Lubiłem swoją postać śmierci, dzierżącą na ramieniu kosę i wskazującą kto w następnej chwili umrze. Niestety, okazałem się być dużo mniej wpływowym i bardziej banalnym, a przy tym, co smutne, zupełnie nieodstającym od reszty. Powstałem z człowieka i jakąś ludzkość zachowałem, a że są to istoty najprostsze, pozostała ta prostota i we mnie. Dlatego chyba podświadomie szukam urozmaiceń, a wybieram zazwyczaj same komplikacje. Interesuję się końcem — próbuję zrozumieć dlaczego los się potoczył w taki sposób. Na jakiej zasadzie działają modyfikacje, które zaszły w naszych ciałach. Dlatego wiele obserwuję, chowam się czasem w cieniu i po prostu patrzę. Ale przebywam wśród innych właściwie ciągle, nie lubię być sam. Nie przepadam, gdy ktoś jest zbyt wścibski. Irytuje mnie to. Mogę bywać trochę zarozumiały, zdarza mi się też kpić sobie z innych i być wrednym, ale nie robię tego specjalnie... Czasem działam zbyt impulsywnie, najpierw słowo wychodzi mi z ust, potem dopiero dociera od mózgu i wtedy mówię za dużo. Staram się tego unikać, ale to chyba sprzeczne z moją naturą. Nie rozmyślam na temat przeszłości, analizuję jedynie teraźniejszość i fakty. Uważam, że nie ma sensu żałować i rozpływać się nad wszystkimi ośmieszającymi mnie sytuacjami w życiu, bo to bezcelowe i w sumie żałosne. Zresztą, niewielu udaje się speszyć — to chyba kwestia tego, że sporo już doświadczyłem.

Nigdy nie poznałem swojego ojca. Porzucił mnie, zostawiając matkę, która będąc ludzką kobietą, okazała się być dla niego atrakcją niebywale krótko. Matka, na imię miała Eleonora — piękne, dumne imię, lecz pomimo wyrazu jakim się określała, była osobą z problemami. Wyglądała atrakcyjnie, mimo tego, że była już przecież po ciężkiej ciąży ze mną. Przyprowadzała do domu wielu mężczyzn, a ja miałem wrażenie, że nie różnią się od siebie niczym oprócz nazwiska i może koloru oczu. Były to osoby wysokie, umięśnione — typ mięśniaka, koksa. Dzisiaj, gdy patrzę na to z perspektywy czasu, wydaje mi się, że Eleonora szukała po prostu kogoś, kto mógłby nią pokierować; kogoś, w czyich ramionach mogłaby ze spokojem się wyłączyć, wiedząc, że gdy znów się przebudzi, nie będzie panował chaos. Niestety, mimo dobrych chęci — a przynajmniej wolę nazywać to takowymi — naprawdę wielu identycznych kandydatów, przekonaliśmy się, że pustki w głowie nie da zapełnić się niczym, a mózg to jedyny mięsień, który od podnoszenia ciężarów raczej nie urośnie. Tak trwało to koło inicjowania i kończenia związków, aż w końcu matka przyprowadziła kogoś innego. Wyróżniał się już na pierwszy rzut oka. Ubrany był w czarny, dobrze skrojony garnitur — najprawdopodobniej cholernie drogi — i wypolerowane, lśniące buty. Miał blond czuprynę i nietypowo zielone oczy, ale co najbardziej mi zapadło w pamięć — posiadał rozum. Przy nim Eleonora zaczęła się zmieniać, nabierać wartości, którą wcześniej straciła; podjęła się jakiejś pracy, która choć nie wnosiła ogromnych sum do domowego budżetu, pomogła jej się jakoś odnaleźć, na nowo nakładając na nią rutynowe obowiązki. W narzeczonym mamy mogłem szukać wsparcia. Pamiętam, że miałem problemy w szkole — śmiali się z mojego wyglądu. Jako dziecko bowiem moja budowa ograniczała się do wystających obojczyków i kościstych (ale nie męsko) kształtów. Moje ciało było delikatne i przypominało dziewczęce — nadali mi przydomek Izka, od mojego pierwszego imienia, a ja boleśnie przeżywałem szyderstwa. On wstawił się za mną i od tamtej chwili jaśniał w moich oczach niczym ktoś niepokonany i niezwyciężony, zupełnie jakby stał się jakiegoś rodzaju bogiem, a ja ochoczo go czciłem. Ich związek trwał długo, dzięki temu, że zbudowany został na solidnych fundamentach, a i posiadał perspektywy na przyszłość. Dzięki ich wieloletniemu stażowi miłosnemu, zaczęliśmy tworzyć normalną rodzinę i to wcale nie powierzchownie, a z ogniem tlącym się także w środku. Zbudowaliśmy dom, zamieszkaliśmy razem. Eleonora zatrudniona została na posadzie pielęgniarki w pobliskim szpitalu, czego konsekwencją była konieczność brania nocnych dyżurów. Bywała rzadziej w domu, ale mną opiekował się mój tata. Tata, tata, tata. To słowo było chyba wówczas moim ulubionym; powtarzałem je w kółko radosny, że nie odbija się ono głucho o ścianę, a jest rzeczywista osoba, która je odbiera. Niestety, mój tata — mężczyzna perfekcyjny, autorytet, ideał — okazał się być człowiekiem, a każdy z nich ma jakieś wady.

Matka miała nockę. W domu zastałem Jego w nietypowej pozie — siedział skulony w kącie, drżący, wydał mi się nagle słaby i nietypowo ludzki. Podszedłem, pytałem o coś, ale nie otrzymałem żadnej konkretnej odpowiedzi. Myślałem, że płakał, jednak gdy podniósł głowę, przekonałem się, że założenie moje było mylnym. Jego oczy lśniły, a twarz wykrzywiona była jakiegoś rodzaju agresją i napięciem; wyglądał odrobinę jakby się zastanawiał usilnie nad czymś, a decyzja wymagała potężnej wewnętrznej bitwy. Pogłaskał mnie po głowie, zatrzymując dłoń wplecioną w czarne kosmyki włosów. Często mnie dotykał, ale nigdy nie wsunął pod bluzkę rąk jak w tamtej chwili. Przycisnął mnie do podłogi mocno, silniej niż mogłem wytrzymać. Rozerwał koszulę i przystąpił do czegoś, co było dla mnie zupełnie nowe, popchnął mnie na nieznane tereny. Sądziłem, że to dobre, dopóki nie wycharczał mi do ucha — Jesteś dziewczynką. Twoje ciało reaguje jak dziewczęce, wygląda na takie. Bóg zakpił sobie z nas wszystkich, postanawiając uczynić z ciebie chłopca. Pamiętałem kiedyś datę tej pierwszej nocy, ale wraz z pojawianiem się następnych, przestałem liczyć. Minęło sporo czasu, nim zorientowałem się, że nasze akty nie powinny mieć miejsca. Nie przestawał mnie gwałcić, a ja uzależniłem się od stosunku — oddawałem się na boku, a również brałem, co mi zaoferowano. Nie pałałem do ojca romantyczną miłością, ale po przejściu fazy, w której seks sprawiał mi cierpienie, przekształcił się w czystą przyjemność. To był ten okres, gdy zacząłem gnić, a każda moja relacja stawała się toksyczna.

Po opuszczeniu M-2 (wówczas jeszcze dumnej Wielkiej Brytanii) wiele osób zadawało mi to samo, nużące swoją rutyną pytanie — czy uczyniłem tak z powodu sytuacji rodzinnej. A moja odpowiedź niezmiennie i stale była negatywna. Nie chciałem od niech uciekać; wydawać się to może dziwacznym, ale nigdy nie żywiłem do nich małego nawet cienia ubrazy czy nienawiści. Zaakceptowałem tylko fakt, że byli słabymi ludźmi. Do Ś-3 (ówczesnej Japonii) przeniosłem się w celach edukacyjnych, mając nadzieję na zdobycie większego wykształcenia za granicą niż w ojczystym kraju, za którym nigdy tak naprawdę nie przepadałem. Uczęszczałem do renomowanej placówki — akademii założonej tylko dla mężczyzn (dzięki temu wciąż mogłem swawolnie odczuwać nocną rozkosz), której wyniki osiągały poziom jeden z najwyższych w państwie. Teren szkoły był ogromny, ale mimo to zadbany i oszałamiający nie tylko swoim zasięgiem, ale również pięknem. Budynek był stylizowany na epoce baroku, a więc pełen przepychu i mieszających się odcieni bieli ze złotem. Poza świetnie wykwalifikowaną radą pedagogiczną, atrakcyjnymi przedmiotami i potrzebnym wyposażeniem, placówka mogła pochwalić się parkiem z licznymi fontannami, własnymi restauracjami, a nawet rozbudowanym ogrodem zoologicznym. Uwielbiałem uczęszczać do tego ostatniego, szukając wiecznie swojego azylu w towarzystwie zwierząt. ZOO podzielone były na (odrobinę rasistowskie) sekcje kolorystyczne, łamiąc wszelkie zależności gatunkowe czy też pochodzeniowe. Białe zwierzęta znajdowały się obok siebie, czarne przy czarnych, a zielone wraz zielonymi. Kuriozalna była ta selekcja, ale wprowadzała pewien rodzaj magii.

Gdy nadszedł koniec świata, myśleliśmy, że wybuchła wojna. Ludzie zaczęli panikować, więc mieszkańcy z pobliskich wiosek schowali się w przygotowanym na podobnego pokroju sytuację schronie, a my wraz z nimi. Pamiętam te dni dokładnie: Gdzieś na powierzchni słychać hałasy, ale u nas panuje kompletna cisza. Nikt się nie odzywa, aż słyszę w uszach dzwonek, wyobrażając sobie, że jeszcze żyję. Obok mnie jakaś kobieta ściska obrazek z podobizną Boga i szeptem się modli. O potężna i sławna Święta Rito, oto u twoich stóp nędzna dusza potrzebująca pomocy, zwraca się do ciebie z nadzieją, że zostanie wysłuchana. Nie wiem kim była Święta Rita, jednak słysząc słowa, które miały nieść nadzieję, sam recytuję niektóre fragmenty, znając już tekst na pamięć. Cała moja nadzieja jest więc w tobie i za twoim pośrednictwem czekam ze spokojnym sercem na spełnienie moich życzeń. O droga Święta Rito, spraw, aby moja ufność i moja nadzieja nie zostały zawiedzione, aby moja prośba nie była odrzuconą. Mijają dni, może tygodnie. Nie wspieramy się nawzajem. Czas nam się dłuży. W końcu nie wytrzymuję i wstaję gwałtownie. Wychodzę, przedzieram się na zewnątrz. Nikt mnie nie zatrzymuje. Na powierzchni panuje błogi spokój, a przynajmniej większy niż mi się wydawało, że będzie. Ziemia nie zniknęła, a atmosfera nie wyparowała w niewyjaśnionych okolicznościach. Kieruję się do szkoły, a potem do Zoo. Zwierzęta są wychudzone, nikt nie zadbał o nie podczas ewakuacji, mimo faktu, że wśród nich znajduje się wiele wyjątkowych gatunków. Powietrze jest dziwne — ciężkie (nie wiedziałem wtedy jeszcze, że oznaczało to jego skażenie). Moim domem jest dżungla przepleciona metalem krat. Żyję wśród zwierząt — nie wiem, gdzie mam się podziać. Niespodziewanie straciłem z oczu cel, stałem się nieprzynależący do czegokolwiek i kogokolwiek. Nie widzę wokół siebie żadnego człowieka, jestem tylko ja i one. Nie mam siły się ruszać. Dużo kaszlę, choć nie wiem dlaczego, z każdą chwilą zaczynają mną miotać coraz silniejsze konwulsje. Wypluwam krew, czuję jak moje płuca stają w ogniu; pali się mój mózg, moje serce, pieką oczy, nie widzę już nic. Zwierzęta panikują, gdy nadchodzą coraz gęstsze opary, fale dymu i mgły. Słyszę szczęk klatek, głośną salwę dźwięku, zgrzytu. Kłęby brązowoczarnych chmur układają nad moimi oczami postacie, których nie znam. Chyba wariuję. Dostrzegam twarz matki, a potem szarpie mnie ostry ból. Podnoszę ostatnim wysiłkiem głowę i dostrzegam jak moja noga obszarpywana jest z kawałków mięsa przez zwierzę. Jak ono się nazywało? Widziałem je w podręczniku. Czarne, smoliste, groźne. Oczy błękitne. Pantera — jego nazwa to pantera. Kładę się zrezygnowany. Zamykam oczy i ostatnią rzeczą jaką widzę w dziurze między oparami to czyste, niebieskie niebo. Dawno go nie widziałem. Leci na nim nisko czarny ptak.

Jestem martwy. Stoję na zielonym, rozległym polu i przyglądam się ceremonii. Dostrzegam Eleonorę, znajduje pod drzewem, a obok niej On. Ona — płacze, twarz schowaną ma w dłoniach, wiem jednak, że cicho łka; On — minę ma niezrozumiałą dla mnie, nie wiem co myśli. Może też w duszy szlocha. Nigdy nie widziałem pogrzebu z tej perspektywy. Znajduję się za nagrobkiem, więc obchodzę go, by zobaczyć jakie słowa zostały na nim umieszczone. Kamień jest mały, więc miejsca starczyło na nim tylko na wyrycie podstawowych danych. Isaiah Aaron Jerome Thynne. Lat 19. Żałuję trochę, że nie uprzedziłem ich jaki napis chciałbym tam umieścić. Gdybym miał na to wpływ, podpowiedziałbym, żeby zdecydowali się na "Każde odetchnięcie, każde uderzenie ser­ca jest od­ro­biną śmier­ci. Kro­kiem ku unicestwieniu" lub też — "Z każdą śmier­cią człowieka gi­nie cały niez­na­ny świat". Zastanawiam się jak będzie przebiegało życie beze mnie. Prawdopodobnie tak samo — czymże jest bowiem jedna, marna jednostka. Chciałbym powrócić i porozmawiać z ludźmi, jakoś naprawić niektóre błędy. Niestety już za późno, bo nie żyję, a przecież zmarłych nie da się przywrócić do życia.

Zrozumiałem, że się myliłem w chwili, w której ponownie mogłem unieść powieki. Całe moje ciało pulsowało. Dudniło. Ciążyło. Ale mimo to funkcjonowało, chociaż w sposób jakiś dziwaczny. Chciałem podnieść się do pionu, ale nie potrafiłem, jakby moje kości były sztywne, zrośnięte. Spojrzałem na swoje nogi i ujrzałem potężne, ciemne łapy, z których wystawały ostre pazury. Podniosłem rękę, a ta składała się ze zwykłych palców — ludzkich. Dużo czasu minęło nim zrozumiałem, co się dzieje i czym się stałem, a jeszcze więcej nim nauczyłem się odpowiednich transformacji, by nie wyglądać jak kreatura rodem z koszmaru. Spotkanie z takimi monstrami stało się możliwe, co dziwne — mijałem je na ulicach, widziałem kulące się w zaułkach, a także takie, które nie były w stanie się poruszać. Dziękowałem komuś — sam nie wiem komu, może Świętej Ricie, choć nigdy nie byłem przecież wierzącym — za to, że los mój potoczył się inaczej. Ale to jedno szczęście nie oznaczało, że czekają mnie inne. Nie wiedziałem jak kontrolować nową formę. Potrafiłem rzeczy, które kiedyś uznawać mogłem tylko za niemożliwe. Widziałem więcej, czułem więcej. Świat stał się wyraźny i głośny, a ja wydawałem się zaledwie małym punktem umieszczonym gdzieś, nie wiadomo po co. Kim byłem? Dlaczego? Nikt nie potrafił udzielić odpowiedzi, więc sam zacząłem szukać.

A potem spotkałem ich, którzy wypatrywali tego samego. Pytali mnie o moje własne skonanie, więc opowiedziałem im o nim, chociaż tak naprawdę przeżyłem więcej śmierci niż jedną zaledwie. Gdy ojczym mnie zgwałcił — umarłem. Gdy oddawałem się każdemu i każdej — gasnąłem. Gdy przemieniłem się w Wymordowanego, a także gdy modliłem się do kogoś, czegoś, w czego istnienie nie wierzyłem. Życie to ciągłe pasmo śmierci. A ludzie? Ludzie to składanka przeciwieństw. Są samotni i nie są. Są zagubieni.

I nie.