- Gdzie jest Kurumi? - spytała spanikowana kobieta swoją córkę. Dziewczyna tylko bezradnie pokręciła głową. Nie miała pojęcia gdzie podziała się jej siostra. Zawsze obie trzymały się blisko siebie. Dzikie tereny Desperacji nigdy nie były bezpiecznym miejscem dla dzieci. Ogólnie, nie były bezpieczne. Dlatego wraz z całą rodziną zawsze przemieszczali się z miejsca na miejsce. Pozwalało im to przetrwać, tak samo jak twarda ręka ojczyma.
- Nie poszła znowu nad strumyk? - Yuki ścisnęła usta i ponownie pokręciła głową. Już od dawna widziała jak Kurumi znika by spotkać się z jakimś nieznajomym. Nigdy nie wiedziała dokładnie kto to, bo siostra nie pozwalała jej ze sobą chodzić, ale ukrywała to skrupulatnie przed rodzicami, czyli pewnie robiła coś złego. Kazała jej nawet milczeć przed mamą i tatą, a Yuki nie umiała kłamać, więc nie mówiła nic i tylko kręciła uparcie głową.
Matka westchnęła ciężko i potarła twarz dłońmi. Zawsze to robiła kiedy się denerwowała. Nic dziwnego. Planowany czas wyjścia zbliżał się wielkimi krokami i nawet ośmiolatka jaką była najmłodsza z sióstr wiedziała, że każda obsuwa może ich kosztować naprawdę wiele.
- Chodź, spakujemy twoje rzeczy - powiedziała w końcu ich rodzicielka. Yuki złapała matkę za rękę i ostatni raz odwróciła się w stronę lasu, gdzie pewnie zniknęła Kurumi. Bardzo chciała wszystko powiedzieć mamie, ale nie mogła, przecież obiecała.


Godność: Ku Ku
Płeć: Kobieta
Wiek: Ciężko określić ale wizualnie tak 11-12 rzeczywiście 38
Miejsce zamieszkania: Desperacja
Rasa: Wymordowana
Ranga: Zdziczały

Moce:
Regeneracja: Dawno by umarła gdyby nie to, że jej komórki regenerują się zastraszająco szybko nawet jak na wymordowanego. Niestety, jeżeli po zagojeniu się ran dziewczyna się nie posili popada w obłęd, który nakazuje jej zjadać samą siebie. Nie byłoby problemu gdyby nie to, że nie jest w stanie zahamować uruchomienie się mocy.

ograniczenia:

Szybka jak dźwięk: Kolejnym atrybutem dziewczyny jest szybkość, Ku Ku potrafi przyśpieszyć do zawrotnych prędkości, co oczywiście w ostateczności prowadzi do skrzywdzenia ciała samej wymordowanej, a w konsekwencji do uruchomienia jej leczenia się.

ograniczenia:

Umiejętności:
- Atak z wysokości: Ku Ku potrafi wypatrzeć ofiarę z wysokości, po czym przeprowadzić atak. Zazwyczaj skacze wtedy na nieszczęśnika zwyczajnie miażdżąc jego i swoje kości.
- Walka: Życie na desperacji to nie jest spacerek po plaży. To ciągła walka o przetrwanie, w której dziewczyna jak najbardziej wychodzi na plus. Potrafi bardzo dobrze wykorzystać swoje atrybuty nie tylko do ataku, ale również do ucieczki.
- Latanie: Z racji na swoją połowiczną postać dziewczyna nie tyle co lata, co potrafi szybować. Skrzydła jakie potrafi przywołać, już kilka razy uratowały ją przed wyjątkowo nieprzyjemnym spotkaniem z podłożem.

+Rasowe:

Słabości:
- Nie jest w stanie zabić osoby, która wygląda jak jej siostra
- Panicznie boi się zapachu środków odkażających, momentalnie dostaje mdłości, a ich nasilenie może prowadzić do niekontrolowanych reakcji, które będą miały na celu ucieczkę z danego miejsca
- Jest wyjątkowo wrażliwa na porażenia prądem elektrycznym

Wygląd zewnętrzny: Gdyby się umyła, to wyglądałaby całkiem przyzwoicie. Zdrowa rudowłosa dziewczynka z heterochromią (niebieskie i zielone). Ma jeszcze dziecięce ciało, które ni w ząb nie przypomina kobiety. I mimo już nastoletniego wieku, podczas przemiany zachowała dziecięce cechy, takie jak okrągła buzia, czy drobna budowa. Mogłaby uchodzić za uroczą ale nie w tym wcieleniu. Skołtunione włosy sterczą we wszystkie strony. Twarz jak i resztę ciała ma zazwyczaj pokrytą brudem i zaschniętą krwią. Powyłamywane, krzywo rosnące paznokcie szpecą dłonie dziewczyny, które mimo wszystko zdają się być wyjątkowo niewinne...ten obraz doskonale sugeruje gdzie dziewczyna mieszka. Desperacja nie jest rajem na ziemi, to opustoszałe piekło, które lubi pochłaniać każdego kto się napatoczy. Każdy dzień to nowa walka i jak do tej pory Ku Ku wychodziła z tego żywa siejąc chaos dookoła siebie. Niestety nie obyło się bez ran bojowych. Dziewczyna ma wiele blizn na ciele, praktycznie niewidocznych przez zlepek syfu i brudu jaki na niej zazwyczaj osiada. Chociaż miewa czasem przebłyski świadomości i doprowadza się wtedy do porządku, to nie trwa to zazwyczaj długo i wszystko wraca do początkowego porządku rzeczy. Czasem bywa nawet tak, że emocje dziewczyny zaczynają fiksować, wtedy psuje się również jej postać. To zależny od wielu czynników jakie Ku Ku akurat części swojego ciała zamieni, na przykład od tego co w danej chwili jest jej potrzebne.
Podczas przemiany jest większa od zwykłego przedstawiciela tego gatunku, ale nie na tyle duża by być nielotem, chociaż nie wiadomo, czy w powietrzu nie jest niebezpieczniej niż na ziemi.

Charakter: Mimo wielu lat jakie minęły od jej przemiany Ku Ku nadal jest dzieckiem. Dzikim, agresywnym dzieckiem. Nie potrafi podejmować decyzji, jest rozwydrzona i zawsze musi dostać to czego chce. Rzadko kiedy analizuje to co robi, bo nie widzi możliwości porażki, nie jest też w stanie wycenić czy coś jej się opłaca. Goni za chwilowymi potrzebami czy swojego ciała czy umysłu. Nie ma problemu z zabijaniem jak każdy wymordowany, chociaż waha się jeżeli osoba przypomina jej siostrę. Czasem zdarzają jej się prześwity świadomości, wtedy jest typowym zagubionym dzieckiem, który jak przez mgłę pamięta co robiła podczas napadów. Jest wtedy najbardziej słaba. Całkowite przeciwieństwo swojej dzikiej wersji - nie umie walczyć, boi się wszystkiego i wszystkich. Przerastają ją wspomnienia jakie musi znosić, kiedy myśli jak człowiek, ale wystarczy mocniejszy bodziec, by na nowo traciła panowanie nad sobą. Dlatego te przebłyski w najlepszych momentach trwają od paru, do parunastu godzin, kiedy to cała Desperacja próbuje ją zabić.

Dodatkowe:
- Kiedy myśli jak człowiek, to mówi normalnie, a podczas zezwierzęcenia jedyne co można od niej usłyszeć to Ku Ku oraz podstawowe słowa mające zakomunikować jej stan fizyczny
- Ku Ku to część jej imienia, utrwaliła jej się ta sylaba, bo takie były ostatnie słowa siostry jakie pamięta
- Wyjątkowo uspokaja ją duża ilość koloru niebieskiego


Krew powoli zalewała jednolitym szkarłatem podłogę. Robiła to leniwie powoli krzepnąc w jedna wielką kałużę dookoła ciała mężczyzny i dziewczynki.
Krew powoli plamiła sukienkę Kurumi. Miała bardzo ładną sukienkę, uszytą przez mamę, by sprawić jej radość mimo nędznego życia. Niestety, teraz ubranie się marnowało, nie tylko przez plamy, ale również różne dziury, rozerwania, które pięknie pokazywały, jak rany dziecka szybko się goją zostawiając po sobie lekko rumiany ślad. Bo ta istota klęcząca nad zwłokami mężczyzny nie była już tą samą osobą. Żaden człowiek jej postury nie byłby w stanie zasiać takiego spustoszenia. Dziewczyna z pomrukiem pełnym zadowolenia zanurkowała w głąb ciała głową przedzierając sobie drogę do wątroby, która pachniała smakowicie.
Niestety coś jej przeszkodziło w posiłku. Ciche kroki i tłumiony szloch. Podpierając się na rekach wymordowana spojrzała w stronę źródła dźwięku. Stała tam drobna postać ośmiolatki. Minęły dwa tygodnie odkąd siostry widziały się po raz ostatni. Od sławnego dnia, kiedy Kurumi została uznana za martwą.
Yuki widząc potwora przed sobą, ledwo rozpoznała w nim dawną krewną. Była przerażona do granic możliwości, o czym świadczyła poszerzająca się mokra plama na jej spodniach. Nie potrafiła uwierzyć w to co widzi.
- Ku...Ku....Ku - dukała, ale głos załamywał jej się tak bardzo, ze wypowiedzenia pełnego słowa graniczyło z cudem.
Wymordowana przechyliła głowę na bok wyłapując ten piskliwy szept i przez chwilę przyglądała się dziewczynce i słuchała jej żałosnego głosu.
Ku Ku
Ku Ku

Nie miała pojęcia gdzie podziała się jej siostra. Zawsze obie trzymały się blisko aktualnego.

Chyba coś zjadłaś.

Ranny powierzchowne: natychmiastowe

Rany

Niestety nie obyło się bez pran bojowych.

Ran

Chociaż miewa czasem przebłyski świadomości i podczas tych przebłysków doprowadza się do porządku,

Rzadko kiedy analizuje to co robi, bo nie widzi możliwości porażki, nie też w stanie wycenić czy coś jej się opłaca

Zjadłaś "jest"

Goni za chwilowymi potrzebami czy swojego ciała czy umysłu.

Goni za chwilowymi potrzebami czy to swojego ciała, czy też umysłu.

ale również różne dziury, rozerwania, które piękne pokazywały jak rany dziecka szybko się goją zostawiając po sobie lekko rumiany ślad.

Chodziło o "pięknie"?

Żaden człowiek jej postury nie byłby w stanie zasiać takiego pustoszenia.

spustoszenia

dukała, ale głos załamywał jej się tak bardzo, ze wypowiedzenia pełnego głowa graniczyło z cudem.

słowa

Ponadto musisz wybrać. Albo pełna biokineza, albo połowiczna. Nie możesz wybrać obu. Pamiętaj, że po znakach interpunkcyjnych stawiamy przecinek (w tym wypadku myślnik). Ogólnie proponuję przeczytać kartę od nowa i na pewno wyłapiesz inne błędy interpunkcyjne. Jeśli to poprawisz, będzie akcept~

Chyba wszystko~