Jej głównymi przedmiotami, które w jakikolwiek sposób są magiczne jest flet, jak i zarówno ona sama. Zacznijmy może od niej. Siebie zdobyła w sposób... um... No więc. Urodziła się i była sobie normalnym człowiekiem, prawda? Do czasu, aż nie spotkała pewnej niesamowicie sympatycznej osóbki z ogonem i uszyskami. No. Żyjąc w lesie ciężko było spotkać w ogóle człowieka. A żeby trafił się jeszcze jakiś dziwnie wyglądający przypadek to już w ogóle marne szanse. Ale rzecz jasna, Temmali udało się na kogoś takiego natknąć, co zakończyło się po prostu śmiercią.
Po kilku dniach pojawiły się u niej małe skrzydełka, które oczywiście nie przestały rosnąć. Oczywiście wszystko zostało jej wyjaśnione, a sama Temmala w sumie nie panikowała jakoś specjalnie z tego powodu. Spokojnie można stwierdzić, że nawet jej się podobały i podobają do dzisiaj. Majestatyczne, śnieżnobiałe, gdzieniegdzie ubrudzone brązem, upierzone skrzydła stały się jednym z jej głównych znaków szczególnych, których w sumie w tamtym czasie nie posiadała zbyt wiele. Oczywiście nie pojawiły się one bez powodu. Po pierwsze, została przecież zarażona. Po drugie, spędzała ogrom czasu ze swoimi przyjaciółmi, zwierzakami, w których gronie, jak nie trudno się domyślić, znajdowały się ptaki, a teraz najważniejsze – myszołowy włochate. Właśnie przez jednego takowego niessaka zyskała owe dodatkowe „kończyny”. Prócz tego - pewnego razu całkowicie przypadkiem odkryła, iż potrafi się w jednego ze swych pobratymców zamienić. Czyli, rzecz jasna, chodzi tu o biało-brązowego myszołowa włochatego, normalnych rozmiarów. Choć należy raczej do tych nieco większych.
Po ponownej przemianie, to znaczy, z powrotem w człowieka jej szybkość jest na chwilę zwiększona, ale dosłownie na chwilę.
Druga sprawa to jej flet, artefakt. Na pierwszy rzut oka – zwyczajny kawałek drewna, na którym bardzo często sobie po prostu gra. Słyszeć wtedy można przeróżne melodie. Zazwyczaj z instrumentu Temmala wyprowadza na spacer nuty adekwatne do jej humoru. Ale to tylko wtedy jeśli używa tego dla... można powiedzieć, że dla rozrywki. Choć owe dźwięki są dla niej całym światem, ujmijmy to po prostu tak. Przechodząc do rzeczy – jeśli zaś używa go w celach, stwierdźmy, że bojowych to zazwyczaj są to typowo skoczne melodie. Wszakże wtedy z ziemi lub innych organicznych rzeczy wyrastają korzenie. Korzenie, które posiadają gdzieniegdzie kolce cierniowe. Całe to zjawisko Shitoji potrafi kontrolować, aby na przykład unieruchomić jakiś cel. Oczywiście są limity oraz granice. Maksymalnie naraz Temmala potrafi ukazać światu jedynie sześć takowych części drzewa. Choć jeśli zniknie jeden, to za chwilę gdzieś indziej może się pojawić następny i tak do granic możliwości dziewczyny. Nie są one jakoś specjalne wytrzymałe, ale jednak trzeba być silnym, żeby wyrwać się z ich uścisku. Nie mogą być również nie wiadomo jak długie, więc należy wykorzystać fakt, że korzeń może wyrosnąć z korzenia, dzięki czemu w mgnieniu oka można znaleźć się w takowej pułapce. Niestety jeśli jest więcej przeciwników lub dziewczyna znajduje się w jakimś, na przykład totalnie betonowym miejscu to na nic się nie przydadzą, a w drugim przypadku nawet nie pojawią.
Pozostaje jeszcze tylko fakt jakimże to sposobem ów artefakt znalazł się w jej łapkach. Otóż, może się tego nikt nie spodziewa, ponieważ był to totalnie głupi i bezsensowny przypadek, że jakiś, um... niczego sobie mężczyzna wpadł, biegnąc przez las, akurat na nią. Szybko okazało się, iż przed czymś jednoznacznie uciekał, a przynajmniej na początku tak to wyglądało i tak to wyjaśniał. Posiadał parę blizn na twarzy, ale ogólnie, może, choć nie dla Shitoji, ciężko było go zapamiętać. Noc, pośpiech i takie tam sprawiły, że Temmala dostała ów flet w przedziwnej nieco dla niej atmosferze oraz niemalże od totalnie nieznajomego człowieka. Niemalże, ponieważ akurat ta dziewczyna ma niezwykłą pamięć do twarzy i jest pewna, że teraz rozpoznałaby go bez problemu, a jego imię i wiele innych, w sumie to praktycznie całość, pozostała dla niej tajemnicą owianą jego niskim i dźwięcznym głosem. Zatem, ten młodzieniec zniknął tak samo szybko, jak się pojawił, zostawiając jej przedziwny kawałek drewna i oczywiście wyjaśniając pokrótce o co chodzi. Oczywiście „nastolatce” nie dał dojść do słowa. Niby wszystko co wyprawia ten instrument było jasne, jednak... „co to właśnie teraz było?!” Odesłany w nicość powód, dla którego właśnie to do jej lepkich rąk dostało się to magiczne coś nie daje spokoju Pani Shizen. Może nie jest to jakieś potężne, ale jednak... dlaczego? No i przecież ta akcja sama w sobie była przedziwna.
Dodatkowo na szybko dowiedziała się, iż istnieje jakaś teoria dotycząca tegoż właśnie sprzętu. Podobno jest w nim zaklęty jakiś duch, czy coś takiego, przy czym można stwierdzić, iż flet ma własną świadomość, poniekąd. Ale czego to jest duch to za cholerę nie wiadomo, chyba że po prostu chłopak nie zdążył jej tego powiedzieć. Zatem – kiedy ów kawałek drewna zostanie złamany niematerialne ciało wydostanie się na zewnątrz i zamieszka w ciele swego właściciela, a za właściciela uważa osobę, której oczywiście pozwala na sobie grać i władać ciernistymi korzeniami. Skutki owego złączenia się mieszkańca fletu z człowiekiem są w sumie niejasne, choć można samemu wysnuć parę oczywistych teorii. Te parę zdań jest, rzecz jasna, jedynie gdybaniem owego młodzieńca, a przynajmniej dla Temmali. Kto wie, być może on wiedział to od kogoś innego. Na pewno nie będzie sprawdzać, czy jest to prawda, bo jeśli się okaże, że nie to będzie to po prostu totalnie głupia strata magicznego artefaktu.

Być może nie posiada żadnej własnej broni, jednakże swego czasu nauczyła się niesamowicie świetnie władać łukiem, a co za tym przecież idzie – bardzo celnie z niego strzelać. Zresztą do niedawna takowy kawał drewna dzierżyła w dłoni i całkowicie należał do niej, lecz już nieważne cóż się z nim takiego stało.

Miała niesamowicie wiele czasu, aby trenować zwinność, a następnie wziąć się za coś co strasznie ją za życia interesowało, czyli właśnie parkour. W dziczy nietrudno było o świetne miejsca na trening, a przecież od czasu, do czasu nie było problemem wybrać się do miasta, prawda?

Ze zwierzętami spędza niesamowicie wiele czasu, a właściwie to praktycznie całe swoje dotychczasowe życie przeleciało jej w ich towarzystwie. Zresztą już od małego traktowała każde stworzenie jak własną rodzinę, toteż gdy od kilku dni po śmierci owe żywe i poruszające się istnienia zaczynały coraz chętniej oraz śmielej (choć już od początku najwidoczniej posiadała do nich rękę) do niej podchodzić wykorzystywała to, aby zdobyć jak najlepszy kontakt z nimi. Po krótkim czasie porozumiewanie się ze zwierzętami przestało być jakimkolwiek problemem, jak i zarówno fakt, że praktycznie żadne stworzonko już się jej nie bało potęgowało tylko to, iż Temmala chętniej spojrzała na perspektywę mieszkania w dziczy oraz brak jakichkolwiek kontaktów z ludźmi wcale jej nie przeszkadzał. Choć o człowieka nietrudno i w buszu.

Pięta, a raczej nieco wyżej. O nie. Nie powiem o co tutaj chodzi, być może kiedyś sami się dowiecie.

Już wiadomo, że Temmala jest niesamowicie zwinna, więc potrafi skutecznie unikać wszelakich ciosów, jednakże... jeden cios i już leży. No, może niedosłownie, ale można tak to ująć. Zwinna, ale słaba. Choć będzie udawać, że jeszcze ma siły to po prostu będzie to cholernie widoczne, że już więcej nie zniesie i prawdopodobnie, na przykład zaraz zemdleje, czy coś.

Cholernie nienawidzi smaku wina, lecz strasznie uwielbia go pić. Nie potrafi po prostu najczęściej się powstrzymać przed chlaniem do upadłego. Niby nie trudno jej skusić, ale jeśli już się uda... to trudno.

Włosy. Jeśli tylko dotkniesz... a zresztą. Prawie tego samego tyczy się punkt poniżej.

Nienawidzi gdy w ogóle się jej dotyka, więc to najprostsza i najkrótsza droga do tego, aby ją zdenerwować. Szczególnie jeśli komuś bardzo na tym zależy, a aktualnie nie posiada nic pod ręką. Oczywiście, nie zacznie mordować za jedno dotknięcie. Na dobry początek powinno się przecież na spokojnie zwrócić uwagę.

Korzenie, które potrafią w każdej chwili wyrosnąć z ziemi tuż po usłyszeniu melodii wypływającej z dzierżonego przez Temmalę fletu mogą wydać się nieco niebezpiecznie, a może i nawet bardzo. Cierniste kawałki ciała drzewa niesamowicie szybko potrafią kogoś obezwładnić, jednakże jeśli w porę się zareaguje można wykorzystać fakt, iż nie są one zbyt wytrzymałe. Ot, zwyczajne korzenie przecież, które po prostu słuchają swojej pani. Dodatkowo jeśli już się je zauważy to przecież wystarczy tylko nie dać się złapać. Następnie następuje limit i... koniec Temcioszku. Ta sztuczka niestety nie zadziałała. No, chyba że już ktoś da się zaskoczyć i zakleszczyć, to z ich uścisku już nieco trudniej się uwolnić. O wiele trudniej.