Czas akcji: +/- 10 lat temu


Abraham otworzył gwałtownie oczy, wyrwany z płytkiego snu. Jak nie koszmar to ta cholerna melodia... Stara aoistycznej pieśni, tkwiła mu w głowie od momentu Rytuału Oczyszczenia, jak upiorna katarynka, raz po raz przypominając mu o wydarzeniach sprzed zaledwie kilku dni.
Przekręcił słabo głowę w stronę zegara zawieszonego na ścianie, który nieubłaganie odliczał minuty do poranka.
Jęknął widząc godzinę, po czym docisnął cienką poduszkę do twarzy, dusząc bardzo krótki krzyk bezsilności.
Ponoć po Rytuale miał odnaleźć w Kościele swój „cel”. Jak na razie odzyskał tylko chęć skoczenia z balkonu własnego pokoju. Uniósł poduszkę, na tyle żeby łypnąć spojrzeniem na ramkę z ryciną młodej kobiety, stojącą na skrzyni przy łóżku.
- Zsadowolona terazs jezsteś?- Burknął, ostatecznie odrzucając poduszkę i podnosząc się do siadu. Odpowiedzi co prawda nie otrzymał, ale skierowanie wyrzutu w stronę Bogu ducha winnego portretu, poprawiło mu nieco humor.

Przygotowanie się do dnia trwało może parę minut.  Wystarczająco czasu, żeby podjąć decyzję o ogarnięciu się, założeniu świeżych szat i zamknięciu w słoiku tych cholernych much, które latały za nim jak skaranie boskie. Na wolności zostały zaledwie dwie lub trzy, które ochoczo ruszyły za chłopakiem w stronę wyjścia. Abraham rzucił jeszcze ostatnie tęskne spojrzenie w stronę balkonu, uznając, że jednak pogoda nie jest odpowiednia na skok.

- * -

Zastukał cicho w drewniane drzwi od celi Akeli, trzymając w dłoniach tacę z winem w szklanej karafce i cynowym kieliszkiem.  Cisza.
Przymknął oczy, przypominając sobie słowa jednego z kapłanów przygotowujących go jeszcze przed Rytuałem.
To, że zostaniesz kapłanem to dopiero początek. Czeka cię długa droga... Ale ja was znam. Pyszne dzieciaki, które nie mają szacunku do nikogo i niczego. Nie widzę cię nawet na półmetku.
Nie uśmiechała mu się rola pokojowego, ale skoro miał zacząć od samego końca łańcucha, to już on zadba o to, żeby ten sam łańcuch zacisnął się na  szyi grubego starucha. Ogniwo, po ogniwie... Wystarczyło tylko odpowiednio zacisnąć palce, pociągnąć za struny...
Otrząsnął się z przyjemnych myśli. Czas wrócić do rzeczywistości.
Zastukał w drzwi ponownie.

Akela nie należał do porannych ptaszków. Wstawał rano, bo musiał. Bo pewne sprawy nie cierpiące zwłoki tego od niego wymagały. A Ao mu świadkiem, że gdy tylko mógł - wylegiwał się długimi, porannymi godzinami pod przykryciem paru warstw grubego koca. Ziewnął szeroko kiedy rozległo się ciche, rytmiczne pukanie.
Zsunął się z łóżka niechętnie kierując ciche kroki w stronę drewnianych drzwi. Wsunął jedną dłoń w gęstwinę jasnych włosów, które aktualnie sterczały niemalże w każdą możliwą stronę, a potem zaczął leniwie drapać się po nagim brzuchu, kiedy chwycił za klamkę i otworzył drzwi, które wydały z siebie ciche skrzypnięcie, jednocześnie wpuszczając do środka chłopaka.
- Postaw to na stole. - poinstruował go, ziewają szeroko i jednocześnie nawet nie poświęcając mu chwili dłużej, aby na niego spojrzeć. Odwrócił się i skierował kroki w stronę łóżka, początkowo sprawiając wrażenie, że zamierza na powrót ułożyć się wygodnie i zakopać pod kocami, jednakże ostatecznie skręcił i podszedł do biurka, gdzie usiadł na krześle. Sięgnął po okulary, które wsunął na nos, niechętnie coraz bardziej wybudzając się i odpędzając od siebie resztki snu.
- Jakieś informacje? - zapytał przysuwając bliżej siebie stos papierów, które zaczął niechętnie czytać.