W psychoanalizie kiedyś ktoś uwzględnił coś takiego, jak systemy osobowości – skrajne id i superego oraz pośrednik ego. Najniższym szczeblem jest id charakteryzujący zwierzęcą naturę człowieka, gdzie niezbędne potrzeby fizjologiczne stawia się na pierwszym miejscu. W świecie zwierząt ich niezaspokojenie prowadzi do przejawów agresji lub apatii. W przypadku Ruff stykają się obie te opcje, bowiem bywają dni, w których gdyby w jakiś sposób mogła, sama sięgnęłaby po jakąś nieupilnowaną strzykawkę z blatu stołu i „dała sobie w żyłę”. Innym zaś razem była bardziej waleczna i z piętrzącej się wewnątrz wściekłości rozszarpałaby wszystkich dookoła.
Tak było i tym razem. Zwierzęca natura, która nie ulegając wątpliwości towarzyszyła harpiopodobnej wymordowanej, wzięła górę nad ludzką psychiką. Włączając w to rasowe ataki wścieklizny, otrzymuje się bardzo niebezpieczną i nieprzewidywalną broń, zwłaszcza, gdy obiekt wykazuje aktywność promieniotwórczą i chęci wykorzystania płynących z tej aktywności profitów.
Jak wiadomo, promieniowanie gamma jest promieniowaniem elektromagnetycznym i Ruff zaczyna bardziej odczuwać wektor elektryczny. I tu wymordowana próbuje oscylować jego ruchem.
Tego feralnego dnia, obiekt znany jako 7F7400, była rozjuszona swoimi przemyśleniami. Próbowała wznieść się na wyższy szczebel – superego – nadać sobie jakieś wartości, po raz kolejny przeanalizować swoje położenie. Doprowadziło to jednak do dramatycznego wniosku, przez co spadła z drabiny ludzkich wartości sfrustrowana ciągłym ponoszeniem porażek. Upadła na sam dół, gdzie odzywały się typowe zwierzęce instynkty. Podczas swojej psychicznej walki z samą sobą uaktywniła się zwierzęca furia, towarzysząca wymordowanym. Chęć odzyskania wolności, instynkt przetrwania oraz stosowania przy tym przemocy wygrały.
Furia wzbierała wewnątrz. Wymordowana grzała się od środka przepełniona agresją. Ciepło z klatki piersiowej narastało, a piętrząca się tam energia szukała ujścia. Do uszu obiektu dotarły miarowe kroki jej „kelnerki”. Idealny moment i osoba, by okazać swoją nienawiść do ludzi. Ruffian dotknęła ściany, by to, co kumulowało się w jej organizmie spłynęło z niej i znalazło gdzieś w betonie jakieś przewody. Dodatkowo upojona agresją i nienawiścią zaczęła się głęboko śmiać, wręcz warkotać. Śmiech ten miał byś przykrywką rozpaczy, lecz i ta odezwała się chwilę później, gdy wykorzystywanie profitów promieniowania zaczynało coraz bardziej doskwierać. Rechotliwy śmiech zamienił się we wrzask.
Spustoszenie w organizmie narastało, w końcu był on w pewnym sensie opornikiem dla przepływającego prądu. Następowała metalizacja skóry na dłoniach i stopach, a także zwęglanie naskórka nieco powyżej tych miejsc. Z wielu otworów w ciele zaczęła ciec ciecz o oleistej smolistej konsystencji, barwie i zapachu.
Ale co z tego, że piekło i wypływało, gdy można było się wyżyć, wystraszyć ćwierć budynku i wysadzić korki w podziemiu. Ból i tak nie był na tyle odczuwalny, bo w żyłach hurtowymi ilościami płynęła adrenalina.

Pobudka należała do tych mało przyjemnych. Śnieżnobiały sufit, ta charakterystyczna lampa chirurgiczna nad głową, brzęk metalowych narzędzi medycznych i zimna powierzchnia, na której leżała... No i oczywiście szepty naukowców między sobą, niepewnych do końca swoich teorii, zdziwionych wynikami, możliwościami, odpornością i podatnością wymordowanych na różne czynniki. Zbiór tych informacji wskazywał na jednoznaczny wniosek: Poprzedniego dnia bądź przed paroma godzinami Fran znów wpadła w atak szału. Znowu...
Próbowała odgadnąć, w którym laboratorium przyszło jej się obudzić tym razem. Po krótkiej analizie ścian, ich kolorów oraz układu mebli i oprzyrządowania w pomieszczeniu wysnuła wniosek: Lab numer 46. Easy.
Obudziła się.
- No nie gadaj... - warknęła ewidentnie pozbawiona humoru i zastrzygła uszami.. Nie dziwiota, skoro całe ciało ją mrowiło, a skóra piekła, jakby Franny była wczorajszą opiekaną na grillu kiełbasą. Kto wie, jak mocno bolałoby bez środków znieczulających i uspokajających.
Któryś z naukowców tknął obrotowe krzesło. Prawa grawitacji i cała towarzysząca przejściu z poziomu do pionu fizyka wpłynęły na minimalne ruchy mięśni i na ich zmiany ciężkości. Ruff czuła, jak spływają jej płyny ustrojowe z głowy do reszty ciała i jak momentalnie robi jej się gorąco. Z bólu czy wściekłości, to nie ma znaczenia. Czasami zaspane, naćpane i przesuszone ślepia zamykały niestabilne powieki. Do tego męczyła ją częściowa głuchota. Podczas ataku furii nie słyszy się nic, poza swoim wrzaskiem i brzęczącym dźwiękiem przepływającej i ulegającej oporowi energii elektrycznej.
- Wszystko. - Odparła sycząc. Co za głupie pytanie. Po czymś takim boli wszystko i wszędzie. Nawet cebulki włosów. Człowiek ma nudności i wrażenie, jakby miał puścić zaraz soczystego pawia niemal tak rozlanego, jak jej pióropusz, który zwisał gdzieś z brzegu obrotowego fotela.
- Co się stało? Jebło mnie, to się stało - wycedziła wulgarnie, jak to na nią przystało. Była ewidentnie nieskora do czułych rozmów na temat jej stanu zdrowia, jednakże świadoma swoich ataków, powstałych przez zbyt częste mędrkowanie i załamanie psychiczne. Teraz bardziej przydałby się jej psychiatra, niż lekarz medycyny czy naukowiec.
- Dajcie mi jakieś krople do oczu. Ślepia mnie szczypią. - Wydała polecenie. - Albo zgaście światło - wyszczerzyła uzębienie ponętnie.