"Kiedy cię poznałam, byłeś małym, zasmarkanym chłopcem sprawiającym wrażenie, że wystarczy byle wiatr, aby cię zdmuchnąć. Wtedy poczułam wewnętrzną potrzebę, by chronić cię przed złym światem, nawet nie wiedząc, że w tej jednej chwili na naszych palcach los związał czerwoną nić przeznaczenia. Lata mijały, a ty stawałeś się coraz bardziej ważny w moim życiu. Nigdy nie zapomnę tych wszystkich chwil, kiedy razem biegaliśmy po drzewach, zakradaliśmy się do kuchni i wyjadaliśmy smakołyki przygotowane dla gości, wspólnych śmiechów, przekomarzań, oraz odkrywania tak wielkiego dla nas świata. Nawet nie wiem kiedy nasze serca zaczęły wybijać ten sam rytm a dusze połączyły się w jedno. Choć może one od zawsze były jednością, i jedynie zostały rozdzielone? Byłeś moim najlepszym przyjacielem, drugą połową, która nie tylko dzieliła ze mną radosne chwile, ale również ocierała łzy. Dorośliśmy, a ja nadal nie wyobrażam sobie, żeby zabrakło cię kiedyś w moim życiu. Kiedy upadniesz, podniosę cię, kiedy zwolnisz, popcham cie do przodu. Bez znaczenia jaką ścieżkę obierzesz i z kim przez nią będziesz kroczył, ja zawsze będę przy tobie."

"Był najważniejszym człowiekiem w moim życiu. Adorowałam go z całego serca i idealizowałam, chcąc być tak silna, jak on. Kiedy zniknął, pozostawił po sobie pustkę, której nigdy zapewne nie zdołam zapełnić. I choć fizycznie nie ma go już między nami, to mentalnie zawsze jest obecny. Na naszych ustach, w naszych sercach, na ubraniach, gdzie pozostawił swój zapach. Nawet nie wiecie, ile bym oddała, by móc spędzić z nim chociaż jeden dzień... albo chociaż godzinę. Chciałabym ponownie poczuć jego silne ramiona dookoła siebie i zobaczyć ciepły uśmiech. Niestety, los mi go odebrał i nie zwróci. Ale muszę żyć dalej i przemierzać świat z wysoko uniesioną głową. Tak, jak mnie ojciec tego uczył."

"Był przy mnie i moich braciach, kiedy tata umarł. Zawsze mogłam na niego liczyć, i choć nie jesteśmy spokrewnieni krwią, to traktuję go jak rodzinę. Często go odwiedzam i sprawdzam co u niego, czasem przyniosę coś do jedzenia z domu albo pomogę w domowych obowiązkach, bo wiem, że bywa naprawdę zapracowany. Ponadto kocham Kropka <3"

"Nie ma chyba na świecie bardziej przeuroczej istoty, jaką jest Konegi. Nawet nie pamiętam jak go poznałam, ale wiem jedno. Uwielbiam spędzać z nim wolne chwile, razem pić herbatę i słuchać jego opowieści. Jest niczym cukier w ustach. Uroczy, słodki i kochany. Nigdy się na nim nie zawiodłam, choć ostatnio coraz mniej mamy kontaktu. Mam nadzieję, że nie wplątał się w nic złego..."

"Poznałam ją przez Ruukę, jeszcze za szkolnych czasów. Potem spotykałyśmy się przypadkowo, zazwyczaj również za sprawą Ruuchana. Wydaje się miła, choć nieco wycofana. Mam wrażenie, że z jednej strony mogłybyśmy się przyjaźnić, ale z drugiej... sama nie wiem. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek chciała. Ale może kiedyś sama spróbuję wyciągnąć rękę w jej stronę, może ją chwyci, kto wie."

"KOCHAM JĄ! Jej teksty są niezwykle inspirujące. Z zapartym tchem śledzę jej bloga oraz wszystkie artykuły, które napisała. Jest niesamowicie inteligentna i do tego piękna. I wiecie co? Udało mi się poznać ją osobiście! Co prawda trwało to zaskakująco krótko, ale i tak była to niezapomniania chwila. No i mam zdjęcie z nią. Nic więcej do szczęścia mi nie potrzeba."

"Przeurocza i przesympatyczna kobieta. Mieszkamy obok siebie i wiele razy pomogła mi się w zaklimatyzowaniu w nowym miejscu. Zdałam sobie sprawę, że naprawdę lubię nie tylko spędzać z nią czas, ale również wybierać się na zakupy. JA. Osoba, która nigdy nie lubiła bawić się w mierzenie ciuchów i poszerzaniu swojej garderoby. Ale... chyba zmieniam się, a pani Kevorkian pomaga mi obrać najbardziej odpowiednią ścieżkę w tym nowym świecie."

"Kiedy pierwszy raz go spotkałam, byłam pewna, że to dziewczyna, którą napastuje obrzydliwy oblech. Szybko wyszło na jaw, że nie tylko pomyliłam się co do jego płci, ale również i wieku. Nie był taki słaby, na jakiego się prezentował, choć nadal uważam, że jest dość przeuroczy. Właściwie kogoś takiego potrzebowałam, kolegę geja z którym mogę porozmawiać o wielu przyziemnych rzeczach, który potrafi mnie rozweselić i sprawić, że każdy pochmurny dzień nabiera słonecznych promieni."

"Nie znam go zbyt dobrze. Poznałam go właściwie przez panią Kevorkian. Wydaje się miły i sympatyczny, ale otacza go dziwna aura tajemniczości. Mimo to lubię słuchać jego opowieści o kosmosie, o czymś nieosiągalnym i nieznanym. Mam nadzieję, że z czasem uda mi się poznać go bliżej."

"Nie znam go.... właściwie nie zdążyłam go poznać, choć bardzo chcę. Przede wszystkim chcę mu podziękować, że odnalazł mnie tamtego wieczoru i uratował. Otoczył opieką i zapewnił protekcję, pomagając stanąć na nogi. Właściwie tylko i wyłącznie dzięki jego obecności zachowałam spokój, zarówno fizyczny jak i psychiczny. To taki mój mały anioł stróż, choć na drugi dzień rozpłynął się w powietrzu."

"Pamiętam jej twarz jak przez mleczną mgłę. Wiem, że czasami przychodziła do naszego domu, ale nie pamiętam zbyt wiele z tamtego okresu. Potem, kiedy tata umarł, i ona przestała do nas zaglądać. Czas płynął dalej, dorastałam i zupełnie o niej zapomniałam. A potem przypadkiem ponownie na siebie wpadłyśmy, gdy wychodziłam z Kropkiem na spacer. Zakurzony kontakt został odnowiony, i choć nie jest bliski, czasami zdarzy nam się porozmawiać."