Jak wiadomo, japońskie imiona mają to do siebie, że można zapisać je na co najmniej kilka sposobów. 富美子 - oznaczające dziecko obfitego piękna brzmi niezwykle, a przede wszystkim bardzo pochlebnie, jednakże rodzice pokusili się o wybór innego zapisu. Jej właściwe imię, 芙美子, odnosi się do Róży Konfederatów (Ketmii, dla niewtajemniczonych - hibiskusa), która odgrywa skromną rolę w życiorysie Fumiko. Otóż Hibiscus syriacus L. jest jedynym rodzajem tej rośliny, który nie uczula dziewczyny, a co więcej, ma wspaniałe właściwości lecznicze i korzystnie wpływa na jej organizm. Był także godłem niegdyś istniejącej Korei Południowej, w której spędziła pierwsze lata swojego życia - stamtąd wywodził się jej ojciec, po którym otrzymała nazwisko Kyung (lub Kyoung - 경). Zachowała również nazwisko matki (Shinohara), ze względu na większą identyfikację z Japonią.
Wirus obdarzył ją długowiecznością z dniem ukończenia lat dziewiętnastu, wygląd od tamtego czasu się nie zmienił. W rzeczywistości wciąż nie liczy sobie wiele, bo jedynie pięćdziesiąt dwa lata. Urodzona piętnastego stycznia, pod znakiem Koziorożca.
Wirus X pobłogosławił dziewczynę lisimi genami, a co za tym idzie - puszystym, długim ogonem, a także parą przepięknych, rudych uszu. Wciąż uczy się kontrolować wybryki swojej mutacji, ze względu na niestabilność emocjonalną, która wpływa na pojawianie się charakterystycznych zwierzęcych atrybutów, na szczęście jedynie fizycznych - raczej nie zdarza jej się tracić panowania nad umysłem. Największą zaletą jej drapieżnej postaci jest niezwykła szybkość oraz zwinność.

Nie oceniaj książki po okładce, powiadają. Wbrew pozorom, liski nie są tak przyjemnymi stworzonkami, na jakie wyglądają. A wiem, że aż korci, żeby zanurzyć opuszki w pomarańczowym morzu rozkosznie mięciutkiego futerka. Spoważniejmy jednak - rudzielce nie są potulnymi, domowymi zwierzątkami.
Zatapiając kły w swojej ofierze, wydziela trującą substancję, podobną do jadu dziobaków lub węży, która powoduje bardzo szybkie, lecz nie natychmiastowe odrętwienie przeciwnika. (następuje po około 10-15 sekundach, co jest sporym minusem) Towarzyszy mu rozdzierający ból, rozlewający się po całym ciele oraz wnętrznościach, a także zimne poty i dreszcze. Co różni ów substancję od trucizn produkowanych przez inne zwierzęta? Otóż zostaje ona oddana wraz z krwią, dzięki której szybciej wchodzi w krwiobieg wroga i wchłania się w jego organizm. Stanowi to zarazem minus, ze względu na utratę krwinek, co często skutkuje znacznym osłabieniem.

Zdolność uwarunkowana możliwościami lisów. Dwie gałki oczne umieszczone obok siebie i skierowane w tym samym kierunku, w efekcie dwupunktowej percepcji tworzą dwa, bardzo podobne do siebie obrazy otoczenia, które mózg składa w jeden obraz i na podstawie różnic, tworzy informacje o odległości do obserwowanych przedmiotów oraz ich właściwościach.
Korzystając ze znanego kąta patrzenia oczu oraz na podstawie ich rozstawu, kora wzrokowa oblicza odległość do przedmiotu oraz buduje trójwymiarowy model otoczenia. Wspomaga to również widzenie w ciemności, jednakże wadą jest znaczne ograniczenie kąta widzenia, zaś zbyt długie poleganie na tej umiejętności prowadzi do chwilowego stępienia reszty zmysłów.

♦ Świetnie posługuje się wszelkimi rodzajami mieczy samurajskich (daishō)- od 1,4 metrowego no-dachi po krótkie tantō. Najchętniej walczy swoją siedemdziesięciocentymetrową kataną oraz trzydziestocentymetrowym wakizashi.

♦ No dobrze, dobrze. Ale co jeśli organizm słabnie i uniemożliwia Ci korzystanie z mocy, a broni nagle zabrakło? I jak tu teraz ujść z życiem?
Dla lisicy, oprócz wyżej wymienionych umiejętności, bardzo ważne jest kształcenie się w walce wręcz. Jakby nie patrzeć, jest to elementarny sposób ataku, a dzięki zwierzęcej prędkości i zwinności, o wiele łatwiej udoskonala swoje umiejętności w tej dziedzinie.

♦ Kiedy życie miało jeszcze namiastkę słodkiego smaku bożej sielanki, gdy jej rodzice wciąż stąpali po ziemi, a konkretniej - po M3 - matka, miłośniczka zielarstwa oraz medycyny, zaszczepiła ów pasję w młodej córce. Dziewczynka pomagała prowadzić rodzinną aptekę, która zaopatrywana była głównie w naturalne, ręcznie robione lekarstwa. Kształcenie teoretyczne, jak i praktyczne sprawiło, że obecnie Fumiko jest świetna w tym fachu. Nieprzypadkowo została Bernardynem.

♦ Fumiko od dziecka zmaga się z zawrotami głowy typu obwodowego. Wiążą się z tym halucynacje ruchu wirowego otoczenia. Zazwyczaj towarzyszą im zaburzenia orientacji przestrzennej oraz niedosłuch. Objawy pojawiają się tylko w czasie nagłej zmiany pogody, drastycznego wzrostu ciśnienia, bądź jego obniżenia.

♦ Ma lęk wysokości. Jeśli znajduje się zbyt wysoko od bezpiecznego gruntu, nie radzę do niej podchodzić. Każdy najmniejszy dotyk, szturchnięcie lub jakikolwiek czyn wyprowadzający z koncentracji może doprowadzić do ataku paniki. Wyjątek stanowi wdrapywanie się po drzewach.

♦ Wspomniane wcześniej uczulenie na (prawie wszystkie) hibiskusy. Wielce kłopotliwe, generujące paskudne skutki. Pierwszym etapem jest duszące uczucie zmniejszenia ilości tlenu w organizmie, problemy z oddychaniem. Potem ciężkie kołatanie serca, miażdżący ból w czaszce, mdłości oraz dreszcze powodujące delikatne drgawki, które przy braku interwencji mogą zamienić się w atak podobny do epilepsji. Nigdy nie doszło do krytycznej sytuacji, więc śmiertelność ataku w ciągłym kontakcie z alergenem jest nieokreślona, najprawdopodobniej jest możliwość zgonu jedynie przy spożyciu kwiatów.
By powstrzymać skutki działania ketmii, wystarczy odciąć do niej dostęp, co złagodzi skutki lub podać wywar/papkę/syrop/sok z hibiskusa syryjskiego, by całkowicie je wyeliminować.

Gdy człowiek wejdzie w nasze pole widzenia, pierwszym aspektem fizycznym, z jakim się zapoznajemy, jest zazwyczaj postura. Fumiko jest istotą niewielkich rozmiarów - mierzy jedynie 159 cm, a waży 47 kg. Cerę posiada bledszą niż pospolita Japonka, ze względu na koreańskie geny. Mleczna, nieskazitelna skóra niczym u lalki.
Włosy - długie, lśniące, o nieregularnych, delikatnych falach dosięgają jej mniej więcej do pasa. Ich barwę można określić jako brąz z domieszką pomarańczowego odcienia. W trakcie biokinezy nabierają rudego koloru, praktycznie takiego samego jak uszy oraz ogon. Oczy, chociaż przez uwarunkowanie genetyczne powinny być niewielkie, wbrew pozorom są nienaturalnie, jak na czystej krwi Azjatkę, duże, o barwie ciemnego, stonowanego karmazynu. Jedyny wyjątek następuje podczas przemiany lub pod wpływem silnych emocji - tęczówka nabiera intensywności i wręcz iluminuje.
Jej drobna budowa nie pozwala na szczególne umięśnienie, co nadrabia smukłością i gibkością ciała. Mimo niewielkiego rozmiaru piersi (70B), posiada inny kobiecy atut, jakim jest wcięcie w talii. Schodząc niżej, dostrzegamy zgrabne, lecz nie wyróżniające się pośladki, które stanowią podstawę szczupłych, długich nóg lisicy. Posiada dwie blizny na prawej ręce - jedna rozciąga się wzdłuż palca środkowego po nadgarstek w linii prostej po zewnętrznej stronie, druga w postaci śladów pazurów (otrzymana w dniu wstąpienia do organizacji DOGs) na zewnętrznej stronie śródręcza. Jedynym lisim znakiem rozpoznawczym, który na stałe zagościł na jej ciele są czarne, ostre, dwuipółcentymetrowe pazury przy palcach lewej ręki. Obydwie dłonie chowa w rękawiczkach.

Czy osobowość człowieka składa się jedynie z elementów, które wypowiadają nasze usta, by go opisać?
Charakter jest całością, którą tworzą predyspozycje genetyczne lub nabyte skłonności do pewnych zachowań; zostaje ukształtowany przez społeczeństwo, najbliższych, a przede wszystkim własne doświadczenia życiowe. Ulega niewielkim zniekształceniom w zależności od sytuacji, humoru i otoczenia; z dnia na dzień, z miesiąca na kolejny, rok po roku. Nie jest możliwe, by w całości opisać osobę, nie nakreślając przy tym życiorysu. Człowiek jest zwany tak, a nie inaczej, ponieważ w trakcie swojej egzystencji może przyswoić lub odrzucić każdą wytworzoną cechę. Dlatego jest to jedynie pobieżna analiza, ukazanie najsilniej wyróżniających się własności osobowości Fumiko.
Pierwsze wrażenie? Z pewnością nie pozytywne. Lisisko o ciętym języku, ironicznym zachowaniu i wręcz denerwująco inteligentnych oczach. I nie mam na myśli obeznanego w każdej dziedzinie geniusza, lecz uważną obserwatorkę posiadającą dużą umiejętność dedukcji. Często stosowany w praktyce ironiczny sposób bycia jest nieodłącznym elementem jej istnienia. W jej zamyśle nie jest to zachowanie ofensywne, mające na celu zrażać do siebie ludzi - traktuje to bardziej jako sposób zainicjowania relacji oraz rozeznania się w reakcjach drugiej osoby. Ewentualny sarkazm stanowi skutek nieumiejętności nawiązywania kontaktów, a w innych przypadkach samoobronę - czuje się niekomfortowo w większych grupach ludzi, więc obranie takiej taktyki pozwala jej nie doznawać całkowitego przytłoczenia. Jeśli ktoś jest w stanie rozróżnić znaki ukrywające się w tych małych złośliwościach, z pewnością będzie mu łatwiej zrozumieć jej specyficzność. Inna sprawa, gdy kieruje nią niechęć czy inne negatywne emocje - wtedy nieznośne zachowanie nie jest niczym nadzwyczajnym.
Długoletnie osamotnienie po śmierci rodziców i własnej przemianie wykreowało w niej wiele introwertycznych nawyków. Nie mając nikogo, musiała przyzwyczaić się do nowego, okrutnego świata, w którym nie było miejsca dla słabych. Nauczyła się czerpać energię i satysfakcję w większym stopniu ze świata wewnętrznego, chociaż w rzeczywistości ubolewa nad brakiem bliskich i podświadomie dąży do odnalezienia osób, które zapełnią opustoszałe miejsca w jej życiorysie. Dlatego też nie dajcie się zwieźć - Shinohara nie jest zwolenniczką alienacji. Przeskakując mur uszczypliwości, można zauważyć, że kierują nią zazwyczaj pozytywne intencje. Preferuje jednak kontakty w cztery oczy, stopniowe poznawanie siebie nawzajem. Szczere, wielopłaszczyznowe przyjaźnie, w których może swobodnie dzielić się życiem wewnętrznym, są dla niej priorytetem, w porównaniu do powierzchownych i niezobowiązujących znajomości. Była zmuszona zaakceptować samowystarczalność i niezależność. Tak więc nie warto oferować dobroczynnych gestów, bo odpowiedź zawsze będzie brzmiała "nie". Jeśli chcesz być pomocnym/przydatnym, nie pytaj - po prostu zrób. Jeśli pytania to skonkretyzowane, odpowiedzi wyczerpujące, a przede wszystkim zdecydowane postępowanie.
Nietrudno spotkać ją kontemplującą w samotności na gałęzi starego, wysuszonego drzewa. Z łatwością oddaje się myślom, zapominając o (nie)bożym świecie. Jej przywiązanie do flory i fauny od zawsze było niezwykle silne, przemiana jedynie je pogłębiła. Potrafiła godzinami przesiadywać w otoczeniu wysokich traw i barwnych kwiatów, skrywając się w cieniach zielonych koron, gdy słońce zaczynało parzyć skórę. Otaczając się zniszczonymi terenami Desperacji nie ma możliwości interakcji z przyrodą, trudno znaleźć dziewczynie nowe miejsce syntezy z Matką Naturą, przez co jej spokój ducha jest zachwiany. Mimo to energia i zapał nie stygną, a karmazynowe ślepia wciąż z żarliwą ciekawością badają każde zjawisko. Nowy dzień stanowi kolejną lekcje, zbiór niezebranych jeszcze doświadczeń. Z chęcią podejmuje się wszelkich wyzwań, a mimo nie tak barwnego życia towarzyskiego - nie ma problemu z wyrażaniem siebie i swoich poglądów. Co istotne - jest do bólu szczera, tym samym ceni prawdomówność u innych - nienawidzi być utrzymywana w niepewności, czy zwodzona. Najszybszy sposób, by rozwścieczyć rudziaszka? Rozkazuj jej, narzucaj swoje racje z ekspresją zimnego skurwiela i nie interesuj się tym, co ma do powiedzenia. Na pewno skorzysta z okazji do wywołania awantury czy bójki. Dostaje białej gorączki, gdy ktoś nie okazuje należytego szacunku jej lub innym ludziom. Uwrażliwienie i nadmierna emocjonalność ukryta wewnątrz lisiej powłoki, wiążą się również z problematycznie nieposłusznym temperamentem. Życiowe okoliczności nieco ją uodporniły, lecz silny charakter nie ma znaczenia, gdy w grę wchodzą burzliwe uczucia - jakakolwiek cząstka powściągliwości natychmiastowo znika bez śladu, gdy sytuacja uderza w jej słaby punkt.
A gdy dotrzesz do korzenia jej persony, odkryjesz bijące ciepłem serce, które otacza troską i miłością to, co dla dziewczyny najważniejsze. Brzmi ckliwie? Jest to najbardziej skrywana przez Fumiko cecha. Tak, jej sentymentalizm i płaczliwość, którą zakopała głęboko w otchłaniach pozostałej cząstki osobowości sprzed dramatycznych wydarzeń, jakich była świadkiem i uczestnikiem.

♦ Większość mocniejszych trunków jej nie smakuje, w dodatku ma słabą głowę, przez co jest ofiarą dogryzania i kpin osób, które są świadkami jej upojenia alkoholowego. Pije bardzo rzadko, ale lubi uczucie towarzyskiej nieustraszoności.
♦ Jej ulubionymi kwiatami są stokrotki. Oprócz nich hortensje, a ze względu na zapach: hiacynty i heliotropy peruwiańskie.
♦ Od zawsze była pedantką, jednak życie w Desperacji zahartowało jej nietolerancję dla nieporządku i nieczystości.
♦ Nie cierpi smrodu papierosowego dymu, jednak uważa, że palący mężczyźni są bardzo seksowni.
♦ Jest duszą artystyczną - przede wszystkim interesuje ją malowanie, rysowanie oraz śpiew.
♦ Potrafi zapamiętać coś, co widziała/przeczytała tylko raz
♦ Sny miewa codziennie i nigdy ich nie zapomina.
♦ Zdarza jej się bezwiednie szczeknąć.