Tak długo czekał na ten dzień, ale nie wiedział, że aż tyle ludzi będzie brało w tym udział. Uśmiechnął się do Tobiasa, wysokiego bruneta z piegami. Był lekko umięśniony, tak by unieść jedną osobę i przebiec z nią jakąś trasę. Inni bardziej cenili u niego spryt i wymyślone plany działania, które są już na jego koncie. Poznali się całkiem niedawno. Dokładnie w łazience, gdy Nem farbował włosy na wyblakły fiolet. Tak, dobrze czytacie. Ten oto chłopak postanowił zmienić nieco wygląd, by nikt kto nie poznał. Teraz raczej będzie się mniej bał innych i bardziej ufał. Zobaczymy.
Wracając do Tobiasa, jest on bardzo miły, a jego głos miękki. W oczach ma coś, że aż chce się mu zaufać. Chłopaki od razu się za kumplowali, dzięki czemu wymordowany nie będzie szedł sam taki kawał. Czas się spakować. Szczur odwrócił się na pięcie, zastanawiając się co wziąć. Ubrany w glany 20, czarne dresy, czerwoną bluzkę i bluzę z pandy, spoglądał na swój plecak, nieco za duży jak na niego. Poprawił rękawiczki, przejechał palcem po śladzie na policzku, po czym spakował picie, coś do jedzenia, inhalator, nóż, pistolet, coś do psów by nie umarli z głodu. Więcej nie posiadał. Resztę pustego miejsca zapchał jakimiś ciuchami, które leżały obok. Założył fioletowe soczewki, nie chciał się wyróżniać czerwonymi ślepiami. Pogłaskał Gordona i Veynora, którzy przez cały czas nie opuszczali go nawet na krok. Reszta psów została z Potterem, bo przecież szczeniaka nie weźmie ze sobą. Owczarek jest szybki, więc na pewno się przyda. Uśmiechnął się do nich, poruszył skrzydłem i wrzucił plecak na sanie. Do kieszeni spakował mały nożyk, komórkę (nie wiedział po co, ale niech będzie), a na plecach znalazło się miejsce dla snajperki. Przecież nie pójdzie na misje bez jego ukochanej broni. Włosy mu nieco urosły, grzywka zasłania mu już pół twarzy. Zachichotał, gdy kosmyk posmyrał go po nosie. Czas wypełnić ostatni rozkaz i w drogę. Trzy osoby na sanie? Nem trafił do grupy gdzie był Tobias i jakiś chłopak z niezbyt przyjazną twarzą. Starszy od nich, wyglądał jak człowiek. Okulary, czarne włosy, niebieskie oczy. Jakby gdzieś go już widział, jednak nie wiedział gdzie. Poruszył skrzydłem zastanawiając się kim on jest. Nie wydał z siebie ani jednego słowa.

Przynajmniej nie musiał iść obok, a mógł sobie posiedzieć. Przeczesał palcami włosy, spoglądając na swoje psiaki, które ostrożnie podążały obok sań. Uśmiechnął się do nich, one nigdy go nie opuściły, zawsze wiernie podążały obok niego. Tak jest i tym razem, nie mógł ich zostawić. Będą go bronić i udzielać się w walce, więc będzie trochę lżej, zresztą Nem musi trzymać cel z dala od siebie, by go trafi z snajperki, inaczej będzie musiał szybko sięgać po pistolet do plecaka lub rzucać nożem z kieszeni. Westchnął, opierając się bagaże, nie było to wygodne, a wszystko przez skrzydło, które w takich pozycjach nieco przeszkadza.
Naglę usłyszał jakiś głos i wiedział, że czeka go rozmowa. Nienawidził gadać z nieznajomymi, zawsze się boi, że powie o słowo za dużo i będzie stracony. Zerknął w stronę nieznajomego, słuchał go, jednak na razie sam się nie odzywał. Nie wiedział czy może, czy chce. Wilczur... Ciekawe co Grow teraz robi, dawno nie widział swojego Pana. Może po tej misji się zobaczą? Miło by było. Młody... Zapewne Szczur jest starszy od tego ekhem. Nie jego widna, że wygląda jak dzieciak. Zrobił naburmuszoną minę, słuchając go dalej chociaż nie chciał. Był skazany na ten bezsensowny bełkot.
- Ja? Grubą kasę... A po co mi ona? Lubię zabijać, tyle - odezwał się w końcu, a ostatnie słowa wypowiedział głaszcząc snajperkę, która spoczywała na jego kolanach. Wdech, przeładować, wymierzyć, wydech strzał. Poczuł przyjemny dreszcz, gdy wyobraził sobie jak kula trafia w głowę przeciwnika, aż się uśmiechnął. Tyle razy widział taki piękny widok. Nie da rady? No tak, przecież ma liche ciałko, za to jest to nawet dobre miejsce do oddania strzału. Rozejrzał się oceniając, okolice i miejsce gdzie siedzi. Nie jest takie złe.
Zmutowane bestie, na samą myśl o rozstrzelaniu kilku, chłopakowi robi się miło. Uwielbia zabijać, mimo iż na takiego nie wygląda. Nie wie dlaczego to lubi, budzi się w nim coś strasznego, gdy oddaje strzały, gdy patrzy jak pocisk zabija. Poprawił rękawiczki, założył na głowę pandowy kaptur i zaczął być bardziej czujny. Trzeba odpowiednio zareagować, gdy coś stanie się naglę.
- Nie wiem ilu przeżyje, ale skoro potrafisz tylko gadać, to użytku z Ciebie nie będzie - oznajmił bardziej oschłym tonem. Nawet na niego nie spojrzał. Szczur się zmienił. Od jakiegoś czasu jest bardziej zamknięty w sobie, a oczy wypełnione są pustką.

- Dokładnie. Przecież widok wypływającego mózgu to najlepsze co można zobaczyć - oznajmił z wielkim zachwytem, patrząc się przed siebie. Zresztą Szczur uwielbiał takie wyprawy. Mógł se postrzelać, powalczyć, jedyny minus to praca w grupie. Chłopak lepiej radził sobie sam niż z całą bandą osób, które mogą mu przeszkadzać. Jeszcze wyjdą przez przypadek przed jego cel, a on nie będzie się wahał by oddać strzał.
Atmosfera się zmieniła, nastała cisza. Nawet Nem to wyczuł. Zacisnął ręce na broni, która spoczywała na jego kolanach. Zerknął na próbę zapalenia papierosa, która była nieskuteczna. Coś tu było nie ta, jednak nie wiedział co. Zaczął się czujnie rozglądać, gdy prędkość została zwiększona. Co tu się do cholery dzieje? Zabawa się zaczyna? Nemezis poczuł nagły przypływ adrenaliny, która zaczęła krążyć w jego ciele niczym dawka dopalaczy. Nawet nie wsłuchał się w słowa czarnowłosego, miał je gdzieś. Wolał być czujny i gotowy do strzału. już nie siedział, a kucał tak by ułożyć snajperkę na plecach. Miał swój sposób, by nie przeszkadzało w tym skrzydło.
Naglę spadły na niego bagaże i w tym samym momencie zaczął przeklinać pod nosem. Zapewne wszystko przez te cholerne sanie, które był na przodzie. Myślał, że wyleci, ale na szczęście zdążył złapać się lin. Spojrzał na swoje nogi, które sunęły po ziemi. Zerknął w górę na czarnowłosego, który wyciągnął ku niemu dłoń. Złapał ją i z pomocą faceta wciągnął się na sanie. Nie było łatwo, ale jakoś się udało. Chłopak szybko wzrokiem poszukał swoich psów, na szczęście biegły cały czas obok sań. Westchnął z ulgą, po czym zaczął się śmiać.
- Rzeczywiście zabawa się zaczyna - oznajmił, zerkając na mężczyznę, z obłędem w oczach. CZAS NA MORDOWANIE! Zachwycony szczur złapał za swoich cud świata (czyt. snajperkę), po czym zerknął na głowę żmija. A więc to cholerstwo im przeszkadza. Nie był zbytnio pewny czy da rade strzelić z miotających się sań. Niebyła to zbytnio stabilna pozycja. Położył plecak przed sobą i na nim się ułożył. Pilnował cały czas by wąż nie zaatakował pasażerów. Jeśli zbliżał do nich swój ohydny łeb, strzelał. Teraz całe jego skupienie przeniosło się na swój cel. Nic go nie rozpraszało, jak zawodowiec. Jak na razie pilnował by rękawiczki nie spadły z jego dłoni. Nie chciał niczego zamrozić.

Cholera.
Chłopak spojrzał na swoje nogi, po czym wzrok przeniósł na węża. Nie atakował, widocznie chciał tylko sprawdzić co to za hałasy. Dalej był czujny, obserwując otoczenie i wyciszając towarzyszy. Nie chciał się nimi przejmować. Gdy będzie im poświęcać sporą uwagę, zapewne zginie jako pierwszy starając się ich ratować. Dlatego z nikim nie wolał się wiązać. Podróż zaczęła Iść w normalnym, spokojnym kierunku, Szczur mógł odetchnąć. Ułożył się wygodnie, tak by nie sprawiać sobie większego bólu. Snajperkę ułożył wygodnie obok, cały czas jej pilnując. Nie chciał by ktoś mu ją zwinął sprzed nosa. Zerknął na Gordona, który grzecznie podążał obok sań. Zobaczymy jak to potoczy się dalej. Obserwował okolice, starając zapamiętać z tej drogi jak najwięcej. Może mu się to przydać. Siedział w ciszy.

Czarnowłosy facet rzucił pobieżne spojrzenie na nogi Nemezisa. Nie skomentował tego, chociaż był wyraźnie zdziwiony jego brakiem reakcji.
Kolejne incydenty były mało ważne. Ich podróż była przecież od początku planowana i każdy wiedział, że przyjdzie im poruszać się po mało przyjaznym terenie. Trafili też na stado jakichś drapieżnych ptaków, które zaczęły nad nimi krążyć, a potem kilka z nich zaatakowało psy zaprzęgowe. Kilka strzałów je odgoniło, ale skoro nawet takie stworzenia nie czekały na lepszą okazję, tylko atakowały od razu znaczyło tylko tyle, że otoczenie było co raz mniej przyjazne.
Jakby tego było mało, pogoda raptownie się zmieniła i zrobiło się okropnie zimno. Wiatr spowodowany jazdą i tak już sprawiał, że niektórzy trzęśli się siedząc cały czas w jednym miejscu, ale gdy zaczął padać zimny deszcz, tu i ówdzie pojawiły się oznaki niezadowolenia w postaci jęków i narzekania.
- Musimy znaleźć sobie schronienie. Psy nie mogą ciągnąć w takich warunkach. - Poinformował ich maszer, który porozumiewał się z przewodnikiem wyprawy poprzez znaki dłońmi.

Minęło jeszcze około pół godziny zanim faktycznie zaczęli zwalniać. Wjechali między góry i drzewa. Wybierali utarte już szlaki, lecz mimo wszystko wozy co raz częściej hamowały raptownie, gdy jakieś koło wpadało w błotnistą dziurę. Nie było  cale późno, a jednak mrok opanował okolicę. Powoli pojawiała się mgła. Musieli się zatrzymać.
Na miejsce wybrali zakole rzeki z podmytymi skałami na jednym z brzegów. Skarpy były na tyle szerokie i głębokie, że bez problemu cała dziewiątka zmieściła się pod spodem, do tego wozy, psy i prowiant. Zaryzykowali odpalenie ogniska.
Niektórzy rozebrali się, by wysuszyć rzeczy. Przesiadywanie w mokrych ciuchach mogło się różnie skończyć, ale latanie na pół nago także nie wróżyło najlepiej. Coś jednak wypadało zadecydować.
Każdy miał chwilę odpoczynku. Wszyscy zgromadzili się wokół źródła ciepła i omawiali to, co było już za nimi.
Nem także miał nieco czasu dla siebie, mógł się czymś zająć, nie musiał robić nic. To był jego wybór.

Godzina minęła, las stał się jeszcze ciemniejszy, chociaż nie była to nadal pora nocna. Był to czas spokoju i odpoczynku lecz nagle coś wyrwało wszystkich z zamyślenia. Szelest. Nie byle jaki, nie tako wywołany przez ptaki czy wiatr. Trzask łamanej gałęzi i głośne odgłosy sapania. Wszyscy zwrócili się w stronę źródła odgłosu. Niektórzy chwycili w dłoń pistolety. Psy podniosły się i powarkiwały.

___________

Nemezis: otarcia na łydkach, lekko krwawią, małe problemy z poruszaniem się.

Siedział cały czas na czterech literach, wpatrując się w rany na nogach. Trochę piekły, ale nie mógł sobie pozwolić na ból. Patrzył na nie, jakby wzrokiem chciał to zaleczyć. NOWE SPODNIE! Ściągnięte z jakiegoś trupa, ALE NOWE! Westchnął, rozglądając się przy tym. Przyglądał się dość interesującym terenom, zachwycając się tym pięknem. Inni chyba czuli do tego obrzydzenie, a mu się tu podobało. Ptaki też były ładne! Może i krążyły wokół nich, ale robiły to z gracją i chyba były głodne, jedyny minus to pogoda. Cholernie zimno, a na sobie miał tylko bluzę. Skulił z trudem nogi, po czym zaczął się trząść. Miał tylko nadzieje, że nie dopadnie go atak astmy, bo będzie przypał. Poprawił rękawice, spoglądając na swoją snajperkę. Uwielbiał ją, była cicha i celna. Nie była też zbytnio ciężka, dzięki czemu mógł się spokojnie gdzieś skradać. Schronienie, gdzie tu może być spokojne miejsce? Nemezis sam był zaciekawiony, czy takie da się znaleźć. Przecież dzikie zwierzęta nie lubią opuszczać swoich mieszkań.
Pół godziny i już robiło się ciemno. Obserwował czubki drzew, jakby skakały tam małe demonki w różowych ciuchach. No i miejsce znalezione. Zgramolił się z wozu, w czym pomógł mu Gordon. Psiak zawsze dotrzymywał mu towarzystwa. Z uśmiechem patrzył na ognisko, gdy zakładał snajperkę na plecy psiaka. Dokładnie ją zabezpieczył. Kundel nauczył się chodzić z bronią, tak by jej się nic nie stało. Ułożył się gdzieś niedaleko wozu, a Nemezis mógł podejść do ognika i usiąść, tak by mu nie było zimno, a ciuchy mniej więcej wyschły. Siedział sam, nie lubił rozmawiać, a ostatnio dopadała go jeszcze większa fobia społeczna. Zakaszlał kilka razy, po czym podniósł cztery litery i podszedł do swojego plecaka. Wyciągnął z niego wodę, zrobił kilka łyków i wrócił do ogniska. Przysłuchiwał się niektórym rozmowom, co nie było takie trudne. Przypomniał sobie, że w torbie ma zapasowe ciuchy. Uśmiechnął się na tę myśl i znów polazł do plecaka. Z trudem, bo nogi wciąż bolały. Wyciągnął czarną bluzę, spodnie w moro. Przebrał się, po czym spojrzał na glany. Zawsze chodził boso, ale teraz nie ma zbytnio przyjaznej gleby. Tylko, że one są ciężkie, a nogi są poranione. Przygryzł wargę i z westchnięciem założył buty. Nie chciał stracić stopy. Założył też pas z kaburą, do której włożył pistolet. Spojrzał na śpiącego Gordona i powrócił na wcześniejsze miejsce Dalej trząsł się z zimna i czasami miał napady kaszlu, ale tak to było okej.
Siedział przy ognisku i patrzył się na swoje rękawiczki, gdy naglę usłyszał jakiś szelest. Widział jak naglę nastała aura niepokoju, wszyscy mieli podniesione głowy i dłonie na broni. Sam wymordowany gwizdnął w stronę psa, który natychmiast do niego przybiegł. Szczur ściągnął mu snajperkę z pleców, by trzymać ją mocno w dłoniach i mierzyć w stronę hałasu. Nie wiedział co to, a nie chciał dać się zaskoczyć. Psiak stał napięty i gotowy do ataku.