Godność: Doktor Kawana Junko.
Pseudonim: Brak. Za zdrobnienia i przezwiska bije po łapach.
Płeć: Żeńska.
Wiek: Dopiero co skończyła trzydziestkę.
Orientacja: Biseks.
Zawód: Naukowiec (niespodzianka!), biolog eksperymentalny.
Miejsce zamieszkania: Miasto-3.
Organizacja: S.SPEC.
Rasa: Człowiek.
Ranga: Naukowiec.

Technologia:
♠ Smartfon. Moc obliczeniowa przyzwoitej jakości peceta, więcej pamięci, niż kiedykolwiek mogłaby zapełnić, bateria ładowana energią słoneczną, zainstalowana w charakterze osobistego asystenta sztuczna inteligencja o wdzięcznym imieniu Chieko, a to wszystko w cieniutkiej, matowo czarnej obudowie łatwo mieszczącej się i w dłoni, i w kieszeni. Cudeńko. Kosztował większość miesięcznej pensji Junko (całkiem przecież wysokiej) i jest jej oczkiem w głowie. Gdyby miała dziecko, pewnie kochałaby je mniej niż ten telefon.

Umiejętności:
♠ Znakomity kłamca. Potrafi łgać jak z nut, tak, że tylko najwytrawniejsi specjaliści od przesłuchań są to w stanie wyczuć.
♠ Genialne dziecko. Szybko się uczy, zapamiętuje łatwo i na długo, ogólnie jest niesamowicie pojętna.
♠ Specjalista w swojej dziedzinie. Przyciągnęła uwagę S.SPECu jeszcze przed doktoratem i od razu złożono jej apetyczną ofertę pracy – taka jest dobra.
♠ Zdolności manualne. Ma dłonie jak chirurg: delikatne, zwinne i nietrzęsące się, dobrze przystosowane do wszelkiego rodzaju precyzyjnych czynności.
♠ Pierwsza pomoc. Zrobi sztuczne oddychanie, zatamuje krwotok, przyklei plasterek na zdarte kolanko, te sprawy.

Słabości:
♠ Zwyrodnienie prawego stawu biodrowego. Wszędzie chodzi o lasce, nie jest w stanie biegać ani intensywnie ćwiczyć, tępy ból biodra towarzyszy jej przez większość czasu. Zbiera pieniądze na operację, a w międzyczasie faszeruje się lekami przeciwbólowymi i przeklina.
♠ Uzależnienie od nikotyny. Papieros rano, do śniadania, do kawy, po wyjściu z domu, przed dotarciem do pracy, w przerwie na lunch, w przerwie na kawę, przed końcem pracy, po wyjściu z roboty, i tak dalej, i tak dalej. Pali paczkę dziennie, czasem półtorej.
♠ Kompletnie nie umie o siebie zadbać. O higienie jako tako pamięta, o karmieniu rybek też, ale już o jedzeniu dla siebie często zdarza jej się zapomnieć.
♠ Słaba fizycznie. Jej siła, kondycja i ogólna tężyzna pozostawiają wiele do życzenia.

Wygląd zewnętrzny:
Wstrzymała oddech, patrząc w lustro. Powoli założyła soczewki, najpierw lewą, potem prawą, lekko zezując szaroniebieskimi oczyma. Maznęła podkładem czoło, lekko zadarty nos, wystający podbródek. Sine wory pod oczyma zostawiła w spokoju – żadna ilość korektora nie była w stanie przykryć efektów tylu nieprzespanych nocy. Zerknęła krytycznie na cienkie brwi; odrastały, niedługo trzeba będzie wyskubać z powrotem. Reszta wydawała się w porządku. Żadnych paskudztw na twarzy, cera taka jak zwykle – blada, lekko ziemista, w odcieniu, który firma produkująca jej kosmetyki postanowiła nazwać „bambusowym” (kompletnie bez sensu – była jasna z żółtawymi tonami, a nie zielona, do cholery). Jeszcze tylko pociągnęła suche, popękane wargi bezbarwną pomadką, i w zasadzie była już gotowa.
Przygotowane poprzedniego wieczoru ubrania czekały na nią na wieszakach. Proste, skromne, ale z dobrych materiałów, w stonowanych, ciemnych odcieniach. Nie robiły wrażenia, ale nie o to przecież chodziło – po pierwsze miały być wygodne, po drugie schludne. O wygląd mniejsza, w pracy i tak zwykle nosiła fartuch. Wsunęła na stopy ulubione półbuty na płaskim obcasie, sięgnęła po torebkę i wyszła z domu.
Stała w windzie, nieruchomym spojrzeniem patrząc przed siebie. Ściany były przezroczyste, ale nawet nie próbowała wyjrzeć przez nie na zewnątrz; nic nie widziała zza otaczającej ją ściany ludzi. Wreszcie dotarła na swoje piętro. Wyszła z windy ostatnia, pewnym krokiem przeszła przez korytarz do swojego laboratorium. Ignorowała spojrzenia stażystów, z trudem ukrywane zdziwienie; owszem, na pierwszy rzut oka wyglądała raczej jak czyjaś nastoletnia córka, odwiedzająca rodzica w pracy, owszem, miała raptem metr pięćdziesiąt dwa wzrostu, ale nie pozwalała na siebie patrzeć z góry. Wiedziała, że szybko się nauczą.
Opuściła laboratorium dziesięć godzin później, ale tak naprawdę nie wyszła z pracy. Jeszcze w drodze do domu rozmawiała przez telefon, z kimś się kłóciła, coś komuś perswadowała.  Dopiero zbierając się do snu wyciszyła telefon i pozwoliła sobie na odrobinę spokoju. Szybki prysznic, szklaneczka szkockiej; sączyła ją w łazience, stojąc nago przed lustrem, przyglądając się sobie krytycznym spojrzeniem. Figura nastolatki mimo trzydziestki na karku, wąskie ramiona i biodra, ledwo widoczne wcięcie w talii, niewarty uwagi biust. Z ciekawości stanęła na wadze; czterdzieści dziewięć i pół kilo, jak zwykle.
Wyszła jeszcze na balkon na ostatniego przed snem papierosa. Noc była ciepła, więc cienka piżama w zupełności wystarczyła, by nie zmarznąć. Wiatr bawił się jej włosami, wciskał do oczu gładkie, czarne kosmyki. Wymacała sobie na szyi jakieś znamię. Pieprzyk? Z racji genów po ojcu nie miała ich wiele, ale kilka zaplątało się na rękach i nogach; może wyrósł tu ich kolega. Dość szybko przestała się nim martwić – nie nosiła ani naszyjników, ani długich kolczyków (ani w zasadzie żadnej biżuterii), więc mała szansa, że coś by mu się tam stało. Zgasiła papierosa w popielniczce i wróciła do środka. Pora spać.

Charakter:
Wpadła do laboratorium jak burza. Nie odpowiadała na pozdrowienia, wszystkie pytania zbyła machnięciem ręki. Dokuśtykała do biurka tak szybko, jak pozwoliła jej noga, włączyła komputer; bębniła palcami w blat, czekając, aż łaskawie się zbootuje. Chwilę później stukała już w klawiaturę, szybko, niecierpliwie, nie patrząc pod palce. Przenosiła z telefonu wszystkie notatki zrobione w domu, kiedy myślami wciąż była w pracy, spisywała pomysły do realizacji. Asystent laboratoryjny zadał jej jakieś pytanie – nie usłyszała; przechodząca obok współpracowniczka przywitała się – nie zwróciła uwagi. Wyrwała się z transu dopiero po kilkunastu minutach, a i wtedy tylko na chwilę, żeby zrobić sobie herbatę, zamienić z kimś kilka słów i zaraz znowu wrócić do pracy. Czuła, że to będzie jeden z tych dni wypełnionych po brzegi robotą, jeden z tych, kiedy od komputera będzie wstawała tylko do mikroskopu albo książek, jeden z tych, kiedy od tego, co akurat będzie robić, nie oderwie jej nic mniejszego od trzęsienia ziemi albo tsunami. Słowem, jeden z tych dni, które zdarzały się codziennie.
Podczas trzeciej przerwy na papierosa pomyślała, nie pierwszy raz tego dnia i zapewne nie ostatni, że uwielbia swoją pracę. Owszem, dni robocze trwały od sześciu do dwunastu godzin, i nigdy nie było wiadomo, na którą opcję dziś trafi. Owszem, wracała do domu zmęczona jak po całym dniu orania pola. Owszem, jej robota miała swoje wady, ale wszystkie bladły w porównaniu z tym, jak cholernie interesująca była. Już mniejsza o to, że pracowała przy wirusie X, więc jakiekolwiek ewentualne szczepionki czy lekarstwa byłyby po części także jej zasługą – żadna z niej była idealistka, dopóki sama była bezpieczna, zarażeni interesowali ją tylko jako obiekty badań, ale sama skala przedsięwzięcia przyprawiała ją o dreszcze. Zgasiła papierosa i wróciła do labu, do wirusa, do badań, do sensu swojego życia.
Wróciła do domu ledwo żywa ze zmęczenia, jak zwykle zresztą. Rzuciła telefon na sofę i sama na niej zaległa, wyciągnęła obolałe nogi, spracowane ręce. Słysząc znajomy sygnał dzwonka, jęknęła z niezadowoleniem i wyciszyła telefon. Nigdy nie była zbyt towarzyska, ale zaraz po pracy nie nadawała się zupełnie do niczego, a do socjalizacji to już w ogóle. Spod półprzymkniętych powiek patrzyła na wprost, na stojące pod ścianą akwarium, na krążące w nim ryby. Przynajmniej one niczego od niej nie chciały. Karmieniem ich, czyszczeniem akwarium i wymienianiem wody zajmował się zautomatyzowany system, więc Junko mogła po prostu cieszyć się ich obecnością i urodą bez żadnych obowiązków. Westchnęła ciężko. Dużo by jej ułatwiło, gdyby ludzie też tacy byli.
Jej telefon zadzwonił, jakby ściągnięty przez jej myśli. Wywróciła oczyma, ale rezygnacja szybko zamieniła się w złość, kiedy rozpoznała specyficzny sygnał wibracji, który oznaczał jej byłego męża – czy też „w zasadzie wciąż obecnego, ale jesteśmy w trakcie rozwodu” męża, czule zwanego Kanalią. Nie odebrała, natomiast wystosowała doń lodowato uprzejmą wiadomość, w której poinformowała go, że rozmawiać będzie wyłącznie z prawnikiem. Wściekłość zwykle ogarniała ją jak pożar, palący wszystko dookoła, włącznie z nią samą, ale w podobnych sytuacjach jej złość była zimna jak ciekły azot. Podniosła się z kanapy. Pokuśtykała do barku i nalała sobie od razu dwie szklaneczki whisky; piła je siedząc w fotelu z rozgoryczoną miną i mamrocząc pod nosem przekleństwa. Nawet w najlepszej sytuacji miała bardzo ograniczone rezerwy cierpliwości i łatwo ją było sprowokować, a co dopiero teraz – w środku sprawy rozwodowej paprzącej się jak zainfekowana rana, po kolejnym ciężkim dniu w ciężkim tygodniu w ciężkim miesiącu. Przez dobre pół godziny bardzo nienawidziła świata, potem alkohol zrobił swoje i trochę się odprężyła, na chwilę zapomniała o wszystkim. Chciała poczytać, ale litery się rozmywały, w telewizji jak zwykle nie było nic ciekawego, a zaproszenie sobie jakiejś miłej dziewczyny na noc wymagałoby za dużo wysiłku, więc sięgnęła do szuflady w regale z książkami i wydobyła czekającego właśnie na taką chwilę skręta. Zapaliła i rozsiadła się wygodnie w fotelu.
Świt zastał ją w jakiejś dziwacznej i potwornie niewygodnej pozycji, lekko skacowaną i bardzo nieszczęśliwą. Pozbierała się zaskakująco szybko, strofując się delikatnie, bez wrogości wobec siebie, ale też nie pozwalając sobie na jakąkolwiek słabość. Zimny prysznic, papieros, jogurt, ubrania, telefon, torebka, wyszła z domu. Praca czekała.

Dodatkowe:
♠ Ma podwójny doktorat z mikrobiologii i biochemii.
♠ Nie toleruje większości zwierząt domowych, lubi tylko ryby, których sama ma całe akwarium.
♠ Nie umie pływać.
♠ Jest krótkowidzem.
♠ Tylko jej ojciec był rodowitym Japończykiem, matkę miała białą.

No i masz, przez moje lenistwo zwlekałem z czytaniem i bardzo niesłusznie. Chyba zacznę śledzić twoje posty, bo coś czuję, że sporo mogę z nich wyciągnąć. Czuj się obserwowana. *zużył limit komplementowania na cały rok, ale warto* Leć kroić wymordowanych. Akcept.