Godność: Kaho Miyasaka
Płeć: Kobieta
Wiek: 25
Zawód: Artystka - nie robi nic konkretnego na dłuższą metę, lecz jeśli uda jej się złapać pracę jest to związane w jakiś sposób ze sztuka. Czasem gra na przyjęciach, restauracjach, ulicy, czasem przygotowuje grafikę do plakatu, sprzedaje portrety, pejzaże, oprowadza ludzi po galeriach, tatuuje - jest wolnym ptakiem
Miejsce zamieszkania: M3

Organizacja: -
Stanowisko: -
Rasa: Człowiek
Ranga: -

Moce (/artefakty/technologia): -
Umiejętności:
1. Uzdolnienie artystyczne (malowanie, rysowanie)
2. Umiejętność gry na gitarze
3. Parkour
4. Śpiew
5. Informatyka, programowanie

Słabości:
1. Ma protezę prawej reki - od łokcia w dół jest mechaniczna, pokryta materiałem imitującym skórę. Nie posiada żadnych dodatkowych funkcji prócz bycia tą chłodniejszą, pozbawioną życia ręką, jednak wyładowania elektryczne, wirusy i wszystko co negatywnie może wpłynąć na działanie elektroniki wpływa również na tą kończynie.
2.

Wygląd zewnętrzny:

Charakter:
W oczach innych uchodzi za osobę pełną energii, która goni za czymś będącym dla innych niewidzialnym. Nie powinno to zaskakiwać, gdy weźmie się pod uwagę jej wrażliwą duszę - świat który widzi różni się od rzeczywistości. Ona sama zdaje sobie z tego sprawy, nie jest więc oderwaną od ziemi wariatką choć typowa dla artystów melancholijna aura snuje się za nią niczym peleryna u superbohatera. Bywa roztrzepana, trochę zapominalska, butna i zmienna, lecz są to cechy typowe dla młodej kobiety próbującej się odnaleźć w świecie jakim przyszło jej żyć. Choć uchodzi za przyjacielską to nie jest skora do zwierzeń i otwierania się przed innymi, jednak chętnie dzieli się swoimi luźnymi przemyśleniami.

Historia:
Urodziła się w M3 i w nim się tez wychowała. Początkowo zamieszkiwała wraz z rodziną obszar gospodarczy, lecz gdy zaczęła się szkoła zamieszkała u wujostwa w centrum miasta. Już od najmłodszych lat wykazywała się niezwykłą kreatywnością i umiejętnościami artystycznymi. Gdy miała 12 lat z tego też powodu miał miejsce nieprzyjemny incydent. Przyniesione przez nią prace na zajęcia ze sztuki zaniepokoiły opiekunkę co poskutkowało kilkoma nieprzyjemnościami - przede wszystkim służby społeczne przesłuchiwały jej wujostwo, rodzinę, a potem ona sama została zmuszona do uczęszczania przez rok na dodatkowe zajęcia polegające na rozmowach z pracownikiem socjalnym. Odbywało się to na zasadach wizyt u pedagoga. Ona sama jako dziecko nie zdawała sobie sprawy, że kilka niewinnych rysunków mogło zostać uznane przez władzę za nieodpowiednie, niebezpieczne i wskazujące na styczność jej z nieprzychylnymi władzy organizacjami. W końcu wszystkie informacje dotyczące łowców lub świata poza murami było jedną wielką tajemnicą, a zasady cenzury rządziły się w oczach artystów jakimiś magicznymi zasadami - ona jako dwunastolatka tego nie wiedziała. Chciała tylko przelać na rzeczywistość to co zrodziło się w jej głowie i wówczas po raz pierwszy uznała, że było to coś nieodpowiedniego. Od tego momentu stała się bardziej skryta, a jej pewność siebie stopniała. By uspokoić rodzinę udawała, że skierowała swoje zainteresowania w przeciwnym kierunku - informatykę. Tworzyła jednak dalej, lecz nie tak często i po kryjomu dopiero z czasem, wraz z dorastaniem, rozumiejąc jak bardzo świat krepuje jej artystyczną duszę. To było smutne, lecz nie sprawiło, że zatrzymała się w miejscu. Zaczęła poszukiwać klucza do pętających jej ducha kajdan. W ten sposób zaczęła właśnie odkrywać świat muzyki, który oferował jej większą przestrzeń do możliwości wyrażania siebie. Los chciał, że podczas studiów na kierunku związanym z programowaniem spotkała kilku przychylnych jej zapaleńców. Stworzyli zespół, który w tym momencie raczkował, lecz dawał jej szczęście pozwalając jej tym samym odbudować pewność siebie i odkryć kolejny talent - śpiew. Co przyniesie jutro? Nie miała pojęcia, lecz zamierzała poszukiwać swojej wolności dalej.

Dodatkowe: