Super feszyn stylizacja - (klik) + zmaterializowane skrzydła.
Ekwipunek w plecaku: kompaktowa apteczka (bandaż, plastry z jednorożcem, woda utleniona), koc termiczny, prowiant w postaci kradzionej s.specowskiej racji żywnościowej (energetyczny batonik, suszone mięso, suchary + pół tabliczki czekolady), garnuszek metalowy, sznurek i nóż.

Faustynka chciała przeżyć Przygodę - ale nie jakąś tam przygodę typu wyskoczenia po karpia w dniu wigilii. Przygodę przez wielkie “p”, Życiową Wyprawę, Podróż w Nieznane. Chciała być pionierką, zasiedlić nowe ziemie, spłodzić potomka, który obejmie władzę i stworzy nowe królestwo nazwane jej imieniem. Dlatego też, nauczona doświadczeniem pewnego francuskiego dowódcy, że najlepiej wyprawy wojenne i podboje wychodzą w zimie, wyruszyła parę dni temu ku Terenom Nieznanym, które w przyszłości miały stać się Faustynkolandem.

Szczerze mówiąc… cała ta podróż sprawiała, że jej ADHD zanikało, a ona sama nie mając do kogo otworzyć dzioba już któryś dzień z rzędu zaczynała doceniać taką rzecz jak spokój ducha. Dlatego właśnie w pierwszej chwili kompletnie nie zwracała uwagi na odgłos tuptania.
Swój prowizoryczny obóz ograniczający się do zabezpieczonego prowizorycznie ogniska rozbiła pośrodku hm… niczego. To naturalne, że w takiej odległości od ludzkich siedlisk zwierzęta mogły spokojnie żyć.
Faustynka wyznawała jednak pewną zasadę i szczerze wierzyła, że zdołą do nich przekonać wszystkie istoty żywe w swoim otoczeniu - “nie włażę ci do nory, nie niszczę twojego domu, nie pożeram pokarmu - koegzystujmy, a reszta jakoś się ułoży”.
Kiedy jednak dźwięk tuptania zabrzmiał niebezpiecznie blisko Faustine wreszcie odwróciła głowę od płomienia.
… Szczerze mówiąc spodziewała się wszystkiego. Lisa, żbika, małego, lekkiego niedźwiedzia… ale nie… tego.

W pierwszej chwili była zaskoczona. W drugiej zaskoczona. A w trzeciej jej serce podeszło do gardła ze strachu, by zaraz zamienić się w pełne wzruszenie i współczucie. Ta istota płakała, jej się musiało dziać coś złego.
Nie zbliżyła się, profilaktycznie zachowując czujność.
- Nie płacz, boże dziecię.- Powiedziała cicho.- Jesteś ranne? A może głodne lub spragnione? Jak mogę ci pomóc?

Gad nie była zbyt rozmowny, ale czy w takiej sytuacji Faustyna mogła od niego wymagać czegokolwiek innego?
Z bliska, mogła przyjrzeć się mu jeszcze uważniej. Wtedy też dostrzegła rany po oparzeniu, a jej serce stanęło na chwilę.
Odwróciła głowę w stronę wskazaną przez kaczkodyla. Czy unosił się stamtąd dym? Może część lichego lasu stanęła w płomieniach? Na swoje nieszczęście anielica nie posiadała żadnej wiedzy na temat leczenia tego typu zwierząt. nie chciała też mu bardziej zaszkodzić, ani potracić palców gdyby popełniła błąd i pacjent zareagowałby instynktownie.
Mogła tylko go pozostawić na miejscu, przy cieple ogniska. Wyciągnęła z plecaka większą część suszonego mięsa z racji, podkładając gadowi pod pysk.
To musiało wystarczyć, przynajmniej do czasu aż nie wróci. A zamierzała wrócić. Z tym za czym tak straszliwie płakał jej nowy towarzysz.
- Przetrwaj, dobrze?- Wrzuciła resztę suchych patyków do plecaka, pozostawiając ognisko do samoczynnego wygaszenia.
Nie czekając ani chwili więcej ruszyła po śladach kaczkodyla, gotowa na dalszą część swojej Wielkiej Przygody.

- Heej, powinieneś odpoczywać przyjacielu.- Powiedziała, zerkając na kaczkodyla (kaczkodylicę?) z lekką naganą. Jednak gdzieś w duszy uświadomiło jej to, że sytuacja jest o wiele poważniejsza niż na początku zakładała.
Dlatego przyśpieszyła kroku, bacznie pilnując jednak swojego towarzysza.
Jeśli stwór postawił łuski ze złości, to włosy Faustine stanęły dęba z prawdziwego strachu. Ryk silników nigdy nie świadczył o niczym dobrym.
Dlatego właśnie wyciągnęła z bocznej kieszeni plecaka nóż, kładąc przy tym na plecy skrzydła, starając się w ten sposób wtopić bardziej we wszechobecny śnieg. Chciała po prostu wyglądać z daleka jak mała zaspa śnieżna. Co prawda nieco bardziej puchata i na dodatek poruszająca się, ale wciąż zaspa.
Zsunęła się zboczem bacznie obserwując wszystko co działo się dookoła. Ucieczka nie wchodziła w rachubę. Nie, kiedy ktoś cierpiał. A na to właśnie wskazywały piski, które wciąż dzwoniły jej w uszach.

Do wyrzucenia, zapomniałem wspomnieć wcześniej.