Jeżeli Spad liczył na pozbycie się pasażerki, to srogo się przeliczył. Nie tylko mocno uczepiła się jego głowy, wbijając pazurki w skórę wilka, ale także nie zamierzała tracić jakże komfortowej przyczepności do żywego, ruchomego podłoża. Wylądowawszy pomiędzy uszami rudzielca zauważyła, że zmierzają dość szybko w kierunku wiernej, jej spódnicy i ukrytej pod spodem upragnionej zdobyczy. Wciąż nie chowając ostrych pazurów i nie szczędząc ich używania dla zachowania równowagi, spróbowała obrócić się w odpowiednim kierunku, tak by kotokrólika mieć przed sobą, a nie gdzieś tam w tyle. Nie miała aż takich magicznych zdolności, by umieć łapać zwierzynę samą tylko siłą woli, ale z pewnością nie brakowało jej determinacji i pragnienia zwycięstwa.
Zamierzała wykorzystać swoją dominującą pozycję i zwinność przeciwko wymordowanemu, posługując się nim jak ledwie parobkiem i z jego pomocą - której wcale nie chciał udzielić - dopiąć swego, pochwycając zmutowane zwierzę. Nie zamierzała czekać, aż dolna część kobiecej garderoby osiągnie kres wytrzymałości. Posługując się zmysłem powonienia i wzrokiem postarała się zlokalizować zdobycz i ocenić, czy jest w stanie do niej doskoczyć. Zamierzała to zrobić tylko wtedy, gdyby za cenę utraty przyczepności do wilczego futra udało jej się raz a porządnie schwytać zwierzę. W innym wypadku skok byłby zbyt ryzykowny. Mogła za to mieć nadzieję, że skitrana pod spódnicą bestyjka w jakimś momencie nie będzie miała dokąd uciec i uda się w jednym kłapnięciu lisimi szczękami złapać ją na amen.

Udało mu się! Znajdował się w tym momencie na kawałku stabilnego...krzesła wciąż sunącego się po lodzie. Co z tego, że na nim znajdowała się równiez kobieta, która niebezpiecznie wierzgnęła. Istne rodeo!
Spad niestety nie miał ramion, a szkoda bo w tym momencie objąłby wierzącą, a tak to tylko zarzucił jej łapy na ramiona by zaraz potem dostać po pysku. Zmieszało to wilczura, który na chwilę zapomniał o polowaniu i pytająco zaglądał w zwierciadła duszy kobiety doszukując się odpowiedzi na najstarsze pytanie świata "Dlaczego?".
Naturalnie oczy mu błyszczały niczym u labradora z reklamy waszego ulubionego papieru toaletowego i po chwili były również wielki co talerze. Dlaczego? Cóż...Zza ramienia kobity dostrzegł, ze ich trasa się rozmywa. Nie zdążył nawet zareagować, jak fizyka zrobiła swoje i sprawiła, że przeturlało nim po podłodze. Gdy tylko jednak zebrał się w sobie, a ślepia dostrzegły majtający się pod materiałem punkt - nastawił uszu. Wzrokiem odnalazł swą rywalkę, a potem wystrzelił niczym z procy ku celowi. Teraz albo nigdy, prawa?

Dusza rywalizacji nadal w niej nie gasła, mimo długiego już ścigania się z przeciwnikiem. Wśród obrotu wszystkich szalonych spraw cały pościg wydawał się jak mgnienie oka, choć przecież zdążyli już przebiec całą kościelna kantynę. Trzymała się mocno wilczej głowy, bezlitośnie wbijając pazurki w skórę rudzielca. Nie przejmowała się tym, że mogłoby go to zaboleć lub lekko uszkodzić - teraz nie grali w tej samej drużynie, a toczyli zabójcze starcie o zdobycz, która była tylko jedna i niepodzielna. Nie zależało jej o tyle na złapaniu kotokrólika, co na zwycięstwie nad Spadesem. Bezczelnie rzucił wyzwanie jej. Jej! Jak mógł mieć czelność w ogóle sugerować swoją postawą i mimiką, ze ma szanse na wygraną? Ona zamierzała mu udowodnić, że przeciwko Vivian na jej rodzimym gruncie nie miał szans zwyciężyć.
Zaraz po ciosie otrzymanym przez Spada skuliła się na jego głowie i przystąpiła do szybkiego przejścia w okolice karku wilka. Nie chciała oberwać od wiernej po głowie, ale także z pewnością nie zamierzała dawać wymordowanemu przewagi w ich prywatnej gonitwie. Zamierzała przeczekać najgorsza chwile kontaktu z wystraszoną kobietą, a potem rzucić się na ostatnią prosta w kierunku upatrzonej zdobyczy. Musiała skorzystać z chwili, kiedy rudzielec był jeszcze nieco oszołomiony po zostaniu uderzonym; jako ta mniejsza miała większy problem z nadążeniem za zmutowanym zwierzakiem i każda sekunda była dla niej cenna. Nie szczędziła energii na długie skoki i żwawe przebieranie łapkami, by jak najszybciej dopaść białego stworzenia, które próbowało teraz wydostać się poza zasięg dwójki rywali.
Niedoczekanie.

Wilcze cielsko zareagowało z opóźnieniem i to nie była kwestia tego, że Japończykowi nieco w uszach szumiało! To po prostu...Akane w swej małej formie okazała się być zwinniejsza. Mierzył się z siłą wyższą, a przynajmniej wolał tak o tym myśleć, gdy niedowierzająco kręcił pyskiem. Przegrana była bowiem nieco żenująca. Wymordowanemu było nieco wstyd, za swe zwierzęce zachowanie i zamieszanie, które narobił. W końcu był w gościach, a wilk w nim...najwyraźniej dostał niepodziewanie nieco za długą smycz. Myśl o tym nie przyćmiła jednak rozbawienia ani dobrego humoru Spadowi.
Nie czuł bowiem goryczy porażki o co postarała się wierząca, która niefortunnie zamieszała się w ogień tej niecodziennej walki. Rudzielec nie protestował, jak miał to robić gdy mizianie było przyjemną pieszczotą. Korzystał więc zdając sobie sprawę, że psia forma nastręcza o wiele mniej kłopotów. Wyobrażacie sobie bowiem podobna scenę, gdyby był człowiekiem!?

Gdy zamieszanie zaczęło ustępować Spad wraz z Akanę postanowili w pewnym momencie zejść z oczu...wszystkim. Tak na wszelki wypadek, gdyby któryś z wierzących miał im za złe przerwanie posiłku. Wilk zaraz potem otrzepał swoje futro z nadmiaru słodkiej i lepkiej posoki, a gdy znaleźli się w miarę spokojnym miejscu przeistoczył się w człowieka. Pierwsze co zrobił, gdy pysk zmienił się w usta to roześmiał się głośno, chwilę wcześniej posyłając porozumiewawcze spojrzenie swej towarzyszce. Nie krepował się śmiać i żartować. Rozbestwił się nieco, lecz było mu z tym dobrze. Gdy się osuszyli i odziali wciąż rozmawiali i żartowali, wymieniali się informacjami oraz inne takie. Rozstali się w zgodzie. Na odchodne Hayato podarował to co miał przy sobie. Wydawało się, że Kościół Nowej Wiary rzeczywiście przeszedł zmiany i próbował stworzyć kawałek normalnego świata w piekle. Chciał więc ich w tym wesprzeć, jak mógł dlatego też ofiarował Akane kaukaski granat, jodyny oraz nieco odzieży - ciepły koc, jaka spódnica, koszula. Komuś na pewno się przyda. On sam i tak większość czasu spędzał na czterech łapach.
Odszedł ze swymi pociechami, roztaczając dookoła woń kompotu.

z/t