— Kto to?
  Wzrok jednego z dwóch mężczyzn był utkwiony w siedzącej przy barze kobiecie, a raczej jej łabędziej szyi, wystającej z peleryny. Z miejsca, w którym siedział, miał doskonały punkt obserwacyjny. Od razu przyuważył, że nie była klasyczną pięknością. Miała pociągłą twarz wykończoną odrobinę odstającym podbródkiem, a także lekko zadarty nos.
   — Nie rozglądaj się na nią! To strata czasu — otrzymał w odpowiedzi. — Źle jej z oczu patrzy. Poza tym przypatrz się jej dobrze. Jej rysy twarzą są odrobinę końskie, nie uważasz?
  Pokręcił przecząco głową, bo wtem kobieta odwróciła ku niemu swą twarz i przyuważył wówczas umalowane czerwonym barwinkiem (może szminką, ale skąd wzięła szminkę?) półpełne usta wykrzywione w uśmiechu; eksponował w miarę zadbane jak na obecne realia zęby. Jej cera była jasnośniada, a czarno-brązowe oczy, obramowane w obwolutę gęstych, długich rzęs hipnotyzowały, tworząc kontrast z kolorem jej włosów, ciemnym blondem. Były rozpuszczone, sięgały jej do połowy łopatek. Gdzieniegdzie miała powpinane do nich kwiaty.
  Nie mógł oderwać od nich oczu, choć nie powinien się tak gapić. Poczuł bowiem czerwień na własnych policzkach. Nie pamiętał, kiedy ostatnio się rumienił. Chyba zdawała sobie sprawę, jaki ma na niego wpływ, bo po wzmocnieniu uśmiechu ponownie odwróciła się ku swojemu rozmówcy.
  — Mówiłem, żebyś przestał się gapić. — Poczuł, jak jego towarzysz szturcha go w ramię. — Potrafi rzucić na człowieka urok. Tylko spójrz. Na pierwszy rzut oka wzbudza zaufanie. Stwarza pozory miłej, opanowanej, empatycznej i przede wszystkim zawsze uśmiechniętej, takiej do rany przyłóż, ale... — Pauza. Zwilżenie gardła przy pomocy alkoholu rozcieńczonego wodą. — No właśnie. Zawsze jesteś jakieś ale, stary rozumiesz, nie?
  Pokręcił przeczącą głową.  
  — Nie daj się zwieźć. To pozory, tylko pozory. Jedno wielkie kłamstwo, utkane z kokieterii i mowy ciała.  Mówię ci, to diablica w ludzkiej skórze! — Uderzył pięścią o blat stołu w celu podkreślenia swoich słów. Kilku gości w Przyszłości obejrzało się na niego, ale on nie zwrócił na to uwagi. — Dysponuje pakietem uśmiechów. Na każdą okoliczność. Słowo daje. Chyba kolekcjonuje je jak znaczki. Na pewno wyćwiczyła je przed lustrem, bo jest z niej pieprzona perfekcjonista. Nigdy nie osiada na lurach. Wiecznie jej mało. Wszystkiego. — Kolejna pauza. Na naznaczonej zarostem twarzy pojawił się grymas zrezygnowania. Jego kumpel nadal obłapiał ją wzrokiem. Wiedział, że TO stało się faktem. Złapała go w swoje sidła. — Słuchaj mnie uważnie! Przez pory jej ciała wycieka zaciekłość. Dąży do celu po trupach. A gdy coś nie idzie po jej myśli, łapie w zęby dolną wargę albo przeklina jak szewc i wymachuje wściekle pięściami. A wiesz co ją najbardziej pociąga? — Zaśmiał się nerwowo. — Brzydota. Nazywa to turpizmem, szokiem estetycznym! Najlepiej trzymaj się od niej z daleka. Uwierz, wiem co mówię. Ona ma nie po kolei w głowie! Kiedy na nią trafisz, przepadniesz. Potraktuje ci jednym ze swoich uśmiechów. Pogładzi po policzku. Szepnie kilka czułych słów. Zanim się obejrzysz, zatańczysz jak ci zagra. Uwierz, właśnie tak będzie.
  — Jasne. — Parsknął. — Niby skąd to wiesz?
  Obaj przełknęli ślinę, gdy kobieta zwolniła wcześniej zajmowany stolik i ruszyła ze swoim towarzyszem w kierunku wyjścia. Powiedli za nią spojrzeniem. Była wysoka. Miał metr siedemdziesiąt sześć, a jej waga nie mogła być większa od pięćdziesięciu dziewięciu kilogramów. Oprócz wzbudzającej kontrowersje twarzy, mogła pochwalić się inny walorami estetycznym, w których skład wchodziły: długie, szczupłe nogi i zgrabne biodra. Mężczyzna, który ją bliżej poznał, wiedział, że ma także zadbane, silne dłonie wyposażone w długie palce i zawsze krótkie paznokcie. Ale jedna z nich, lewa, była oznacza bliznami po oparzeniach, więc zazwyczaj pokrywa ją materiał długiej sięgającej do zgięcia łokciowego rękawiczki. Zanim wyszła, przystanęła na samiusieńkim progu i odwróciła ku nim twarz. Przez panujący w barze hałas przebił się drżący szept:
  — Z autopsji. Mnie też owinęła wokół palca. I wiesz co jest w tym najgorsze? Że nie żałuję. Ani trochę.

Dotykowe informacje:
▬ Za życia zajmowała się snycerstwem i restaurowaniem starych mebli.
▬ Do grona wiernych Kościoła dołączyła w 3003 r., podczas obławy Metatrona na ludność zamieszkującą Desperacje.
▬ Praktycznie nie rozstaje się z peleryną z jagnięcej skóry.
▬  Ma dwa tatuaże; jeden na lewej nodze i drugi na prawej ręce.
▬ Urodziła się pierwszego dnia lata 1989 r.
▬ Wąskie grono znajomych mówi na nią Lulu.