niespokojni, jakby wiedzieli coś więcej. Cisza. Cisza. Cisza. Zniknięcie najstarszego z braci. W jego pracy również podanie o urlop. Dalemir odebrał dyplom ukończenia studiów. Został on, mama oraz Iriniej. Zebranie. Opowieść. Że niektóre rzeczy nie są takie, jak niektórzy by pomyśleli. Tata nie był łowcą. Mama też nie. Jednak uratowała jednak kiedyś życie osobie, która... gadała bzdury. Że władza oszukuje. Najstarszy brat; Zhora, który przez przypadek dowiedział się o tym zdarzeniu postanowił nieco w tym poszperać. Pracował w zwykłym sklepie.  Mama nie wiedziała, jak dowiedział się o łowcach, jednak dołączył do nich jako zaopatrzeniowiec. Tata starał się mu pomagać. Reszta rodziny miała być niewtajemniczona. Dzień następny; znika mama. W pracy podanie o urlop. Wszystkie pozytywnie rozpatrzone. Jedna z koleżanek mamy uśmiecha się i pyta, co tam u jego taty, u brata. Nie ma czasu. Trzeba uciec. Trzeba... zniknąć. Wykasować dane. Iriniej był dobrym hakerem. Mieli się rozdzielić i spotkać za parę godzin niedaleko wschodniej części muru. Do spotkania nie doszło. W jednej z bocznych uliczek najmłodszy Rashkovskiy zobaczył odbicie jakiś wiadomości sprzed chwili „Nieszczęśliwy wypadek na jeziorem. Utonęła prawie cała rodzina” nieostrożność, nieumiejętność pływania... nic więcej nie widział. Wystarczyły mu wyświetlone imiona i nazwiska. Obrócił się do tyłu. Niespodzianka! Jego kochany, starszy brat, mierzy do niego z jakieś broni palnej (naprawdę na tym się nie zna, więc cóż...) Rozmowa jest krótka. Brat nie jest zwykłym urzędnikiem, a pracuje w organizacji S.SPEC. Szukał dowodów na własną rodzinę... i je znalazł. Dalsze wydarzenie są chyba już dość łatwe do przewidzenia. Koniec końców Butterfly obudził się pod ziemią. Z przestrzeloną kostką i bólem głowy. Chociaż wtedy najbardziej martwił go fakt, że z wykopaniem siebie mogło być dużo problemów, tym bardziej, że z tlenem również nie było zbyt różowo. Udało mu się wydostać i... trzeba było jakoś przetrwać. Nie znając praktycznie prawdziwego świata, z teoretyczną wiedzą medyczną, połączoną z niewielką, acz barwną praktyką. Ale jak widać... PRZEŻYŁ. Pomimo zakażenia rany, braku czegokolwiek. Owszem, nie bez pewnej pomocy, ale to już inny dzieje. Teraz, mając trzydzieści dwa lata zajmuje się tym, co mu idzie najlepiej. Zszywaniem i ratowaniem życia innym.