Wreszcie mógł uwolnić się od tego całego zamieszania związanego z jego awansem. Wszędzie media, medale z lewej i prawej strony. A mógł najzwyczajniej w życiu odmówić przyjęcia tego zaszczytu. No ale, stanowisko generała, samo panie generale świetnie brzmiało. Tym bardziej, że jest medykiem, a co medyk może na poza murami? W jego wypadku to najczęściej bywało zszyj ranę, usztywnij kończynę, wyjmij kulę, zaaplikuj coś i tak dalej... Gdyby stał w pierwszej linii, to kto wie? Może wcześniej otrzymałby taką propozycję?
W tej chwili jednak wolał poświęcić wolną chwilę czemuś innemu. Kawa. Kawa to coś bez czego chyba żaden człowiek obejść się nie może. Kofeina jest niczym nikotyna w papierosach- wpierw nie smakuje, nie dobre, a potem? Potem jest sobie trudno wyobrazić początek dnia bez kawy czy też przerwę w pracy bez zapalenia. Powoli, nie śpiesząc się, w tempie chmur na niebie, siorbał sobie ciemny napój pozwalając mu w międzyczasie ostygnąć do takiego stopnia, jaki jemu najbardziej odpowiadał. Jednocześnie podziwiał okolice, ludzkie twarzy i dziwne zbiegowisko... od razu wyczuł, że coś może być nie tak. Pociągnął jeszcze raz, starając się znaleźć źródło:
- O cholera! - wyrwało mu się, gdy zdał sobie sprawę, co może się wydarzyć za kilka minut. Nie czekając na kelnera którego gestem ręki wezwał, wyciągnął błyskawicznie kilka papierowych jenów i wyraźnie mu pokazując pozostawił je na stole i ruszył żwawym krokiem przed, nie wymijając ludzi po drodze. Przepraszał ich ręką, nie zwracając uwagi kto to. W końcu przedarł się przez luźnie stojących z tyłu ludzi i dalej zapewne by tak nie zaszedł daleko. A liczyła się każda minuta jak nie sekunda!
- Generał, z drogi! - mówił głośniejszym tonem próbując wyjść na sam przód.

Nie spodziewał się po dwóch słowach aż tak mocnego efektu, a jednak... Tłum rozstąpił się na boki niczym woda przed Mojżeszem, pozwalając mu na szybsze dotarcie do budynku. Tylko kilka metrów przed wejściem zatrzymał się, by móc na szybko ocenić, na którym to mniej więcej piętrze jest skoczek. Następnie przekroczył błyskawicznie drzwi i rozglądnął się za windą czy też schodami.
Jeżeli znalazł windę, to podbiegł nerwowo wciskając guzik bądź podsuwając identyfikator pod czytnik. A jeżeli drzwi nie otworzyły się od razu, nie miał zamiaru tracić czasu i pognał schodami. Nie można było w takiej sytuacji marnować czasu.

Dobrze, dla niego bardzo dobrze, że osoby odpowiedzialne za ochronę panowały nad sytuacją jak mogły. I jeszcze brak jakiegokolwiek sprzeciwu, po okazaniu papieru świadczącego o zajmowanym przez niego stanowisku. Pewnym krokiem wszedł do winy, wcisnął guzik z odpowiednim numerem.
Teraz pozostało mu jedynie czekać w ciszy, albo z muzyczką, na dojazd na odpowiednie piętro, by następnie wskoczyć pierwszego lepszego pokoju, a z niego na balkon skąd mógłby dostrzec jak daleko jest nadal od skoczka.

Stał przez moment na balkonie, nie ruszając się a jedynie czekając na jakąkolwiek reakcję młodzieńca. Nie otrzymał. Chłopak był prawdopodobnie całkowicie nieobecny, a wyciągniecie go z tego w tej chwili mogłoby źle się skończyć. Powoli wycofał się do środka, skąd postanowił sprintem pobiec do odpowiednich drzwi. Po ilości balkonów pomiędzy nimi z łatwością mógł stwierdzić, że drzwi których szuka, są pierwszymi bądź drugimi na lewo. W końcu na balkonie dzieliła ich odległość jedynie kilkunastu metrów.
Jeżeli drzwi nie stawiały oporu przy otwarciu, wkroczył powoli, cichym aczkolwiek pewnym siebie krokiem. Oczywiste jest, że jego celem jest młodzieniec. Gdy wszystko by się udało, z bliska chwyciłbym go i powalił na ziemię, krzycząc na niego i policzkując go dla ocknięcia się:
- Co ty odwalasz dzieciaku?! -

Natomiast gdyby problem pojawiłbym się na samym początku, tradycyjną metodą wyważyłbym drzwi i wte pędy pobiegły do skoczka, wciągając go do środka mieszkania.

Czyli do tego doszło. Musiał jednak rozmawiać, mimo, że wykonanie fizycznej akcji wydawało mu się o wiele, wiele łatwiejsze. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej po wypowiedzi młodzieńca, przeszywając go dokładnie wzrokiem, niczym rewolwerowiec gotowy chwycić za broń. Jednak z tego wzroku zamiast zabójczego strzału dało się tym razem wyczytać determinację.
- I niby co Ci da, ten skok? - odparł ze stoickim pokojem, choć serce jakoś dziwne przyśpieszyło.