Piękna pogoda sprawiała, iż Rajskie Ogrody wyglądały cudownie, niczym żywcem wyjęte z jakiejś starej baśni.
Naturalny bieg wydarzeń tętniącej życiem baśni burzył tylko mroczny wędrowiec, zatruwający powietrze gorzkim oddechem śmierci. Czym jest niebezpieczna i okrutna Śmierć bez swojej kosy? Rozjuszoną i bezwzględną bestią. Potworem, przemierzającym zastępy w poszukiwaniu zguby. Siewcą grozy, unicestwiającym wszystko, co stanie na drodze.

Nie podobało mu się, że ktoś uległ pokusie posiadania świętego rekwizytu. Czy istniała szansa, że winowajca nie wiedział, iż okrada samego Anioła Śmierci? A może była to dobrze przemyślana pułapka? Nie zamierzał jednak rozpatrywać podejmowanych działań w kategoriach wątpliwego bezpieczeństwa bądź boleściwego ryzyka. Zamierzał sięgnąć szponem tam, gdzie znajdowało się plugawe życie łupieżcy. Czego miał się bowiem obawiać? Śmierci? Etos Jeźdźca wymagał, by wyrównał rachunki. Za wszelką cenę. Nawet cenę cudzego życia.

Nie dawał mu spokoju ten nieuporządkowany ciąg niejasno zdefiniowanych czynności, prowadzających do wykonania nieokreślonego zadania.
Wszystko, co żyje... odpływa do wieczności. Wszystko jest wiedzą, a każda wiedza próbuje wyrwać się z okowów kołtunerii i ciasnoty umysłu, próbuje wyfrunąć i wywalczyć sobie drogę do otwartej, frywolnej i nagiej dysputy. Tak nauczył się słuchać szeptów. Woda, ziemia, powietrze, ognie i wszystko inne zawiera informacje o przeszłości. Wszystko jest zaszyfrowaną księgą tego, co zaszło. Czar wspomnień...
Ścisnął w dłoni trzymane pióro. Przedmioty zwykle świadczą o egzystencji, która mija, lecz się nie zapisuje. I tylko słowa wyglądają zawsze tak samo. Zupełnie, jakby niewrażliwe były na jakiekolwiek zmiany. Zupełnie, jakby jako jedyne przechowywały wciąż pełną wiedzę o wszystkim, co kiedykolwiek zaszło.
Czuł, jak esencja życia kumuluje się i przepływa. Mowa rzeczywistości urzeczywistniła się w postaci opasłej księgi – ostatniej kolebki i ostoi autentycznej, niezdegradowanej historii. Teraz nie było już tajemnic. Każda chwila była spisana na kartach dziejowego opowiadania, poczynając od momentu ukształtowania, drążąc historię przez moment oderwania, a kończąc na... ściskaniu w dłoni trzymanego pióra. Tak mógł poznać i zrozumieć.

Mrok zdawał się okrywać anioła nieprzeniknionym całunem. Jedynie ślepia emanowały światłem płonącego piekła. Był niczym poczwara nieczysta, napinająca teraz łydki przy wtórze głuchych syków i jęków. Nawet jego oddech – odmienny, ciężki i przytłaczający – przypominał bardziej następujące po błyskawicach uderzenia grzmotów.

Kroki, które z wolna stawiał twierdziły, że do celu dotrze niebawem. Na horyzoncie majaczyła już niewyraźna poświata anielskiej świątyni. Ciszę, która zazwyczaj otacza to miejsce, przerywał  stukot chodu niesiony echem przez libertyńskie podmuchy wiatru.

- Co zamierzasz zrobić ze złodziejem? - zapytała w końcu Rozpacz, rozdrażniona długotrwałym milczeniem.
- Może kremową bransoletkę z piór? - odpowiedział beztrosko.

Czarnoskrzydły siłą rzeczy zerknął na mężczyznę, gdy podszedł wystarczająco blisko, aby przerżnąć spojrzeniem jego facjatę. Na twarzy zagościła maska przyjaznej serdeczności i z zainteresowaniem wsłuchiwał się w przesiąknięty cnotliwością głos. Zimny jak stal rozum podejmował wewnętrzną polemikę, ale sylwetka nie wyrażała nic, co mogłoby zaniepokoić lub upychać w głowie myśli o nieuchronnie nadchodzącej zagładzie. Nawet gdy serce wrzało, na ustach gościł przyjazny uśmiech.

- Nie szukam odpowiedzi, tylko skradzionej kosy. Odpowiedzi udzielę sobie sam. - spoważniał. Chociaż nie temporyzował sztucznie wypowiedzi, zdawało się jakby każde słowo celebrował wolą.

Kilkaset uderzeń serca później rozległ się przedśmiertny okrzyk otwieranych wrót.

[Ps1. Przepraszam za zwłokę i jakość posta. Ostatnie dni nie były dla mnie łaskawe.
Ps2. Użyłem jednej ze swoich mocy ("Księgi dziejów"). Wykorzystałem ją na piórku, więc w domyśle powinienem we wspomnianej księdze wyczytać wiele przydatnych informacji. O efektach, Arthurze, możesz poinformować mnie w kolejnym poście, albo na PW. Myślę, że druga opcja będzie korzystniejsza, bo powiem Ci, na jakie informacje zwracałem szczególną uwagę.]

Skowyt niepamięci odbijał się echem od wszystkich ścian bożej świątyni. Jak krople łez po policzku, tak po murowanych ścianach ściekała utęskniona desperacja, pozostawiająca śliski ślad zniechęcenia i rozgorączkowaną bliskość goryczy. Na sercu każdego wyznawcy zalegał ciężar, który gromadził się w środku, niczym ołowiane kule przepełniające komory i przedsionki. Wrażenie porzucenia i osierocenia zdawało się boleć nawet bardziej, niż seria żelaznych pocisków.
Sam Lux z każdym oddechem wypluwał z siebie nagromadzony jad, zebrane cząstki niestrawionego, skonsolidowanego poczucia krzywdy. Rzygał tym bolesnym ciśnieniem, które miażdżyło wnętrzności, tą wewnątrzmolekularną zgagą, tym autodestrukcyjnym poczuciem niedosytu i niezrealizowania. Wszystko to niknęło w cynicznym monologu pacierzy, pękało jak balonik z prezerwatywy.
Zbawienne niegdyś szepty modlitw same teraz dusiły się tutaj w atmosferze kąśliwej rozpaczy, próbując ponownie rozniecić w sercach płomienie mięsistej wiary. Boga jednak nie było tutaj od dawna i nawet recytowane z zapałem frazesy nie mogły tego zmienić. Mało kto więc wierzył w ich efektywność, podobnie jak mało kto wierzył, że Stwórca jeszcze powróci. Religijność chyliła się ku nieuchronnemu zapewne upadkowi, strącając w bezdenną próżnię niełaski każdego teistę. Sacrum wstrzymało oddech tamtej pamiętnej chwili, w której zniknęła boska opatrzność. W jej miejscu wykwitła próżnia, nieskończona otchłań zwykłych pragnień i niezwykłych lęków. Gdzieś w tej melodii anielskich szmerów wybijały się soprany, wciąż poszukujące rady i pocieszenia.  
Zagubione owce pozostawione bez pasterza na pastwę głodnego wilka.
Tak w oczach Szablozebnego rysował się syntetyczny obraz anielskiego społeczeństwa, ekstrakt wszystkiego, co chciałoby się uchronić od zatraty i co zapisało się w pamięci, utrwaliło w sentymentach jako ważne.

Niektóre słowa obdarowane zostały darem życia. Krążyły po świecie jak niewidzialne ptaki i  donośnie roznosiły wolę wielkich oratorów poprzez rozćwierkane gaworzenie. Niewiele osób pamiętało, że wyrazy zawsze były eutanazją myśli, nieudolnym substytutem i zubożonym kształtem. Mimo to stanowiły pożywną, narkotyczną paszę dla słabych i rozkojarzonych umysłów.
Mówi się, że nawet Słowo Boże w nadmiarze szkodzi, bo nie samym Słowem żyje anioł.
Nosiciel Światła uśmiechnął się w duchu, po raz kolejny zdając sobie sprawę, jak niedaleko padła rzeczywistość od groteskowej dykteryjki. A właściwie jak niedaleko padła dykteryjka od nawiedzonej postaci kapłana. Rzucane z impetem slogany przypominały nieprzemyślaną i przygłupiastą ramotę. Kolejna ofiara nałogu, pozbawiona mózgu, a wyposażone tylko w święte zwoje wypisane po krawędzie błogosławionymi literami.

- Graaah, słyszałem te słowa tysiące razy, całą Biblię znam na pamięć! - głos Rozpaczy bez tych dźwiękonaśladowczych ingrediencji nie miałby tej zmysłowej sugestywności, jaką ma.
- To wskazówka. - odezwała się Nadzieja, zaintrygowana istotą Starca. - W móżdżkach licznych przeorów wyrosło przekonanie, że niejasność wypowiedzi odsieje ziarna od plew. Sprawdzają w ten sposób umiejętność lawirowania po krętych dróżkach logiki. Bardziej cenią bowiem sprawność umysłu od sprawności ciała. Co wynika pewnie z faktu, że ich ciała już dawno odmówiły posłuszeństwa, jakkolwiek obleśnie by to nie brzmiało.
- Czy to znaczy, że mój umysł jest za mało sprawny? - zastanowiła się gorsza z jaźni i posmutniała nieznacznie.
- Ty nie masz umysłu, sam przecież jesteś tylko jego częścią. - Nadzieja sfinalizowała dyskusję jednym spostrzeżeniem, podnosząc swój status do godności jedynego głosu rozsądku w tej głowie.

- Jestem wdzięczny za podpowiedź. Czym prędzej wybiorę się do Miasta Edenu. - wyznanie skwitował uprzejmym poddaniem swojego ciała, uwydatniając przy tym arystokratyczną kurtuazyjność.  
- Chciałbym jednak jeszcze zapytać, jak to się stało, że Zakon Kremowoskrzydłych wmieszał się w sprawę tej wagi. W końcu wygląda na to, że świadomie mnie tu sprowadziliście, a to pozwala przypuszczać, że albo znacie złodzieja, albo sami za nim podążacie. Nie chciałbym informować Anielskiej Rady, że odłam moich skrzydlatych przyjaciół knuje za plecami, a ze Śmierci robi prywatnego posłańca. Zapewniam, że jestem pionkiem jedynie w rekach Boga, dlatego z większą rozwagą dobierałbym wrogów i sojuszników. - monologował z bezprzykładną głębią surowości, nadając dźwiękom cechy wielkiego kolorytu emocji.
- Będę rad, jeżeli jeden z Twoich ludzi potowarzyszy mi w podróży. W końcu – jak sam powiedziałeś - Ukarajcie złodziei, ptactwo wszelakie. - zaśmiał się, jakby opowiedział właśnie niebanalny dowcip. Z eksperymentalną ciekawością przyglądał się reakcji rozmówcy. Przewidywał bowiem, że  ironiczna sugestywność nie umknie jego uwadze.
- Wierzę, że nie odmówisz. Dla naszego wspólnego dobra. - ranga nobilituje i rozgrzesza, dlatego pozwalał sobie na konwersacyjne szelmostwo. Splótł ze sobą zbitki wyrazowe z miłodźwiękiem półgłosu, dając krzycząco do zrozumienia, że nie ulegnie konformizmom.

- A ja myślałem, że nie poinformowałeś Anielskiej Rady o kradzieży, bo było Ci najzwyczajniej w świecie wstyd, że zbłaźniłeś się i pozwoliłeś wykraść sobie jeden z najcenniejszej, anielskich artefaktów. - zaszydziła Rozpacz.

♦ Naczelnik misji ♦
Jeśli do czwartego stycznia nie pojawi się post Mistrza Gry (który, notabane, powinien być wieki temu) to misja zostanie zawieszona (do czasu znalezienia innego MG), ewentualnie zamknięta, w zależności od kaprysu uczestnika.