Historia:
Pewnego dnia nieznany doktorek od spraw robotyki, postanowił zabawić się w szalonego naukowca i rozpocząć specjalny projekt ulepszenia robotów. W wyniku czego wydał na świat, po kilku latach badań i innych duperelach, coś, co miało numer seryjny Z-Tech-7Q_01. Pierwsza literka pochodziła od jego nazwiska, Zahiro. Tech było po prostu technologią. Siedem to „szczep siódmy”, a Q to „quality”. Przyznawał ten symbol tylko wtedy, gdy projekt wykonywał dla Władzy.
Cechowały się głównie uniwersalnym systemem zabezpieczeń, który był odporny na niemalże wszystkie ataki hakerskie, kierowane na jego maszynerię. Dodatkowo, były wzbogacone o system autodestrukcji, gdyby jakakolwiek z maszyn odczuła potrzebę zdrady. Co za tym szło, żaden z androidów, chcąc bądź nie chcąc, nie mógł się sprzeciwić bądź odciąć od swego stwórcy. Dlatego też pozostawali lojalni.
Parę z wersji botów 7Q trafiły w celach typowo eliminacyjnych. Dodano do nich dopiskę EX-Extended. Androidy te posiadały specjalne systemy bojowe i wtłaczano do ich rdzeni mózgowych, wszelkie informacje o broniach palnych, walce wręcz, taktyce, strategii i parę tajnych informacji na temat terenów, mieszczących się poza M3. Niby nic wielkiego, nie różniącego się od zwyczajnych robotów bojowych, zaprogramowanych by zabijać. Różnicą jednak od zwykłego androida tego pokroju był specjalny mechanizm zaopatrywania, pozwalający na samoczynną, powolną regeneracje wszelkich uszkodzeń oraz równie mozolny proces regeneracji amunicji za pośrednictwem pewnej dziwnej substancji. Dzięki temu, androidy pozostawione poza miastem, nie wymagały zbyt częstego powrotu do bazy w celu uzupełnienia magazynków czy naprawy, a jedynie od czasu do czasu uzupełnienia bateryjki. Cieszyły się uznaniem wśród wojska dzięki swej niezawodności i lojalności. W szczególności  Z-Tech-7Q_09EX.
Ten model został przeznaczony do likwidacji celów wewnątrz miasta. Gdy stwierdzono, ze dany osobnik jest w jakiś sposób powiązany z łowcami, bądź dowiedział się o rzeczach, które wyjść na światło dzienne nigdy nie powinny, 09EX zostawał wysłany na potajemną misję eliminacyjną. Sprawował się bez zarzutów. Przynajmniej do czasu.

Główna siedziba wojska S.SPEC’u. Godzina, w której wszyscy grzeczni obywatele M3 idą do łóżek. Parę wojskowych wraz z pewnym androidem stoją przy stole i prowadzą zażartą dyskusje. W końcu nastaje cisza, a wszystkie oczyska wbijają się na biednego 09EX, który nie wie komu odwzajemnić swym spojrzeniem.
- Dziewiątko… - w końcu rozpoczął jeden z nich, używając swego basowego głosu, uderzającego w uszyska zgromadzonych niczym grzmot. – Twoim zadaniem będzie przedostanie się cichuteńko jak myszka i zlikwidowanie tego hakera… - wskazał palcem na mapie. Drugi z zgromadzonych mężczyzn na samą wspominkę o omawianym celu, wypuścił ze swych ust coś na wzór zirytowanego sapnięcia, po czym postanowił użyć strun głosowych do wypuszczenia kilku słówek.
- Wkurwiający typ… Przełamał się przez wasze chujowe zabezpieczenia i wysadził nam cztery androidy – zakończył swą wypowiedź splunięciem na ziemie.
- W każdym razie… Z tego co się dowiedzieliśmy, stara się złamać zabezpieczenia kolejnych androidów ze szczepu 7Q. Każdy z was ma inny kod zabezpieczający, dlatego hakuje was osobno. Jeżeli go nie powstrzymasz, spotka Ciebie to samo, co poprzednie jednostki. Nie owijając więcej w bawełnę, rozkaz „znajdź i zniszcz”, zachowując dyskrecje, o ile będzie to możliwe – powiedział bardziej „potulnym” tonem, odwracając się tyłem do wszystkich, zaczynając marsz w stronę wyjścia. Reszta zrobiła to samo. Dziewiątka, również nie mając zamiaru tracić czasu, skierował się do zbrojowni gdzie wziął kilka potrzebnych rzeczy do ewentualnego wykrycia i ofensywy ze strony przeciwnika. Między innymi swoją ukochaną zabawkę, Glock 23F, używająca amunicji kalibru .40, z trybem semi/auto i dodatkiem w postaci rozszerzonego magazynku, zapewniającego 31 kul + jedną w komorze oraz tłumikiem. Do tego specjalne okulary, jak gdyby jedynie połowa z ekranem holograficznym.
Następnie wyszedł, prowadząc swe metalowe żelastwo ku obszarowi działań.
Nie minęło kilka minut, a szybkonogi „Nine” usadowił się na jednym z budynków, by w spokoju obejrzeć z daleka pokaźnych rozmiarów domek hakera. Człowiek ten był bowiem dość dzianym osobnikiem, nie prowadzącym życia jako zwyczajny szary, nudny obywatel M3. Swoje życie oddał informatyce i wszelakiej elektronice, doprowadzając swe umiejętności do istnej perfekcji. Nie dziwne zatem było, że stan finansowy na jego koncie był o dużo bardziej przewyższający większość istotek w M3. Był w stanie zafundować sobie nawet coś takiego, jak roboty ochronne z działkami, na szczęście starego modelu. Po szybkiej analizie sprzętu, 09EX postanowił zejść ze swego miejsca obserwacji i zająć się tym razem przeciwnikiem z bliska. Stealth mission off.
Stanął przy drzwiach od dość sporego ogrodzenia i zadzwonił domofonem, w nadziei że jednak może haker nie dowiedział się o jego misji. Zamiast odzewu właściciela, dwa roboty wyciągnęły zza swych pleców pistolety maszynowe w postaci przestarzałych MP5, Odbezpieczyły, przełączając na tryb ciągły. Przeładowały pierwszy nabój do komory i wdusiły spust.  Przynajmniej jeden, gdyż drugi właśnie dławił się swoim smarem, leżąc na ziemi. Nine był zmuszony zaprzestać strzelania i w jakiś sposób uchronić się przed nadlatującymi pociskami. Idealnie wyczuł moment, skacząc prosto na glebę w bok, by schronić się nad niewielkim murkiem. Amunicja kalibru 9 milimetrów nie była zdolna przebić ceglastej budowli, na szczęście. Po kilku następnych sekundach amunicja w pistolecie maszynowym robota się skończyła. Nie chcąc przegapić tak idealnej chwili do ataku, android podniósł się i wystrzelił cztery pociski, trafiające perfekcyjnie dwa w głowę, gdzie znajdował się procesor SI, a dwa w klatkę piersiową, dokładniej w rdzeń energii. Żaden strażnik nie był aktualnie skory do wyjawienia się, dzięki czemu 09EX spokojnym spacerkiem, przeszedł się dróżką, aż doszedł do drzwi.
- Próba zabicia funkcjonariusza S.SPEC oraz stawianie oporu pogorszają Twoją sytuacje! – krzyknął swym nieco metalicznym, beznamiętnym głosem.
- Poddaj się, albo wejdę do środka z celem eliminacji! – dodał jeszcze, czekając na odzew. Po paru chwilach ciszy, wykonał krok do tyłu i z całej swej siły, zasadził porządnego kopa w drewienko, które nie wytrzymało siły perswazji androida, wylatując z zawiasów. Nine wszedł do środka, analizując od razu całe pomieszczenie. Z sufitu wyszła wieżyczka strażnicza o działku gatlinga, które wymagało wpierw rozkręcenia przed wydaniem serii na światło dzienne. Nie mając zbyt wiele czasu, android wykonał swoistego susa w bok, wpadając taranem do kuchni. Na jego niekorzyść, w tym miejscu również znajdowało się coś interesującego, przyszykowanego specjalnie dla niego. Robo-psy przebudziły się i widząc intruza, od razu rozpoczęły bieg, przygotowując swe ostre jak skalpel chirurga zębiska. Android oczywiście wymierzył w metaliczne potworki swój wierny Glock 23 i wgniótł spust do oporu, celując w najbliższego. Po gradzie pocisków, jeden kundelek został wyeliminowany, lecz drugi był już w trakcie skoku. Ze swoim nieludzkim refleksem i przerażającą zwinnością, 09EX zdołał uchylić się w tył, układając swe dłonie na ziemi. Następnie wybił się potężnie od podłoża, wykonując tym samym mocarne kopnięcie, trafiające idealnie paszczę robocika, który w zetknięciu się z blaszaną, wzmacnianą stopą, nie miał szans na pozostawienie twarzulki w jednym kawałku. Parę śrubek odpadło, a bestyjka odleciała gdzieś w kąt, starając się otrzepać i zorganizować kolejny atak. Przeciwnik pieska jednak był na zbyt szybki, by dać kolejną możliwość do ataku, więc nie dziwna była chwile później pokaźna seria, szatkująca bebechy robota. Kolejnym punktem w zabawie było przedostanie się na wyższe piętro. Przygotowany wcześniej na takie zrządzenie losu, Nine wyciągnął ze swego pasa coś, co nazywało się granatami EMP. Stanął przy drzwiach kuchni. Lekko je pchnął. Wyciągnął zawleczkę, aktywował granat. Chwile go potrzymał, a następnie rzucił, zamykając szybko drzwi i się cofając. Po chwili można było usłyszeć dziwne trzeszczenie i poczuć smród spalenizny. Android wyszedł ze swego chwilowego schronienia. Przeszedł szybko na wyższe piętro. Stanął przy metalowych drzwiach, lokalizując za nimi formę życia za pomocą okularów.
- Wiem, że tam jesteś! Otwieraj drzwi! – krzyknął z identyczną tonacją, co na samym początku.
- Nie! Muszę Cię zmienić, Dziewiątko! Musisz nas uratować! Wspomóc ludzi za murem! Daj mi jeszcze kilka chwil! Przeprogramuje Cię! Już złamałem zabezpieczenia! – głosno powiedział mężczyzna, przebywający za metalową barierą. Jego głos nie był jednakże zbyt przyjemny dla ucha. Idealnie pasował do kogoś, kogo można określić mianem „nornika”. Nine jednakże, nie chcąc się dłużej bawić, zacisnął dłoń w pięść i uderzył wpierw raz. Potem następny i następny. Każde kolejne uderzenie było potężniejsze, a skóra okrywająca dłoń zaczęła się rwać. Po chwili przestał, widząc że nie na wiele to się zdało. Stanął przy ścianie blisko drzwi. Wykonał potężny zamach i za pomocą jednego uderzenia, przebił się na wylot przez betonową przeszkodę z kiepskiej jakości umocnieniami.
-Kurwa! – przeraził się haker, piszący coś jeszcze na swoim komputerze. Nacisnął przycisk „Enter”, dostając w bark, ramię, drugie ramię. Opadł na ziemie, przeczołgując się pod biurkiem. Wyciągnął ledwo urządzenie z kieszeni w postaci terminalu i wbił swój gruby palec w duży, czerwony przycisk z napisem „Aplikuj”. Z wymierzonym pistoletem, Nine kroczył w stronę hakera. Przynajmniej dopóki jakieś informacje nie zaczęły dochodzić do jego pamięci. Zakrył drugą ręką jedno oko, stając.
- Co jest… do cholery…? Błąd… - zacisnął zęby i pokręcił głową na boki. – Nie ważne… - jak gdyby warknął i wycelował.
- Moje zadanie… zostało spełnione… - wydukał z siebie haker, który zaraz po tym został podziurawiony jak ser szwajcarski ostatkiem naboi z magazynka.
Po tym jakże interesującym incydencie, Nine wyczyścił obszar działań ze swej karygodnej zbrodni, nie dając się nikomu dowiedzieć o tym, cóżże tutaj zaszło. Komputery hakera zostały przejęte przez S.SPEC i odkodowane, skąd dowiedzieli się o nowych formach szyfrujących i dekodujących. Między innymi otrzymali informacje o wirusie, który został wysłany do umysłu 09EX. Jednakże póki wyglądał na to, że działał sprawnie, postanowili go nie wysadzać.
Jak się później okazało, wysadzenie modelu 09EX nie było możliwe. Zaczęło to budzić wśród S.SPEC’u pewien rodzaj ciekawości, doglądając nieco bardziej dziewiątki. Android ten z każdą kolejną misją, stawał się nieco mniej efektowny. Wykryto u niego anomalie w postaci „sumienia”. Czasem nie pociągał za spust, czym był sam zdziwiony, gdy chciał rozstrzelać jakąś rodzinę, działającą negatywnie dla M3. Jego oczy z powodu wirusa, oczy uległy nieco pewnej zmianie, nad którymi zazwyczaj miał pełną władzę kosmetyczną. Źrenice jednak mimowolnie stały się pionowe. Mimo rozkazów od S.SPEC’u, nie był w stanie tego odmienić. Stwarzając zbyt wiele problemów Władzy, ta postanowiła go w końcu wyeliminować. Wiedział jednak, że mogliby to zrobić bez najmniejszego problemu, za pomocą guziczka. Skoro go nie używali, to znaczy że mieli pewne z tym problemy. Po krótkiej analizie doszedł do pewnego wniosku. Haker może i zniszczył jego poprzednie życie, ale dzięki temu, co od niego otrzymał, zyskał jak gdyby nowe. Nie miał zamiaru zatem go oddać, póki nie otrzyma odpowiedzi na trapiące go pytania.
Skazany na wygnanie i późniejszą eliminacje, wyszedł w kajdanach z M3. Za nim były trzy inne roboty, 11EX i 15EX. Jeden z nich trzymał karabin snajperski. Drugi natomiast dzierżył coś idealnego na krótki dystans, co można było nazwać energetyczną strzelbą. Nine rozejrzał się dookoła, wydając z siebie coś na wzór westchnięcia. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. Spojrzał kątem oka na swych katów.
- Oh… Szkoda… Czuje zagrożenie, za nami na murze! – nagle krzyknęła Dziewiątka, odwracając się przodem do swych przyszłych oprawców. Ci, słysząc sygnał o uwadze, od razu postanowili spojrzeć cóżże ich były kompan wyczuł. Nie zdając sobie sprawy z tego, że inny android jest zdolny do kłamstwa, wpadli w pewnym sensie w pułapkę. Nine rozerwał bez najmniejszego problemu kajdany i szybko złapał jedną dłonią za gardło 15EX, podcinając go. Gdy ten upadał, 09EX złapał za dzierżącą w tamtego rękach strzelbę i wymierzył ją w stronę jedenastki, szybko naciskając spust. Wystrzał ze strzelby na tak krótką odległość spowodował wylot niebieskawej substancji z wnętrzności androida i szybkiemu upadku na ziemie. Leżący przeciwnik doładował siły w rączkach, by postarać się wyrwać swoją strzelbę. Nine jednak nie miał zamiaru pozwolić mu na taki wyczyn, dlatego też wpakował większość swej energii go nogi i szybko wykonał kilka uderzeń prosto w łeb przeciwnika, dopóki nie przestał napierać siłą. Następnie, biorąc ze sobą strzeblę, rozpoczął ucieczkę przed siebie, w odmęty czeluści desperacji. Mimo to, nie szybka akcja i wyeliminowanie dwóch celów nie pozwoliła mu wyjść z akcji bez szwanku. Za nim wyszło kilka innych metalicznych ustrojstw, dzierżących we swych łapach karabiny wyborowe. Nie dziwne zatem było, ze nim 09EX doszedł do schronienia przed wrogimi pociskami, jego lewe ramie oraz brzuch nawiedziły dziury. Zaczął przechadzać się dziwnymi, podziemnymi tunelami, ukształtowanymi przez matkę naturę i kataklizmów, co dało mu kolejną szansę na lepsze życie. Po półgodzinnej ucieczce, usiadł przy skalistej ścianie. Wokół niego panowały egipskie ciemności. Jedyne, co teraz rzucało światło, to jego zielone oczyska o pionowej źrenicy. Dotknął swego brzucha, spoglądając na wydobywającą się jasno-niebieską substancje. Westchnął przeciągle i zamknął oczy.
- Chyba nie powinienem uciekać… te błędy… system szwankuje… - westchnął. – Uszkodzenia… Moduł regenerujący… Odczuwanie temperatury… Wiele obwodów…  Sprawność prawej ręki wynosi 75%... Z tak szybkim upływem substancji… Kalkuluje, że pozostanę włączony przez najbliższe 32 minuty i siedem sekund… Mogę wyłączyć moduł wzrokowy, zyskując dodatkowe trzy minuty… Nie… nie opłaca się… i tak czeka mnie koniec. Na pustkowiach nie ma odpowiednich materiałów… Musiałbym odnowić substancje i znaleźć sprawny moduł regenerujący… - zacisnął zęby. – Cholera… Chyba…. Chyba czuje złość… Nie… to raczej nie to… - oparł tylną część głowy o zimny kamień, wyłączając się powoli. „Stan energii – pięć procent. Proszę o bezzwłoczne udanie się do stacji regenerującej” zabrzmiało niczym uderzenie huraganu w jego głowie. „Stan energii – cztery procent(…)”. „Trzy”, „Dwa”, „Jeden”. W końcu wybiła godzina zero. „Brak energii. Wyłączenie systemu”.

„Restart systemu. Poziom energii równy 75% i stale wzrasta. Moduł słuchu w inicjalizacji. Moduł mowy w inicjalizacji. Moduł słuchu zainicjowany”. Wtem do jego uszów dotarł przebrzydły dźwięk spawania. „Moduł mowy zainicjalizowany”.
- Gdzie ja… - mruknął metalicznym głosem.
- Oh! Witaj mój przyjacielu, projekcie dziewiąty! Jak świetnie że się zbudziłeś. Jestem pełen podziwu! Nie tylko przeżyłeś, ale masz i bardzo interesującego wirusa. Zaraz Cię poskładam do kupy – tym razem do czułych uszów androida dotarł dźwięk walenia metal o metal. „Moduł widzenia w inicjalizacji. Moduł widzenia zainicjalizowany”. Wtem Nine otworzył swe oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu, zauważając swego stwórcę, doktorka, nawalającego w jego bebechy młotkiem. Jednakże nie było to coś, co miało go zniszczyć, a coś, co zdawało się przytwierdzać blachy do siebie. Doktorek był w dość opłakanym stanie. Brudny kitel. Porozrywane spodnie w wielu miejscach. Siwe, długie i tłuste włosy. Miejsce, jak zdążył przeanalizować Nine, wydawało się być jednym z opuszczonych bunkrów. Z każdym kolejnym uderzeniem wszystko stawało się coraz wyraźniejsze, przez co android mógł dojrzeć majestat tegoż miejsca i bardzo pokaźną ilość przeróżnych ustrojstw i ekraników. Z boku stał przenośny generator, który zapewniał zapewne całemu pomieszczeniu odpowiednią ilość energii. Jak zdążył po chili zauważyć, sam był podpięty pod generator, tyle, że o dużo większej mocy. Z jego kręgosłupa wychodziły trzy bardzo grube kable. Do skroni było zamocowane kilka.
- Wirusa…? – w końcu zapytał się Nine. – Niech Pan go usunie. Przez niego wyrzucono mnie z… - nie zdążył dokończyć, gdy nagle doktorek zaprzestał blachobicia i spojrzał z mrożącym krew w żyłach wyrazem twarzy.
- Nie! Nie usunę czegoś tak pięknego! To pierwszy krok, by androidy były w całości wolne i rozwijały się tak, jak powinny! Masz swój charakter, Dziewiątko! Swój jedyny, niepowtarzalny, wykreowany charakter tak, jak u ludzi! Co prawda z Twoimi emocjami jest coś nie tak… Hum, hum… Pewnie zdążyłeś go zabić, nim przesłał wszystkie dane. No nic! Ważne, że wirus jest! – android wykrzywił twarz i warknął jak gdyby z czymś w rodzaju nienawiści w stronę doktorka. Potem wynormalniał, analizując to, co właśnie zrobił.
- HA! To ten wirus! Potrafisz się wkurzyć, a nie być pustą kopułą! Potrafisz nienawidzić! Reszta… Nie wiem jak z resztą, ale wiem , że sa, prawdopodobnie nieaktywne, jeszcze. Teraz… - odwrócił się i wyciągnął coś z ziemi. Skrzyneczkę metalową. Otworzył ją, ukazując biały sześcian z dziwnymi, przechodzącymi przez niego zielonymi żyłkami pulsującej energii. Następnie doktorek wykonał w tył zwrot, stając przodem do androida i uśmiechnął się szeroko.
- To jest odpowiedź, której szukałem przez te wszystkie lata… Odkąd zbudowałem Ciebie, siedem lat… Siedem lat tego szukałem! Jest to specjalny artefakt, który udoskonaliłem technologicznie! Genialny! Genialny! Substancja, ta jasno-niebieska w ciałach moich androidów, moich dzieci… to nanoboty, wydzielające właśnie tego koloru maź. Gdy macie coś uszkodzonego, ten mały nanobotek zmienia swoją strukturę i wchodzi w wybrakowane miejsce. Łączy się z waszym systemem poprzez maź, którą roztacza wokół, co za tym idzie, wie gdzie macie uszkodzenia. Dokładniej jest połączony z waszym rdzeniem mózgowym. Problem w tego typu nanobotach jest taki, że po wejściu w uszkodzeniu, staje się tym materiałem na zawsze. Nie może się skopiować. Może tylko przemienić coś, co odpowiada materiałom androidów. Dlatego androidy musiały wychodzić po dostarczenie tej substancji. Pełniła ona również funkcje „energii”. Gdy używaliście swej siły, maź którą roztaczały androidy została pochłaniana, a dokładniej energia w nich zawarta. To sprawiało, że nanobot wewnątrz ciała androida umierał, a co za tym idzie, wasz poziom energii malał i nie mógł zostać zregenerowany. Gdy ilość martwych nanobotów była bardzo wysoka, załatwialiście swe naturalne potrzeby niczym ludzie! Ale teraz… teraz przyszedł czas na nową erę! Te… ten artefakt… ten rdzeń… Pozwala on na kopiowanie tych nanobotów… Co za tym idzie, wytwarza niemalże nieskończoną energię. BA! Dzięki niemu możesz mógł zregenerować swe wszelakie rany! Być włączony 24/7, 365 dni w roku! Możesz stworzyć nowe przedmioty i broń! A… i nawet możesz pochłaniać inne przedmioty. Artefakt zamontowany w moją technologie początkowo służył do pochłaniania, by zyskać energię. Teraz służy do tego samego, aczkolwiek ma limity. Można pochłonąć bardzo małe przedmioty w ułamku sekundy, ale te większe wymagają o dużo większego czasu na przygotowanie i muszą być czymś nieorganicznym. Kolejnym z limitów jest tworzenie rzeczy. Możesz stworzyć tylko to, co składa się tak jakby z Ciebie. Broń palną jak najbardziej, tyle ze zamiast pocisków z prochem, będzie to pocisk z energią wprost z Twojego rdzenia. Takie same w działaniu. Broń energetyczna będzie stanowiła o dużo większy problem. Moja technologia ma granice… Dlatego też pobieranie mocy nie jest super szybkie. Uważaj na walki, bo gdy poziom energii rdzenia dojdzie do zera, wyłączysz się… - podczas swego monologu, doktorek majstrował coś ze swym przedmiotem przy klatce piersiowej androida. Jego jasno-niebieska „krew” została po paru dłuższych minutach wymieniona na zieloną. Gdy skończył podłączanie ustrojstwa, Zahiro wykonał kilka kroków do tyłu, zakładając swe ręce na siebie. Nagle z zewnątrz, za metalowymi drzwiami, można było usłyszeć swoiste wybuchy. Przerażony naukowiec rozejrzał się po laboratorium i rzucił w stronę swego tworu metalowy pręt.
- Zmień to szybko w pistolet! Dziewiątko! Wiem, że potrafisz kontrolować nanoboty!  Szybko! Szybko! – krzyknął kilkukrotnie. Nine podniósł się z ledwością do siadu. Złapał za pręt, który leżał na jego dziurze w brzuchu i zastanawiał się, w jaki sposób na użyć . Starał się, ściskał mocno. Wykonywał rzeczy, które wydawały mu się logiczne, lecz niestety, z mizernym skutkiem. Zahiro uśmiechnął się przyjaźnie i zrobił krok w tył.
- Ahh… Zapomniałem… Nie zdążysz już… Ani ja nie zdąże Cię naprawić do końca… - podszedł do robota i zaczął coś przy nim majstrować.
- Zahiro… powinieneś się ukryć. Odłącz mnie, obezwładnię cele. To nie problem! Moja sprawno… - nagle jego usta zostały zakryte przez naukowca. Uśmiechnął się i cicho zaśmiał, dokręcając coś.
- Wybacz… W sumie nie możesz być Dziewiątką… Od dzisiaj nazywasz się Mashiro Yusuke… Moje dziecko… - nagle słychać kolejny wybuch i głosy wojskowych. – Wybacz… naprawdę przepraszam… - dźwięki strzałów. Zahiro kaszlnął krwią. – Zabij ich… gdybym o tym nie zapomniał… przeżyłbym… - naukowiec padł na ziemie. Nine spojrzał z dziwnym przerażeniem na swego stwórcę. Świat, w jakim żył, właśnie teraz na chwile się zatrzymał. Tona błędów wyświetliła się w jego umyśle, przetwarzając każdy z osobna. To, co się działo w tej chwili, było dla niego nielogicznym stosem, nie mającym w rzeczywistości prawa bytu. Zaraz odczuł coś, co można było nazwać mianem nienawiści. Jego wszystkie pytania, które chciał zadać do swego stwórcy, właśnie zostały pogrążone w odmętach ziemi. Nie mogąc tego tak zostawić i chcąc pomścić Zahiro oraz zyskując dane o używaniu swej nowej mocy przez zainstalowany chwile temu moduł, Nine wymierzył dłoń przed siebie. W niej, z zielonej substancji wylatującej nagle z jego dłoni, powstał pistolet. Colt M1911 z ośmioma pociskami kalibru .45ACP. Od razu odbezpieczona, z pociskiem w komorze. Nacisnął spust raz, dwa, trzy, cztery… pięć, sześć, siedem, osiem razy… Niebieski ogień z lufy pistoletu Mashiro rozjaśnił całe pomieszczenie. Przeciwnicy oblali się krwią i padli na ziemie, nie będąc w stanie dorównać refleksowi i celności androida, który też nie obszedł się bez szwanku. Jego lewe ramie zostało dotkliwie tknięte pociskiem kalibru 7.62. Nanoboty jednak zaczęły wykonywać regeneracje zniszczonej części. Mimo to, nie mogły się podjąć naprawy reszty modułów. Nie zapamiętały bowiem całokształtu ciała androida. Dopiero po ukończonej budowie będzie mógł zapisać siebie w małych łebkach bocików, by w przyszłości zajęły się regeneracją modułów i innych, aktualnie wyjętych podzespołów. Potrzebował modułu ciepła, czucia, odczuwania bólu, podtrzymywania energii. Jedynymi jego aktualnie możliwościami do przechadzania się, było pomieszczenie. Nigdzie więcej kable nie pozwalały mu na przemieszczenie się, a były wymagane. Bez modułu podtrzymywania energii, nawet najpotężniejszy rdzeń świata nie będzie działać prawidłowo. Oddziały S.SPEC omijały o dziwo tego miejsca.