Zbliżał się wieczór. Pora doskonała, by zjeść kolację, zakończyć codzienne obowiązki, czy sprawdzić, czy dość dobrze zabezpieczyło się wszystkie wejścia i można przespać spokojnie całą noc. Niezbyt dobra pora na pogoń za starymi wrogami. Śledztwo, tropienie w środku nocy było utrudnione, łatwo było też wykryć idącego po cudzych krokach, a poza tym trzeba było liczyć się z nadciągającą nieuchronnie sennością.
Byłoby zbyt wiele, by wymagać od Rashna wzięcia pod uwagę powyższych, banalnych twierdzeń. Jego na wpół dzika natura skłaniała raczej do podążania za obranym celem, nawet jeżeli nie było to logicznie uzasadnione. Nie myślał nawet czego chce od śledzonej lisicy. Na razie nie było to ważne. Choć być powinno.
Był zbyt daleko, musiał więc uważać na każdy krok. Kopnięcie małego kamyczka, wpadnięcie na uchylone drzwi, czy skrzypiąca pod nogami deska mogła sprawić, że jego ofiara zauważy go zbyt wcześnie, a przez to ucieknie i straci tylko czas.
Było blisko, gdy musiał się schować za płotem, by nie zostać dostrzeżonym. Na szczęście w porę dostrzegł ruch białego uszka.
Nie miał jednak zamiaru wchodzić do środka za dziewczyną. Było zdecydowanie za wcześnie na to. Nie wiedział, czy nie dojrzy nikogo w środku. Nie mógł nawet przewidzieć, czy to nie jest wszystko pułapka, która ma pozwolić na wykrycie jego osoby. Dlatego Rashn przykucnął przy dziurze, przez którą jeszcze nie tak dawno lisica weszła do środka.
Nasłuchiwał. Słyszał dobrze skrzypienie starego drewna, wiedział, że ktoś wszedł na górę. Liczył, że nie była to trzecia osoba. Poruszył kilka razy nosem. Nie poczuł żadnego nieznanego zapachu. Niczego co wskazywałoby na obecność kogoś jeszcze. Nie mógł mieć pewności, lecz postanowił zaryzykować.
Usłyszał dochodzący z góry pisk. Z początku nie skojarzył tego dźwięki. Był nieprzyjemny, nagły i sprawił, że Rashn, który dopiero co wszedł do środka, zatrzymał się i nie wchodził na górę. Przez chwilę nawet myślał o ucieczce, lecz coś go powstrzymało.
Z czasem zaczął rozumieć, że to dziewczyna musiała wydawać taki dźwięk i nie powinien się go bać. Mógł oznaczać cierpienie, a cierpiący nie są zwykle groźni. Nie słyszał jednak dźwięków pochodzących od nikogo innego, co ważniejsze nie wyczuł żadnego innego zapachu. Przynajmniej nie takiego, który mógł należeć do kogoś żywego. Nie walczyła. Nic nie wskazywało na to, by padła czyjąś ofiarą.
Już wcześniej postanowił, że chociaż sprawdzi, czy będzie jej w stanie pomóc. Nie po to śledził dziewczynę tak długo, by teraz to wszystko miało okazać się niczym. Zatrzymał się jednak.
"Co jeżeli rodzi?" - Przemknęła mu przez głowę myśl wyjątkowo niepokojąca. Słyszał, że to wiązało się z bólem, nawet kilka razy miał okazję słyszeć skutki tego cierpienia, lecz zupełnie nie wiedziałby jak w takiej sytuacji pomóc.
I w zasadzie wszystko mu pasowało do tej koncepcji. Dlatego popełnił błąd, który sprawił, że się nie spotkali. Podczas gdy on w zwątpieniu postanowił sprawdzić sąsiednie pokoje, stawiając ostrożnie kroki, zakończyła się przemienia w szczura z nazbyt dużymi uszami. Gdy wrócił do pomieszczenia ze schodami jego cel był już dawno poza budynkiem na łowach.
Rashn zdziwiony nieco faktem, że dźwięki ucichły postanowił to sprawdzić.
Ostrożnie wspinał się po schodach na górę. Pod jego stopami schody kilkukrotnie przemówiły, a jego niepokoiła cisza.
Najbardziej niepokojący był jednak widok ubrań leżących na łóżku, lecz bez ich właścicielki.
Było na pewno mnóstwo wyjaśnień, lecz mężczyzna został kompletnie zaskoczony tym wszystkim i żadne nie potrafiło mu przyjść do głowy. Zbliżył się i podniósł ubranie. Przeszukał je dokładnie, czy na pewno nie znajdzie jakichś resztek ciała, wskazujących na to, że dziewczyna po prostu wyparowała.
Zwinął materiał i przytrzymując go lewą ręką, zaczął prawą przeszukiwać łóżko. Tu odkrył więcej śladów. Widział miejsca, w które zostały wbite pazury i nie rozumiał.
Opadł na twarzą na łóżko i westchnął tylko cicho. Nie miał pomysłu co teraz powinien zrobić. Zbliżała się noc, powinien być w zupełnie innym miejscu. Jednak to nie wyglądało tak źle. Mógłby tu zostać przez jakiś czas. Do rana. Może w tym czasie do jego głowy przyjdzie jakiś pomysł, który pozwoli mu rozwikłać zagadkę? Dopiero po chwili przyszło do głowy, że może wrócić po ubrania. Skoro jednak i tak postanowił tu zaczekać, to jedyne co zrobił to przeniósł się wraz z porzuconym strojem na fotel i nasłuchiwał uważnie każdego dochodzącego do niego dźwięku.

Cisza.
Opuszczone miejsca charakteryzują się niezwykłą właściwością budzenia niepokoju każdym nawet najmniejszym szelestem liści, czy odgłosem stąpania małego zwierzątka po kamienistej drodze. Nie dlatego, że dźwięki te mają w sobie coś mrocznego, dziwnego i wywołującego lęk, lecz dlatego, że w zwyczajnych okolicznościach są niesłyszalne.
Nie zwraca się na nie uwagi, bo albo zostają zagłuszone przez inne, głośniejsze dźwięki, albo nawet usłyszane wydają się mało interesujące przez swoją ulotną naturę.
Rashn za pomocą swoich uszu słyszał ciszę. W najbliższej odległości nie było nikogo. Poruszanie się po ruinach często generowało o wiele więcej hałasu niż poruszanie się w miejscach utrzymanych w miarę dobrym stanie. Każdy krok mógł spowodować skrzypienie starych desek lub nawet ich uszkodzenie, każde oparcie ręki o ścianę mogło spowodować odpadnięcie kilku kamyczków z rozpadającego się muru. Na ziemi walało się mnóstwo zbędnych przedmiotów, z których każdy mógł wydać jakiś dźwięk.
Lis był więc tu całkiem bezpieczny. Mogły zagrozić mu bądź to istoty niematerialne, które za nic sobie miały wszelkie ludzkie zasady, bądź to osoby na tyle wprawione, że były zdolne poruszać się całkowicie bezszelestnie, nawet w tych warunkach, bądź też w końcu stworzenia tak małe, że nie miały większego znaczenia. Nie mógł bowiem wiedzieć o jakimś robalu pełzającym właśnie w pobliżu jednej ze ścian pokoju, lecz ten nie stanowił dla niego żadnego zagrożenia.
Cisza została jednak przerwana i ku przerażeniu Rashna źródło dźwięków zdawało mu się być dziwnie bliskie. Przez chwilę był naprawdę wystraszony i wstrzymał oddech, lecz gdy tylko skierował swoje spojrzenie w tę stronę przymknął oczy zażenowany tym, że coś takiego wywołało u niego strach.
Tylko czym było to dziwne stworzenie trzymające kawałek chleba. Najbardziej charakterystyczne były ogromne uszy. Jakby zdecydowanie za duże jak na tak niewielkie ciało. Tak małe, że pierwszą myślą był jakiś zmutowany gryzoń, lecz Rashn szybko skarcił się w myślach za tak niedorzeczne wnioski. Było bardziej jak jakiś pies, a może nawet jak lis. Nawet było podobne do lisa, tylko jakieś takie mniejsze i te uszy trochę niewymiarowe. Może jakiś mutant? Szczenię - ofiara wad genetycznych. Choć było całkiem urocze. Nie wyglądało jak dwugłowe martwe niemowlaki, czy ledwo żywe myszy o kilku ogonach.
Nie mógł jednak dłużej patrzeć się na to stworzenie, te mogło uciec w każdej chwili. Szczególnie, że wiedziało, że zostało zauważone. Chyba że jest ślepe. Jeżeli teoria z mutacją byłaby prawdziwa, to nie było to wcale wykluczone.
- Cześć dziwne stworzonko! Nie bój się, nic Ci nie zrobię, podejdź. - Mówił głosem przyjaznym, licząc, że zwierzę - nie rozumiejące jego mowy - prawidłowo odczyta jego intencje. Ostrożnie wyciągnął jedną rękę do przodu z otwartą dłonią skierowaną wnętrzem do góry, tak jakby coś na niej miał. Była co prawda pusta, lecz liczył, że uszate stworzenie zbliży się, by sprawdzić czy niczego nie ukrywa, a może po prostu powąchać? chciał je obejrzeć bliżej.
I nawet przez chwilę w jego głowie nie pojawiła się myśl, że to może nie być zwyczajne zwierzę. W końcu gdyby mogło przyjąć jakąś groźniejszą formę, to dlaczego nie pokonywało schodów w niej, tylko niosło nieporadnie kawałek starego pieczywa w zębach? O wiele łatwiej było mu uwierzyć, że był to zwykły futrzak, który dorwał gdzieś jedzenie i chciał je zanieść do swojej norki, czy gdzie tam takie śmieszne uszate żyją.