Triumf niemalże wypalił ogniste napisy w jego ślepiach. Dane mu było oglądać koniec tak wielkiego, silnego stworzenia, piszczącego, wygrażającego się w swoim własnym, niezrozumiałym dla nikogo języku. Niemoc, brak kontroli, świadomość, że jeszcze chwila, a nawet oddech nie będzie konieczny. Growlithe pochylił lekko łeb, jakby zechciał przyjrzeć się temu widowisku z zupełnie nowej perspektywy. Taniec pająka i jego ostatnie próby utrzymania życia wydawały się zabawne. Shatarai rozszarpywała ciało, Ressiel pozbawiła go wzroku. Teraz stawonóg był niepotrzebny. Nawet jeśli cudem by ocalał, jego rany mogłyby zwabić inne drapieżniki. O wiele gorsze od Growlithe'a. Te nie kierowałyby się człowieczymi zmysłami, nie miałyby oporów przed pożarciem go. Co z tego, że to zwykłe ścierwo, robal, chwast do wyrwania, którego nie powinno się tknąć choćby kijem?
„Przepraszam. Naprawdę przepraszam!”
Wilk niechętnie oderwał spojrzenie od nieruchomego aktora, aby utkwić znużony, wręcz podirytowany wzrok w dziewczynie. Nawet pod postacią zwierzęcia był w stanie przybrać taką minę, która jasno mówiła sama przez się: „jeszcze tylko ciebie tu brakowało”. Cicho liczył na to, że ta ucieknie w popłochu, zostawiając go sam na sam z sobą samym. Jakkolwiek kiepsko by to teraz nie zabrzmiało, ta nadzieja tkwiła w nim aż do chwili, w której usłyszał głos. Trudno. Skoro żyje, to żyje. Skrzywił się lekko, przestawiając wolnymi ruchami łapy. Przeszedł jeszcze przez kłody z nóg pajęczaka, by ostatecznie stanąć przed dziewczyną już w formie bardziej humanoidalnej. Uniósł wtedy dłoń, a Ressiel i Shatarai ruszyli w jego kierunku. W pewnym momencie łapy wilczycy po prostu oderwały się od ziemi, porwał ją niewidzialny wicher, który rozmył jej sylwetkę i sylwetkę orła. Malutki huragan zniknął, wchłonięty przez wierzch ręki białowłosego.
Nie reagował na jej wywód. Przesunął palcami po ranie na boku, krzywiąc się przy tym dokładnie tak, jakby jeszcze chwilę temu rasistowska emerytka przyłożyła mu teczką w łeb. Czuł delikatne pulsowanie, ale ignorowanie podobnych ostrzeżeń należało już do rutyny. I tak musiał przejąć się czymś znacznie... khm, głośniejszym? Powiódł spojrzeniem za wzrokiem Anny. On również zauważył (no nie, serio?!) jaskawe zwierzątko. Przechylił wtedy głowę na bok, jak szczeniak i... zdawać by się nawet mogło, że wszystkie negatywne emocje zostały wyparte przez ciekawość.
„Mógłbyś?”
Przez cały jej (wyczerpujący z pewnością) wywód nie spojrzał na nią choćby na sekundę. Nawet czarne uszy wystające spomiędzy miękkich, rozwichrzonych włosów nie reagowały zbytnio na jej słowa. Mimo to, gdy tylko zadała to krótkie pytanie, Growlithe kiwnął potwierdzająco głową niemalże natychmiast. Jak mógłby nie pomóc w takiej sytuacji? Cichy, miękki krok, spojrzenie utkwione w szarpiącym się ciałku. Pojęcia zielonego nie miał, co takiego zrobił w poprzednim życiu, że teraz go tak karano. Pomoc pomocą, ale robienie za bohatera dla kieszonkowych stworzonek nie było tym, co mieściło się w „Top 3 – co muszę zrobić przed ponowną śmiercią”. Zachowywał się zresztą, jakby podchodził do agresywnego psa, a nie puszystej kulki, z strzaskanym ogonem.
― Ssshhhh.
Ślimaczym tempem wysunął dłoń w jego kierunku. Na wypadek, gdyby opowieść Anne była prawdziwa, skierował ku zwierzęciu wierzch dłoni, tak, aby w każdej chwili móc ją odsunąć, nie tracąc przy tym palców. Znalazł się już na tyle blisko, aby drugą rękę móc oprzeć o kamień i spróbować przechylić go wystarczająco, aby bestii udało się wydostać ogon z uścisku.
― Malutki ― skomentował pod nosem, a w jego umyśle rozbrzmiał głos Shatarai. „Mizianie po brzuszku”. Oh, dajcie spokój. Naprawdę miałby to zrobić? Z rozczulającym wyrazem twarzy skupiać się na głaskaniu pluszaka, bo tak nakazywały jakieś głupie kodeksy? Niezapisane słowa idiotów? Mowy nie ma. Po prostu nie. Z tą też myślą, jego dłoń skierowała się na miękkie futerko, okrywające brzuszek kromstaka.